127 Liefde is Al Wat Is

Yasmin Verschure

1/127

Liefde is ‘Al Wat Is’

LIEFDE IS ‘AL WAT IS’

www.yasminverschure.nl email: [email protected] Copyright © Stichting Shanti 2010

Alles uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm, internet en op welke wijze ook, mits vooraf door de uitgever schriftelijk toestemming is verleend.

Yasmin Verschure

2/127


LIEFDE IS ‘AL WAT IS’

door: Yasmin Verschure.

Opdracht Vanuit een grenzeloos respect draag ik dit boek op aan Nelson Mandela, vader van Zuid-Afrika en symbool voor ware onmetelijke kracht die gelegen is in kwetsbaarheid en onvoorwaardelijke liefde, waarmee alle beperkingen worden overstegen en alle verschillen verdwijnen. Door de gevangenis in onszelf open te breken worden alle gevangenissen in de wereld overbodig en openen we onszelf voor onze ware essentie: universeel broederschap. Ik draag dit boek mede op aan Ellen Kuzwayo, moeder van Zuid-Afrika, als symbool voor alle sterke vrouwen in deze wereld. Vrouwen die dodelijke haat omvormen naar levengevende liefde door de afscheiding in zichzelf neer te halen en te zien dat er geen verschil bestaat tussen blank en zwart. Dat we uiteindelijk allen strijden voor hetzelfde doel: onvoorwaardelijke liefde, acceptatie, harmonie, schoonheid en universeel zusterschap.

Yasmin Verschure

3/127


INHOUDSOPGAVE Opdracht

3

Over de auteur

7

Onze diepste angst

8

Voorwoord

9

Inleiding

10

Hoe het allemaal begon Vertering Sterven om opnieuw geboren te worden Leven in het hier en nu Beeldhouwen Wees een Schepper Stel niet uit tot morgen Durf flexibel te zijn Competitie en bezit Angst Maken en scheppen Wonderen Vrije wil

12 12 13 14 14 15 15 15 15 16 16 17 17

Liefde is Al Wat Is Liefde is onvoorwaardelijk Ik laat los, Ik laat God Leef vanuit je hart Licht en donker Zonder zonde Kruisiging Een goddelijke impuls Leerling durven zijn Ware leermeesters

18 19 20 21 22 22 22 25 25 27

Durf te zijn wat je in wezen bent Durf het verleden het verleden te laten

28 29

Laten we God de deur uit doen God als tuinman Mijn God Beeltenissen Waarheid

30 30 31 31 32

Drie maanden Zuid-Afrika Een lotus is geen roos

33 33

Yasmin Verschure

4/127


Mamelodi De apartheid en haar gevolgen De bruidsschat Daders en slachtoffers Schuldgevoel en plichtsbesef Land van hoop Bedelaars Dat wat je hart laat zingen Godsvertrouwen

35 36 39 40 42 43 47 47 48

Syabuswa Durf fouten te maken Afzondering Angst trekt angst aan

50 51 51 53

Geluksdal Leven in de stof vraagt haar tol Afbraak en vernietiging Zelf de liefde worden Een fantastisch symfonie Aids brengt transformaties teweeg Immense liefde Druppels in de oceaan Meesterschap Spiegels Vreugdebrenger

55 56 56 57 57 57 59 60 61 62 64

Reizen Het gezicht van de Schepper Profiteurs Mededogen Een gerealiseerd meester

66 68 70 76 76

Terug in Geluksdal Een cursus in wonderen Dieren hebben een ziel Bevrijding Praktisch nut

79 79 80 84 84

De Magaliesbergen Waarheid Een Keltische verbinding Dankbaarheid Grenzeloos Door laten stromen Bewustwording Een netwerk van liefde

86 88 89 89 90 91 93 93

Yasmin Verschure

5/127


De Midlands en Durban Delen van je overvloed Christus belichamen Ghandi Het weer en onze emoties Schuldvraag Verantwoordelijkheid

96 96 97 98 101 102 102

Afscheid van Mamelodi

104

Slotfase

106

Afscheid van Zuid-Afrika Als kinderen

110 110

Thuiskomen Geduld Onze eigen gevangenis

111 112 113

Liefde is onze inwijdingsweg Inwijdingen De meester Jezus Een rebel Genezing Kruisiging Angst voor liefde

115 115 115 117 117 118 119

Ons zelfbeeld Beweging en stilstand

120 121

Relaties

122

Nawoord De volgende stap

125 125

Dankwoord

126

Eerder verschenen boeken

127

Yasmin Verschure

6/127


Over mezelf: 'Ik ben die Ik ben…' Mijn leven heeft me door licht en donker geleid naar datgene wat ik was, wat ik ben en wat ik altijd zal zijn. Ik ben bereid mijn weg te gaan met alles wat er bij hoort en geniet van de volheid van het leven dat een kostbaar bezit voor me is, omdat ik er niet langer aan gehecht ben. Ik heb de jaren van 'doen' achter me gelaten en groei meer en meer naar het 'zijn' van waaruit mijn doen een andere dimensie kan gaan krijgen. Het is mijn diepste verlangen om de liefde, die ik in wezen ben, in alle situaties in mijn leven tot bloei te laten komen…

Yasmin Verschure

7/127


Onze diepste angst Onze diepste angst is niet dat we onmachtig zouden zijn Onze diepste angst betreft juist onze niet te meten kracht Niet de duisternis, maar het Licht in ons is wat we het meeste vrezen. We vragen onszelf af ‘Wie ben ik wel om mezelf briljant, schitterend, begaafd of geweldig te achten?’ Maar waarom zou je dat niet zijn? Je bent een kind van God! Je dient de wereld niet door jezelf klein te houden. Er wordt geen licht verspreid als de mensen om je heen hun zekerheid ontlenen aan jouw kleinheid. We zijn bestemd om te stralen, zoals kinderen dat doen. We zijn geboren om de glorie Gods die in ons is, te openbaren. Die glorie is niet slechts in enkelen, maar in ieder mens aanwezig. En als we ons licht laten schijnen, schept dat voor de ander de mogelijkheid hetzelfde te doen. Als we van onze diepste angst bevrijd zijn, zal alleen al onze nabijheid anderen bevrijden. Nelson Mandela - 1994 Bron: Marianne Williamson, course of Miracles

Yasmin Verschure

8/127


VOORWOORD Ik sta aan de vooravond van een nieuw begin. ALL-een maar zeker niet eenzaam zit ik op het voor mij zo bekende stekje bij mijn ‘familie’ in Curaçao en leg de laatste hand aan het polijsten van dit liefdesboek. Voor mijn raam vibreert een kolibrie. Dit vogeltje, slechts een paar gram in gewicht is een groot mirakel. Haar nestje is niet veel groter dan een vingerhoed. Haar twee kleintjes zijn net uit de eitjes. Vreugde vervult mijn wezen als ik naar dit minuscule vogeltje kijk, wat pure schoonheid en voortdurende beweging is. Plotseling stort zich met luid gekrijs een koppel tropials op het nestje en het resultaat van zoveel liefde, van zoveel dienstbaarheid is in één klap verdwenen. Ogenschijnlijk zonder treuren begint het kolibrietje het nestje weer klaar te maken voor haar volgende broed. De natuur geeft en de natuur neemt. Niets is absoluut in de wereld van de vormen, alles is voortdurend in beweging. Afbraak en vernietiging liggen aan de basis van een nieuw begin, van iedere nieuwe geboorte. Nieuw in deze druk is het verhaal ‘Laten we God de deur uitdoen’. We gebruiken God maar al te graag om onszelf boven anderen te verheffen. En zo is God niet bedoeld. We kunnen Hem buitensluiten of ontkennen, we kunnen Hem evenzeer de plaats toekennen die Hij/Zij verdiend. Hoe dan ook, dit boek gaat over liefde, onvoorwaardelijke liefde. God is de bron van alle leven, de bron van liefde die alles bezielt. Liefde is de essentie van al wat leeft. Over liefde valt niet te twisten. Liefde is gewoon liefde. Zolang we in het egogevecht zitten gebruiken we ‘onze God’ om afscheiding teweeg te brengen. Als de innerlijke strijd is gestreden, zien we slechts eenheid binnen alle verscheidenheid. We zijn allemaal verschillende uitingsvormen van die éne kracht die we God, licht of liefde noemen of hoe we die ook maar wensen te noemen. Op het moment dat we in essentie zelf meer en meer die liefde worden, hebben uiterlijke vormen hun werk gedaan. God is dan verinnerlijkt en we brengen niet langer afscheiding teweeg maar verbinden Al Wat Is… Om Shanti Curaçao, 6 januari 2008

Yasmin Verschure

9/127


INLEIDING ‘Laten wij opstaan en onze wereld verbeteren, door aan onszelf te werken. Laten wij de wereld verbeteren door zelf die wereld te zijn die wij om ons heen zo graag willen zien’. Zuid-Afrika is met al haar schoonheid en al haar tegenstellingen een schitterend voorbeeld van de zichtbare dualiteit in de stof. De strijd die wij dagelijks voeren tussen licht en donker. Zuid-Afrika maakt zichtbaar hoe we deze strijd buiten onszelf strijden en niet, zoals het geestelijke strijders betaamt, binnen in onszelf. Wanneer we het donker buiten onszelf bestrijden, versluieren we ons eigen licht. Wees dus een strijder met innerlijke wapens. Durf een rebel te zijn. Breek alle heilige huisjes af in jezelf, schop ze allemaal om. Maar wees voorzichtig, gooi het kind, jouw goddelijk kind, niet met het badwater weg. We bannen het kwaad niet uit de wereld door het te bestrijden. We bannen het kwaad niet uit de wereld door het te ontkennen. We bannen het kwaad uit de wereld, uit onze wereld, door het niet langer te voeden, er niet langer energie aan te geven. Zowel in onszelf als buiten onszelf. De strijd in Zuid-Afrika, de uiterlijke strijd tussen zwart en blank, staat symbool voor onze innerlijke strijd. Het is de weg die ieder van ons heeft te gaan. Het is de weg naar het doel waar uiteindelijk iedere ziel naar streeft: het middelpunt te zijn tussen licht en donker, één te zijn met ‘Al Wat Is’. Zoals Mandela zo mooi verwoordt in zijn prachtige installatierede: we zijn bang voor onze onmetelijke kracht. We blijven liever kinderen en kiezen voor de ‘veiligheid’ van het klein en angstig zijn, dan het risico te lopen dat de wereld, onze wereld, zich tegen ons keert. Liever voegen we ons in systemen die ons niet langer meer voeden dan te gaan staan in onze eigen wijsheid, in onze eigen onmetelijke kracht. Diep in onszelf weten we dat onze ware kracht zo grenzeloos is, dat we daarmee de hele wereld kunnen vernietigen. En dat is doodeng. Maar tegelijkertijd kunnen we met diezelfde kracht de hele wereld, onze wereld, creëren en transformeren precies zoals wij die wensen te zien. Dat betekent een enorme verantwoordelijkheid. Het betekent dat we moeten accepteren dat we allemaal de potentie van Hitler en van Moeder Teresa in ons dragen, maar tegelijkertijd de keuze hebben met welke pool we onszelf wensen te verbinden. Wanneer we deze polariteit niet langer ontkennen, kunnen we ons eigen schip besturen. We hebben niet langer krachten van buiten nodig om onszelf achter te verschuilen. Dan nemen we de volledige verantwoordelijkheid voor al onze daden en stellen niemand daarvoor aansprakelijk. We staan voor onze eigen taak, hoe belangrijk of onbelangrijk die ook moge schijnen. We accepteren onze eigen goddelijkheid en zien onszelf als medescheppers in die ene onmetelijke kracht die wij God noemen of hoe we die kracht ook maar wensen te noemen. Zolang we bang zijn voor de ene pool zullen we nooit kunnen verblijven in het middelpunt, de eeuwige onaantastbare staat van vrede, het midden tussen hemel en aarde. Wijsheid ligt niet verborgen in alle workshops en inwijdingen die we ondergaan. Wijsheid ligt verborgen in de praktijk van iedere dag. Durven we te leven datgene wat we preken? Alles wat we naar buiten brengen verliest immers zijn geloofwaardigheid wanneer we het zelf niet leven. Het maakt van ons een meester of een eeuwige student.

Yasmin Verschure

10/127


Leef je innerlijke waarheid. Wees oprecht, maar schop jezelf niet onderuit wanneer je struikelt. Gun jezelf je leerproces. Maak fouten, struikel en sta weer op. Hij die nooit fouten maakt leeft niet. Hij die leeft beweegt. Bewegen betekent botsen. Botsingen geven de mogelijkheid om onszelf te leren kennen en onszelf te ontwikkelen. Maak jezelf niet kleiner dan je bent, maak jezelf ook niet groter. Durf te zijn. Wees het midden tussen beweging en stilstand, tussen licht en donker, tussen goed en kwaad. Wees de kern, jouw centrum. Leef vanuit je hart en er kan niets mis gaan. Dan ben jij de bron. Dan spreekt God in jou, dan spreekt God door jou, dan spreekt God in alles om je heen. Wanneer je begint te begrijpen dat alles onlosmakelijk met elkaar verbonden is, dat alles deel uitmaakt van jouw wezen, kun je niet langer iets of iemand buiten sluiten. Iets of iemand buiten sluiten betekent immers dat je delen van jouw Zelf ontkent, dat je stukjes van jouw Zelf buiten sluit. Je kunt niet langer iemand beschuldigen van jouw situatie, hoe beroerd die ook mag zijn. Je kunt niet langer zeggen: ‘Ik heb het niet geweten’, want je weet. Een hekel hebben aan een neger is een hekel hebben aan de neger in jezelf. Het betekent niet dat je alles goed moet vinden, het betekent dat je durft te onderscheiden, durft te kiezen, maar dat je er niet langer een oordeel over hebt. Waarom zou je oordelen, terwijl je weet dat het leven zelf, God zelf, nooit oordeelt. Integendeel, ons steeds opnieuw met een eindeloze liefde en een grenzeloos geduld de hand reikt om op te krabbelen en opnieuw te beginnen. Laten wij in die wetenschap ieder die nog niet ontwaakt is liefdevol en zonder voorwaarden een hand reiken. Laten wij onze gevangenissen openbreken, zodat er uiteindelijk geen gevangenissen meer zullen zijn. Laten wij onze afgescheidenheid in onszelf overwinnen, zodat er geen afgescheidenheid meer zal zijn. Zuid-Afrika, met al je kleur en verscheidenheid ben jij voor mij het land van de hoop. Achter jouw schijnbare verval zie ik het perfecte plan van de Schepper, de onbreekbare cirkel van geboorte en wedergeboorte. Jij symboliseert het proces van vernietiging dat voorafgaat aan iedere nieuwe geboorte, iedere wederopstanding. Het proces waar de aarde zich in bevindt, het proces waar ieder van ons doorheen zal gaan om te leren begrijpen dat we eerst moeten sterven om opnieuw geboren te worden: zoals een Feniks die herrijst uit de as…

