interview
Noortje Herlaar
Jurk Addy van den Krommenacker Ringen Cartier
‘Ik heb me altijd een
prinsesje gevoeld’
Op belangrijke momenten in haar leven komt er een oergevoel in actrice/musicalster Noortje Herlaar (29) los. Een ik-moet-en-ik-zalgevoel dat haar onder meer hielp aan de hoofdrol in Mary Poppins, een Gouden Kalfnominatie voor haar rol in Moeder, ik wil bij de Revue, een rol in de tv-serie Ramses en in het toneelstuk Vaslav. ‘Het klopt allemaal. Het klopt angstaanjagend goed.’ Interview Pieter Webeling Fotografie Roger Neve Styling Renske van der Ploeg Foto-assistentie Bart van Staveren Styling-assistentie Esmée Geeratz en Samira Bilij Haar & Make-up Clayton Leslie @ House of Orange Productie Sophie Captijn en Rachelle Wagner Beeldbewerking House of Retouch Set designer Arthur Koek @ Villart Met dank aan Grace Locations, De Taart van mijn Tante, Luxury By Nature, Prinselijk Gebonden, Kyra ten Cate, PrinsHeerlijk antiek
38 jan
jan 39
interview
‘Na een paar stroomversnellingen en watervallen is het nu rustiger om me heen. Bewust of onbewust ben ik me aan het bezinnen. Ik was altijd een stille dromer – ik durfde mijn grote wensen nooit uit te spreken. Maar ik kom daar nu wel dichtbij’
Tuinpak ZIPPER Hemd H&M Schoenen privébezit Tekeningen FLOOR
De beste zijn
Noortje in het kort
Noortje Herlaar (Vlaardingen, 1985) is een Nederlandse actrice en zangeres. Ze breekt door met haar rol als Mary Poppins, die haar een Musical Award voor aanstormend talent oplevert. In 2012 speelt ze Jeanne in de tv-serie Moeder, ik wil bij de Revue (nominatie Gouden Kalf). Begin 2014 is Herlaar in de vierdelige dramaserie Ramses te zien als Liesbeth List. Op het moment staat ze met Maarten Heijmans en Jeroen Krabbé in Vaslav, een toneelstuk naar het gelijknamige boek van Arthur Japin. Vanaf september is ze te zien in de film Wonderbroeders. Noortje heeft sinds 2010 een relatie met William Spaaij, indertijd haar tegenspeler in Mary Poppins. 40 jan
‘Ik heb de eerste vier jaar van mijn leven iedere nacht gehuild. Mijn moeder zat tegen overspannenheid aan. Op een dag stormde ze het huis uit, trok een man van z’n fiets en zei: “Weet u wel dat mijn dochter iedere nacht huilt?” Het was onverklaarbaar. Want overdag was ik een modelkind, heel lief. Mijn ouders waren heel bang dat er iets mis was met mijn hersenen. In het ziekenhuis werd ik onderzocht met plakkers op mijn hoofd, maar daar kwam niets uit. Toen moest mijn moeder met mij spelen; achter glas zat een psycholoog van de kinderafdeling ons te observeren. Die zagen dat mij niets ontging. Ik registreerde alles. Er kwam dus heel veel binnen bij mij. Ik had te veel te verwerken, dat leidde tot kort sluiting en huilen. Mijn oma zei: “Haar geest is te groot voor dat kleine lijfje.” Ik was ook expressief, creatief. Ik knutselde graag. Aan de kleine tafel in onze woonkamer maakte ik eindeloos hoeden van papier. Ik zat op de balletschool in Maassluis – blijkbaar wilde ik van alles. Op mijn negende mocht ik zelfs naar een dansschool in Rotterdam, daar danste ik zes, zeven uur in de week. Ik voelde me heel mollig. Die ballerinaatjes zweefden vloeiend door de lucht, en dan zag je daar een milliseconde later een meisje achteraan springen. Dat was ik. De docen te vond mij ook te expressief. Niet dat ik gekke bekken trok, maar ik wilde met mijn fantasie en beweging een verhaal vertellen. Terwijl ballet genoeg heeft aan zichzelf. Uiteindelijk voelde ik me daar niet prettig. Ik was niet de beste. Het klinkt suf, maar dat vond ik toen al vervelend. Ik wil de beste zijn. Ik kom uit een middenklassemilieu. Mijn vader was conrector en leraar Neder lands, maar eigenlijk wilde hij schrijver zijn. Hij heeft nooit echt een roman op papier durven zetten – faalangst, denk ik. Hij las