zondag, februari 06, 2005
On The Road Again... In het altijd betoverende Naaldwijk wonen ook Zappaliefhebbers. 161 om precies te zijn. De zaal kan er aanmerkelijk meer herbergen, en het rood van de lege stoelen schreeuwt ons dus wel erg tegemoet, maar soit! Zijn we mannen of muizen? Spelen zullen we, wat hamer! U begrijpt, we toeren weer met Zappa door den lande. Met hetzelfde repertoire, dat spreekt, maar omdat verandering van spijs de boer doet eten wat ie niet lust, hebben we ons dit keer op de aankleding gestort. Dat wil zeggen: in het kader van "het oog wil ook wat" heeft onze Grote Roerganger ergens een heuse styliste vandaan geplukt, die zichzelf in de uitverkoopbakken bij de H&M heeft gestort en daaruit tevoorschijn is gekropen met Hippe Fleurige Uitverkoopjes Die Eigenlijk Te Klein Zijn Maar Dat Hoort Juist. Gebaseerd op een op de sixties geïnspireerde collage van foto's uit glossies is The Troupe een nieuwe outfit aangemeten. Resultaat: 6 mannen in T-shirt. Je moet er maar opkomen. Zijlstra en ik mochten blijven dragen wat we altijd al droegen. Thank God. Dat kleren de muziek niet maken merken we in de eerste set: ietwat stroefjes komen we op gang, roestig na een maand of wat niet spelen. Zappa moet je blijven bijhouden, dat blijkt. Het voor mij geheel nieuwe in-earsysteem helpt ook niet mee. De volgens mij al door iemand anders gebruikte oordoppen sluiten mijn gehoorgangen geheel luchtdicht af. Al was er een Boeing 747 op het podium geland, ik had het niet gehoord. Voordeel: een te gekke mix. Nadeel: het gevoel alsof 161 man naar een vissekom zitten te kijken, en jij bent de goudvis. Bovendien valt het systeem meermalen keren uit, en dan ben je weg. Maar spannend is het wel. De tweede set knallen we ouderwets, en 161 man keren gelukkig en voldaan huiswaarts. Snel naar Amsterdam voor nog een biertje? Goed idee! Niet dus. Twee uur later zitten we nog in de file op de A4. Op de radio vertelt een of ander sneu lulijzer zeer geanimeerd over hoe je ouwe kranten kunt conserveren. We moeten pissen als konijnen. Toch maar even uitstappen? Rechts van ons schuift het blonde hoofd van Jan Peter Toetsenman voorbij. Die was toch vóór ons vertrokken? Waarom staat er langs de A4 geen café? De blaas meldt dat het maximale expansievermogen nu toch echt wel bereikt is en ouwe kranten bewaar je in plastic in een donkere kast. Kutfile! Om een uur of 3 rijden we weer. Rock 'n Roll in Nederland: een te groot begrip voor een te klein oppervlak. Achter ons dampt de vangrail.
zondag, februari 13, 2005
Open Brief 3 Geachte Hare Uwe Majesteit, We weten dat U en de Uën in Lech momenteel de jaarlijkse ski houdt (werd Uw nou onder de voet gelopen door die papierazzi?), maar toch even het hiernavolgende. Alleerst natuurlijk heten we U van harte gefeliciteerd met de eredocteraad alsvanwege die u verstrekt is door de Leidsche Universiteit te Leiden. Wij van de Oranjevereniging Zwaagreelde zaten trots te glimmen voor de buis, dat mag U wel weten! Het gebeurt per slot van rekening niet elke dag dat een van je vorstinnen wordt toebedeeld met zulks een eervolle onderscheiding, en de vreugde was dan ook van lange duur. En trek Uw maar niets aan van die geleerde heren die het Uw niet gunnen want dat is allemaal kinnesinne dat zij niet zo'n fijne onderscheiding hebben weten zij veel. Ook de hoed was weer een lust voor het oog en leek mooi aan te sluiten bij U thema van vrijheid, of was de keuze voor het Vogelnestmodel (vogels vliegen = vrijheid) geen bewuste? Hoe dan ook, Zwaagreelde kan weer even voortteren op deze heugelijke dag. Ook bereikte ons middels de diverse media's een wat minder rooskleurig bericht namelijk over de hond. Scheiden doet leiden, dat weten wij in Zwaagreelde maar al te goed want ook míjn man woont hier al geruime tijd niet meer nadat hij sigaretten ging halen maar hij rookte niet eens. Waar gescheden wordt, vallen spaanders. Maar moet dat nu over de rug van de hond? Het arme dier, dat zult Uw met mij eens zijn want Uw bent zo goed met dieren, kan het toch ook niet helpen dat zijn baasjes niet meer door een deur passen? Zo slaan zij opnieuw een bres in de imago's van ons beminde Koningshuis, en dat vinden wij in Zwaagreelde niet door de haak kunnen. Derhalve zijn wij dan ook blij u te kunnen mededelen, dat Fokvereniging De Duitse Staander in de Hermeloose Straatweg geheel vrijwillig een tweede hond ter beschikking wil stellen opdat deze heikele kwestie niet hoeft te eindigen in een Salomonsoordeel. (Kan Margarita een beetje met Duitsers?) Hopende Uw hiermee een oplossing te hebben geboden verblijven wij, in alle eenvoud, Leve de Koningin! Hoera! Hoera! Hoera! (P.S. doet u voorzichtig met de snowboard buiten de piste?)
donderdag, februari 17, 2005
Zappa in Beaverville Being on the road betekent eating in restaurants. Soms heeft dat nadelige gevolgen voor humeur, stoelgang, en algeheel welbevinden, zoals vorige week in Naaldwijk, waar het eten wel een héél klein beetje van de kok, maar voornamelijk van Maggi was. Pakjesvoer! Maizenasauzen! Goedbedoeld gebroddel! Daar kan de rechtgeaarde muzikant al die Zappanoten -en dat zijn er nogal wat!- niet op kraken. Het toiletbezoek voor aanvang was dan ook opmerkelijk veelvuldig. Gisteravond in het altijd weer ontroerende Beverwijk lijkt het aanvankelijk bij binnenkomst van de dorpsitaliaan al mis te gaan. De oberette wil eigenlijk liever niet dat we onze jassen op onze stoelen hangen. Waar had ze anders immers zo'n fijne garderobe voor? Fout! Met de welgemeende suggestie "als u die garderobe zo fijn vindt, ga er dan lekker zelf in hangen", draperen wij onze jassen over onze zitmeubelen en bestellen de eerste fles wijn. Goede wijn doet lekker spelen. Algemeen bekend feit. Deze italiaanse witte houdt de belofte van een spetterend speelfestijn. Beverwijk zal niet weten wat het meemaakt. Zeker niet als we nog een fles bestellen. Inmiddels probeert Mixer Max de oberette duidelijk te maken dat hij allergisch is voor paddestoelen en melkprodukten. Hij ontploft dan, of zoiets. Lijkt ons niet fris voor de andere zwemmers. En niet goed voor de mengtafel. Die moet immers nog terug naar het verhuurbedrijf. Dus doet u Mixer Max alstublieft de kip zonder kaas en champignons! En nog een fles wijn graag. We zijn er nou toch. Terwijl Zijlstra's konen al langzaam beginnen te gloeien, bespreken Freaky en Murky het leven als cirkelvormig principe. Murky's briljante uitspraak "Een Bruine Ster Is Ook Een Cirkel" steekt de tegelteksten van Toon Hermans naar de kroon. Marco Toetsenman zit er wat stilletjes bij. Geen wonder. Op zijn schouders rust de zware taak vanavond Jan Peter Toetsenman te vervangen, die moet Thé Lauen. In het hersenpannetje van de nieuwe pianeur vindt een heftige strijd plaats tussen ingewikkelde akkoordenschema's, lichte zenuwen, en witte wijn. Mixer Max heeft inmiddels de eerste champignon in zijn kip gevonden en probeert de oberette uit te leggen dat een champignon wel degelijk een paddestoel is. Als hij dreigt ter plekke zijn blindedarm te laten exploderen, neemt ze het gerecht terug. Om het tien minuten later opnieuw voor zijn neus te zetten. Met extra champignons! Als we om half elf 's avonds een dolenthousiaste zaal achterlaten, is de mengtafel nog schoon en heeft Marco zijn vuurdoop glansrijk doorstaan. Chapeau. Doet u nog maar een flesje!