Yasmin Verschure

11/127


HOE HET ALLEMAAL BEGON ‘Onze unieke toon brengt kleur in het muziekstuk van het leven’ Dit verhaal start een aantal jaren geleden. Ik kom terug van mijn werk op de Antillen. Zoals altijd zijn er weer nieuwe items om los te laten. Dit keer het plan voor een gezondheidscentrum. Ik moest alle ideeën over centra laten varen en kennelijk opnieuw de wereld in trekken. Deze keer wenste ik dat Giri, mijn partner, met mij mee zou gaan. En zo gebeurde het. Hij nam zijn ontslag, we lieten ons huis los, richtten een kamer in bij vrienden en vertrokken. Voor ons vertrek gooide een vriendin een balletje op over Zuid-Afrika. Als ik toch over de wereld ging zwerven, moest ik zeker Zuid-Afrika niet vergeten. ‘Wat moet ik in godsnaam in Zuid-Afrika gaan doen,’ vroeg ik me af. Volgens haar konden ze daar wel wat heelheid gebruiken. Hoe dan ook, had ik voordien zelfs niet aan Zuid-Afrika gedacht, vanaf dat moment werd er iets in mijn wezen gegrift om daar niet meer van te wijken. We mochten het geschenk van Reiki verspreiden op vele plaatsen in de wereld. Alles ontvouwde zich op mysterieuze wijze. Maar fysieke omstandigheden maakten het onmogelijk om naar Zuid-Afrika te gaan. Hoe dan ook, alles gebeurt op de juiste tijd en de juiste plaats. Ongetwijfeld waren we er nog niet klaar voor. Om daar in alle volheid te kunnen zijn, moest ik eerst nog wat lagen illusies in mezelf afpellen. Vertering Er is een tijd voor alles, alles komt op de juiste tijd. Net als de natuur gaan we keer op keer door verschillende cycli, afhankelijk van de seizoenen, onze seizoenen. We zijn als zaadjes. Wanneer we ze onder de ideale omstandigheden planten en liefdevol verzorgen, groeien ze uit tot stevige planten. De tussenliggende periode tussen zaad en boom, de periode van groei, is een periode die heel veel geduld vraagt. Het is die tijd dat er schijnbaar weinig gebeurt in de zichtbare wereld tot de fase van volwassenheid. Wanneer het zaad boom is geworden brengt het haar eerste vruchten voort om de cyclus van onsterfelijkheid niet te verbreken. En naarmate deze boom groeit, worden haar zaden overvloediger en talrijker. Maar steeds opnieuw zijn daar die seizoenen, gaat het afsterven vooraf aan het opnieuw geboren worden, het opnieuw vrucht dragen. Evenals die boom, kunnen wij geen stappen overslaan. We kunnen niet alleen maar eten. We kunnen niet alleen maar kennis innemen. Nadat we ons helemaal volgegeten hebben, zullen we de tijd moeten nemen om al dit voedsel te verteren, om de kennis te integreren. In deze periode van ogenschijnlijke rust wordt onze eigenheid geboren, we laten los wat niet langer bij ons past en gaan naar onze eigen wijsheid. Dit is de tijd om datgene wat we geleerd hebben onszelf eigen te maken door het in de praktijk te brengen in de dingen van iedere dag. Wanneer we dat volledig leven wordt het hele proces verteerd zodat we kunnen doorgeven, de periode van uitscheiding. Datgene wat we uitgeven vormt de compost waar andere zaadjes op kunnen groeien. Het is de vrucht van ons wezen, de afspiegeling van ons ‘zijn’. Het is de boodschap, de beker waar anderen uit kunnen drinken om hun dorst te lessen totdat zij zelf de beker zijn geworden.

Yasmin Verschure

12/127


We kunnen geen enkele fase overslaan. We kunnen niets uitgeven voordat we het eerst verteerd hebben. Op een periode van uitstromen, volgt een natuurlijke beweging naar inkeer, naar rust. In de stilte, in het donker wordt alles omgevormd, zodat het bruikbaar wordt. De periodes die wij donker noemen in ons leven, de periodes van rouw, verdriet, ziekte en verlies, zijn die periodes die ons omvormen van onwaardige, onszelf onderdrukkende wezens, naar stralende nieuwgeboren kinderen, die ons innerlijk licht in alle volheid kunnen gaan verspreiden. Er is geen einde aan dit proces, het leven is een doorgaande beweging. Wanneer we bewegen botsen we, groeien we, polijsten we onszelf. Wat eens waarheid was verandert, of beter gezegd verdiept zich. Want de eeuwige waarheid blijft altijd de eeuwige waarheid, daar valt niet aan te tornen. Onze waarheid is slechts een waterig aftreksel van de eeuwige waarheid. Maar naarmate wij meer sluiers oplossen, worden er steeds meer deeltjes van die waarheid zichtbaar in onszelf. We gaan steeds opnieuw, op een ander niveau wel te verstaan, door deze cyclus van opname, vertering en uitgave. En daarom blijft elke leermeester altijd leerling. En wanneer hij niet herkent dat het tijd wordt om naar binnen te keren, om afstand te nemen en nieuwe inzichten de tijd te geven om te rijpen en te integreren, verliest zijn boodschap aan kracht en aan helderheid. Want alles beweegt en naarmate wij veranderen en de tijd nemen om die verandering in te laten dalen, kunnen we weer een stukje meer van de waarheid leven, belichten en uitgeven. Na jaren van afbraak en herintegratie verrijst mijn lichaam langzaam maar zeker uit de as, als een Feniks. Het proces van sterven en wedergeboorte vond plaats in dit fysieke lichaam, het proces wat de ouden en wijzen alchemie zouden noemen. Het elektrische systeem, het centrale zenuwstelsel werd aangepast om de hogere trilling te kunnen dragen die de indaling van geest met zich meebrengt. Wanneer dit proces te snel verloopt, omdat we niet begrijpen dat we in een proces van transformatie zitten en maar door blijven gaan, kunnen letterlijk alle stoppen doorslaan. We worden ernstig ziek, raken in een psychose of komen terecht in de psychiatrie. Het was een proces wat gepaard ging met intense pijnen en diep lichamelijk lijden. Maar hoewel mijn lichaam leed, wist ik dat ik niet leed. Ik was als het ware toeschouwer bij mijn eigen alchemistische proces. Het werd wederom stil om me heen. Dit was nodig om die omwenteling te kunnen maken. Het betekende nog meer controle loslaten, nog meer overgave. En naarmate ik me overgaf, werden alle stappen in mijn helingsproces op een wonderbaarlijke manier aangereikt. Stap voor stap. Alles op de juiste tijd en in de juiste volgorde. Het proces van genade. Ik leef en ik besta, eindeloos dankbaar, door de gift van genade. Sterven om opnieuw geboren te worden Je moet eerst sterven om opnieuw geboren te kunnen worden. Al het oude, al het vergankelijke moet losgelaten worden, onthecht en omgevormd. Op het moment dat je ego sterft, ontwaakt je persoonlijkheid. Het is dat proces wat de duistere nacht van de ziel wordt genoemd. Het is de tunnel waardoor jij alléén moet gaan, niemand kan je daarin begeleiden. Het is alles loslaten, springen met je ogen dicht in volledige overgave, in het vertrouwen dat er iemand aan de andere kant zal zijn die je op zal vangen. Sterven voor je in de stof sterft, bevrijd je van alle ballast die voorheen zo onoverkomelijk scheen. Je onthecht je van alles wat je nog dierbaar was. Niets mag nog langer beklijven. Het zijn uitsluitend onze gehechtheden die het fysieke stervensproces zo onmenselijk zwaar maken. Dit proces, het afsterven van het ego,

Yasmin Verschure

13/127


maakt dat je het leven in al haar totaliteit kunt gaan ervaren omdat het sterven in de stof je niet langer angstig maakt. Je weet immers dat het leven een voortdurende cyclus is van geboorte en wedergeboorte. De tijd begint te naderen voor een volgende stap. Alles wat er tot nu toe gebeurde was slechts voorbereiding. Loslaten, steeds opnieuw weer loslaten. Niets mag er nog langer aan me kleven. Niets mag er staan tussen mij en mijn zielsverlangen. Mijn hele identiteit verdwijnt langzaam maar zeker. Vechten helpt niet meer. Ik geef me over, over aan de stroom. Geduld. Mezelf niet langer laten leiden door angst, door oude overtuigingen of verwachtingen van anderen. Wat een proces! Zeker wanneer de kracht in het fysieke voertuig begint terug te keren. Steeds opnieuw mezelf terugfluiten. Mijn wil loslaten om me in overgave te kunnen buigen voor Zijn wil: de alles omvattende kracht van de liefde. Niet handelen, alleen maar zijn. Zelf de energie, zelf de liefde worden, wat dit ook moge betekenen. Leven in het hier en nu ‘Leef in het hier en nu. Dit ene moment is alles wat er bestaat. Wees niet bezig met het verleden, het verleden is immers dood. Wees niet bang voor de toekomst. Door volledig in het hier en nu te zijn en dit moment in al haar volheid te beleven, zonder angst, met een open hart vol van liefde en vergeving, creëer je een wondermooie toekomst. Durf een rebel te zijn. Wees bereid al je overtuigen af te breken. Vind de nieuwe pas door de bergen. Je hebt je zwemband niet langer nodig, je kunt nu zwemmen zonder die veiligheid. De verdere opening van je hart is alles wat je nodig hebt.’ Mijn God, hoe kom ik klaar in deze materiele wereld met het afpellen van al die labels die in deze westerse wereld zo belangrijk schijnen te zijn? De vuurbak in de tuin ligt er niet voor niets. Steeds meer van mijn ego wordt afgepeld en symbolisch verbrand. De photos, de reikicertificaten. Na elke stap krijg ik meer ruimte. Dit dus is vrijheid! Nergens bijhoren, geen enkele beweging, geen enkele religie, geen enkel centrum. Vanaf nu is mijn enige centrum het centrum in mijn hart. Het bos wordt mijn thuis. De bomen, de reeën, de vogels, de vlinders, de libellen en de teken worden mijn leermeesters. Beeldhouwen In deze tijd ga ik beeldhouwen. Het is een nieuwe manier om mezelf uit te drukken. Wat een wonderbaarlijke ervaring om samen te smelten met het stuk steen onder mijn handen. Om daadwerkelijk niet alleen te weten, maar in alle volheid te voelen en te ervaren dat alle materie bezield is. Wat een wonderlijke ervaring om in volle overgave een liefdesrelatie aan te gaan met die steen. Om de vorm te laten ontstaan, zichzelf te laten onthullen. Niet vanuit wilskracht, maar vanuit mijn nieuw ontstane ruimte, vanuit zijn. Tijdens het bewerken van de steen voelt het alsof ik mezelf aan het polijsten ben. Het voelt alsof mijn nieuwe vorm ontstaat op dezelfde manier als de steen haar vorm begint aan te nemen.

Yasmin Verschure

14/127


Wees een Schepper Er is een wezenlijk verschil tussen scheppen en maken. Ware schepping, ware creativiteit kun je niet dwingen. Het is er of het is er niet. Het is steeds opnieuw wachten op de juiste impuls. Maken is produceren. Scheppen, ware schepping, is de onthulling van je wezen. Kunst en muziek zijn schitterende middelen om het goddelijke in jezelf uit te drukken. Zorg dat je een groot kunstenaar bent. Realiseer je dat al jouw creaties zichtbare of onzichtbare sporen achterlaten in de blauwdruk van het universum. De ware kunstenaar gaat voorbij de gesproken taal. Hij gaat voorbij het onpersoonlijke en zet zijn authenticiteit neer in het collectieve bewustzijn als zijn geschenk, zijn unieke bijdrage, aan het universum. Stel niet uit tot morgen Hoe jammer dat we pas wakker geschud wensen te worden wanneer we geconfronteerd worden met de dood. Pas wanneer we ziek zijn of wanneer de dood aan de deur komt kloppen, gaan we ruimte maken voor immateriële zaken. Ik zou iedereen wel toe willen roepen: leef alsof dit de laatste dag van je leven is. Doe wat je hebt te doen nu, op dit moment. Stel je zielsverlangen niet uit tot morgen. Schuif je conflicten niet langer voor je uit. Zorg dat er geen onafgewerkte zaken zijn, zodat je niet hoeft te treuren over de dood van je geliefden. Ik ervaar niet langer een scheiding tussen mezelf en die andere dimensie. Al mijn dierbaren zijn voortdurend om me heen. Ik herken mijn geliefden in de bloemen, in de vlinders, in de vogels. Ik voel hun aanwezigheid en zie hen wanneer ik in de ogen van een kind kijk. Wij genieten van elkaar in absolute vrijheid. Niets in mij wenst hen nog af te houden van de weg die zij moeten gaan. Niet langer is er dat schrijnende gevoel van gemis. Zij zijn in mij en ik ben in hen. Durf flexibel te zijn Wees een zigeuner, durf flexibel te zijn. Durf datgene te doen wat nu van belang is. Op naar Zuid-Afrika dus. De eerste stap is wederom Giri’s ontslag. Oude onzekerheden steken opnieuw de kop op. Maar angsten zijn er om middenin te duiken en niet om onszelf door te laten beperken. En dan lossen zij vanzelf op als sneeuw voor de zon. Gewoon loslaten dus, dan zal de rest zich als vanzelf ontvouwen. Wij proberen doorgaans alles wat onzeker is te ‘verzekeren’. Onze enige zekerheid is echter onze onzekerheid. Het accepteren van onze onzekerheid, het durven leven vanuit onzekerheid, geeft ons een diep geworteld gevoel van zekerheid. Competitie en bezit Wij hebben onze maatschappij gebouwd op competitie en bezit. Daar halen we ons schijnbare zelfvertrouwen uit. Wanneer deze uiterlijke factoren wegvallen, valt het fundament ineen en stort ons valse zelfvertrouwen in als een luchtkasteel. Competitie is gebaseerd op angst, ondersteuning is de basis voor liefde. We produceren producten niet omdat we ze nodig hebben, maar omdat we vinden dat we nu eenmaal moeten werken. Vervolgens dwingen we mensen om deze producten te kopen, door hun het gevoel te geven dat ze anders absoluut niet gelukkig kunnen zijn.

