I nter i eu r / NO. 5
Architectuuraddict Kun je verslaafd zijn aan verhuizen? Idolaat zijn van verbouwen? Erik Wijnhoven deed het de afgelopen jaren maar liefst zes keer. Rigoureus én met succes. Is hij nu eindelijk tevreden? Productie Jeen Boetzel / Fotografie Hotze Eisma / Tekst Johanna Hoogendam
Het voorkamerraam is zo hoog dat je de toppen van de bomen kunt zien. Privacy wordt gewaarborgd door de kingsize luiken. Bank Nolan is van Minotti, poef Barbarella van Marcel Wanders en lamp Arco van Flos. Voor de lounge chair en ottoman van Charles en Ray Eames staat lamp Pipistrello van Martinelli Luce. Linkerpagina Een van de trappen. De betonnen treden waren oorspronkelijk bedekt met roze tapijt.
I nter i eu r / NO. 5
E H & I oktober 2012 155
Boven Grapje: de houten deur is groter dan de deuropening. Achter de deur staat een kunstwerk van Han Rameckers. linkerpagina Het kopse grenen parket (zie ook pag. 208) kreeg een semitransparante witte finish. De kast is een ontwerp van Bruls en Co. Erop staan twee kunstwerken van Katie Holten. Het schilderij is van Guus van Eck. Op de bijzettafel van M12 staat vaas Zachte G van Gorissendeponti.
I
n 2007 stond u ook al in Eigen Huis & Interieur. Toen was u dolenthousiast over uw toenmalige huis. Een gelukshuis, zoals u het noemde. Waarom bent u toch verhuisd? ‘Omdat we er toch niet gelukkig waren. Het was een prachtig huis, tegen een helling gebouwd en met een adembenemend uitzicht over Maastricht. Maar om op mijn werk in het centrum te komen, moest ik elke dag over een vervelend industrieterrein. Er was geen andere route en dat had een negatief effect op mijn gemoedsrust. Ik had net mijn tweelingbroer verloren, ik was op zoek naar rust en harmonie, samen met mijn vrouw. Maar die route naar en van het werk brak me op. Toen we onverwacht de kans kregen om het huis te verkopen, zijn we daarop ingegaan. Vervolgens zag ik dit huis te koop staan, midden in de oude binnenstad van Maastricht. We zijn opnieuw begonnen.’
U pakte het grootscheeps aan. Samen met architect Mathieu Bruls van Bruls en Co gaf u het huis een totale make-over. Hoe gaat zoiets in zijn werk? ‘Als een stel kwajongens huppelen Mathieu en ik door het pand, op zoek naar een thema waarin het kan uitblinken. Bij dit huis was het de ruimte: bijna 2.200 kubieke meter inhoud. Om dat zichtbaar te maken, besloten we er een hele etage uit te halen, waardoor de woonkamer bijna acht meter hoog werd. Ruimte en licht laten binnenkomen, dat wilden we. Zo ontstond het idee om de voorkant open te maken. Er is een raam in gekomen, zo hoog dat de boom voor het huis in zijn geheel is te zien vanuit de woonkamer. Luis Barragán, de Mexicaanse architect, was onze inspiratiebron: de man had een buitensporig ruimtegevoel. Hij maakte kamers waarin je als mens kon verdwijnen. En hij speelde met licht en donker. De grote luiken voor ons voorraam zijn daarop »
Het zwembad was als eerste af: dan hoefde er geen zand door het huis te worden vervoerd. Het plafond is verlaagd, zodat je als het ware de tuin in wordt gezogen. De zwartmarmeren tafel is van Eero Saarinen voor Knoll, stoelen Little Tulip zijn van Artifort en de kast is van Bruls en Co. Erop staan twee objecten van Han Rameckers, een werk van Simone van Bakel en een lamp die is gekocht op Sicilië. De spots zijn van Antares.
I nter i eu r / NO. 5
E H & I oktober 2012 157
Quote van de architect Mathieu Bruls: ‘Dit huis heeft echt alles, vind ik. Het was een duf jaren ’70-pand, maar met een paar slimme ingrepen hebben we er een supermodern geheel van weten te maken. Het ligt bovendien midden in de oude binnenstad van Maastricht. En de tuin is een heerlijke rimboe, met prachtige, monumentale bomen. Wat we precies hebben gedaan? Het karkas is blijven staan, wel hebben we sommige openingen in de gevel dichtgemetseld en andere juist groter gemaakt. We hebben de buitenschil geïsoleerd, dat zorgt voor het beste klimaat binnen. Er is een hele tussenverdieping uit gehaald, waardoor het plafond in de living bijna acht meter hoog is geworden. Aan de bestaande trap zijn twee trappen toegevoegd: een naar de masterbedroom, badkamer en werkkamer, en een naar de homecinema in de kelder, een informele plek voor het gezin. Vanuit de woonkamer overzie je dat geheel met die trappen en dat geeft een rijk gevoel, alles is zó ruim en licht. Het ging ons erom de enorme inhoud voelbaar te maken. Het woonoppervlak is ruim vierhonderd vierkante meter geworden. De grote luiken voor het raam zijn een ode aan de Mexicaanse architect Luis Barragán, net als de grote deuren van merantihout, die ruim voorbij de deurposten uitkomen. Bij alle architectuur draait het voor ons om de eerlijkheid van het materiaal, maar ook om het gevoel dat je erbij krijgt: dat vertelt je of de verhoudingen kloppen. Goede architectuur gaat verder dan alleen het stilistische. De wereld is nu eenmaal dieper dan dat.’