woensdag, februari 23, 2005
Zappa in Den Bosch De dochter van een Bekende Nederlandse Protestzanger vertrouwde mij, op de premiere van een Slechte Nederlandse Speelfilm, ooit toe, dat mannen eigenlijk maar één ding willen: op een podium de popartiest uithangen. Nu wist ik dat mannen volgens vrouwen inderdaad eigenlijk maar één ding willen, maar ik dacht dat ze daar altijd iets heel anders mee bedoelden. Eye-openertje. Ik was met de dochter van de Bekende Nederlandse Protestzanger in gesprek geraakt over hoe geweldig het was om met deze band Zappa over het voetlicht heen te jetsen, dat het verreweg het leukste was dat ik de afgelopen jaren gedaan had, zeker met deze gasten, en dat je zou willen dat je dit altijd zou kunnen doen. Enthousiast lullen, dat kunnen de van Deursens wel. Hebben we jaren les in gehad van van Deursen Senio r. En meestal werkt het aanstekelijk. Zo niet bij de dochter van de Bekende Nederlandse Protestzanger. Hoe enthousiaster mijn betoog, hoe meewariger haar blik. Ze keek naar me als naar een kind, dat vol vuur over zijn nieuwe brandweerautootje vertelt, maar nog niet weet dat die brandweerauto elk moment kan worden afgepakt. En bespeurde ik nu een zekere mate van dédain in haar stem toen ze mij, op het toppunt van mijn geëxalteerdheid, weer op de grond probeerde te zetten met de uitspraak "mannen willen maar één ding: op een podium de popartiest uithangen"? Zo. Brandweerautootje afgepakt en stukgetrapt. Lekker puh. Misschien had ze wel gelijk. Misschien ook niet. Misschien ga je alleen maar zo praten als je vader een Bekende Nederlandse Protestzanger is. Cynisme wordt vaak met de paplepel ingegoten, daar helpt geen lieve moedertje aan. Maar gisteravond, in het Bossche Koningstheater, terwijl Milan Watermelon in Easter Hay naar een hoogtepunt scheurde, dacht ik letterlijk: dit is toch eigenlijk wat ik wil: op een podium de popartiest uithangen. Maar dan wel met deze gasten.
zaterdag, maart 26, 2005
Verkeerd gekozen Het idee van de gekozen burgemeester was nog amper gelanceerd, of daar kropen ze al uit hun holen: de Verongelijkte Middenstander, de Brulboei met de Grote Bek en het Kleine I.Q., de Caféhouder Die Zijn Stad Er Wel Weer Bovenop Zou Helpen, de Autoverkoper die voor alles een Makkelijk Zat Oplossing had; Thom de Graaf lag nog lang niet languit in het gangpad van de Eerste Kamer, de PVDA had zijn schoenzolen nog niet op de deurmat van zijn Bestuurlijke Vernieuwingsdrang geveegd, maar de praatprogramma's stroomden al vol met burgers die zich als potentieel kandidaat voor het burgemeesterschap meenden te moeten opwerpen. Het totale gebrek aan bestuurlijke ervaring mocht daarbij geen obstakel vormen; "as juh juh gesonduh vuhstand guhbruik kennuh wuh alluhmaal burruguhmeestur worre, ja toch niet dan?" Je zou je schoonmoeder nog niet aan ze toevertrouwen, laat staan de complete hoofdstedelijke politiemacht. Sinds Pim Fortuyn wil ineens elke wasknijperfabrikant met een strafblad de polletiek in. En ze vinden altijd wel een roedel volgelingen die achter ze aanhobbelen en op het moment suprème helaas tóch begrijpen dat dat rode potlood bedoeld is om het vakje achter de naam van "hun" kandidaat rood te kleuren. Zou Thom de Graaf geen gevoel voor geschiedenis hebben? Zou hij niet begrepen hebben dat dit soort vernieuwing, in deze tijd, alleen maar koren op de molen van het Rand-debilisme is? In de jaren 20 van de vorige eeuw werd de Amsterdamse binnenstad bevolkt door een grote groep "straat-types". Nu noemen we dat daklozen. Eén van die straat-types werd door een groepje anarchistische kunstenaars, die zichzelf etaleerden als "De Rapaillepartij" voor de gein naar voren geschoven als kandidaat voor de gemeenteraadsverkiezingen. Hadjememaar, want zo noemden ze hem, kon niet lezen of schrijven en zwalkte de godganse dag met een stuk in zijn kraag van aalmoes naar aalmoes. Tot grote verbijstering van de zittende orde haalde Hadjememaar meer dan genoeg stemmen voor een zetel in de Raad. Zo zag Hadjememaar er uit:
Ik ben erg blij dat het Thom niet gelukt is...