wel veel. Dat varieerde van een autobiografie van zijn held Bob Dylan tot de geschiedenis van de aboriginals. Bij de jaarlijkse cabaretvoorstelling op zijn school leefde hij enorm op als hij met twee collega’s stukjes kon schrijven en instuderen. Maar hij is vooral een einzel gänger. Mijn vader is emotioneel, gevoelig, maar hij kan dat niet goed uiten. Want als die deur eenmaal opengaat, hoe krijg je ’m dan weer dicht? Mijn moeder heb ik altijd een engel gevonden. Heel lief, heel zorgzaam, ze leefde voor haar gezin. Ze reed het hele land door voor het voetbal van mijn twee o udere broers. Ze heeft mij altijd gestimuleerd in het zingen en spelen, daar ben ik haar extreem dankbaar voor. Ik maakte te veel lawaai achter de piano vond mijn vader, dus er kwam een keyboard waar ik met koptelefoon op kon studeren. Ik was onzeker – je moet toch elke keer weer een kleine grens verleggen om iets aan iemand te durven laten horen. Mijn moeder voelde dat goed aan. Ze is van oorsprong onderwijzeres. Toen ik opgroeide, deed ze twee dagen in de week administratief werk, later is ze weer voor de klas gaan staan. Ik heb me altijd een prinsesje gevoeld. Mijn moeder zegt dat ze nachtenlang naar me kon kijken en alleen maar dacht: dit meisje mag alles worden wat ze wil. Zo heb ik dat ook gevoeld. Ik ben gezien. Dat is een groot cadeau: als je je bijzonder voelt, eis je op een natuurlijke manier dingen op. De kinderen waren het belang rijkste in het gezin, maar ik heb mijn ouders nooit met elkaar horen praten over emoties. Mijn moeder was soms het mikpunt van spot. Ze was wel een beetje
Top Blugirl Rok Addy van den Krommenacker Ringen Tiffany&Co. en Cartier Oorbellen Tiffany&Co. jan 41
interview
Jurk Dennis Diem Armbanden Bandhu Ringen Boucheron via Gassan Oorbellen Boucheron via Gassan
42 jan
‘De psycholoog van de kinderafdeling zag dat mij niets ontging. Mijn oma zei: “Haar geest is te groot voor dat kleine lijfje”’
jan 43
interview
Jurk Dennis Diem Ketting Tiffany&Co. Oorbellen Boucheron via Gassan
‘Op de dag van mijn diploma-uitreiking zei mijn vader: “Ik ga weg”’
naïef, naïef uit liefde. Ze liet anderen over haar grenzen gaan. Als ze dan een leuke jurk had gekocht, moest ze zich verdedigen. “Was dat wel nodig?,” vroeg mijn vader dan. Laat ik het zo zeggen: ik had geen ouders die elkaar spontaan een kus gaven.’
Vól vuur
‘Op mijn tiende zag ik mijn eerste musical in Londen, Miss Saigon, over een Vietnamees meisje en een Amerikaanse soldaat die verliefd op elkaar worden. Zij raakt zwanger van hem, hij moet terug naar Amerika en kan haar niet meer bereiken, hij hertrouwt met een Amerikaanse vrouw. Ik zat nog helemaal in de prille liefde van de soldaat en het meisje. Toen die Amerikaanse vrouw opkwam… Mijn hele lijf protesteerde. Wat dóét dat stomme mens hier, ga weg! Ik huilde bij het eind. Terug in de metro, op weg naar ons Formule 1-hotelletje buiten de stad, zat ik als betoverd voor me uit te staren. De melodieën, de heftigheid, de tragiek… Fantastisch. De puberteit was voor mij niet makkelijk. Elke dag fietste ik van Maassluis naar het gymnasium in Schiedam. Met leren zat het wel goed, ik haalde achten en negens, maar ik wilde bij de coole mensen horen. Alleen, ik had de grootste hekel aan dat modegedoe. Ik liep in van die wijde broeken met grote kisten eronder, terwijl de populaire meisjes Ralph Lauren-blousejes droegen. Wie ben ik? Ik wilde eigen zijn, maar ik wist niet hoe. Tijdens huiswerkuren zocht ik het liefst de stilste ruimte om te kunnen werken. Rumoer komt bij mij zo hard binnen. Ik had ook last van mijn huid. Acne. Ik zat onder de tl-balk van het scheikundelokaal en dacht: mag ik hier alsjeblieft door de vloer zakken? In het weekend ging ik naar de jeugdtheaterschool. Een totaal andere