158
I nter i eu r / NO. 5
Stap een is zoeken waarin een pand kan uitblinken. Bij dit huis was dat de ruimte: bijna 2.200 m³
oktober 2012 E H & I
geïnspireerd: zet er één open en er komt een dikke bundel licht naar binnen.’ Grinnikend: ‘Sinds we werden genomineerd voor de Victor de Stuersprijs 2011, de architectuurprijs die wordt uitgereikt door de stad Maastricht, staan er elke zaterdag en zondag geïnteresseerden door die luiken te gluren.’ En wat doet u in zo’n geval? ‘Ik gluur gewoon terug.’ Dit huis is uw vijfde bouwproject. Is er sprake van een verslaving? ‘Ik weet het niet, bouwen trekt mij nu eenmaal. Als kapper – we hebben een aantal salons in de stad – ben ik mijn roeping zeker niet misgelopen. Maar in de privésfeer zijn mijn vrouw en ik altijd bezig met wonen. Architectuur is onze passie, zo’n vijfentwintig jaar geleden zijn we begonnen met een aanbouw bij ons eerste huis in
Noord-Limburg. Al snel zijn we gaan samenwerken met Mathieu Bruls van Bruls en Co. Dat is een vriendschap geworden.’ Stroopt u zelf ook de mouwen op als het op klussen aankomt? ‘Jazeker, zo maak ik mij een huis eigen. De tuin aan de achterzijde heb ik bijvoorbeeld helemaal zelf uitgevoerd. En inmiddels heb ik zo veel ervaring dat ik behoorlijk deskundig ben geworden. Over de kleinste details kan ik meepraten. Ik weet vooral ook hoe het niet moet.’ Uw vader was bouwkundig tekenaar bij een architectenbureau. Heeft u het van hem? ‘Misschien, hoewel hij meer van de cijfers was en minder van het esthetische, zoals ik. Hij is onlangs overleden, maar tot op het laatst heb ik hem bij al mijn bouwplannen betrokken. Omgekeerd trok hij zich ook op aan ons: hij stond er »
De keuken is van Arclinea, uitgevoerd in glanzend roestvrij staal. Op het aanrecht staan een lamp van M12 en een koffiepotje op voet van Rob van Avesaath. Het kunstwerk aan de muur is van Gerrie Laudy, de foto in de gang van Arjen Schmitz. Spots van Antares. Linkerpagina Boven de kast twee portretten van Erwin Olaf.
‘Sinds de nominatie staan er elk weekend geïnteresseerden door de luiken te gluren’
I nter i eu r / NO. 5
E H & I oktober 2012 161
links Erik en Annelies Wijnhoven. Rechts Het was een gewoon jaren ’70-huis, het werd het opvallendste pand in de straat. Witgestuukt en Mét inpandige garage. Linkerpagina In de badkamer zorgen spiegels voor optisch bedrog. Het tweepersoonsbad heeft een kraan van Philippe Starck.
versteld van welke oplossingen de architect bedacht. Zoals daar op kantoor kozijnen worden getekend: schilderijtjes zijn het, zó gedetailleerd en mooi. Voor alle huizen waarin ik heb gewoond, maakte ik het binnenwerk van de kasten samen met mijn vader. ‘Het tilwerk is voor mij,’ zei ik tegen hem toen we aan de kasten voor dit huis begonnen. Hij was 76 jaar: we wisten allebei dat het waarschijnlijk de laatste waren waarmee hij zou helpen.’ Nu is de verbouwing klaar, inclusief een prachtig zwembad. Bent u een tevreden mens of kijkt u alweer uit naar het volgende project? ‘Sterker: we zijn alweer verhuisd. Juist deze week hebben we de dozen in weer een nieuw huis uitgepakt. Eigenlijk waren we van plan hier nog een jaar of wat te blijven, totdat de kinderen – Max is 21 en Sem 16 – zouden uitvliegen. Maar onze oudste is vanwege zijn
opleiding eerder dan verwacht op kamers gegaan. Alleen onze dochter woont nog thuis, en al die ruimte was voor ons drieën wat veel.’ Speelde de recessie ook een rol bij de beslissing het huis te verkopen? ‘Ik heb me de afgelopen jaren weleens afgevraagd of we financieel niet te veel hooi op onze vork hadden genomen, ja. Al ons spaargeld zat in dit huis. Dus toen we werden benaderd door mensen die hier graag wilden wonen, juist vanwege de bijzondere architectuur die het heeft gekregen, zijn we overstag gegaan. Toch voelt het huis nog steeds alsof het van ons is. Je kunt het vergelijken met een schilder die zijn doek bij iemand thuis ziet hangen. Iemand anders heeft het gekocht, maar het voelt nog steeds als zijn werk.’ www.brulsenco.nl