donderdag, april 14, 2005
Zappa in Gouda De Goudse Schouwburg staat te boek als een van leukste plekken in het Vaderlandsche Kunstklimaat om je artistieke hoog- en laagstandjes te vertonen. Niet alleen de toeschouwer, maar zeker ook de artiest komt in het pluche van Stroopwafelland volledig aan zijn trekken. Ontvangst, drankvoorziening en bitterballen toe; het zijn van die randvoorwaarden die de moegestreden potsenmaker een weldadig gevoel van tevredenheid geven. Kom daar nog maar eens om. In steeds meer schouwburgen hangt in de catacomben nog net geen bordje "Doet u het licht uit als u klaar bent", en in de zaal geeuwen anderhalve blauwspoeling en een paardenkop je oorverdovend van je steunzolen. Zo niet in Gouda; de bezettingsgraad ligt al jaren ver boven het landelijk gemiddelde. Zelfs Joe's Garage was al maanden geleden uitverkocht. Dat komt omdat Gouda één major asset heeft: Nel. Nel is een roodkoppig krullenmonster dat blijmoedig de scepter zwaait in het Goudsche. Een pronte, goedlachse, eigenwijze deerne met smaak. Nel is ook Zappa-fan. Dat schept een band. En verplichtingen; vanavond moeten we op sterkte. De uitbater van het restaurant dat we uitverkiezen om onze warming up in te doen (in de vorm van "zet-maar-wat-op-tafel-als-de-wittewijnsituatie-maar-oké-is"), kan nog een hoop van Nel leren. Als wij getienelijk de volledig lege zaak binnenwandelen met de mededeling "we willen eten maar moeten om kwart over zeven weer weg", volgt een tirade over datwedanmaarnaardeMcDonaldsmoetenwantwijzijneenrestaurantwaardatni etzowerktendanmoetu welallemaalhetzelfdebestellenanderskandekokhetnietaanwantwijzijneenres taurantmetklasse. Dat de lul vervolgens zijn eigen kaart niet blijkt te kennen, de helft van de gerechten uit de categorie "Hetzelfde Bestellen" niet voorhanden is, de entrecote allebehalve rood arriveert en hij de ballen verstand heeft van wijn, doet diverse bandleden al handenwrijvend verzuchten dat ze niet kunnen wachten tot ik mijn weblog heb geschreven. Bij deze. Ondanks de culinaire kwaliteiten van restaurant Ratatouille (Grote Markt, Gouda- kan niet missen), wordt er die avond gemusiceerd alsof een kudde tijgers kennis heeft gemaakt met een krat Chablis. Het in-earsysteem, dat Zijlstra en ik gebruiken zodat het op het podium "lekker zacht" kan blijven, is niet opgewassen tegen de decibelen die door de instrumentalisten op het Goudse publiek worden losgelaten. But who gives a fuck anyway? Rock 'n Roll is niet voor mietjes en die stembanden groeien vanzelf wel weer aan. De zaal is blij. Meer dan blij. Getuige het applaus. Na afloop staat een glunderende Nel ons op te wachten in de foyer. Drank en bitterballen toe. Wat een rotleven.
zondag, april 17, 2005
Zappa in Amstelveen En toen kwam de voorlopig laatste voorstelling van Joe's Garage ineens in het teken te staan van Vroeger. Zou er een Genootschap Van Oude Bekenden Van Frans van Deursen zijn, waarvan de leden geheel onafhankelijk van elkaar 16 april hadden geprikt om mij weer eens op te zoeken? Je zou het haast gaan denken, want na het spelen van twee knetterende sets in het altijd weer pittoreske Amstelveen (en wat een bloeiend Stadshart heeft deze gemeente!), wandelde daar ineens mijn halve verleden mijn leven binnen. Nog nazinderend van het optreden en de complimenten van Zappa-kenner en -vriend Co de Kloet (Co heeft het niet zo op bandjes die Zappa spelen, maar onze versie vond ie bij tijd en wijlen mooier dan die van de Maestro) loop ik in mijn gang naar het bier recht in de armen van mijn Oud-Leraar Nederlands. Ergens in de eighties voor het laatst gezien. Zijn krullen zijn nu grijs, maar zijn kop heeft nog kleur. Achter de ronde brillenglazen priemen nog steeds twee jonge ogen. Arthur heeft meer invloed op mijn leven gehad dan hij vermoedt; niet alleen mijn schrijfkunsten zijn onder zijn vleugels uitgebot, ook mijn liefde voor en kennis van de popmuziek werden door hem verder aangewakkerd. We hebben nog samen in een bandje gezeten. Ik denk altijd met warmte aan hem terug... Ook de Oud-Televisieredacteur-annex-Vriend en zijn Lief komen omhelsen. Allebei ouder dan ik ze me herinner; diepere groeven in het gelaat doen vermoeden dat er de afgelopen jaren minder plezierige dingen zijn gepasseerd. Het antwoord op mijn vraag hoe het met ze gaat, bevestigt mijn vermoeden: "daar moeten we het een andere keer maar eens over hebben." Hoop dat het meevalt... Dat het Verleden af en toe maar beter kan blijven waar het is (dood en begraven in een hele diepe kuil), wordt bewezen door de Oude Vriend Die Te Veel In Het Verleden Blijft Hangen. Ook met hem heb ik ooit in een band gezeten. Een band met potentie, ware het niet dat de Duitse Bassist (een dodelijke combinatie) zo ongelofelijk kon zeiken dat iedere vorm van succes bij voorbaat uitgesloten leek. De Oude Vriend leek op zoek naar een reünie en had Foto's Van Vroeger bij zich, de Ex-Drummer was al stoned en de Duitse Bassist bleek nog steeds een zeikerd. Wat ik hem dit keer maar eens in helder Nederlands gemeld heb. Om vervolgens feest te gaan vieren met mijn nieuwe vrienden. Met wie ik nieuwe plannen smeed. Voor een nieuw programma. In de toekomst.
dinsdag, april 19, 2005
Rufus De vaderlandse televisieprogrammering bleek gisteren, getuige de gids, weer eens op een historisch dieptepunt aangeland. Dus terwijl mijn lief een waanzinnige couscous in elkaar stond te draaien riep ik: "Rufus Wainwright speelt vanavond in Paradiso". Alwaar wij ons dus een uur later bevonden. "Volg uw impulsen en ge zult in elk geval iets meemaken, nietwaar?" (Leven Volgens Van Deursen, pag. 83). Rufus is een druif uit de tros van Loudon Wainwright III (geestige singer/songwriter) en Kate McCarrigle (die samen met zusje Anne het even obscure als beeldschone "Complainte pour St. Catharine" zongschreef). Een getalenteerd baasje, en hoewel ik eigenlijk alleen zijn tweede CD, Poses, echt de moeite waard vind, lijkt hij ons een fietstocht naar de Amsterdamse poptempel wel waard. Als we arriveren is het voorprogramma godzijdank bijna afgelopen want van het kaliber Serieus Kijkend Meisje Met Gitaar En Moeilijke Muziek. Daar zijn we niet voor gekomen, dus dan maar een Jack met ijs gehaald om de scherpste randjes van 's meisjes stem af te halen. Als Rufus himself zijn opwachting maakt, begrijp ik meteen waarom de zaal veelal gevuld is met kaalgeschoren mannen in leren broeken: Rufus is zo ruig als een kasteeldeur. Niks mis mee, maar wel even omschakelen. Rufus heupwiegt van vleugel naar gitaar naar microfoon in een koket fluwelen kostuumpje en kan met de ranke vingers maar niet uit zijn begelde haar blijven. 't Is een Truus van hier tot Tokio, maar met een stem als een kathedraal. Jammer dat de band de uitstraling heeft van een wassenbeeld aan de antidepressiva; echt swingen willen ze niet. En herkennen we daar op de viool dat Voorprogrammawicht weer? Rufus werkt het repertoire vakkundig en met de nodige (smakelijke) nichtenhumor af. Zijn ode aan Jeff Buckley is mooi; dat Rufus vervolgens het door Buckley onnavolgbaar gecoverde "Hallelujah" inzet getuigt van lef; dat hij zijn met doorsnee stembanden uitgeruste achtergrondzangeressen uitgerekend in dit nummer een solo toebedeeld is een misvatting. In de toegift gaat Rufus inclusief band ineens uit de kleren en zingt het concert uit op naaldhakken in lingerie. Om het extra leuk te maken worden daar nog heksenmutsen en mantels aan toegevoegd. De verkleedpartij blijft steken op middelbare schoolniveau. "Minder is vaak Meer". (Leven Volgens Van Deursen deel II, pag 11). Rare man, die Rufus. Maar ja, als hij zijn scheur openzet, zou je bijna verliefd op hem worden. Bijna. Ik doe niet in kasteeldeuren.