wereld. Daar zag ik de meest uiteenlopende types, zoals jongens met gekke dreadlocks die de hele week in dezelfde kleding rondliepen. Want het ging niet over uiter lijk. Het ging over zingen, dansen, spelen – wat ik doodeng vond, maar waar ik mij wél in stortte. Ik voelde me vrij. Veilig en vrij. Ik had een vrij makkelijke stem. In het stuk Carmen kreeg ik de rol van het plattelandsmeisje Micaëla, en ik voelde me toch wel een van de beste. Dat zelfvertrouwen nam ik doorde weeks mee naar het gymnasium. Vanaf mijn zestiende, zeventiende begon ik op te bloeien. Ik had wel het gevoel dat mijn neus eerst groeide en daarna de rest, maar dat kwam later meer in proportie. Vlak voor mijn eindexamen moest ik beslissen wat ik wilde gaan doen. Ik had een wiskunde B-pakket met exacte vakken, daar was ik goed in. Moest ik rechten of medicijnen gaan studeren? Of mocht ik ook aan cultuur en theater denken? Want ik dacht: ik rommel maar wat aan, met dat ijle stemmetje. Ik had het idee dat mijn vader daar ook zo over dacht. Randy Newman, dat was de norm. Nou, daar stond ik vrij ver vanaf. Ik zei: “Pa, wat heeft het voor zin om te gaan zingen en acteren als je toch niet de allerbeste bent?” Toen zei hij iets heel belangrijks. “Beter is de vijand van goed.” Als je altijd maar streeft naar het ultieme en perfecte, kun je verlammen. Begin bij goed. Dat is al mooi. 44 jan
Ga dan groeien. Kijk hoe ver je nog kunt komen. Op dat moment voelde ik dat mijn vader mij ruimte gaf voor iets wat hij zichzelf nooit had veroorloofd. Namelijk: gewoon aan iets beginnen en ervoor gaan. Ik ben auditie gaan doen op het conservatorium in Rotterdam. In de laatste ronde kwam er een soort oerding in mij los. Ik zal en ik moet. Ik zong Vergeet hem uit Aïda, waarin de slavin probeert haar gelief de achter zich te laten. Ik smeet mezelf echt in dat lied. Eigenlijk moest ik belten, krachtig zingen met je borststem, maar dat kon ik helemaal niet. Ik zong met mijn kopstem, met “lichte stem banden”, maar dan vól vuur. Alle angst en onzekerheid waren weg. Op het podium ben ik de baas. Ik werd aangenomen.’
Volledig overhoop
‘Op de dag van mijn diploma-uitreiking van het gymnasium zei mijn vader: “Ik wil scheiden, ik ga weg.” Jaren had hij op dat moment gewacht. Al die tijd was hij ongelukkig geweest in het gezin, v ertelde hij, maar hij wilde mij beschermen, hij wilde geen onrust zaaien. Voor mijn moeder kwam zijn beslis sing als een donderslag bij heldere hemel. Ze trok het niet meer, ze rende de trap op, ik hoorde haar boven schreeuwen en huilen. Ik nam die dag mijn diploma met een glimlach in ontvangst, maar vanbinnen was het een wervelstorm van emoties – van woede, verdriet, verwarring. Gek genoeg had het ook wel iets stoers. Drama, hè. Tragedie. This is life. Real life. Ik ging naar het conservatorium in Rotterdam. Ik wist meteen: hier ben ik op mijn plek. Wie had ik al die tijd voor de gek gehouden? Thuis lag de boel volledig overhoop. Mijn vader was alleen en onge lukkig, mijn moeder was alleen en ongelukkig. Vijfendertig jaar lang waren ze bij elkaar geweest. Ik vind het dapper dat mijn vader de stap na al die jaren nog heeft durven zetten, maar voor mijn moeder was het uitermate wrang. Haar veiligheid viel weg. Ze wist niet hoe ze dat weer bij elkaar moest rapen. Ze zei: “Ik ben mijn gezin kwijt.” Ik begreep haar. Ik begreep haar zó goed. jan 45
interview
‘Ik ben gezien. Dat is een groot cadeau: als je je bijzonder voelt, eis je op een natuurlijke manier dingen op’
Verentop Blugirl Gilet Bibi van der Velden 46 jan
Oorbellen Tiffany&Co. Ringen Tiffany&Co. en cartier jan 47
interview
‘Tijdens de bestralingen voelde ik het verdriet van mijn moeder alsof het míjn verdriet was’