Yasmin Verschure

15/127


Arbeid adelt. Arbeid, jouw dienstbaarheid aan het grote geheel, is belangrijk. Maar laten we ons richten op zinvolle arbeid en niet langer kiezen voor kortetermijnoplossingen die de aarde vervuilen en onze laatste reserves uitputten. Laten we werk creëren wat heilzaam is voor lichaam en geest. Heilzaam voor onze maatschappij en voor moeder aarde, opdat ook onze kinderen de vreugde kunnen ervaren van een leven op deze prachtige planeet. Hoe je het ook bekijkt, gehechtheden zijn zuiver materieel en uiteindelijk is dat allemaal schijn. Niets van dit alles kunnen we immers meenemen wanneer het laatste moment van ons aardse bestaan zich aandient. Naakt zijn wij gekomen en naakt zullen we geboren worden in een volgende dimensie. Geen medailles, geen titels en geen aardse bezittingen kunnen onze plaats in het ‘hiernamaals’ positief beïnvloeden. Het enige wat telt en wat eeuwig en waardevast is, is ons bewustzijn. Angst Om het nieuwe en onbekende geboren te laten worden, zullen we bereid moeten zijn om het oude los te laten. Angst voor het onbekende betekent dat we onszelf weerhouden om de duistere tunnel van het geboortekanaal in te duiken. Maar zoals bij iedere tunnel is er licht aan de andere kant. Het is verontrustend dat zo weinig mensen vreugde ervaren in hun werk. Het gigantische salaris, de schijnzekerheid, het komende weekend en de lange vakanties zijn een onjuiste motivatie. Werken uitsluitend voor het verwerven van ‘zekerheden’ is uitermate ziekmakend. In jouw werk moet je jezelf kunnen uitdrukken: jouw ware Zelf, jouw goddelijke impuls. Is dit niet het geval, dan wordt het tijd dat je gaat onderzoeken of er iets is wat jij kunt doen om de vreugde in je werk te vergroten. Heb je alles gedaan wat binnen je vermogen ligt en verandert dit niets aan de situatie, dan wordt het misschien tijd om op zoek te gaan naar werk wat je hart wel laat zingen. Maken en scheppen Het is wederom het verschil tussen ‘maken’ en ‘scheppen’. Ogenschijnlijk mag dit hetzelfde lijken, in wezen is het totaal anders. Maken is produceren voor het resultaat. Wanneer je aan het scheppen bent, ben je aangesloten op de bron van alle creaties en ontvouwt alles zich moeiteloos. Om zover te komen moet je ophouden met vergelijken. Je zult je gehechtheid aan uiterlijkheden los moeten laten. Jij bent enig en uniek, er is niemand zoals jij. Jij bent op deze wereld gekomen om jouw specifieke bijdrage toe te voegen aan het grote geheel. Jouw eigenheid, jouw speciale gave, is datgene wat jouw hart laat zingen. Al hebben meerdere mensen diezelfde kwaliteit, de manier waarop jij die bezielt, maakt die uniek. Er is geen druppel hetzelfde in de oneindige oceaan en tevens is er ook geen druppel teveel. Wanneer ik op een ochtend mijn ogen open doe, weet ik dat het moment is aangebroken om onze reis te boeken. Eén telefoontje is voldoende. We krijgen een reis aangeboden voor een prijs waar je niet over hoeft te discussiëren. Op dat moment weten we nog niet wat we in Zuid-Afrika gaan doen. Het antwoord komt van zuster Mary. Zij is bezig een project op te zetten voor meisjes en vrouwen die besmet zijn met het Aids-virus en ziet ons graag komen. Dit is precies wat we willen. Ze kan ons pas eind februari ontvangen omdat het zusterhuis nog niet klaar is. Maakt niet uit, wij

Yasmin Verschure

16/127


zullen eerst de zwarte leefgemeenschap Mamelodi bezoeken. En verder zal het zich vanzelf ontvouwen wanneer we eenmaal in Zuid-Afrika zijn. Wonderen Er gebeuren zichtbare ‘wonderen’. Mijn leven op zich is een groot wonder, maar nu lijkt het wel of ze daarboven hun goedkeuring laten weten over onze beslissing. Eerst komt er iemand een aanzienlijke ‘schuld’ inlossen. Het is geld waar ik absoluut niet op gerekend had. Dan vind ik op mysterieuze wijze het boek: ‘Noem mij vrouw’ van Ellen Kuzwayo, oud ANC activiste, uit Zuid-Afrika. Ik stuur iemand geld voor alternatieve medicijnen, om diezelfde nacht, tijdens een ommetje hetzelfde bedrag op straat te vinden Wanneer we loslaten en ons leven in handen durven te geven van die Ene, dan wordt alles op een wonderlijke manier geregeld. Dat is mijn ervaring en zo bepaalt deze macht mijn leven vanaf het moment dat ik zei:‘Niet mijn wil geschiedde, maar de Uwe…’ Vrije wil Wanneer we verder reiken op het pad van ontwaken wordt onze vrije wil beperkter. Alles is immers al bij voorbaat voorbestemd. Naarmate we ons overgeven en onze eigen wil inruilen voor Zijn wil, ontvouwt het leven zich in volledige afstemming met de wensen van onze ziel. Onze vrije wil blijkt beperkt te zijn tot de keuze hoe we met iedere situatie omgaan. Gebruiken we onze ervaringen als mogelijkheid om verder te reiken naar innerlijke wijsheid en vervulling of kiezen we voor de rol van slachtoffer en eindigen we dit aardse leven als een teleurgesteld en verbitterd wezen? Ik ben dankbaar voor deze nieuwe dag. Ik zal deze dag benutten alsof het de enige dag is die ik heb. We weten niet of er ooit een morgen zal zijn. Dus stel ik niet uit tot morgen wat ik vandaag kan doen. En bij iedere stap laat ik me leiden door mijn innerlijke impulsen, door de stem van mijn hart.

Yasmin Verschure

17/127


LIEFDE IS ‘AL WAT IS’ ‘Ik hang geen enkele religie aan en tegelijkertijd ben ik iedere religie’ Naarmate we vorderen op ons pad, naarmate we al datgene wat ons niet langer dient loslaten, naarmate we de sluiers afpellen die zich bevinden tussen materie en werkelijkheid, ontdekken we dat bewustzijn liefde is en dat liefde alles is wat er is. Er bestaat niets anders dan liefde, alles komt voort uit liefde, alles is geschapen uit liefde. Kortom, alles is liefde. Liefde is de hartslag van moeder aarde. Liefde is elke nieuw geboren baby. Liefde zijn de golven van de zee, de vissen, het zeewier, de dolfijnen, de schelpen op het strand. Liefde is de merel die zijn nestje bouwt in het hoekje van mijn schuurtje. Liefde is de reiger die de vissen vangt in mijn vijver. Liefde is het varken dat zich offert om op ons menu te verschijnen. Liefde is dat gevoel van vlinders in je buik wanneer je verliefd wordt. Dat is pure liefde, onvoorwaardelijk en zonder enige begrenzing. Liefde kent geen begrenzing. Liefde kun je niet verdienen. Liefde kun je niet afdwingen. Liefde kun je alleen maar zijn. En naarmate je meer en meer zelf die liefde wordt, begin je de liefde te herkennen in alles om je heen. In de ogen van een kind, in de houding van een bejaarde, in het gelaat van een gehandicapte, de nap van de bedelaar, in het hart van de roos, in de zorg van moeder koe voor haar pasgeboren kalfje. Liefde is overvloed. Liefde is puur bewustzijn. Liefde is totale vrijheid. Liefde is wars van bezit. Liefde durft los te laten al datgene wat je meent te verlangen. Liefde durft los te laten al diegenen waarvan je het allermeeste meent te houden. Datgene worden wat je in waarheid bent, dat is liefde. Controle, ideeën, projecties en al onze egospelletjes beperken ons om werkelijk lief te hebben. We hebben een gevoel van schaarste gecreëerd. We hebben schaarste met de paplepel ingegoten gekregen. En dat is de reden waarom we hunkeren naar liefde en bij alles wat we doen het gevoel hebben dat liefde onbereikbaar is. We hebben geleerd dat liefde aan voorwaarden verbonden is. Dat we bepaalde dingen moeten doen om het te verdienen en bepaalde dingen moeten laten om het niet te verliezen. Liefde, je moet er zuinig op zijn. Liefde is beperkt. Soms, wanneer we verliefd zijn, voelen we ineens de grenzeloosheid van ware liefde. We stromen over en hoe meer we geven, hoe meer het lijkt te worden. En dat is waar, dat is maar al te waar. Want alles wat je onvoorwaardelijk deelt, wordt niet minder maar vermenigvuldigt zich grenzeloos. Wanneer je verliefd bent, stijg je even uit boven alle aardse beperkingen en zie je je eigen goddelijkheid weerspiegeld in die ander. Maar na verloop van tijd maakt verliefdheid plaats voor de dingen van alledag en daal je weer af naar de aarde om het kleed der beperkingen aan te trekken. Vanaf dat moment slaat de angst opnieuw toe en komen de jamaars om de hoek kijken: ‘Ik hou van je als je bent zoals ik graag zou willen dat je was, maar ik hou niet van je wanneer je niet aan mijn ideaalbeeld kunt voldoen.’ En we zijn weer bezig onszelf te beperken, de liefde in te perken. Zoals wijzelf geleerd hebben dat liefde beperkt is en dat je er zuinig op moet zijn: het niet zomaar voor niks moet weggeven en zeker niet aan iedereen. Je moet zeker weten of die persoon je liefde waard is. Dit hebben we geleerd, dit leven we en dit geven we met onze moedermelk door aan onze kinderen. Ja nog gekker, om geliefd te zijn moet je zelfs aan bepaalde voorwaarden voldoen. Je moet kleding dragen van een bekend merk, je moet diploma’s halen, je moet iets bereiken in je leven en lid zijn van een bepaalde club. Want als je

Yasmin Verschure

18/127


‘niets’ bent, tel je niet mee in deze maatschappij en kun je het wel vergeten om waardering, om liefde te ontvangen. Is het niet komisch? Liefde is onvoorwaardelijk Liefde hoef je niet te verdienen. Ze is aan geen enkele voorwaarde gebonden. Ze is er en ze is overal. Zichtbaar en onzichtbaar. Ze is de bezieling van al wat leeft. Alles, ja absoluut alles is liefde en komt voort uit liefde. Niets bestaat zonder liefde, niets is zonder liefde, want liefde is ‘Al Wat Is’. Heb je een gevoel van tekort? Begin overvloedig datgene uit te delen wat jij het liefste zou willen ontvangen. Doe het onvoorwaardelijk, zonder verwachting en het zal zich vele malen vermenigvuldigen en naar je terug keren. Het enige wat nodig is om de liefde te leven die we in wezen zijn, is overgave. Overgave is niets anders dan het loslaten van onze angst, onze controle. Het allesoverheersende denken wordt onze dienaar, het hart neemt de leiding over. Overgave betekent niet dat we iets kwijtraken. Overgave betekent dat we onszelf opnieuw verbinden met de goeroe, de meester binnen in onszelf. Het is de verdere opening van het hart, het is de geboorte van de innerlijke meester in ieder van ons. Overgave is totale vrijheid. Overgave opent de poort naar onvoorwaardelijke liefde. Het is de weg naar onsterfelijkheid. Het ego sterft en de persoonlijkheid ontwaakt. Het leven in de stof is een kostbaar geschenk. Het geeft ons de mogelijkheid om onszelf te verwezenlijken. Pijn is een van de hulpmiddelen om ons ego op een natuurlijke manier te verpletteren. Om onszelf te openen, thuis te komen bij onszelf en volledige vreugde te kunnen belichamen. Wanneer je een meester of een goeroe hebt, buig je voor die goeroe als een uiterlijke verschijningsvorm van God, uit respect voor het goddelijke in hem en het goddelijke in jezelf: de ware betekenis van ‘Namaste’. De totaliteit van God is zo grenzeloos, zo onbereikbaar dat we in eerste instantie hulpmiddelen nodig hebben om een brug te kunnen slaan tussen de uiterlijke en de innerlijke goeroe. Buigen voor de goeroe is geen vernedering, het is nederigheid en respect voor de eindeloze grootsheid van jouw eigen goddelijkheid. Om door het oog van de naald te kunnen kruipen zullen we eerst nederig moeten worden. Nederigheid heeft niets te maken met valse bescheidenheid. Nederigheid, ware nederigheid, is absolute kracht. We kunnen slechts nederig zijn wanneer we weten wie we werkelijk zijn, wanneer we volledig in onze kracht staan. Zoals de meester Jezus wanneer hij de voeten van zijn leerlingen wast. De uiterlijke vorm, goeroe of leermeester is slechts een trede tussen jou en je eigen innerlijke goeroe of meester. Hij is de spiegel waarin je jouw eigen goddelijkheid kunt herkennen. Het middel om de liefde in jezelf geboren te laten worden. Ons denken maakt dat we een muur optrekken tussen onszelf en die ander. Om nederig te kunnen zijn, om totaal te kunnen vergeven moeten we ons denken overstijgen, moeten we voorbij ons denken gaan. Dan worden onze gedachten als een kabbelend beekje waar we onszelf niet meer mee verbinden en die ons in geen enkel opzicht meer beperken: niet goed of niet slecht. Ze zijn er, maar we associëren ons er niet langer mee. We weten dat we meer zijn dan onze gedachten. Overgave is de weg naar meesterschap. Overgave is onszelf bevrijden van angst en onszelf openen voor de onuitputtelijke bron van liefde. Zoals een roos welke zich opent voor de zomerzon. Er is geen overgave zonder strijd. Er is geen roos die zich opent