vrijdag, april 29, 2005
Open Brief 4 Geachte Hare Uwe Majesteit, (of mag ik Beatrix zeggen? We kennen elkaar nu al zo lang) Het zal Uw niet ontgaan zijn dat in het hele Vaderland de voorbereidselen voor alsdat Uw 25 jaar in de ambt zit een hoge vlucht nemen. Overal waar Uw kijkt is het oranje wat de klok slaat en hangen U portretten ons toe te lachen dat het een aard heeft. En wat moet Uw dat een plezier doen, want 25 jaar geleden piepten we wel anders! Nog vaak word ik, en met mij de voltallige Oranjevereniging Zwaagreelde, 's nachts met de schrik om het hart wakker als ik weer terugdenk aan hoe of dat dat toen ging bij U kroning. Alsof Uw het kon helpen dat dat tuig geen woning had! Gelukkig zijn die nu ook allemaal van middelbare leeftijd bereikt en hun kinderen de jeugd van tegenwoordig loopt niet meer zo hard achter een stoeptegel aan tenzij er gevoetbald wordt. Het zal Uw verheugen dat het ook in Zwaagreelde bedrijvigheid kent geen tijd is geblazen. De hele week al is ons kleine dorpje in rep en roer alsvanwege dat wij ook dit jaar weer een mooie Konininnedag willen vieren hoewel ook wij merken dat een dergelijke organisatie steeds moeilijker wordt in deze verhardende tijden. Zo dreigt de uitbater van "Den Vrolijken Knijpbeer" met juridische ondernemingen vanwaar hij door de gemeente is verordonneerd geworden dat er dit jaar geen buitentap geplaatst mag worden op het Keutelplein. Wij van de Oranjevereniging Zwaagreelde zijn het voltallig met de burgemeester eens want misschien herinnert Uw zich nog het incident van vorig jaar waarbij weduwe Schaafsma zo lelijk ten val kwam na een oranjebittertje te veel op. Andere minpunt is dat dit jaar wilden de kinderen van De Blonde Rekel een speciaal jubileumlied ingestudeerd hebben, maar de leraar van de Zwaagreelse Muziekschool die de muziek zou maken heeft het aan de strijkstok gekregen met de Stichting Organisatie Jubileumlied 25 Jaar Beatrix Zwaagreelde en nu hebben ze niks en staan de kinderen met lege monden. Ook de Bekende Televisie Presentator (Uw weet wel, die met die grote hamers) die had toegezegd onze vermaarde jaarlijkse kalkoenkneedwedstrijden te komen opluisteren heeft afgebeld omdat ie ineens andere afspraken had begrijpt Uw dat nou? Reden te meer voor de Oranjevereniging Zwaagreelde om als vanouds weer terug te grijpen op de vaste waarden die ons altijd garant stonden voor een Hoogwaardige Konininnedag: het Smeerkoekhappen, het Gansdraaien en het Oud-Zwaagreelse Buffelklepelen. Wij wensen Uw en de Uën een heerlijke Konininnedag! Leve de Koninging! Hoera! Hoera! Hoera!
dinsdag, mei 17, 2005
Loving the Dutch Wie in Nederland als Nederlander wordt geboren hoeft zich nergens zorgen om te maken. Je wordt rechtstreeks vanuit de warme baarmoeder in een gespreid bedje gelanceerd, waar je onmiddelijk liefdevol wordt toegedekt met de zachte deken der Hollandsche Cultuur. De taal wordt je met de spreekwoordelijke paplepel ingegoten, en 's lands gebruiken sijpelen ongemerkt en ongevraagd je systeem binnen. Je hoeft niet bang te zijn te worden afgewezen, je hoeft niet te vrezen voor deuren die in je gezicht worden dichtgeslagen. Je bent immers een blanke, geboren en getogen Kaaskop. Wie als Buitenlander in Nederland wil komen wonen heeft alle reden om zich zorgen te maken. Want sinds het woeden der Vaderlandse Paranoia zul je eerst moeten bewijzen dat je het waard bent te worden opgenomen in die Grote Gezellige Familie die Holland heet. Dat geschiedt inmiddels door het volgen van een Inburgeringscursus. Wat vooral opvalt aan dit Verdonckiaanse meesterwerk is het totale gebrek aan respect voor het I.Q. van de cursist. Of je nu een Kroatische architecte of een Marokkaanse wiskundelerares bent, dat maakt geen reet uit. In de Inburgeringscursus wordt iederéén als een halve debiel behandeld. Op een fijne Inburgeringsvideo speelt een Bekende Inburgeringsacteur een Inburgeringsgroenteman die op diverse Inburgeringsgroenten wijst en uitlegt hoe het ooft in Goed Hollandsch heet. Als een mongool die de Quantummechanica probeert uit te leggen aan een Bonobo, zoiets. Een blonde Inburgeringsactrice beweert tegen een Indonesische topmanager, dat je bereid moet zijn om schoonmaakwerk te doen als je in dit land aan de slag wilt. Wie zich als Buitenlander in Nederland wil vestigen moet zich eerst laten ontmoedigen. Cursisten die na deze vertoning niet onmiddelijk het eerste vliegtuig terug nemen, worden in bussen naar Typisch Hollandsche Attracties afgevoerd, alwaar zij kennis maken met die zaken die onze Grote Natie hebben gemaakt tot wat zij is: Molens, Klompen en Urker Gastvrijheid. Tijdens de rit wringen ze hun tong in onnavolgbare bochten bij het verplichte onderdeel Hollands Repertoire Zingen. Dit alles onder leiding van een Inburgeringsvrijwilligster die waarschijnlijk ook erg goed met dieren is. De cursus van Verdonck is met maar één woord te beschrijven: Genant. Gelukkig weten we sinds een paar dagen hoe het wel moet: Wie als Buitenlander in Nederland wil wonen, moet zorgen dat ie zich bij een lid van het Koninklijk Huis naar binnen likt. Moet jij eens kijken hoe snel je papieren getekend zijn!