Mijn moeder kreeg in dezelfde periode ook nog borstkanker. Opeens werd het een ander gevecht: eerst probeerde ze los te komen van mijn vader, nu moest ze zich vastklampen aan het leven. Het wachten op de uitslag was verschrikkelijk, maar gelukkig was het niet al te ernstig. Ik herinner me dat ik met mijn moeder meeging naar de bestralin gen in de Daniël den Hoed-kliniek. Ik voelde haar verdriet alsof het van mij was, zo voelde ik mij met haar verbonden – alsof de navelstreng nooit was doorgeknipt. Net als baby en als peuter volgde ik precies wat ze deed, wat ze voelde. Tegelijkertijd bloeide ik op binnen de muren van het conservato rium, daar kreeg mijn talent vorm. Bij alle onrust gaf dat dan weer rust. Verwarrend, hoor. Ik weet nog dat ik met interpretatielessen moeite had emo ties in mijn stem te leggen. Ik was een open zenuw.’
Het oerding
‘Mary Poppins was mijn doorbraak. Bijna tweeën half jaar heeft dat personage elke dag in mijn leven gespeeld, van de allereerste auditie voor het tv-programma tot de allerlaatste voorstelling in het theater. Best wel bizar. Bij de finale van Op zoek naar Mary Poppins, in januari 2010, wilde ik echt winnen. Ik was met de twee andere finalisten, Sophie en Rosalie, in New York om op Broadway naar Mary Poppins te kijken. Zij gaven aan dat ze het ook prima vonden om understudy te worden, dus invallen wanneer de hoofdrolspeelster ziek is. Daar zou ik helemaal niet goed mee kunnen omgaan. Als ik verlies, dan neem ik mijn verlies ook. Dan ben ik weg. De winnaar schittert elke avond op het podium, doet alle interviews en staat op de grote billboards. Ik ga toch niet anderhalf jaar kijken hoe de ander heeft gewonnen? Dat is toch pure zelfkwelling? Ik was favoriet. Dat vond ik niet leuk. Ik weet nog dat er kilo’s van mijn schouders vielen toen ik de finale won. Daarom barstte ik in huilen uit – bij het ontladen van spanning komen de tranen. De grote première van de theatervoorstelling Mary Poppins zie ik als een hoogtepunt. Het was grootser dan 48 jan
Kralenbovenstuk Bibi van der Velden
groots. Ik stond in de stilte van de storm, in de kern, krachtig. Het oerding kwam weer in mij boven: ik heb goddomme een jaar van dat gedoe moeten doorstaan om hier vandaag te staan, en ik ga dit gewoon doen. Go. Mijn vriend William was honderd keer zenuwachtiger dan ik, die snapte niet hoe ik zo rustig kon blijven. Maar ik had het gevoel dat het klopte. Pierre Bokma zei eens tegen mij: “Het enige wat je als acteur kan doen, is het cadeautje dat je geeft zo mooi mogelijk verpakken. Pierre is weergaloos op het toneel. Het personage lijkt uit zijn ziel te komen. Het is zo geniaal dat het grenst aan gekte. Zo vrij op toneel staan, daar kan ik echt nog wat van leren. Daarom wil ik niet langer in het keurslijf van een Disney-rol als Mary Poppins zitten. Ik wil spelen. Ik vind de brutaliteit, het karakter, de diepte van persona ges spannend. Bij musical is dat toch lastiger. Dan gaat het vooral om techniek, om tien seconden snelverkleding en het danspasje precies op de stip om in het spotlight te staan. Mijn rol van Liesbeth List in de tv-serie Ramses was een onverwacht geschenk. Ik had alledrie de disciplines nodig; zingen, dansen en acteren. Eindelijk kon ik al die dingen aanwenden – op niveau. Met inhoud. Goud voor mij. Fluitend ging ik naar de set. Ik heb Liesbeth ontmoet. Ik voelde me zo nederig. Hoe kon ik deze levende legende adem geven op televisie? Die vrouw is zo markant, zo krachtig en tegelijk zo kwetsbaar, en ook nog gezegend met humor… Ik vond die ontmoeting superintens. Met barstende koppijn ging ik weer bij haar vandaan. Wat ik bij haar herkende was een zeker verdriet en een zekere eenzaamheid. Ze is een oude ziel. En haar diepe liefde voor Ramses begreep ik ook heel goed. Vaslav was voor mij een geweldige erkenning. Musicalmeisje