Yasmin Verschure

19/127


zonder pijn. De lotus komt voort uit de modder. Maar wanneer zij eenmaal lotus is, kan de modder haar niet langer besmeuren. Overgave laat de Feniks verrijzen uit haar as. Het is de totale leegte die de totale volheid in zich draagt. Ik laat los, Ik laat God Het daadwerkelijke lijden wordt veroorzaakt door onze gehechtheid. Pijn is gewoon pijn, maar wanneer we haar koesteren, wordt ze een obsessie. Wanneer we haar kunnen zien en laten voor wat ze werkelijk is: gewoon een verschijningsvorm veroorzaakt door het leven in de stof, dan hoeven we onszelf er niet langer mee te verbinden. Dan hoeven we haar niet langer te koesteren en hoeven we ons niet meer af te vragen wat we allemaal verkeerd hebben gedaan. Dan weten we dat we meer zijn dan onze pijn. Dan doen we gewoon datgene wat we moeten doen. Zijn we ziek, dan zijn we ziek. We nemen de noodzakelijke stappen om beter te worden. Maar we koesteren onze ziekte niet, noch de stappen die we nemen en voelen ons allerminst slachtoffer. We nemen het leven zoals het komt. We weten dat alles wat we krijgen datgene is wat we nodig hebben, datgene waar we om gevraagd hebben, ook al begrijpen we het misschien niet helemaal op dat moment. Achteraf zullen we beamen dat juist de tegenslagen, de pijn en het lijden de ingrediënten waren die ons hebben gebracht tot een verder openen van ons hart. Die ons hebben gebracht naar meer begrip voor onszelf en anderen, naar meer mildheid en oprecht mededogen. We voeren voortdurend strijd buiten onszelf. We beschuldigen anderen van dingen waar we totaal geen weet van hebben. Het is niet van belang wat anderen doen. Het enige wat belangrijk is, is dat wat jij doet. Leef jij je eigen werkelijkheid? Leef jij datgene waarvoor je hier op aarde bent gekomen? Geef je water aan je planten, jouw creaties? Stop je liefde in alles wat je doet. Begrijp je dat het niet belangrijk is wat je doet, maar hoe je het doet? Ben je bereid om al datgene wat je wenst te bereiken los te laten en jezelf over te geven aan de stroom van het leven? Wees een spirituele strijder en open jezelf voor de wereld van wonderen. Het leven in de stof is voortdurende beweging. En beweging houdt automatisch botsing in. Je hoeft niet fanatiek elke confrontatie op te zoeken, maar het is jammer wanneer je alle uitdagingen, alle mogelijkheden om te leren en te groeien uit de weg zou gaan. Laten we strijders zijn met een open hart. Laten we strijden met innerlijke wapens. Verspil je energie niet langer en houd op met strijd te voeren in de buitenwereld. Voer je strijd binnen in jezelf: het enige werkelijke strijdtoneel. Gebruik je omgeving, dit kostbare leven en iedere ervaring als een mogelijkheid om jezelf beter te leren kennen en jezelf over te geven aan de bron van alle leven, de bron van onvoorwaardelijke liefde. Haal alle sluiers van illusie neer die er tussen jou en deze werkelijkheid staan. De liefde is er, overal. Het is je hartslag, het is de lucht die je inademt en het bloed in je aderen. Kortom alles, maar dan ook alles komt voort en is bezield door die ene onmetelijke energie die bewustzijn heet of met een andere naam Liefde of Al Wat Is. Het is ons egoïsme, ons gevoel van afgescheidenheid waardoor we denken dat we liefde moeten verdienen. Het is ons gevoel dat wij anders zijn dan anderen. Hetgeen wij graag vertalen als minder of beter, waardoor we onszelf verheffen boven de meerderheid en vergeten dat we deel uitmaken van het grote geheel. Voor je echter begint met grof geschut je ego neer te halen, realiseer je wel dat je ego het aambeeld is waarop het ijzer gesmeed wordt. Ofwel het gereedschap dat de beeldhouwer gebruikt om zijn beeld vorm te geven. Je ego is een kostbaar geschenk en

Yasmin Verschure

20/127


je hebt het niet voor niets gekregen. Niet om te dumpen, maar om er de baas over te worden. In tegenstelling tot wat veel spirituele mensen denken is het belangrijk om een sterke persoonlijkheid te hebben. Een sterke persoonlijkheid is een mens die zijn ego heeft getemd en baas is over zijn emoties en begeerten. Een sterke persoonlijkheid is die mens die zich niet langer laat afleiden door de verwachtingen en de projecties van de buitenwereld. Een sterke persoonlijkheid is die mens die onder alle omstandigheden zijn eigen waarheid durft te leven, ook al wordt hij door iedereen beschimpt. Hij staat onwankelbaar in elke situatie, als een rots in de branding. Het heeft allerminst met controle te maken, integendeel. Controle komt voort uit angst en een sterke persoonlijkheid kent geen angst omdat hij geworteld is in zuivere liefde. Overgave heeft te maken met de bereidheid om jouw persoonlijke ideeën en jouw projecties los te laten en te zien wie jij werkelijk bent. En wanneer je ziet wie jij werkelijk bent dan zie je deze manifestatie van liefde, harmonie en schoonheid weerspiegeld in alles en iedereen om je heen. Dan hou je evenveel van je broeder als van jezelf. Dan maak je niet langer verschil tussen jouw kind en het kind van een ander. Je bent een oermoeder geworden, alle kinderen, jong en oud, gezond en ziek, zijn jouw kinderen. Leef vanuit je hart Wanneer je leeft vanuit je hart kan er niets mis gaan. Wanneer je leeft vanuit je hart, zie je alles zoals God het bedoeld heeft. Dan zie je de werkelijkheid achter alle illusies en laat je jezelf niet langer misleiden door uiterlijke verschijningsvormen. De sluiers lossen zich op, de mist trekt op. Het wordt helder. Er is geen verschil meer tussen binnen en buiten. Dan herken je de liefde in alles en sluit je niets uit. Je omhelst de hele wereld, en je maakt geen scheiding tussen goed en kwaad, licht en donker, liefde en haat, pijn en vreugde, blank en zwart, rijk en arm. Omdat je weet dat het beiden uitingsvormen zijn van één en dezelfde scheppingskracht. Omdat je weet dat zonder het ene het andere geen bestaansrecht heeft. Er is geen vreugde zonder pijn. Er is geen licht zonder donker. Er is geen blank zonder zwart. Er is geen zon zonder de maan. In India leren kinderen op jonge leeftijd het licht en donker in zichzelf te herkennen. De godin Kali is de oerkracht, het vrouwelijke element, die het duister in de mens vertegenwoordigt. Zij wordt alom gerespecteerd. De god Shiva, het mannelijke aspect, symboliseert de krachten van de vernietiging en de schepping, de krachten van hemel en aarde. Zonder het oude te vernietigen kan er geen nieuwe schepping plaatsvinden. Het duister is het zaad waaruit het licht geboren wordt. We willen zo graag goed zijn en projecteren al datgene wat wij als niet goed beoordelen op de buitenwereld. Maar projecties zijn slechts beelden die wij zelf geschapen hebben. Het zijn illusies, onze angsten en zij hebben enkel het bestaansrecht dat wij eraan geven. Een moordenaar is in wezen evenzeer die liefde als wij dat zijn. Hij heeft zijn bron van liefde misschien nog niet ontdekt. Maar het is niet aan ons om hem te veroordelen. Wanneer God zelf nooit oordeelt, wie zijn wij dat wij menen te kunnen oordelen? De moordenaar is net zo goed een deel van ons als de heilige. Laten we ze beiden omarmen.

Yasmin Verschure

21/127


Licht en donker Laten wij begrijpen dat het niet nodig is situaties positief te beïnvloeden door liefde te sturen. Beïnvloeding blijft beïnvloeding en betekent dat we niet wensen te zien dat Gods plan perfect is en dat licht en donker nu eenmaal deel uitmaken van dat plan. Wanneer we vanuit mededogen kunnen ‘zijn’, zowel met de slachtoffers als met de daders, zijn we bezig de oorlog die we in onszelf opgelost hebben, op te lossen in de buitenwereld. Wanneer wij haat niet meer voeden, heeft haat geen enkel bestaansrecht meer. Het zit immers niet langer in het collectieve bewustzijn. Oprechte boosheid is een gezonde, levengevende emotie, mits er geen oud zeer achter zit. Haat echter doodt alles wat leeft. Zonder zonde Laat diegenen onder ons die zichzelf door spiegeling hebben leren kennen, de wijzen, de rechtvaardigen en de groten van hart, recht spreken. Want iedere verdwaalde ziel heeft het recht om geoordeeld te worden zonder de projecties van onze persoonlijke emoties, zodat hij van zijn fouten en tekortkomingen kan leren en genezen in de maatschappij kan terugkeren. Laten wij zo ruimhartig zijn dat wij, in de wetenschap dat er niemand zonder zonde is, deze persoon een nieuwe kans geven, los van het verleden. Hij die zonder zonde is werpe de eerste steen. Liefde betekent niet dat we alles goed moeten vinden. Het betekent dat we kunnen zeggen: ‘Ik hou van jou, onvoorwaardelijk’. Ik ben het niet eens met wat je doet, maar dat maakt geen enkel verschil want ik hou van datgene wat jij werkelijk bent. En de rest, dat is alleen een verschijningsvorm, enkel illusie. Illusie welke in liefde gecorrigeerd mag worden wanneer dit op het aardse niveau gevaar zou kunnen opleveren voor anderen. En je mag het niet eens zijn met wat die ander doet. Liefde betekent dat je nee kunt zeggen. Nee tegen datgene wat je niet wenst te zijn of niet wenst te doen. Want wanneer je geen nee durft te zeggen, zal je ja nooit een volledig ja kunnen zijn. Maar ‘nee ’ betekent niet dat je stopt die ander lief te hebben. Mocht dit zo zijn dan heeft het niets met liefde te maken. Liefde betekent dat je durft te onderscheiden zonder te oordelen. Kruisiging Zolang we nog mensen aan het kruis nagelen, zolang er nog mensen in gevangenissen zitten, zolang er nog mensen zijn die we afwijzen om ras, huidskleur of handeling, zolang er nog mensen zijn die honger lijden, betekent dit dat we nog een weg hebben te gaan. We hebben nog niet die onvoorwaardelijke liefde in onszelf vorm gegeven. Want op dat moment houden alle kruisigingen op en zullen er nimmer nog moorden worden begaan. Dan zijn we allemaal één en dezelfde ondeelbare werkelijkheid en is er ongekende overvloed voor iedereen. Het is grappig dat we onze mond zo vol hebben over vrijheid. Dat we kerken de rug toekeren omdat we vinden dat we ze niet langer nodig hebben. Dat we alle bestaande geloofssystemen van hun voetstuk halen. Dat we nauwelijks nog respect hebben voor onszelf, laat staan voor ouderen, gehandicapten en kinderen. We willen vrij zijn en niet langer iets of iemand meer nodig hebben. Alles zit immers in onszelf?

Yasmin Verschure

22/127


Tegelijkertijd creëren we binnen de Nieuwe Tijd beweging allerlei nieuwe vormen en beelden die we kunnen vereren, omdat we blijkbaar die verering zo hard nodig hebben. Gaven we voorheen onze macht uit handen aan koningen en priesters, nu geven we onze macht uit handen aan opgestegen meesters, engelen, walk-in’s, gidsen en anderen geloofssystemen. In alle vrijheid creëren we nieuwe heiligenbeelden om te aanbidden. We hebben oude etiketteringen vervangen voor nieuwe. Nieuwe normen geschapen waar we aan moeten voldoen om liefde te ontvangen. Is het niet grappig? We vluchten liever in activiteit, in verleden of toekomst, dan te leven in dit moment. Het hier en nu is alles wat er is, het is het enige moment waarin we onszelf volledig kunnen realiseren. Het enige moment waarin we, wanneer we daar volledig in durven te vertoeven, water kunnen transformeren in wijn. Ofwel dit moment is het enige moment waarin we de transformatie kunnen maken van materieel wezen naar goddelijke mens: datgene wat we in wezen zijn. De enige werkelijkheid is dat wijzelf de hemel op aarde zullen moeten vestigen. Waarmee ik niet ontken dat er een onzichtbare werkelijkheid bestaat. Integendeel, ik voel me één met de meesters, de engelen en met gidsen. Zij maken deel van mij uit, zoals ik deel uitmaak van hen. Maar we zijn niet op aarde gekomen om geest te zijn. We zijn op aarde gekomen om een netwerk van liefde en licht te verankeren in onze geliefde aardmoeder. Het is een rage geworden om te channelen en we luisteren naar de grootst mogelijke zin en onzin zonder enig onderscheidingsvermogen, omdat we aan alles wat uit die onzichtbare wereld komt meer waarde toekennen dan aan datgene wat zich in onszelf en om ons heen bevindt. We vergeten echter dat we uitsluitend die wijsheid kunnen doorgeven die we in onszelf gerealiseerd hebben. Zonder afbreuk te doen aan alle mediums met een zuivere intentie, blijven de meeste kanalen steken binnen de astrale wereld, waar vele geesten het als hun genoegen beschouwen om die rol te spelen die we hen toebedelen om ons te amuseren. En reken maar dat ze zich daarboven om ons amuseren! We worden overspoeld met ontelbare hoeveelheden informatie. We zien door de bomen het bos niet meer en raken volledig in de war van alle tegenstrijdigheden. We zijn voortdurend aan het ‘wachten’ op dat wat konen gaat en begrijpen niet dat iedere verandering in het moment plaatsvindt. We streven een idee na over de toekomst. We vergeten in het hier en nu te leven en zien daardoor niet dat we reeds multidimensionale wezens zijn. We rennen ons een breuk naar spirituele cursussen en beurzen uit angst dat we iets zullen missen en koesteren onszelf in de herkenning en de zo lang ontbeerde warmte van de groep. Waarheid kan immers niet zo eenvoudig, niet zo dichtbij zijn. Astrologie, Feng Shui en andere systemen hebben de plaats ingenomen van onze intuïtie. Waarheid is iets buiten onszelf, ver weg en onzichtbaar en zeker niet datgene wat woont in ons eigen hart. Laat staan dat je de reflectie van jouw waarheid zou kunnen vinden in de relatie met de natuur, in de relatie met je buurman, je partner of je kind. Zo simpel kan het toch niet zijn? We interpreteren de innerlijke boodschap door uiterlijke centra, nieuwe kerken op te richten. Centra hebben echter pas een kans van slagen wanneer wijzelf eerst de essentie van dat centrum, het innerlijke centrum, zijn geworden. Het enige centrum dat we nodig hebben, het enige centrum dat we voortdurend kunnen bezoeken, ons eigen wezen, ligt in het centrum van ons hart. Vanuit dit ware centrum verbinden we