Zo Mooi... Amsterdam, een jaar of twintig terug. Ik was nog jong en prachtig. Mijn kaalheid sluimerde nog onder een wilde bos blauwzwart haar, want de New Wave vierde hoogtij. Alles was nog mogelijk en Alles moest nog beginnen. Om de avond niet in louter drank te laten verzanden, troonde een bevriende cabaretier me mee naar een rokerige pizzeria in een pijpenla aan de Vijzelgracht. Er hing een lawaaierige drukte, die zich concentreerde rond één bruisend middelpunt: in de hoek, achter een licht ontstemde piano, hield Ramses Shaffy audiëntie. Glas wijn bij de hand, smeulende sigaret op de asbak, luid improviserend op zware akkoorden. Toen Ramses mij ontwaarde, trok hij een brede glimlach van oor tot oo r, legde die grote handen op de toetsen, en zong, terwijl hij me bleef aankijken met twee priemend-ondeugende ogen Zo mooi Zo mooi Je was zo mooi Mooi als een nacht In september Een beklijvende herinnering. Ramses weet er niets meer van. Je kan per slot van rekening niet alles onthouden, en we hadden tenslotte al een aardige slok op. Maar gisteravond, toen ik opnieuw bij hem op audiëntie ging in het kader van de voorstelling "Zing, Vecht, Huil, Bid, Lach, Werk en Bewonder", heeft hij mij, sigaret in de hand, glas wijn onder handbereik, beloofd dat ie nog één keer voor me zal zingen. Daar hou ik 'm aan.
maandag, juli 18, 2005
Zappa op Reuring Spelen op een festival heeft absoluut zijn charmes, maar die charmes zijn vaak meteen de beperkingen. Zo vinden festivals meestal in de zomer plaats. Dus kun je er donder op zeggen dat tenminste één bandlid met zijn luie marimba in het Balinese zand ligt te wroeten. Dat vraagt improvisatie, en dus werd Marco Toetsenman opgetrommeld. Zijn opdracht was duidelijk: doe of je een vibrafoon bent. Dat lukte. Ook worden festivals gekenmerkt door een striemend tijdschema, dat echter pas in werking lijkt te treden op het moment dat jij wil gaan soundchecken. Na anderhalf couplet elkaar niet gehoord te hebben startte elders op het terrein een stukje Spaanse Kunst, en die Zarzuela's wensten niet begeleid te worden door onze welluidende maatsoorten. Dus begin je je optreden anderhalf uur later in de spannende zekerheid dat er ergens aan het eind van de show wel iets als een Sound zal zijn. Ook dat lukte. Gelukkig weten de organisatoren van zo'n polderfestival altijd heel goed wat het doorsnee muzikantenhart sneller doet kloppen. En de organisatoren van Reuring did their outmost: niet alleen bleek de ons toegewezen kleedkamer voorzien van een tray bier, enkele flessen koele witte, een baal hooi en Diverse Broodjes, maar dit keer was ook gezorgd voor een paar heuse groupies! Cherry en Zaza heetten ze. Een stel prachtwijven! Hoog op de poten, rank smoelwerk, breed in de schoften en ogen om in te verdrinken. Jammer van die grote oren en dat gebalk als je dichterbij probeerde te komen. En dat rochelende varken in het hok ernaast werkte ook niet bepaald libidoverhogend. Maar in de beperking toont zich de meester: het publiek had een goeie avond, wij hadden lol, en de kleedkamer werd dit keer opvallend schoon achtergelaten.
dinsdag, augustus 16, 2005
Edinburgh's Dagboek Als je ze ziet rondhobbelen in hun geruite rokjes en kniekousjes met Wij Dip Dip Dip Dopkwastjes zou je het niet zeggen, maar wees gewaarschuwd: Schotten zijn Echte Kerels. Een Schot is een uit één stuk gekleide, roodharige, gedrongen, kolengruishappende homp Europees machismo, make no mistake about it thank you very much! Zien wij ze op een Edinburghse straathoek hun doedelzakjes betasten, dan denken wij al snel: "kobold in Jean-Paul Gaultiercreatie". Maar let wel: onder een echte kilt hangt dag en nacht, in weer en wind, met gevaar voor eigen beharing, een ontbloot scrotum te klokkenluiden of de Notre Dame er van afhangt, en dat is alleen voorbehouden aan Echte Mannen. En aan de gay-scene natuurlijk, maar dit terzijde. Schotten zijn Een Pot Oe r. Je hoort het al aan hoe ze praten. Elk woord dat het Caledonisch Keelgat uitvaart, lijkt te eindigen in een gootsteenontstoppende doodsrochel. De argeloze Vastelander die met een Schot een gesprek durft aan te knopen, doet aan het eind van iedere autochtone volzin ongewild een stap achteruit, bang het af te leggen tegen het salvo van stembandknobbels dat op hem wordt afgevuurd. Mannentaal! Make no mistake about it thank you very much! And bollocks! De Schotse keuken is ook al niet voor de zwakkeren van maag. De National Dish, "Haggis, Neeps & Tatties" (Vrij vertaald: "Prut, Prut en Prut", nog vrijer vertaald: "Bruine Prut, Oranje Prut en Een Soort Van Gelige Prut"), is eigenlijk alleen te degusteren met een stevige pint Guiness ernaast. Bij elke hap vraagt de argeloze Vastelander zich af op welk ingewand hij nu weer zit te kauwen. Die taaie, rubberige stukjes zijn ongetwijfeld darmkanalen. Maar die grofkorrelige hardnekkige klonten? Waarschijnlijk de linkerhartkamer van een schaap dat te vroeg is overleden aan cholesterolverkleving. Mannenvoer, what hammer! En bollocks! Thank you ver much.
Zelfs de Schotse Wino's zijn van de Stoere. Bij mij thuis op de hoek zitten dagelijks diverse sneue alco's te vegeteren op een armzalig bij elkaar gebedeld blikje Euroshopper. Hier in Bonnie Scotland zitten de Broeders van de Rodeneuzenbrigade met een twelvepack Real Scottish Ale op de parkbankjes thank you very much! En die zijn in een uur schoon op. Make no mistake about it! Echte Mannen drinken! What hammer! Ik voel me hier helemaal thuis. And bollocks!
