therésa de goede
lid selectiecommissie buiten beeld ‘Een beeld moet mij uitnodigen iets te doen. Al is het maar om naar het beeld toe te lopen en het te voelen. Alleen kijken vind ik niet genoeg. De tafel van Studio Makkink & Bey verleidt buurtbewoners om aan tafel te schuiven. Er staat al een stoel klaar. Zet er paar stoeltjes bij en je kan zo samen aan de tafel picknicken. Ineke en Eric vroegen José Keijzer en mij om mee te helpen een kunstwerk voor de beeldentuin uit te kiezen. Het doel was de bewoners van de Westwijk bij de tuin te betrekken. We konden kiezen tussen de kunstenaars Marjolijn Mandersloot, Marcel Smink en Studio Makkink & Bey. Ieder van hen had een beeld ontworpen. Marjolein Mandersloot wilde een ezeltje maken dat leek op een beestje van stof. Marcel Smink had een grote vaas voor ogen. En Studio Makkink & Bey bedacht de betonnen tafel met bronzen stoel en fruitboom. Het was een moeilijke beslissing. Alle drie de beelden zijn mooie objecten die passen in de tuin. Toch sprong het beeld van Studio Makkink & Bey eruit, omdat het contact tussen bewoners aanmoedigt. Onze beeldentuin staat op een parkje midden in de Westwijk. Het is geen speciaal stuk grond, buurtbewoners lopen er langs of doorheen. De beelden die er staan zijn wel stuk voor stuk bijzonder. Juist deze combinatie maakt de tuin uitzonderlijk. Met Buiten Beeld Busreizen hebben we verschillende beeldentuinen bezocht, maar daar moest je entree betalen. Onze tuin is openbaar en gratis. Iedereen kan van de beelden genieten. De kunst die er staat, is van ons allemaal.’ Rosa van Toledo
6 november 2006
presentatie ontwerpen derde kunstwerk beeldentuin
Marjolijn Mandersloot, Marcel Smink en Studio Makkink & Bey presenteren hun voorstel aan de selectiecommissie. De keus valt op het ontwerp Buitenbeeld van Studio Makkink & Bey.
sofie chell at aberchane
lid selectiecommissie de offerboom
‘Het kiezen van het nieuwe kunstwerk in de beeldentuin vond ik een bijzondere ervaring. Omdat er in de Westwijk veel verschillende nationaliteiten wonen, vertegenwoordigde elk jurylid van de selectiecommissie een bepaalde groep mensen. Ik stond voor de Marokkaanse gemeenschap. Op een ochtend kwamen alle juryleden in de Vrije Academie bij elkaar. Drie kunstenaars lieten hun plannen voor het nieuwe beeld zien. Wij, als juryleden, bespraken welk beeld in de wijk zou passen. Dit was leuk, maar moeilijk. We moesten niet alleen bedenken wat we zelf mooi vonden, maar ook rekening houden met onze mensen. Het beeld van Sjef Henderickx was lastig voor mij. Dit beeld laat een man zien die een vis uit het water haalt. Maar in de Islam mag je niets afbeelden wat door God gemaakt is. Ik wist dat er mensen in mijn gemeenschap zouden zijn die dit beeld hierom niet mooi zouden vinden. Aan de andere kant symboliseert de vis ook Vlaardingen! De Offerboom van Alphons ter Avest vond ik direct een prachtig werk. Het is een onschuldig kunstwerk, er wordt niks afgebeeld en het is goed voor de natuur. Vogels en kleine dieren kunnen er in wonen. Door Buiten Beeld ben ik anders naar kunst gaan kijken. Je kan er langs lopen zonder het te waarderen, maar ik weet nu hoeveel tijd het kost om een beeld te verzinnen, te maken en te plaatsen. Ik heb respect voor kunstenaars gekregen.’ Rosa van Toledo
Sjef Henderickx, Ingrid Mol en Alphons ter Avest presenteren hun ontwerp. De Buiten Beeld selectiecommissie kiest het beeld Zicht op Zee van Alphons ter Avest.
Zicht op Zee is nooit gemaakt. Het ontwerp moest wijken voor het nieuwbouwproject van Argos Zorggroep. De klokkentoren waarop het kunstwerk huist, zou bij de aanleg van het nieuwe complex sneuvelen. Alphons ter Avest schetste hierop een nieuw ontwerp: De Offerboom. Dit beeld wordt het vijfde kunstwerk in de beeldentuin. Op dit moment staat de klokkentoren nog steeds overeind: de bouw van het nieuwe zorgcomplex is van de baan.