goes Japin. Een rol in dit literaire toneelstuk, ook nog met Jeroen Krabbé, was precies waarnaar ik verlangde. In deze setting voel ik me thuis, want in mijn beleving ben ik nooit een musicalmeisje geweest. Vaslav gaat over de legendarische Russische balletdanser Vaslav Nijinsky. De legende is dat hij zo hoog kon springen dat het leek of hij zweefde. Ik speel Romola. Zij zag hem dansen en dacht: die man is voor mij. Ze is zich helemaal gek gaan trainen om bij zijn balletgezelschap te horen, en dat lukte haar. Tot zijn dood is Romola hem trouw gebleven. Haar obsessieve, bijna verstikkende liefde vind ik heel interessant om te spelen. Wat is het belang van liefde? Hoe kun je je zo nadrukkelijk met iemand verbinden?’
Andere relatie
‘En toen werd ik verliefd op Bert de schoorsteenveger. Maar deze schoorsteen veger was wel heel bijzonder. Bert was een rol van William (Spaaij) in Mary Poppins. De allereerste keer dat ik hem zag, dacht ik: wat een bravoure, wat een mannetje. Tut-tut. Dat was niet in eerste instantie positief. Eigenlijk vond ik hem gewoon een cocky dandy. Maar tijdens onze samenwerking leerde ik al snel de achterkant van die bravoure kennen. Hij is brutaal, hij heeft een ego, durft te laten zien wat hij kan. Hij doet niet aan valse bescheidenheid, daarin jan 49
interview
Jurk Dennis Diem Kettingen Cartier & Tiffany&Co.
Jurk Dennis Diem Ring Swarovski Armbanden Bandhu Ketting Boucheron via Gassan
‘Ik wil niet langer in het keurslijf van een Disney-rol als Mary Poppins zitten. Ik wil spelen’ 50 jan
jan 51
interview
interview
‘William en ik praten over alles, zelfs als ik thuis blij zou vertellen dat mijn hoofd vol zit van die-en-die en dat ik me hoteldebotel voel’ is hij heel Amerikaans. Maar hij drukt mensen niet weg. Hij heeft eindeloos geduld. Er was chemie tussen ons. We hadden een goede klik. Als tijdens het spelen het tempo een beetje wegzakte, voelden we dat allebei meteen aan. A match made in heaven. En ja, ik heb wel de neiging om dan verliefd te worden op mijn tegenspeler, haha! Je stelt je open voor iemand, dan ben je gevoeliger voor de liefde. Ik ben wel heel gericht in mijn keuzes, ook wat betreft mannen. Al heel snel had ik iets van: wat gebeurt hier? Gaat dit over meer? Kan dit gaan werken? We bleven weleens langer in het Circustheater in Scheveningen om te repeteren, en dan reden we samen terug naar Amsterdam. Dan hadden we veel lol. Ik begon de persoon William erg leuk te vinden. Zijn vrije geest, zijn positiviteit… Ik zat toen nog in een andere relatie. Met iemand die negen jaar ouder was. Ik had hem leren kennen op m’n negentiende, niet lang nadat mijn ouders uit elkaar waren gegaan. Hij was voor mij een baken, een rustpunt. Hij geloofde wel in mij, maar over het musicalwerk had hij een duidelijke mening, die vrij negatief getint was. Eigenlijk had hij niets met het theaterwereldje. Hij vond het inhoudsloos, en de mensen vaak nep. Terwijl ik mij juist als actrice in die wereld begon te ontwikkelen. Ik wilde geen tegenwind meer voelen in wie ik was, in waar ik naartoe wilde. Met William ging de rem eraf. Met hem zou ik de toekomst meer aandurven. William kan mij laten zijn wie ik ben. Met al mijn fratsen en m’n dingen. We praten over alles, in alle openheid en eerlijkheid. Zelfs als ik op een dag zou thuiskomen om blij te vertellen dat mijn hoofd vol zit van die-en-die en dat ik me hoteldebotel voel. Hij is zelf acteur, hij weet hoe dat werkt. Daarom zal hij dan niet onzeker of angstig zijn, ook dan kan hij me ruimte geven. Dat is fantastisch. En hij is ook heel actief. Laatst vroeg een vriendin of ze kon blijven slapen. Ik zei tegen William: “Misschien komt Mo straks bij ons logeren.” Vijf minuten later was ik terug – had-ie al een bedje voor haar opgemaakt.’