donderdag, september 29, 2005
Kaalslag Het pand waar de Kapper en Zijn Familie woonde, staat leeg. De kapperszaak op de begane grond is onttakeld, de hoge ramen op de eerste verdieping worden niet meer omsloten door lange gordijnen. Er staat een ladder binnen; er wordt kennelijk gerenoveerd. Leegstaande panden hebben altijd iets droevigs. En als een deel van je jeugd zich in zo'n verlaten hol heeft afgespeeld, dan staan je herinneringen zich onmiddelijk te verdringen in je bovenkamer. Toen ik voor het eerst in het halletje van de kapsalon stond, was ik nog een puber met lang haar. Ik kwam er niet om me te laten knippen; de schaar werd er gezwaaid door de vader van een schoolvriend, met wie ik in mijn eerste bandje zat. Hij drumde, ik zong. We repeteerden in de kelder van een kerk in Amstelveen. De priester die ons daar toestemming voor had verleend heeft vast nooit geweten wat voor teksten ik toen schreef, anders had ie ons met apparatuur en al van harte bij de duivel aanbevolen. Ik was wel katholiek, maar niet fanatiek. Een paar maanden later zat ik voor het eerst met de Kapper en zijn Familie aan de grote eettafel op de eerste verdieping, als was ik opgenomen in het gezin. De Kapper, duidelijk de pater familias, bleek een bon vivant. Hij lulde honderduit, lurkte aan zijn Gaulloise zonder filter en vulde mijn wijnglas nog eens bij met een stevige rooie Bordeaux. De Vrouw van de Kapper was een Keukenprinses die haar hand niet omdraaide voor een zesgangendiner. Zaterdagavonden in de met boeken afgeladen huiskamer op het Roelof Hartplein waren een feest: eten, drinken, lachen, Brel en Brassens. Een meer dan welkome Bourgondische aanvulling op mijn eenvoudige opvoeding. Tot ver na mijn middelbare schooltijd heeft de Kapper mij een veelvoud aan modieuze kapsels aangemeten en heb ik het leven met de Kapper en Zijn Familie gevierd. Tot ik kaal werd en het druk kreeg en het contact wegkabbelde zoals contact dat pleegt te doen. De Kapper is een paar jaar geleden overleden. Kanker. Ik ben nog op zijn begrafenis geweest. De schoolvriend zag ik vorig jaar voor het laatst, bij een optreden in de Kleine Komedie; hij zweette, was veel te dik en droeg een Bert en Ernie T-shirt. Ik had niet de indruk dat hij gelukkig was. De Vrouw van de Kapper hield dapper vol zonder haar Grote Liefde en bleef de zaak runnen. En nu staat het pand ineens leeg. De Kapperszaak is kaal. Weer een draadje doorgeknipt.
woensdag, oktober 05, 2005
Toveracademie Daar Zij hun naasten immer liefhebben gelijk Henzelve en Henzelve menen de Gansche Wijsheid Der Wereld in pacht te hebben, gebeurde het in die dagen die bij den Eenvoudigen Van Ziel bekend stonden als Kinderboekenweek, dat Zij een Decreet deden uitvaardigen waarin het thema dezer keer werd verafschuwd en verworpen daar het de tere Christenkinderziel zou vervormen en aantasten en de ontvankelijke hoofdjes Hunner Nageslacht zou vervullen van Zwarte Magie en Tovenarij. Want stond er niet geschreven "Gij zult Uw Nazaten behoeden voor al wat Satan is, en Satan huist in het Rijk der Fabelen en derhalve zult Gij den fabelen niet toelaten in het Huis Uwer Kinderen, daar Zij Zich anders zullen ontplooien tot de Aanbidders van Memnoch en de Wassers van de voeten van Beëlzebub"? En dus werd het Decreet van kracht verklaard en was het een waarschuwing voor die Goddelozen die hun kroost de vergiftigende lepel der Fantasie toedienden. En er werd een ban uitgesproken over die geschriften waarin de Antichrist zijn vernietigende invloed deed gelden met behulp van toverkollen, heksen, bebrilde tovenaarsleerlingen en anderszins opruiende Puntmutsdragers, en de Zwarte Kunst werd een halt toegeroepen en Men zag dat het goed was, daar het Nageslacht zich ontwikkelde gelijk hun Voorvaderen en de rest hunner leven de Fantasie schuwden gelijk de Pest. Want stond er niet geschreven "Slechts de Heer zult Gij dienen en geen ander dan de Heer, want Hij is de enige Waarheid en de enige Weg, dus als gij Hem bewandelt zal het Koninkrijk U ten deel vallen en zult gij leven in het Eeuwig Paradijs, alwaar de Zoon Gods u elke middag na het gebed zal verblijden met de Truc met de Vissen en de Broden en de Wijn"? Hosanna Hallelujah Prijs de Heer.
woensdag, oktober 12, 2005
Ouderdom en Gebreken Ze zouden naar Amerika. Op familiebezoek. Ze hadden de emigré’s nu al zo lang niet meer gezien, en voor je het wist kon het niet meer. Amerika scheen best mooi te zijn, maar waarom moest het nou altijd zo ver van huis? Een treinreisje naar de grote stad was vaak al zo’n onderneming, en daar kenden ze de weg. Hoewel ze zich in de grote stad ook niet meer op hun gemak voelden. Met die buitenlanders en zo. Thuis had je die gelukkig niet, buitenlanders. Behalve voor de dagelijkse boodschappen kwamen ze toch al niet veel meer op straat, en op reis gingen ze al helemaal niet meer. Zij had daar goede redenen voo r, meende ze. Ze kon de kat niet alleen laten. En hij moest op z’n hart passen. Vond zij. Maar dat hart klopte inmiddels weer als vanouds en voor katten waren er tegenwoordig hele goede opvangcentra. Dus toen ze werden uitgenodigd, had ze geen poot meer om op te staan. De bezweringen waren uitgewerkt, en ze kon zo gauw geen nieuwe bedenken. En hij wilde ineens ook, terwijl hij Amerikanen altijd zo oppervlakkig en kapitalistisch had gevonden. Nee, een diepgaand gesprek kon je met hem ook niet voeren. En nee, rijk waren ze nooit geweest. Maar wat had dat ermee te maken? Dus daar stond ze dan met een gloednieuw paspoort op Schiphol en ze voelde zich helemaal niet fijn en hij checkte voor de zesde keer of hij de verzekeringspolissen wel bij zich had gestoken want hij had ze allemaal gekopiëerd want ja je wist maar nooit straks sta jij in Amerika en roven ze thuis je hele huis leeg en als ze dan je polissen meenemen en waarom moesten ze zo lang in de rij staan was er soms iets met het vliegtuig o god er zal toch niets met het vliegtuig zijn stel dat er iets gebeurt onderweg hoe moest het dan met de kat en zouden de kinderen het asiel wel regelmatig bellen en waarom stond ie nou alweer zijn koffer open te maken straks ziet iedereen wat we bij ons hebben en eigenlijk was ze doodsbenauwd om te vliegen en ze moest hem er aan herinneren dat ie tijdens de vlucht af en toe oefeningen deed anders had ie zo trombose en eigenlijk wilde ze nu heel hard huilen en weer veilig terug naar huis. Dus toen na 9 uur vliegen de Afro-Amerikaanse douanier haar vanwege de verscherpte veiligheidsmaatregelen begon te fouilleren, was er een draadje in haar hoofd dat "knak" zei en had ze hem een gorilla en een gore nikker genoemd. Maar nu zat ze alweer drie weken veilig op haar eigen bankje in haar eigen tuin. De kat lag op zijn vertrouwde plekje op de vensterbank. De reis was een débàcle geworden, want wat waren die Amerikanen oppervlakkig en kapitalistisch geweest. Ingebroken was er gelukkig niet. Maar ze hadden toch maar een nieuw slot op de voordeur laten zetten. Voor de zekerheid.