3 november 2008
presentatie ontwerp voor vijfde kunstwerk in beeldentuin
alphons ter avest
beeldend kunstenaar ‘Een week lang timmeren, zagen en verven aan nestkasten, dat is wat kinderen in mijn workshop Dierendorp hebben gedaan. Ze bouwden huisjes voor vogels, kleine dieren en insecten in de Heemtuin. Karel van Eijk, een vogelaar, vertelde hen eerst hoe al deze verschillende beestjes aanvliegen en hoe ze het prettig vinden om te wonen. De kinderen maakten na zijn verhaal schetsontwerpen. Vervolgens bouwden ze in groepen van drie de ontwerpen na. Dit had een enorme impact. Op de eerste dag moesten de kinderen wennen aan het gereedschap, maar op de tweede dag gingen ze er al wat soepeler mee om. De laatste twee dagen vlogen ze door het lokaal om de kasten af te maken. Ouders en leraren deden mee, maar sommige kinderen konden aan het einde van de week beter zagen dan hun vader. Het Dierendorp is gekoppeld aan De Offerboom, het kunstwerk aan het water waar ook dieren in kunnen huizen. Toch ging de workshop mij niet alleen om het maken van nestkasten. Ik vind het belangrijk dat kinderen een product ontwerpen en afmaken. Ik wil dat ze inzien dat hun werkstuk niet iets is wat je na afloop van een schooldag in de prullenbak gooit, maar dat het echt iets betekent. In de nestkasten leven dieren. Ze maken nestjes in de huizen, ze verzamelen er voedsel en slapen er in. Thuis kunnen de kinderen via de webcam in de kasten kijken. Hierdoor blijven ze betrokken bij hun werk. Er hangen hele mooie nestkasten in de Heemtuin. Vooral de kasten die zijn ontworpen vanuit de woonbeleving van het dier vind ik prachtig. Je ziet bij deze kasten namelijk hoe een kind denkt. Die denkt, een huisje waarin het gezellig is, daar wil een muis graag wonen.’ Rosa van Toledo
29 maart t/m 6 april 2010
scholenprogramma dierendorp
Alphons ter Avest bouwt samen met leerlingen van De Schakel, Prins Willem Alexander, I.C. Van Houteschool nestkasten voor in de Heemtuin.
catharina d’achard
oudste inwoner westwijk deelneemster aan talkshow buiten beeld tuinhuis ‘Alles rondom ons was weiland toen mijn man en ik in onze benedenetage in de flat aan de Musschenbroekstraat kwamen wonen. Ik was hoogzwanger van de tweede en de Westwijk stond in de steigers. De gemeente bouwde de wijk niet vanuit Vlaardingen, maar vanuit het boerenland. Onze flat stond midden in het gras. Op de dag dat ik van mijn zoon beviel, stonden de koeien bij ons voor het raam. Vanuit het kraambed zag ik ze komen. Ze banjerden van het weiland dwars door de gemeenschappelijke tuin naar ons venster. Met hun snuiten duwden ze tegen het glas. Ik zei tegen mijn man, ‘Kijk, zelfs de koeien komen ons feliciteren!’ In een razend tempo stampte de gemeente de wijk uit de grond. Er kwamen huizen voor dokters en ambtenaren en flats voor jonge gezinnen. Eerst kocht ik de boodschappen in een keetwinkeltje. Later vestigden de slager, de drogist, de garage en de supermarkt zich en kon ik daar terecht. Mijn man en ik wonen nu drieënvijftig jaar met veel plezier in de Westwijk. Op zondag wanneer we de koffie op hebben, lopen we een rondje langs het Marnixplantsoen, de Heemtuin en de Beeldentuin. In de Beeldentuin vind ik Vogelvlucht het meest bijzonder. De bank nodigt uit om te gaan zitten en om je heen te kijken. De tuin is een mooi rustpunt in de wijk. Als we op de brug staan en over het water naar de tuin kijken, dan zeg ik dikwijls tegen mijn man, ‘het is zo mooi dichtbij huis.’ Rosa van Toledo
22 mei t/m 13 juni 2010
buiten beeld tuinhuis: een halve eeuw wonen en werken in de westwijk
Op zondagmiddagen zijn er 8mm-films en diaprojecties over de Westwijk te zien, op zondagmiddagen houdt journalist Peter de Lange Buiten Beeld Talkshows.
schoolkinderen
leen droppert
hk. van der werffstraat – philips de goedestraat
freek kootstr a
buiten beeld busreiziger ‘Museum Insel Hombroich in Duitsland maakte op mij de meeste indruk. De kunst in dit museum wordt niet beschermd. Ze houden geen klimaatneutrale omgeving. Vocht, wind en temperatuur doen hun werk. Ik vond dat confronterend. In de zaal hing een schilderij van een van mijn favoriete schilders Bart van der Leck. Het doek begon te bobbelen door het vocht. Ik dacht meteen ‘haal dat schilderij weg!’ Maar later bedacht ik me. We zijn geneigd alles maar te beschermen en te bewaren. Waarom eigenlijk? Naast Museum Insel Hombroich hebben we met de Buiten Beeld Busreis Het Middelheimpark in Antwerpen, Het Kröller-Müller Museum in Otterlo, Vebeke Foundation in Kemzeke en Land Art in Flevoland bekeken. Een goede beeldentuin hangt af van de omgeving, afgezien of je een kunstwerk nu wel mooi of niet mooi vindt. Een beeld krijgt een heel andere betekenis wanneer je hem in de buitenlucht zet. De buitenomgeving voegt iets toe aan het beeld. Het landschap moet daarom speciaal zijn. Land Art in Flevoland vind ik een prachtige beeldentuin. Het land is vlak en uitgestrekt. De hele provincie doet dienst als tuin. De beelden gaan op in de omgeving. Onze eigen beeldentuin aan de Buys Ballotlaan vind ik erg mooi. Het water van de Wetering loopt door het landje. De tuin is het enige stuk polder dat bij de bouw van de Westwijk gespaard is gebleven. En dat merk je. De grond ruikt en het voelt er anders. Het is het oude veen waarop je staat. De beelden in de tuin versterken deze speciale oude sfeer. Je hoort alleen de vogels.’ Rosa van Toledo
10 juni 2010
buiten beeld busreis insel hombroich, neuss