Yasmin Verschure

23/127


onszelf met de onzichtbare werkelijkheid, met al onze broeders en zusters: onze medestrijders voor het licht. Het enige ritueel dat van werkelijke waarde is, het enige gebed dat werkelijk gehoord wordt, is dat ritueel, dat gebed dat opwelt vanuit de diepste diepten van ons hart. Vanuit een puur verlangen, vanuit ons pure zijn. Het is een krachtig gebed, zuiver en zonder woorden. Meesters, engelen en gidsen zijn prachtige hulpmiddelen, die ons ter beschikking staan zolang we ze nodig hebben. Dit geldt eveneens voor systemen als astrologie, Feng Shui en anderen. Laten wij ze echter niet verwarren met ‘het ware ding’. De enige werkelijkheid, ons enige doel, is immers de ware verbinding met onze eigen bron te onthullen waaruit al ons weten ontspringt. Wanneer wij zelf het gereedschap, de liefde zijn geworden, hebben we niet langer hulpmiddelen nodig en kunnen we in alle eenvoud gaan staan voor onze eigen waarheid. In essentie zijn wij de liefde zelf. In essentie hebben wij gekozen om liefde te zijn, om liefde te ontvangen, om in alle volheid liefde te leven. Naar zijn beeld en gelijkenis! Maar we doen onszelf tekort wanneer we onszelf niet de ruimte gunnen om te mogen leren van leraren en systemen zolang we die nodig hebben. We doen onszelf eveneens tekort wanneer we ons verschuilen achter leermeesters en systemen door deze klakkeloos te blijven volgen, zonder ze op waarde te toetsen aan onze eigen werkelijkheid. We kunnen geen enkele stap overslaan op onze weg naar spirituele volwassenheid. Hoe vrij we ook menen te zijn, we creëren voortdurend nieuwe geloofssystemen die we kunnen vereren en aanbidden. Wanneer het voorwerp van onze verering, het beeld, de kerk, de astrologie, de meester, de sekte of het voetbalteam niet langer aan onze verwachtingen voldoet, dan schoppen we het beeld omver of we keren het systeem of de meester de rug toe. Op zich is daar niets op tegen. Uiteindelijk gaat het om het leerproces en wanneer de les geleerd is, kunnen we naar de volgende klas. Dan hebben we dat beeld, dat systeem, die meester of die sekte niet langer meer nodig. Dan zijn we zelf de energie geworden. Maar de les is nog niet geleerd, zolang we niet dankbaar kunnen zijn naar de meester die ons in staat stelde deze les te leren. Laten we beginnen bij de eerste sport op de spirituele ladder. Laten we zelf de verantwoordelijkheid dragen voor iedere daad, iedere actie. Eenmaal op het spirituele pad kunnen we niemand, zelfs geen verzekeringsmaatschappij verantwoordelijk stellen voor onze leerprocessen. Er is een wezenlijk verschil tussen de kosmische wet, gebaseerd op liefde, en de wetten die wijzelf hebben gemaakt. De kosmische wet is onbeperkt en voor iedereen onveranderlijk dezelfde. Zij werkt verbindend en is absoluut rechtvaardig. Niemand zal zijn gerechtigde ‘straf’ ontlopen. Je oogst simpel datgene wat je zelf hebt gezaaid. Onze menselijke wetgeving tracht te controleren door beperkingen op te leggen, door verschillen aan te brengen en door te verdelen. Zij is aan veranderingen onderhevig en wordt sterk beïnvloed door de emotionele kleur van ons collectieve bewustzijn. We hebben materieel alles wat ons hartje begeert. En naarmate we alles hebben, willen we steeds meer. Onze begeertes kennen geen einde. Wanneer materie gelukkig zou maken, zouden wij het gelukkigste volk ter wereld moeten zijn. Niets is minder waar, we zijn allerminst tevreden. We hebben onszelf afgescheiden van onze bron en zoeken wanhopig naar liefde. In onze afgescheidenheid zoeken we voortdurend buiten onszelf en nemen we genoegen met surrogaat. We hebben onze ziel en zaligheid ‘verkocht’ en leggen de verantwoordelijkheden voor ons eigen lichaam, ons welbevinden, onze

Yasmin Verschure

24/127


kinderen, onze gehandicapten en onze ouderen buiten onszelf bij de regering, de politie, de arts, de psychiater, de onderwijzer, de brandweer, het consultatiebureau, enzovoort. We kunnen niet meer genieten van kleine dingen en zijn voor ons vermaak voortdurend afhankelijk van stimulansen van buiten. We zijn ongelofelijk bang voor de stilte in onszelf. Arme wij! Een goddelijke impuls Datgene wat eens gestart is als een zuivere, goddelijke impuls, het creëren van leefbare omstandigheden voor sociaal zwakkeren, is ontstaan vanuit geest. Daar was niets mis mee, integendeel. Dat was liefde, onvoorwaardelijke liefde. Delen vanuit jouw overvloed met diegene die minder heeft dan jij. Iedere impuls die in de stof wordt neergezet, wordt echter onherroepelijk aangetast door die stof. Inmiddels zijn we zover voorbij het oorspronkelijke doel geschoten, dat we ongetwijfeld niet meer weten wat de zuivere impuls achter dit alles is geweest. Dat we respect, menselijkheid, liefde en hulpvaardigheid hebben ingeruild voor efficiëntie en goedkoop vermaak kan nooit de bedoeling zijn geweest. Hoe dan ook, we hebben dit alles nodig gehad om een nieuwe harmonie, een nieuw evenwicht te zoeken. Zonder deze leerervaring en de ‘dwalingen’ die we gemaakt hebben, zouden we niet weten wat we wel willen. Laten we niet wachten op de volgende ramp. Laten we stoppen met kankeren en het beschuldigen van anderen. Er is niets buiten onszelf. Onze regering en ons hele zorgsysteem zijn slechts een afspiegeling van de beperkingen die wij allen tezamen hebben gecreëerd. Laten we onze hand in eigen boezem steken en beginnen om een liefdevol mens, een liefdevolle ouder, een goede buur en een goede vriend te zijn. Laten we iedereen met evenveel respect behandelen als wijzelf behandeld wensen te worden. Laten we niet wachten totdat een ander dit gaat doen. Leerling durven zijn Wij in het westen vinden het moeilijk om leerling te zijn. We vinden dat we op zijn minst even goed of beter zijn dan anderen en kwalificeren onszelf als leermeester alvorens we het proces van leerling zijn begonnen. We vergeten dat elke leermeester op de eerste plaats leerling is geweest en altijd leerling zal blijven. Hoewel we het heel gewoon vinden dat we jaren in de schoolbanken zitten voordat we zelf voor de klas kunnen staan, ontkennen we dit proces in alle hevigheid wanneer het om spiritueel meesterschap gaat. Of we blijven steken in de weerstand of we geven onszelf volledig weg alvorens onszelf eerst ontdekt te hebben. De waarheid ligt ergens in het midden. Want in beide gevallen vergeten we dat wijzelf het middelpunt zijn van het universum. Iemand met een sterke persoonlijkheid durft zichzelf onvoorwaardelijk over te geven aan een leermeester of leerproces en is niet bang zichzelf te verliezen, omdat hij weet dat hij zich Zelf niet kan verliezen. Wanneer de leersituatie afgesloten is, zal hij met liefde en respect afscheid nemen en zijn eigen weg gaan. Een goede leermeester zal zijn leerling uit het nest gooien wanneer de tijd er rijp voor is dat hij zelf leert vliegen. Maar de verbinding, de liefde, zal er altijd zijn. Die verbinding, de liefde, is tijdloos, eeuwig en onvoorwaardelijk. We zijn geest met een menselijke ervaring. We zijn eeuwig en onsterfelijk. Vele discipelen begrijpen niet waarom ze na verloop van tijd hun meester met andere ogen gaan zien. Zij begrijpen niet dat het een daad van liefde is van de meester om hen

Yasmin Verschure

25/127


los te laten en wensen niet op eigen benen te staan. Hun liefde verandert ineens in haat. Datgene wat zij eerst zo bewonderd hebben, breken ze nu zelf af. Het zoveelste heiligbeeldje wordt omgegooid. Het zoveelste kruis wordt opgericht. Een proces dat ieder van ons doorloopt die op eigen benen gaat staan. Maar dit alles heeft niets met liefde te maken. Dit alles heeft met verering te maken. Verering van iets wat je buiten jezelf geprojecteerd hebt. Je was vergeten dat het object van jouw liefde slechts een spiegel is, een symbool van de meester in jezelf. Het symbool waarin jouw wezen haar weerklank vond op dat specifieke moment. Maar het object van jouw liefde, van jouw verering staat niet los van jouw zelf. Jij bent degene die lief heeft, jij bent degene die wordt geliefd. Je was vergeten dat jijzelf de bron bent van alle wijsheid. Of we het nu prettig vinden of niet, er zijn verschillende gradaties in wijsheid. Ook al zijn we allemaal in wezen één en dezelfde, hier in deze stof zitten we allemaal op een ander punt in ons leerproces. Niet beter of slechter, gewoon anders. En een wijs mens durft zichzelf te openen om te leren van diegene die in een hogere klas zit dan hijzelf. Hij ziet de hele wereld als zijn leerschool. Hij houdt nooit op met leren. Hoe meer hij leert, hoe meer hij ontdekt dat er steeds meer te leren valt. Iedere leermeester is op de eerste plaats leerling. Dienstbaarheid hoort bij de leermeester. Zoals een leerling zijn leermeester nodig heeft om zich te openen voor zijn eigen bron van wijsheid, zo heeft de leermeester zijn leerlingen nodig om zijn wijsheid door te kunnen geven. De weg naar meesterschap is pure eenvoud. De weg naar meesterschap ligt niet buiten ons, maar binnen in onszelf. Het is de verdere opening van ons hart, de pure onvoorwaardelijke liefde die woont in ieder levend wezen. Het is het doel dat de leerling zichzelf stelt in dit leven. Het doel om de meester gelijk te worden. We zijn allen broeders en zusters van die ene Vader en Moeder. Het is de geboorte van het goddelijk kind, de Christusenergie in ieder van ons. Geen voorrecht voor christenen, maar het recht voor ieder mens. Er zijn geen uitzonderingen. Er bestaat niet zoiets als een snelweg. We zullen allen op de juiste tijd onszelf realiseren. Laten we niet langer weglopen door te willen vluchten. Laten we kiezen voor de enige werkelijkheid die er bestaat. Dit leven, deze enige mogelijkheid, waarin verleden, heden en toekomst samensmelten in het eeuwige nu. Laten we beseffen dat tijd slechts een creatie is die we geschapen hebben om het leven in de stof mogelijk te maken. En dat plaats slechts een gevolg is van die tijd. Hoe kunnen we in godsnaam ooit de totaliteit van God leren kennen, wanneer we God niet wensen te herkennen in zijn meest perfecte creatie, zijn beeld en gelijkenis, de mens zelf? Ware leermeesters ‘Bescheidenheid hoeft niet per definitie ‘vals’ te zijn’. De ware leermeesters komen meestal via de achterdeur. Zonder toeters en bellen, zonder titels en uiterlijk vertoon. Zij zijn simpel datgene wat zij zijn. Totale aanwezigheid, bezielde materie, pure eenvoud. Je zult ze niet herkennen wanneer je de juiste afstemming mist. Je zult ze niet herkennen wanneer je niet nederig durft te zijn. Zij zijn bereid in de openbaarheid te treden, wanneer dat van hen gevraagd wordt. Niet omdat ze daar naar streven, niet omdat ze zo belangrijk willen zijn. Integendeel, liever zouden ze zich terugtrekken uit deze materiele wereld en uitsluitend in communicatie

Yasmin Verschure

26/127


treden met God. Maar zij hebben gekozen zichzelf in dienst te stellen van het grote geheel. En in tegenstelling met vroegere tijden verkiezen zij het om midden in het leven te staan in plaats van zich terug te trekken achter de veilige geborgenheid van hoge kloostermuren. Naarmate mensen meer gaan weten, realiseren ze zich dat ze eigenlijk niets weten en naarmate ze zich realiseren dat ze niets weten, pretenderen ze minder iets te weten. Laat ons ophouden de liefde buiten onszelf te zoeken. Laten we beginnen te accepteren dat alles in onszelf is gelegen. Dat alles wat we zien slechts een afspiegeling is van datgene wat we zijn. Dat het grote universum in het klein in ieder van ons aanwezig is. Onze angst is zo groot dat we menen alles te moeten regelen en controleren. We zijn al bijna zover dat we op bestelling baby’s met bepaalde kwaliteiten geboren kunnen laten worden. Maar wat we niet kunnen maken en wat we niet kunnen controleren is de liefde. De impuls die alles bezielt en alles heeft geschapen. Welk gen we ook uitvinden, hoe ver we ook zullen gaan in het manipuleren en in het ontdekken van DNA-codes, de intelligentie achter dit alles kunnen we niet controleren. God zij dank! Liefde is niet te koop. Je kunt haar zelfs niet kopen voor alle geld, alle kennis en alle bezittingen van deze wereld. Liefde is vrij, ze is overal en voor iedereen. Je hoeft jezelf slechts te openen. Je hoeft datgene wat in overvloed aanwezig is slechts in alle nederigheid te ontvangen.