zaterdag, oktober 22, 2005
Zappa op de Nederluit De Midlife Chrysler boort zich tergend langzaam een weg door het vaderlandsche filelandschap; touren in Holland begint steeds meer een hachelijke onderneming te worden. Je staat god betere 't langer in de file dan op het podium. Wie Tourt In Holland Moet Een Goed Boek Meenemen. En een chemisch toilet. Of goeie muziek: Rutger Sax heeft de eindmix van de nieuwe live cd van Zijlstra in de binnenzak, dus de tweeëneenhalf uur durende reis naar Capelle a/d IJssel wordt stukgeslagen met rollende nederjazz en het voorzichtig aftasten van de eerste onbevangen luisteraar: is ie goed of niet? Hij is goed! Meteen kopen. Voor een gedegen soundcheck is geen tijd meer, dus eerst maar eens eten met die kadavers. Visch zal het wezen en visch zal het zijn. Ik ben wat kreukelig (najaarsmoeheid? shaffy-moeheid?) maar word al tafelend langzaam wakker wanneer Murk Marimba zijn ervaringen in het muziekonderwijs met ons deelt. In zijn trektochten langs de VMBOscholen alwaar hij de kids vertrouwd probeert te maken met divers slagwerktuig, heeft hij kennis gemaakt met een langharig stuk Hip wiens naam mij even ontschoten is, maar wiens instrument mij nog lang zal heugen: De Nederluit. De man bouwt en bespeelt een instrument waarvan hij beweert dat iedereen er binnen drie maanden als een jonge God op kan tokkelen. Volgens Murk Marimba klonk alles wat de baard er op speelde hetzelfde: als een olifant die op een Nederluit gaat zitten. Des avonds wordt dit prachtige woord onmiddelijk gepromoveerd tot Secret Word Of The Night: Nether Lute maken we er van. En wie schetst mijn verbazing? Als ik de volgende ochtend de Nederluit google, kom ik op de officiële homepage van de Stichting Nederluit. Hun motto: "A Nether Lute Makes A Bad Day Good!" Ik ga meteen een cursus volgen. Het volgende project van de Troupe dient zich alweer aan: Joe's Garage, The Sequel. Op 8 Nederluiten.
Zappa in Amsterdam De licht nerveus ogende juffrouw van uitgeverij De Bezige Bij moet niet hebben geweten wat haar overkwam toen ze eergisteren tijdens de soundcheck het podium van de Kleine Komedie betrad. Ze had die ochtend, waarschijnlijk tijdens het douchen, zo'n mooi afgepast en correct speechje ingestudeerd, waarmee ze in de pauze van ons concert hoopte de Nederlandse vertaling van de nieuwe Zappa-biografie aan den volke te presenteren. Dat liep natuurlijk anders. Want netheid en braafheid en correctheid zijn drie woorden die niet in het Zappa-vocabulaire voorkomen. En ook niet in het onze. Derhalve hadden we een kleine Zappiaanse introductie voor haar bereid, en die namen we natuurlijk graag even met haar doo r. Met ironisch relativerende tekst en gezwollen akkoorden kondigden wij de Grote Gebeurtenis aan; het enige wat zij hoefde te doen was op tijd opkomen, voor de goeie microfoon gaan staan, duidelijk uitleggen wie ze was en wat ze op ons podium uitspookte, boek laten zien en weer wegwezen. Een kind kon de was doen. De juffrouw van de Bezige Bij echter niet. Toegegeven, ze kwam op het juiste moment op, hetgeen vooral te danken was aan een onzer technici die haar op het juiste moment een schop onder de Bezige Bips gaf; vervolgens liep ze, een konijn in de koplampen, naar de verkeerde microfoon, om de hele boekpresentatie met een hakkelend crescendo uit haar klauwen te laten donderen. Je zag de mensen denken: "te gek concert, maar waarom staat er nou inene een blonde Truus met een boek te zwaaien?" Twee minuten later zie ik haar amechtig nahijgend en nog bibberend van de overdosis adrenaline in de artiestenfoyer op een bankje zitten. Anarchie is een eigenschap waar niet iedereen mee uit de voeten kan. Anarchie kan ook mislukken. Als we de volgende avond één onzer impressariettes wederom niet kunnen overhalen zich beschikbaar te stellen voor de Wet T-Shirt Contest, besluiten we de zaal er maar bij te betrekken. Dat we de eerste drie rijen niet echt willen benatten teneinde hun rondingen te kunnen bekijken spreekt voor zich; het moet wel leuk blijven, en een koutje is zo gevat. Een paar emmers confetti zou helpen. Droog en toch met het gewenste schrikeffect. Maar hoe kom je één uur voor aanvang aan 10 kilo confetti? Mark Licht pleegt een telefoontje naar een Vriend in Feestartikelen. Of ie toevallig tien kilo confetti heeft liggen? Ja, dat heb ie wel, maar hij kan het alleen niet zelf brengen omdat z'n vrouw ligt te bevallen. Maar hij zal wel effe kijken of ie iemand kan regelen. Tien minuten later bellen we terug: de confetti blijkt onderweg, en zijn vrouw is net bevallen van een zoon. Soms is het leven
te leuk om waar te zijn. De grap valt 's avonds behoorlijk in het water, maar who gives a fuck anyway? De voorpret was al meer dan voldoende. Joe gaat weer voor zeven maanden de garage in. Ik stap weer in het keurslijf van Shaffy. Alle goeie dingen zijn eindig.