Jurk Claes Iversen 52 jan
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Moederschap
‘William heeft mijn vader om mijn hand gevraagd. Zo lief. Mijn vader zei dat hij nooit eerder een liefde zoals tussen ons had gezien, en dat hij ons graag de zegen gaf. William wilde onze liefde bezegelen omdat hij niet twijfelt. En ik… ging daar voor de volle negentig procent in mee. Want ja, eeuwige trouw beloven voor een altaar, is dat reëel? Ik ben minder angstloos dan William. Liefde kan stukgaan. Ik heb toch zelf gezien hoe mensen vijfendertig jaar bij elkaar bleven om dan toch nog uit elkaar te gaan? Als ooit blijkt dat het beter is om alleen door te groeien, of met een ander, dan is dat toch ook gezond? In de afgelopen zomer besefte ik dat de deur bij mij altijd op een kier moest blijven staan. Hoe fijn we het samen ook hadden: ik durfde niet voluit voor de liefde te kiezen. Voor de volle negentig procent, dus. Was mijn ja dan toch minder groot dan zijn ja? Hoe zat dat? Ik ben mijn angst gaan onderzoeken.
Daar heb ik de tijd voor genomen. En dat heeft helderheid gebracht. In mijn relatie wil ik toch kunnen blijven voelen dat ik óók gewoon een individu ben. Ik wil niet ‘oplossen’ in het gezin, zoals mijn moeder heeft gedaan. Vrij zijn, en toch verbonden. William begrijpt dat, gelukkig. We durven elkaar vrij te laten, dat zie ik als een cadeau. Ik zou het moederschap graag willen meemaken. William wil ook graag vader worden. Niet per se nu, hoor. Ik zou nog graag even willen wachten, zodat we nog lekker zelfzuchtig met onze eigen levens en carrières bezig kunnen zijn. Maar ik begin dat wel steeds meer te voelen. Durf ik dat aan met hem? Bewust of onbewust was het een vrouweninstinct om te zorgen voor een veilige thuisbasis. Een scheuring laat diepere wonden achter dan je denkt, ook bij kinderen. Maar de geschiedenis van mijn ouders hoeft natuurlijk niet míjn geschiedenis te worden. Ik vind dat wij een bijzonder koppel zijn. Daarom ben ik inmiddels in het volledige ja-stadium. Ja, mits.’
Door, door, door
‘Het klopt allemaal. Het klopt angstaanjagend goed. Met mijn werk ook. Voor mijn rol in Moeder, ik wil bij de Revue kreeg ik een Gouden Kalf- nominatie voor de beste actrice in een tv-drama. Opnieuw erkenning. Vroeger, als ik vrij was, ging ik meteen op internet naar audities zoeken. Ik moet door, door, door. Dat hoeft nu niet meer, dat geeft zo’n rustig gevoel. Ik speel in Wonderbroeders, een film van Martin van Waardenberg over vijf monniken die willen voorkomen dat hun klooster wordt omgebouwd tot een wellnesscentrum. Ik speel een meisje dat slachtoffer is van een loverboy en als een non in het klooster schuilt. Ik hou van film – vanwege de kwetsbaarheid, de transparantie, de waarachtigheid. Ik heb ook een gastrolletje in een Amerikaanse, FBI-achtige serie, Crossing Lines. Het stroomt, en ik wil me verder ontwikkelen. Ik wil méér. Ik investeer in mijn dromen. Maar dromen zijn eng, hè. Eng en geweldig tegelijk. Stel je toch eens voor dat ze uitkomen?’ jan 53
interview
Jurk Blugirl Oorbellen Swarovski 54 jan
‘Ik ben geneigd verliefd te worden op mijn tegenspeler’ jan 55