Yasmin Verschure

27/127


DURF TE ZIJN WAT JE IN WEZEN BENT ‘Zolang we nog iets nodig hebben van een ander, zijn we vergeten wie we werkelijk zijn’. ‘Wat doe je’ is een vraag die we elkaar in het westen stellen en waarmee we de waarde van die ander bepalen. ‘Ik doe niets, ik probeer alleen maar te zijn’ is sinds korte tijd mijn antwoord. De vragensteller kijkt me aan of ik van een andere planeet kom en zijn belangstelling is onmiddellijk voorbij. Het etiket is geplakt: niets, zij is dus van geen enkel nut voor deze maatschappij. De eerste keren vond ik dit pijnlijk. Ik was kennelijk nog niet los van mijn eigen etiketteringen en de handelswaarde die dit met zich meebracht. Maar naarmate ik de ruimte begin te ervaren van het ‘niets’ hoeven te zijn, het niet langer hoeven te voldoen aan al die plaatjes, al die verwachtingen, ervaar ik dat het heerlijk is. Absolute vrijheid! Die sporadische mensen die zich niet afwenden, wensen datgene in mij te zien wat ik werkelijk ben. Zij hebben de moed achter de uiterlijke façade te kijken. Kostbare incidentele ontmoetingen, rechtstreeks vanuit het hart, zijn het gevolg. Etiketteren geeft ons een gevoel van veiligheid in deze materiele wereld. Door onszelf en anderen in een hokje te plaatsen geven we onszelf en anderen een kader. Dit verschaft ons een algemeen gangbare en herkenbare structuur voor ‘schijnbare’ veiligheid en zekerheid. We weten waaraan we behoren te voldoen, wanneer we onszelf niet buiten deze maatschappelijke structuur wensen te sluiten. Overgave is jezelf teruggeven aan datgene wat je reeds bent, onvoorwaardelijke liefde, zuiver bewustzijn. Naarmate dit proces in mezelf vorm begint te krijgen, wordt God meer en meer zichtbaar in mijn dagelijkse leven. Sterker nog, een leven zonder God is werkelijk ondenkbaar voor mij: Ik die mezelf met hand en tand tegen God heb verzet, hem met alle wapens heb bevochten. Alles draait maar om één ding, ik hoef niet langer iets te worden, ik wens alleen maar te zijn. Ik wens datgene te zijn wat God mij heeft bedoeld te zijn en wat ik in wezen al ben, onvoorwaardelijke liefde, grenzeloos bewustzijn, harmonie en schoonheid. De eerste en uiteindelijk enige relatie die ik heb, is mijn relatie met God. Daaruit komen alle relaties voort en ontspringt iedere actie. De verbinding met God, met ons ware wezen, betekent pure vreugde. Pure vreugde is altijd daar, het is de vrede die woont in ons hart. Het is absoluut anders dan kortstondig genieten. Genot is iets wat je steeds moet herhalen. Het bedrijven van de liefde, het eten van je lievelingsgerecht, het roken van een joint, het drinken van een pilsje, het kopen van een nieuwe auto, noem maar op. Wanneer je het eenmaal hebt, wanneer de ervaring achter je ligt, voel je jezelf even leeg als voorheen en wil je opnieuw vervuld worden. Nee, het is niet wat jij denkt, ik heb niet mijn kracht weggeven. Integendeel ik ben krachtiger dan ooit tevoren, bewuster van mezelf dan ooit tevoren. Je kunt je alleen overgeven wanneer je iets te geven hebt. Wanneer je niets bent, kun je jezelf niet overgeven. Zorg dus dat je een sterke persoonlijkheid hebt welke alleen kan ontstaan vanuit een sterk ego. Wanneer je geen sterk ego hebt, is er niets over te geven, niets af te pellen. Maar datgene wat overblijft na overgave is een sterke persoonlijkheid, jouw ware wezen zonder egoïsme. Wanneer je in je eigen kracht staat, verdwijnen alle afscheidingen. Er is niet langer strijd en concurrentie. Je bent niet meer jaloers en kunt

Yasmin Verschure

28/127


vanuit je eigen volheid de ander ondersteunen en bemoedigen in haar eigenheid. Alles wat anders is verrijkt je leven en vormt niet langer een bedreiging. Durf het verleden het verleden te laten Zijn wat je in wezen bent betekent dat je stopt met in het verleden te leven, stopt met je pijn en je ellende te koesteren. Stopt met je gehechtheden aan pijn, lijden, titels en bezittingen. Stopt met belangrijk te willen zijn, omdat je weet dat je belangrijk bent. Je bent enig en uniek. Er is niemand zoals jij hier op deze hele planeet. Maar dat hoef je niet langer te bewijzen, daar hoef je niet voor te strijden, daar hoef je niemand van te overtuigen. Je bent het gewoon. En je weet dat ieder ander even belangrijk is als jijzelf. Anders, dat wel, maar zeker niet minder belangrijk. Allemaal verschillende tonen van de piano, waardoor we met zijn allen een grandioos stuk muziek ten gehore kunnen brengen. De afscheiding die we aangebracht hebben tussen onszelf en al het andere verdwijnt. De natuur begint tot ons te spreken. Jij bent de natuur, de natuur is in jou en jij bent in de natuur. De hele natuur is een perfecte creatie, een uitingsvorm van pure liefde. Wanneer we onszelf daar mee verbinden, wordt de liefde meer en meer zichtbaar in onszelf. Je herkent jezelf in alles en iedereen om je heen. Alle gezichten, alle manifestaties zijn verschillende uitingsvormen van God, van die Ene en ondeelbare energie, van dat totale bewustzijn, die onvoorwaardelijke liefde. Je behandelt anderen zoals jezelf behandeld wenst te worden. Met liefde en respect. Je leeft wat je preekt. Alles wat je doet is een uitdrukking van datgene wat je bent. En het gaat er niet om of een ander hetgeen jij doet belangrijk vindt. Het gaat erom dat alles wat je doet een ode is aan de Schepper, een zaadje dat je zaait in alles en iedereen. Alles wordt een uitdrukking van jouw wezen, een uitdrukking van pure vreugde. Alles wat je doet wordt scheppen, rechtstreeks vanuit de bron. Jouw leven, jouw zijn is jouw geschenk aan het universum, jouw geschenk aan de mensheid. Je bent als de boom. Je wortels, jouw materiele lichaam, zijn stevig verankerd in moeder aarde en je takken, jouw geest, reiken in de hemel. Je stam, de verbinding tussen hemel en aarde, jouw persoonlijkheid is stevig en tegelijkertijd buigzaam. Je kunt de zwaarste stormen trotseren. Niet door jezelf erbovenuit te heffen, maar door midden in die storm te durven zijn. Je probeert niet langer te vluchten van deze aarde. Want je weet dat de aarde jouw goddelijke moeder is, waaruit je materie werd geboren om het heilige huwelijk te kunnen sluiten, het huwelijk tussen materie en geest. Je weet, dat je lichaam, de brug is, de sleutel om jouw diamant te onthullen. Verlichting is immers de harmonie tussen licht en donker, het is als de stam van jouw boom. Jij bent de brug, jij bent het volmaakte midden tussen hemel en aarde. Jij bent het netwerk van licht dat je elke dag verankert in jouw geliefde aardmoeder. Je leeft op de aarde, maar je bent niet langer van de aarde.

Yasmin Verschure

29/127


LATEN WE GOD DE DEUR UITDOEN ‘Laten we God de deur uitdoen want God is de bron van alle ellende…’ Voordat je geschokt dit boek terzijde schuift, nodig ik je uit om rustig en ontspannen verder te lezen. Laten we het beeld wat we geschapen hebben van God de deur uitdoen, want dat beeld, datgene wat we God noemen, is de bron van alle ellende. We zeggen dat God de mens geschapen heeft naar zijn beeld en gelijkenis. De waarheid is dat wij beperkte mensen God geschapen hebben naar ons beeld en gelijkenis. Wij kleingeestige mensen zijn niet in staat om de totaliteit van God te bevatten en dat is oké. God is niet te bevatten. Maar omdat we nu eenmaal alles willen begrijpen, alles tastbaar willen maken hebben we God zolang als we deze aarde bevolken geprobeerd in tastbare concepten te verpakken. In beelden, in plaatjes in namen hebben we het Onnoembare, het Ongrijpbare, het Onmeetbare, het Onbegrensde teruggebracht binnen de grenzen van het menselijke begrip. En zo schiepen en schapen we dag na dag het beeld van God wat ons het beste bevalt maar wat God onwaardig is. Atheïsten en filosofen proberen elkaar al decennialang te overtuigen van hun gelijk. De ene partij zoekt voortdurend naar bewijzen dat God niet bestaat, de andere partij zoekt voortdurend naar bewijzen dat God wel bestaat. Als God werkelijk bestond in een vorm zou Hij lachen totdat de tranen over zijn wangen biggelden van plezier. Die tranen zouden ongetwijfeld na verloop van tijd veranderen in tranen van verdriet en wanhoop over zoveel onbegrip. God als tuinman Er is een verhaal van God als tuinman. Ik vind het een prachtig verhaal en heb het zelf meerdere malen gebruikt. God is als een tuinman die zijn tuin bewerkt. Hij schept zich voortdurend in allerlei vormen, mooie en minder mooie en de kern van al die scheppingen is het wonder. Een wonder is een wonder en valt niet te ontrafelen, hoezeer wij dat ook zouden willen. Door het wonder niet het wonder te laten, degenereren we het wonder tot goedkopie magie. We ontkrachten het wonder tot het wonder niet langer een wonder meer is. We zitten stiekem dag en nacht aan de rand van de tuin en proberen God, de tuinman, te vangen en te ontmantelen. En omdat God niet te vangen is en zich op geen enkele manier laat zien, ook niet in de vorm van de tuinman, beweren we dat God niet bestaat. Maar dat heeft niets met God te maken, laat staan met de tuinman of de tuin. Die twee zijn beiden wel degelijk een realiteit. Het heeft met onze beperkt voorstellingsvermogen te maken dat we niet voorbij de vormen kunnen kijken. Met het feit dat wij te kleingeestig zijn om ons werkelijk een voorstelling van God te maken. En dat zijn we ook, we zijn daar te kleingeestig voor. God laat zich nu eenmaal niet vangen in een beeld, in welk beeld dan ook. Elk beeld is een regelrechte aanfluiting van God, een ontkrachting. God is de totaliteit van alle dingen en tegelijkertijd is God elke creatie apart. En omdat we nu eenmaal zo beperkt zijn vergeten we dat we rustig in de tuin kunnen gaan zitten om de tuin te ervaren. We kunnen God ervaren in de tuin, in alle creaties, in alle bloemen, in alle insecten, in alle vogels, dieren, ja zelfs in de mens! God is de tuinman en de tuin. Je zult God niet vinden gescheiden van zijn tuin. Je kunt God niet zien, je kunt God alleen maar ervaren. Door jezelf leeg te maken en jezelf te ontdoen van alle beelden, alle concepten alle creaties waar we door de eeuwen heen, door alle incarnaties heen, ons systeem mee bezoedeld hebben, zijn we dichter bij God als we ooit zijn geweest. Het vraagt om af te

Yasmin Verschure

30/127


rekenen met het verleden. Af te rekenen met alles wat we eens als waarheid hebben aangenomen. Met alles waar we eens onze identiteit uithaalden en wat we gebruikten om onszelf te onderscheiden en te verheffen boven anderen. Mijn God Mijn God is het vergif, het is de bron van alle ellende, de bron van alle lijden. Mijn God is de kern dat we elkaar bevechten uit naam van diezelfde God. Mijn God is de kern dat de moslims in het noorden van Thailand besloten hebben de Boeddhisten in dat gebied uit te roeien en te vermoorden totdat alleen hun gebied, hun zuivere ras, in dit geval de moslim overblijft. Mijn God is de oorzaak dat de joden Christus aan het kruis sloegen omdat ze in hun denken, in hun zelfgecreëerde beelden, bleven steken. Mijn God is de oorzaak dat de christenen zonodig de arme negerkindertjes moesten gaan bekeren omdat hun God, de natuur, zo primitief was. Mijn God is de oorzaak dat christenen wereldwijd tempels hebben vernietigd om er de kerken van hun God op te bouwen. Mijn God is de oorzaak dat de Chinezen Tibet binnenvielen om een oude cultuur met de grond gelijk te maken. Mijn God is de oorzaak dat de Verenigde Staten van Amerika hun aanvankelijke opdracht zijn vergeten en zichzelf verheven hebben als zijnde de enige echte ware God gebaseerd op macht en geld en in de vorm van Mr. Bush op de troon van God zijn gaan zitten om de wereld te laten zien dat zij het recht hebben om in te grijpen in een, in hun ogen, goddeloze wereld. Moord is ineens geen moord meer wanneer het uit naam van God gebeurd. Honderden, ja duizenden mensen werden en worden dagelijks vermoord uit naam van God. Niet een van deze moordenaars verdwijnt achter slot en grendel. Niet een van deze massamoordenaars wordt aan de galg gehangen en wereldwijd vertoond op het internet. Niet een van deze massamoordenaars verdwijnt naamloos jarenlang in de dodencel om uiteindelijk de doodstraf te ondergaan, zoals mijn vriend Edward uit Texas* en vele Edwards in het goddeloze Amerika. Beeltenissen Dus laten we God de deur uitdoen. Laten we alle beelden die we eens gecreëerd hebben van een God en waar we onze veiligheid en onze zekerheid uithaalden voorgoed de deur uitdoen. Hoewel we volgens ons zeggen niet meer in een God geloven gebruiken we deze beelden nog steeds wanneer het ons uitkomt om onszelf te verheffen boven andere culturen, boven andere beschavingen. Ja, we creëren willens en wetens steeds nieuwe beelden door symbolische beeltenissen, zoals het beeld van de meester Jezus en Maria Magdalena steeds opnieuw te herscheppen en te persen in de beeltenis van een historisch figuur. Om deze nieuwe beeltenissen de ether in te slingeren als zijnde de nieuwe waarheid en ons zogenaamd te bevrijden van de beperkte beelden van weleer. Wanneer we niet bereid zijn om onszelf wakker te schudden en zelf verantwoordelijkheid te dragen voor al onze beelden, zolang we ons hoofd blijven verstoppen in het zand, zal dit blijven gebeuren. Nieuwe religies zullen zich blijven vestigen op de fundamenten van oude. We willen niet begrijpen dat goddelijke impulsen geboren worden in ieder moment en onmiddellijk zullen verstarren als we ze in vormen gaan duwen en verheffen tot waarheid. Alles wat we in het verleden verafschuwden herscheppen we elk moment opnieuw. Is Jezus ook niet zo begonnen? Is Gautama de Boeddha ook niet zo begonnen? Nee, zij hebben geen nieuwe kerken, geen tempels gecreëerd. Zij wisten maar al te goed dat ware religie levendig en vernieuwend is, elk moment opnieuw, en nimmer in een vaste