donderdag, november 03, 2005
De Theo's Gisteren had je aan een krat bier en een gezinsverpakking popcorn niet genoeg gehad als je alle uitzendingen ter nagedachtenis van Theo van Gogh had willen uitkauwen. De Martelaar van het Vrije Woord, want zo schijn je hem tegenwoordig te moeten noemen, was het dankbare onderwerp van elke zichzelf respecterende aktualiteitenrubriek, en daar deden een paar Vrienden van Theo ook nog eens een schepje bovenop. Ik zag boeiende indepth reportages waarin bevlogen programmamakers Jan Met De Pet bestookten met vragen als "Is Nederland Veranderd" en "Hoe Nu Verder?" Needless to say: omtrent de antwoorden wordt nog altijd in het duister getast; Ik zag Jan Piemel Balkenende zich een slag in de rondte speechen terwijl hij eigenlijk al met zijn bespuugkuifde hoofd en dito gedachten bij de handelscontracten met Mensenrechtenvriend Poetin zat; Ik zag Job Cohen de Nieuwe Strijdkreet lanceren waarmee we alle problemen in dit land gaan oplossen: "Weg met de Angst, kies voor de Hoop". I Love Richting Aangeven! Job komt er wel bij de volgende verkiezingen; Ik zag Katja Schuurman een wanhopige, op complottheorieën gestoelde poging doen te bewijzen dat Alles en Iedereen op die bizarre 2e november gefaald had. Natuurlijk is er gebroddeld en gebeunhaasd. Maar uit de mond van Katja blijft het toch een beetje Voorlezen uit een Spannend Meisjesboek; Ik zag Ayaan Hirshi Ali, voor even uit haar bunker gekropen om haar Boodschap te verkondigen, en moest ineens denken aan de tijd dat je nog pick ups had waarop je grammofoonplaten soms bleven hangen; Het meest opmerkelijke item echter betrof de Zelfbenoemde Erfgoed-vanTheo-Uitdrager, u weet wel, die Andere Theo. Na maanden als een Siciliaanse Weduwe de pagina's van Het Parool te hebben volgerouwd, liet Theodor Holman ons nu kennis maken met zijn nieuwe hond. Niet zomaar een hond, jongens en meisjes, ben je besodemieterd! Dit was De Dochter Van De Hond Van Theo Van Gogh! En daar moesten wij Hoop uit putten. Theodor leek dat te lukken. Hij leek zowaar een stuk vrolijker de wereld in te kijken. Dankzij De Dochter Van De Hond Van Theo. Ik kijk nu al uit naar volgend jaar.
zaterdag, december 03, 2005
Jubileum -Morning Tommy. -Howdy Mister Governor! -Zijn we d'r klaar voor? -Zo klaar als Sneeuwwitje na de zeven dwergen, Mister Governo r. -Nerveus? -Nope. Ik heb er al 335 naar Kingdom Come gespoten, Mister Governo r. Mij zal je niet zien trillen. -'adda boy! How's the wife and kids? -Ja, trots hè. Die zitten op de front row vanmiddag. Wouldn't miss it for the world. -Er gaat toch maar niks boven een warm loving family, hè Tommy? -Wat u zegt, Mister Governo r. -Speaking of which: is de familie er al? -Yep! Ze komen net binnenwandelen. -Moet toch een hele honour voor ze zijn. -Als mijn zoon de duizendste was, zou ik weten dat mijn leven niet voor niets was geweest. -Ja, hoe is het met ons feestvarken? -Hij roept nog steeds dat ie innocent is. -Goddam! -Bastard! -Asshole! -Motherfuckin' son of a teef! -Why nu weer? -Geen idee, Mister Governo r. Iets met DNA. -DN wat? -Hij says dat als we nu een DNA-onderzoek zouden doen, dat ie dan alsnog zou worden vrijgesproken. -Yeah? Well, fuck DNA. Wat is nou DNA? -Dood Na Alzheimer? -....Dood Na Aderlating! -Nee, wacht wacht wacht: Dood Na Asverstrooiing!! -Goeie, Tommy!! -Altijd in for a little joke, Mister Governo r. -Anyway: it's about time, vind je niet? -Hij ligt al in de riemen, dus... -Ik zou zeggen: fiets 'm d'r in, Tommy. -U gaat zeker aan de sjampoepel? -Wat dacht jij! Zoiets calls toch for a celebration! -Mister Governo r, nog één ding before you go... -What's that, Tommy? -Misschien een beetje een funny question, maar- Kunnen we ze vanaf nu gewoon weer op de stoel zetten? -Zoals in the old days, bedoel je? -Ja. Alles nice en clean met zo'n lethal injection, maar...Ik sort of miss the smell of burning flesh in the morning.
-Tommy, you sentimental bastard. Ik zal see wat I kan doen. -Why, thank you, Mister Governo r. And God bless you! -God Bless America, Tommy. God Bless America...
zondag, december 18, 2005
Het Groot Dictee der Nederlandse Taal Goedenavond, dames en heren, hartelijk welkom vanuit een ik mag wel zeggen afgeladen Ridderzaal, alwaar diverse taalvirtuozen van Nederlandse dan wel Vlaamse origine elkaar de winst van de 16e editie van Het Groot Dictee Der Nederlandse Taal zullen bevechten, en als u dacht dat dít een ingewikkelde zin was maak dan uw borst maar nat want er volgen er nog veel meer en ik zal ze proberen zonder hakkel en stotter aan u voor te dragen. Let goed op: ik lees het gehele dictee eerst in zijn geheel voo r, daarna hak ik elke zin in behapbare stukjes, zodat u en natuurlijk ook de kijker thuis de ganze- of ganzeNveer op het papier kunt vleien in een nietsontziende spurt naar de eindstreep. Daar komt ie dan, het Groot Dictee 2005: "De uitgeprocedeerde Congolese asielzoeker trok wit weg toen de door de gezagdragende autoriteiten geïnstalleerde beul de electroden consciëntieus op zijn genitalieën aanbracht. Hoe had hij ooit kunnen bevroeden dat de Nederlandse Minister voor Vreemdelingenzaken en Integratie door een minuscuul akkefietje in de uitwijzingspaperassen de directe aanleiding zou worden voor deze macabere excercitie van een executie, terwijl zij haar eigen miserabele hachje had weten te redden door zich bij haar confrères op gracieuse wijze te verexcuseren? Terwijl zich in zijn fysieke interieur een ijzingwekkende schreeuw vormde die zich via de larynx een weg naar buiten manifesteerde en weergalmde tegen zijn geamalganeerde molaren, prakizeerde hij of de heroïsche misdaadverslaggever die, ondanks het lanceren van een kattenbelletje op een mysterieuze floppy-disc, zijn quotum niet had bereikt en aldus zijn terdege voorbereide téte-à-tétes met de bon-vivants van het hectische Haagse bolwerk in een debácle had zien uitmonden, hem wellicht van een wis verscheiden had weten te redden. Maar veel tijd voor belletrie en filosofische litanieën werd hem niet gegund door zijn vermaledijde scherprechter; deze kende zijn priviléges en was, het geëxalteerde gejeremiëer van de blèrende gedeserteerde beu, op stoïcijnse wijze begonnen een hockey-stick rigoreus in diens rectum te implanteren. In een syncopische cadans die later in diverse ooggetuigenverslagen werd vergeleken met de galop van het illustere przwalskipaard, wist de beul met haast ascetische concentratie zijn slachtoffer, wiens laatste blik viel op het geëmailleerde urinoir, tot contemplatie te brengen. Gezeten in een klassicistisch crapeautje onder de apenbroodboom en genietend van een majestueuze vol-au-vent met okapiragout overdacht hij de consequenties van zijn onoirbare praktijken. En terwijl de zon haar fluorescerende licht als nectar over de gecraqueleerde savanne liet
druipen en de cacteeën een haast apocalyptische aanblik gaf, kwetterde het capucijneraapje een kaballistische cantate en liet de exotische kaketoe zijn excrementen de vrije loop." Zo, gaat het nog? En dan nu in stukjes: "De uitgeprocedeerde Congoleze asielzoeker..."