Yasmin Verschure

31/127


structuur gestopt kan worden. Religie is een ervaring, een belevenis, een vorm van zuiver zijn. Zij zijn eerder gestopt. Ze hebben op geen enkele manier een geloof of een kerk willen stichten. Het zijn hun volgelingen die dat gedaan hebben. Het christendom, het boeddhisme, de islam en alle kerken, tempels en moskeen zijn het gevolg van een concept, van een overtuiging, en hebben in die zin niets te maken met de zuivere boodschap van de Meester Jezus, van de profeet Mohammed. Gautama de Boeddha ging er prat op dat hij geen nieuwe religie in de wereld heeft gezet. Maar heden ten dage vind je overal boeddhistische tempels waar Boeddha geëerd wordt als een God, als een persoon. Waarheid Dus laten we God de deur uitdoen. Laten we alle tempels omver gooien en alle kerken afbreken. Niet daadwerkelijk maar in onszelf. Laat je niet langer bedotten door een geloof waar je jezelf aan vast bent gaan klampen om bij de veiligheid van de clan te horen. Een waarheid die niet de onze is maar die we als overlevering hebben meegekregen. Concepten zijn altijd oud en achterhaald, en God kan nooit oud zijn. God is altijd nieuw. God is altijd dit ene moment. God schept zich elk moment in nieuwe vormen. God is al die vormen en tegelijkertijd geen enkele vorm. Je kunt God niet bevatten. Je kunt God uitsluitend ervaren in al Zijn vormen, de mooie en de minder mooie, geen enkele uitgezonderd. Dus zet jezelf niet buiten de tuin en ga niet wachten totdat de tuinman verschijnt. Zet jezelf in het midden van de tuin. Wees jezelf, wees goddelijk, en ervaar het goddelijk in alle verschillende creaties in de tuin. Laten we ophouden met de dodelijk concepten die we eeuwenlang rondstrooien en waarmee het intellect het gepeupel onder de duim heeft proberen te houden. Laten we het valse respect voor al deze concepten rustig loslaten. Het zijn holle frasen, bij elkaar gebracht uit reeds bestaande bronnen, maar niet doorleefd door het Zelf. En God kan niet bijeen gebracht worden, God kan niet in een concept geduwd worden, God kan alleen maar rechtstreeks ervaren worden als licht, als liefde, als energie. Ga zitten, maak jezelf leeg en laat alle beelden los. Ervaar jezelf zoals je werkelijk bent. Geen vaste vorm maar energie, vibratie, trilling, frequentie. Val uiteen in miljarden deeltjes. Voel hoe die deeltjes sneller zijn dan het licht zelf. Dat is waarheid, dat is wat je bent, dat is wat voortdurend ontstaat en vergaat - ontstaat en vergaat - ontstaat en vergaat. God is voortdurende beweging. God ontstaat en vergaat voortdurend in Zijn schepping. God is sneller dan het licht, en God is tegelijkertijd het licht zelf. God is boven alle vormen verheven en tegelijkertijd is God alle vormen. God is liefde met hoofdletters en omvat alles in zijn grenzeloze liefde, zelfs datgene wat denkt geen liefde te zijn. Want in essentie is alles liefde. Alles komt voort uit liefde, uit die Ene bron en zal uiteindelijk terugkeren in die Ene bron die liefde heet… En er is natuurlijk niets op tegen om in de beperking van het menszijn God te eren in een beeltenis, zolang we die nog nodig hebben. In onze gemanifesteerde vorm maken we nu eenmaal gebruik van vormen. Daar is niets op tegen zolang we weten dat het slechts beelden zijn, een vorm ver bezijden de waarheid, en een zwakke afspiegeling van de werkelijkheid. Zolang we onszelf en anderen blijven respecteren en onze beelden niet gebruiken om elkaar te bevechten, om anderen op te zadelen met onze beelden als zijnde DE waarheid, is er niets aan de hand. Zolang we onze angsten niet gebruiken om verdeeldheid en onrust te zaaien, om het recht aan te ontlenen onszelf te verheffen en anderen te onderdrukken, is er niets aan de hand…

Yasmin Verschure

32/127


DRIE MAANDEN ZUID-AFRIKA ‘De hel is een situatie waarin iemand zich bevindt die het licht niet kan verdragen’. zondag 6 februari 2000 Het is drie uur in de morgen wanneer de taxi ons op komt halen om ons naar het stille en nog bijna slapende Schiphol te brengen. Er zijn geen lange rijen voor de incheckbalie. Dat betekent een makkie dus. Om kwart over zeven gaan we de lucht in. We maken een tussenstop in Zurich en vervolgen onze reis in een groter toestel naar Johannesburg waar we om kwart over negen aankomen. We gaan probleemloos door een ‘swingende’ zwarte douane en worden opgewacht door de taxichauffeur van ons hotelletje in Pretoria. Hij onderricht ons meteen in de Zuid-Afrikaanse manier van groeten: hand schudden, duim omvatten en wederom de hand schudden. In het eenvoudige hotelletje waar we de enige blanke gasten zijn, wacht ons een warm welkom. Zwarte mensen brengen nu eenmaal overal de zon met zich mee. Ik voel me absoluut thuis ook al stelt de kamer niet veel voor. maandag 7 februari We hebben fantastisch geslapen en worden vriendelijk ontvangen en schandalig verwend aan het ontbijtbuffet. Er is vreugde onder het personeel en we genieten. Ik voel me thuis. We wandelen door Pretoria en drinken cappuccino in een gezellige pub. Een blanke Afrikaanse snauwt haar zwarte ‘ondergeschikte’ af. Ik kijk de betreffende man aan en haal mijn schouders op. Hij knipoogt naar mij en we schieten beiden in de lach. Wie onderdrukt wie? Ali, onze contactpersoon uit Mamelodi, komt die avond kennismaken. Hij wil ons onderbrengen bij Christa en Ronald. Ik weet niet waarom, maar ik heb zo mijn twijfels. Ik vraag Ali of hij wel zeker weet dat dit de goede plek voor ons is… dinsdag 8 februari Ali belt dat hij ons pas tegen de avond kan komen halen. We gaan wederom de stad in en bezoeken het museum ‘Melrose House’. Tijdens de boerenoorlog van 1899 - 1901 vonden de Engelsen hier de eerste concentratiekampen uit. Duizenden vrouwen en kinderen werden omgebracht. Al het vee werd afgeslacht en hele gebieden platgebrand. Twintigduizend Engelsen en even zovele boeren vonden de dood. Een andere twintigduizend boeren werden als dwangarbeiders op transport gesteld naar Engeland. Een lotus is geen roos Een lotus kan geen roos zijn en een zwarte zal nooit een blanke worden. Iedereen gelijk willen maken komt voort uit angst en gebrek aan respect. Het menselijk hart in blank, zwart, bruin, geel en rood heeft overal hetzelfde ritme. Wanneer, o wanneer zijn wij bereid de les te leren dat we allemaal één en dezelfde zijn ook al is onze uitingsvorm anders? Eenvormigheid vermindert de schoonheid in het leven. Het is als een piano waarvan de toetsen op dezelfde toon gestemd worden. Je verliest de kleur in

Yasmin Verschure

33/127


de muziek. Laten we niet alle toetsen hetzelfde stemmen, maar laten we de harmonie proberen te vinden tussen de verschillende tonen. Verscheidenheid brengt kleur in ons bestaan en maakt dat we de volledige symfonie van het leven kunnen spelen, eindeloos en onbeperkt. We genieten van het straatleven en doen ons tegoed aan een geroosterde maïskolf. Plotseling laat de verkoopster alles uit haar handen vallen, ze pakt haar karretje en verdwijnt. De ‘blanke’ politie pakt alle koopwaar van de straatventers bijeen en gooit het in de ‘boeven’ auto. Ik blijf staan waar ik sta. Al zeg ik niets, mijn houding spreekt ongetwijfeld boekdelen: moet dat nu echt zo? De kamer in ons hotel mogen we gebruiken tot Ali ons komt halen. Die maakt onmiddellijk mot met de hotelleiding omdat ze gezegd zouden hebben dat wij afwezig waren. Na een poosje begint me dit danig te vervelen: ‘Ali, maak niet dezelfde fout die je ons blanken verwijt. We zijn allemaal mensen en we maken nu eenmaal fouten. Stop hiermee!’ Ik voel mededogen met de manager. Zij is een prachtige jonge vrouw met een gouden hart. Ik zie dat ze zich gekwetst voelt en begrijpelijk. Hoe vaak is ze al onderdrukt? Voorheen door de blanken, nu helaas door haar eigen ras. Want de zwarte man voelt zich superieur ten opzichte van de vrouw. Of is Ali zijn handelwijze een gevolg van zijn gevoel van minderwaardigheid? Vrouwen geven blijk van enorme kracht en laten zien dat zij mannen niet nodig hebben om iets moois van hun leven te maken. Dit moet voor mannen uitermate bedreigend zijn. Ik sluit de manager in mijn armen: ‘Je doet het geweldig, dank je wel voor al je fantastische zorgen. Blijf alsjeblieft wie je bent’.

Yasmin Verschure

34/127


MAMELODI ‘Liefdevolle confrontatie is een middel naar groei en heelheid’. We nemen gedrieën een deeltaxi naar het huis van Christa en Ronald. In hun kleine kamer staat de televisie aan. Onze slaapkamer blijkt allesbehalve fris. We weten inmiddels dat we hier niet kunnen blijven. Dat lijkt ons een uitstekend idee! De televisie toont beelden van de overstromingen in Zimbabwe. Ook Zuid-Afrika is niet gespaard gebleven. De krottenwijk Alexandra in Johannesburg is voor een groot gedeelte weggespoeld. Hadden ze maar in hun eigen land moeten blijven’ is de weinig liefdevolle reactie van Christa en Ronald. De bewoners van Alexandra zijn buitenlanders en komen naar Zuid-Afrika om het werk te doen waar vele Zuid-Afrikaners zich na afschaffing van de apartheid te goed voor voelen. Nee, het is uiteindelijk geen kwestie tussen blanken en zwarten… woensdag 9 februari We staan vroeg op. Ali komt ons halen en rond zeven uur vertrekken we naar het huis van Kate. Ik haal verlicht adem. Het klopt weer helemaal, we komen weer thuis! We komen in een ‘vrouwenhuis’ terecht. Kate woont hier met haar dochter Oema, haar zoon Fumani en haar kleindochter Nt. Sakisi. Verder zijn daar Olga en haar zoontje Amu. Hoewel Ruth hier niet woont, maakt zij eveneens deel uit van dit gezin. Kate en zij zijn hartsvriendinnen. Ruth is een aantal jaren geleden op school door haar man bijna vermoord. Hij heeft haar negen kogels in haar lijf gejaagd en doodde zichzelf daarna met één enkele. Ruth was verlamd en lag dagen in coma. Door de hand van God, zoals zij dit zelf noemt, is zij in leven gebleven en ze functioneert bijzonder goed. Ze is evenals Kate, een lichtje. We krijgen de kamer van Olga, die voorlopig met Amu bij Ruth zal slapen. Kate is de opvoedster van de kinderen in dit huis. Ze doet dit met liefde en met strakke hand en heeft daarnaast een volledige baan in het onderwijs. Kate is een geboren oermoeder met een ‘gewichtig lijf’ en een hart van goud. Je moet wel van haar houden. Ze houdt ook onmiddellijk van mij, onvoorwaardelijk. De kamer van Olga is volgestouwd met kleding van haar en de kinderen. We kunnen amper onze weinige spulletjes kwijt. Privacy is een woord wat hier niet uitgevonden is. Te pas en te onpas vinden we de kinderen op onze kamer. Het stoort me grappig genoeg niet. Het toilet en de gezamenlijke badkamer hebben geen slot. Schaamte is een westerse uitvinding. Kate noemt ons door God gezonden. Er is absolute openheid in alles. Openheid en nabijheid. Ik voel me in geen enkel opzicht beperkt in dit huis. Door niemand. Des te opvallender omdat ik vele jaren achter de rug heb waarin ik vanwege mijn lijf een geïsoleerd leven heb geleid en nauwelijks mensen om me heen kon verdragen. Martha, een ander familielid, brengt ons die middag naar het regionale ziekenhuis. Een projectgroep in Nederland zamelt geld in voor de bouw van een nieuw ziekenhuis. Hoewel wij geen deel uitmaken van dit project, hebben we beloofd te onderzoeken hoe de zaken er voor staan. De patiënten in de overvolle wachtkamers wachten uren op hun beurt. Vanuit ons westers standpunt voor efficiëntie vinden wij dit ongetwijfeld vreselijk. Hoewel de

Yasmin Verschure

35/127


omstandigheden zeker verbeterd kunnen worden, heeft tijd hier echter een andere betekenis. Hier is immers altijd tijd voor alles en iedereen. De mensen reageren zoals gewoonlijk heel open naar mij. We bezoeken de Moeder van Kate. Zij is een Sangoma, een traditioneel genezeres. We drinken thee in het huis van een tante en gaan naar de supermarkt. We vormen een bezienswaardigheid. Er leven geen blanken in deze leefgemeenschap en de enige blanken die je ziet zijn degenen die hier werken, voornamelijk bij de politie. In de supermarkt komen we tot de ontdekking dat de prijzen voor levensmiddelen hoog zijn in vergelijking met wat mensen verdienen. Wat zijn wij in ons landje toch uitermate bevoorrecht. Ali komt die avond op bezoek en verbiedt ons alleen de straat op te gaan. Ik vertel hem dat ik oud en wijs genoeg ben om op mezelf te passen en dat ik heus mijn gezonde verstand zal gebruiken. Kate kijkt glimlachend toe. Ze is intuïtief genoeg om te weten dat ze me niet aan de ketting hoeft te leggen, al zijn de misdaadcijfers huiveringwekkend hoog sinds de afschaffing van de apartheid. De apartheid en haar gevolgen Mannen hebben na de afschaffing van de apartheid geen ideaal meer om voor te vechten. Het ideaal om vrij te zijn bestaat niet langer. Volgens de wet is er immers geen apartheid meer. In de praktijk ligt dit helaas anders. Je kunt wettelijk alles vastleggen, maar het vraagt tijd om deze omwenteling tot stand te brengen in het wezen van de mens zelf. De gevolgen van jarenlange onderdrukking wis je niet zomaar uit. Mannen hebben hun gevoel van zinvolheid en waardigheid vaak totaal verloren. De werkloosheid is enorm groot en door de landwet, de apartheid en andere verstoringen zijn zij hun wortels volledig kwijt. Het restant van hun zelfrespect is hen afgenomen door onze, ongetwijfeld goed bedoelde, maar op angst gebaseerde christelijke leerstellingen. Daarin leerden wij hen dat alle niet christenen heidenen zijn en dat de verering van voorouders en andere zinvolle gebruiken zondig waren. Het is respectloos en te gek voor woorden! In de negercultuur werd de fysieke arbeid meestal door vrouwen verricht. Toch hadden mannen een duidelijke taak, zij vervulden de rol van beraadslagers, gingen op jacht, waren de beschermers van vrouwen en kinderen en stonden aan het hoofd van de communiteit. Door de goudwinning en de gedwongen trek naar de stad, veranderde het rollenpatroon. Mannen gingen de kost verdienen. Op dit moment is de werkloosheid enorm hoog. Mannen voelen zich overbodig. Dit schept een vicieuze cirkel van onderdrukking, overmatig drankgebruik en geweld. Voeg daarbij de onthutsende waarheid dat minstens éénderde van de zwarte en gekleurde bevolking besmet is met het Aids-virus. Heeft ieder gezin wel iemand verloren door geweld, nu voegen zich daar de Aids-slachtoffers bij. Familiebanden zijn heel sterk. Naast je vader en moeder zijn al je ooms en tantes je vaders en moeders. Vele meisjes zijn seksueel misbruikt door familieleden, buren of vrienden. Mannen dachten en denken soms nog steeds dat het verkrachten van een maagd je kan genezen van Aids. Geen wonder dat vele jonge vrouwen besmet zijn en dus tevens vele kinderen die geboren worden. De regering tracht dit probleem op te lossen door het verstrekken van gratis condooms. Nogal kortzichtig als je weet dat negers niet gewend zijn condooms te gebruiken. Wanneer ze tot inzicht zijn gekomen en voldoende zelfrespect hebben opgebouwd, is het meestal te laat.

Yasmin Verschure

36/127


Ik herinner me de beelden op televisie na de afschaffing van de apartheid nog al te goed. Ik vergeet nooit de haat in de ogen van de zwarten. Ik wist op dat moment met grote zekerheid dat de problemen, verdoezeld door de blanke overheersing, zich nu zouden gaan afspelen tussen de negers onderling. Hoewel ik de rol van onze overheersing niet wil verdoezelen, gaat het uiteindelijke probleem veel dieper. Want hetzelfde probleem vind je terug in de zwarte mens, in de bruine mens, in de gele mens. Ook zij onderdrukken en doden elkaar. Willen we werkelijk naar de oorzaak gaan, dan zullen we af moeten dalen naar het ontstaan van de mensheid. Daar begon de afgescheidenheid van de bron en begon angst de plaats van liefde in te nemen. Naarmate mensen zich gingen identificeren met de materie en vergaten dat zij geest waren, gingen zij elkaar steeds meer overheersen. Kennis werd macht. Wijsheid werd vergeten en competitie nam de plaats in van spel en ontmoeting. Verstand kreeg meerwaarde boven het gevoel, waardoor rationele blanken zich superieur gingen voelen ten opzichte van andere rassen. Mannen voelden zich superieur aan vrouwen. God werd verbannen, de materie ofwel de mammon nam zijn plaats in. Mensen begonnen te geloven dat zijzelf God waren en verder niets of niemand nodig hadden. Mensen werden machines die je in leven kon houden door ze eindeloos te repareren. Niet perfecte lichamen werden overbodige creaturen die je liefst voor de geboorte uit het systeem moest verwijderen. Ouderen waren niet langer de raadgevers van de stam, maar overbodig geworden verbruikers. Gehandicapten werden als zinloos gezien, kortom, in wezen weten we allemaal waar ik over praat. Is het niet angstwekkend vergelijkbaar met het ideaalbeeld van Hitler? Terwijl het gezin en de familie nog steeds een belangrijke rol spelen in de zwarte en de gekleurde communiteiten, beginnen de jongeren te rebelleren. De invloed van het westen, de openheid en de kennisoverdracht via televisie en internet hebben hun sporen reeds achtergelaten. Het is ongetwijfeld waar, alle ‘beschavingen’ zullen tot aan de wortels afgebroken moeten worden voordat er nieuwe beschavingen kunnen ontstaan. Involutie en evolutie wisselen elkaar af. We leven nu in een periode van afbraak en verval. Wanneer we dit proces durven te laten gebeuren, zullen wij vernieuwd verrijzen uit de as. Het is droog die middag en Giri en ik gaan samen de straat op. Ik voel me even veilig hier in Mamelodi met haar anderhalf miljoen inwoners, als in de stad Pretoria. We hebben leuke ontmoetingen met schoolkinderen. Oema ligt op bed, ze is ziek. We geven haar een reikibehandeling. Een uurtje later staat ze tot mijn stomme verbazing helemaal gezond voor ons. We brengen Martha naar haar RDP huisje waar ze samen met haar hulpbehoevende moeder en haar twee kinderen woont. Zoals overal ziet ook dit optrekje van ongeveer vierentwintig vierkante meter er keurig uit. De zorg voor lichaam en woonplek is indrukwekkend. De RDP-huizen zijn een gevolg van de nieuwe wet na de afschaffing van de apartheid. Zij worden gratis ter beschikking gesteld aan de sociaal zwakkeren en dienen ter vervanging van de krotten. De extra kleding die ik bij me heb gaat naar Martha. Wat zij niet kan gebruiken wordt uitgedeeld onder haar familieleden. Die avond kijken we naar een documentaire over Sierra Leone. Afschuwelijk! Kindsoldaatjes, onder invloed van drugs gebracht, worden ingezet om andere kinderen op beestachtige wijze in elkaar te trappen en te slaan. Er worden handen afgekapt. Dit heeft niets menselijks meer en gaat alle begrip te boven. Hoe diep zijn

Yasmin Verschure

37/127


wij gezonken dat we in staat zijn tot zulke gruwelijkheden. Wat een moedig mens deze verslaggever, die zijn leven riskeert door deze beelden te filmen en in de openbaarheid te brengen, zodat de wereld weet… Zijn we pas één dag hier? donderdag 10 februari Wederom regen. ‘s Middags bezoeken we het SOS-kinderdorp en hebben een gesprek met de directeur. Hij schetst de situatie onder de diverse zwarte stammen op boeiende wijze. Zelf een Zoeloe, weet hij maar al te goed hoe superieur de Zoeloes zich voelen ten opzichte van andere stammen. Sinds de afschaffing van de apartheid willen de negers gelijke rechten, vertelt hij. Ze willen dezelfde huizen als de blanken en slavenarbeid is voor buitenlanders. Ja liever nog een vijfkampenappartement, waar het eten gratis wordt geserveerd. Het lijkt wel wat op Nederland! vrijdag 11 februari We hebben een gesprek met de directeur van het ziekenhuis over het project en worden rondgeleid door Rosa, het subhoofd. Ik voel haar afwijzing, wat ik aanvankelijk niet begrijp. We laten de verschillende situaties op ons inwerken. Er zijn afdelingen gesloten in verband met renovatie en andere delen zijn aan vernieuwing toe. Ook de sfeer kan wel een frisse wind gebruiken. Ik praat op de kraamafdeling met drie trotse moeders die afgelopen nacht bevallen zijn. Daarna is de verhouding met Rosa meer open. Ze nodigt ons uit om morgen terug te komen en met Sara, de manager, te praten. We halen Kate op van school en worden bestormd door tientallen prachtige kinderen. Ze kleven aan me, zijn niet van me af te slaan. Ik krijg knuffels en zoentjes en ik geniet. Er zijn twee kinderen verdronken in de rivier. Voorheen werd er elk jaar een koe geofferd. Nu dit niet langer gebeurd zijn de goden boos en regelmatig sleurt een draaikolk een kind mee het water in. zaterdag 12 februari Peter, de verloofde van Oema haalt ons op voor een begrafenis. We gaan met de deeltaxi naar het punt van vertrek. De kerkdienst is al uit. Er worden meerdere bussen volgestouwd met mensen. Voor mij zit een prachtige engel. Ze ontfermt zich onmiddellijk over ons. We staan genoeglijk onder haar paraplu, die ons beschermt tegen de stekende zon. Wij vrouwen overbruggen de verschillen, wij zorgen voor vrede, dan zullen de mannen vanzelf volgen. Vrouwen zijn de kracht hier in Zuid-Afrika. Zonder de vrouwen zou Zuid-Afrika al lang ten onder zijn. Tussen alle zwarten zie ik drie blanke Zuid-Afrikaners, zij staan volledig geïsoleerd. Ik heb met hen te doen, voel hun pijn en hun schuldgevoel. Wat een uitdaging om daarmee klaar te komen. Er vinden meerdere begrafenissen tegelijk plaats. De graven worden gedolven door familie en vrienden. De gaten worden heel diep gemaakt, anders worden de kisten opgegraven en gerecycled. Natuurlijkerwijze wordt er volop gezongen en gedanst. De mensen hebben prachtige volle stemmen. Na afloop brengt de bus ons terug en gaan we in de rij staan voor de maaltijd. Een zwarte begrafenis is een waar afscheidsfeest en een kostbare aangelegenheid. De hele straat en de sociale club waar de betrokkene lid van was helpt mee om de maaltijd voor te bereiden. Het eten is niet uitsluitend voor genodigden, iedereen is welkom. Wij

Yasmin Verschure

38/127


worden door een andere engel uit de rij gehaald. Zij brengt ons rechtstreeks naar het hoofdvertrek. Vroeger zou ik dit gênant gevonden hebben. Dat ligt inmiddels achter me. Mensen komen ons begroeten en vertellen hoe bijzonder ze het vinden dat we er zijn. Ik voel me uitermate bevoorrecht en knuffel weer wat af! Hoeveel obstakels moet je soms omzeilen om het hart van een ander te bereiken. Hier, waar het denken het gevoelsleven nog niet heeft vertroebeld, ligt het allemaal open en bloot, er zit echt niets tussen. Met een blij gevoel keren we te voet huiswaarts. ‘s Middags wassen we de auto van Oema. Ik grinnik in mezelf. Ze loopt te commanderen als een slavendrijver. De tijden zijn absoluut veranderd! We gaan met Kate naar Saulsville, een andere zwarte leefgemeenschap. Hier ontmoeten we een huis vol prachtige vrouwen, de sociale vrouwenclub. Zij sparen iedere maand een bedrag om elkaar te ondersteunen bij geboorten, begrafenissen, huwelijken en afstudeerfeesten. Ditzelfde gebeurt in iedere straat. Een prachtig initiatief dat wij in Nederland als voorbeeld kunnen nemen om onze geïsoleerde positie op te heffen en elkaar te ondersteunen. Een samenleving zo goedverzorgd als de onze, doodt alle creativiteit en eigen initiatief. Ik heb diepgaande ontmoetingen. Tot mijn verwondering kan ik met iedereen meteen naar de kern gaan. Heb dit op deze manier niet eerder meegemaakt. Ben door het proces van de laatste jaren meer open dan ooit tevoren en pluk daar nu de vruchten van. Goede en slechte ervaringen wisselen zich af in eenzelfde ritme als de seizoenen in de natuur. Datgene wat we doorgaans slechte ervaringen noemen blijken achteraf bezien de zaden te zijn die, wanneer zij tot inzicht rijpen, nieuwe vruchten zullen vormen aan onze levensboom. We gaan met Peter en Oema naar een bruiloft. Oema gedraagt zich onuitstaanbaar. Ze gebruikt mij als afweer tegen Peter, of liever gezegd, tegen de man in het algemeen. Ik speel haar spel niet mee. De bruidsschat Door Labollo, de bruidsschat, die de familie van de man moet betalen aan de ouders van de vrouw, beschouwt de man zijn vrouw als een vorm van ‘bezit’. Echtscheidingen worden dan ook regelmatig beslecht met het pistool, zoals in het geval van Ruth. De veranderingen zijn echter in volle gang. Ik zie mannen die meer in harmonie zijn dan menig westerling. Hun gevoelskant is van nature sterk ontwikkeld. De meeste mannen blijven buiten en zijn reeds dronken voordat de toespraken beëindigd zijn. De familie wordt eerst bediend met eten, daarna volgen de eregasten, wij dus. Het bruidspaar opent de dansvloer en wanneer Giri en ik ons op de vloer wagen, geloof me, dan hebben we het helemaal gemaakt. Ik ben meteen mijn partner kwijt. Krijg zelf les in het soepel naar de grond bewegen, het gaat me moeiteloos af. Uiteindelijk heb ik het nodige voorwerk gedaan in het huis van Kate. Beide vaders van het bruidspaar komen ons persoonlijk bedanken voor onze aanwezigheid. Dankbaar en voldaan keren we huiswaarts.

Yasmin Verschure

39/127


zondag 13 februari Samen met Kate gaan we naar de dienst in de Methodistenkerk. Er wordt prachtig gezongen en Ali is een van de ‘ministers’. Hoewel ik hem niet versta, voel ik zijn fanatisme. Maar de vrouwen in het koor laten zich niet overtroeven. Wanneer zij het gevoel hebben dat er genoeg gepraat is, beginnen ze gewoon te zingen. En hoe! Wij worden aan de gemeenschap voorgesteld en uitgenodigd om iets te zeggen. En dan wordt mijn visioen bewaarheid. Ik sta op de ‘preekstoel’ en spreek over liefde, broederschap en gelijkheid. Het is kort maar de energie die naar me terugstroomt is zo overweldigend dat mijn hart begint over te slaan. Na afloop van de dienst volgt er een ontroerend gesprek met een van de overige predikanten. Wij brengen volgens zijn zeggen hoop in hun harten. Hoop dat er eens eenheid zal zijn. Via allerlei tussenstoppen, huisbezoekjes en de nodige drankjes gaan we naar huis. De kinderen zijn bij Maria, de moeder van Kate. Het is heerlijk rustig in huis. We zitten knus tegen elkaar op de bank, spreken over geld en verschillen in gewoontes. maandag 14 februari We gaan naar het ziekenhuis en hebben een onthullende en open ontmoeting met Sara en Rosa. Mijn eerlijkheid nodigt hen uit om hun frustraties op tafel te leggen. Ze hebben genoeg van allerlei beloften die niet waar gemaakt worden. Ik vertel hen dat wij niet komen voor een of ander project. Dat we geen ziekenhuizen gaan bouwen, maar dat we wel met een open hart en een heleboel liefde komen. ‘Dat is alles wat we nodig hebben’, zeggen ze. Ik vertel hen dat wij blanken vaak zo stom zijn dat we menen alle problemen voor anderen op te moeten lossen volgens onze typische westerse normen. Dat we onze schuldgevoelens af proberen te kopen door geld te investeren in zaken en projecten met westers bedachte principes. Maar dat het hun fout is dat ze gaan zitten wachten tot wij de problemen voor hen op zullen lossen. ‘In de tussentijd laten jullie je energie weglopen en draag je al je onvrede over op de patiënten. Ik denk niet dat zij dit verdienen’. Ze sluiten mij beiden in hun hart en we mogen donderdag op de algemene medische bijeenkomst komen. Daders en slachtoffers Wanneer er zoiets als schuld zou bestaan, dan betekent dit dat we allemaal schuldig zijn aan alle misverstanden die er op de wereld bestaan. Zij komen allen voort uit onwetendheid en gebrek aan liefde. Er bestaat uiteindelijk niet zoiets als daders en slachtoffers. Eens speelden wijzelf de rol van de dader, eens waren wij zelf het slachtoffer of zullen wij de rol van slachtoffer spelen. Zoals de golven van de zee, zoals eb en vloed. Maar het water in de zee, de totaliteit blijft voortdurend dezelfde. We gaan opnieuw naar het SOS kinderdorp en krijgen de beloofde rondleiding. Het is een fantastisch project waar een goede basis onder ligt. Na alle knuffels met peuters en kleuters in de crèche en op de kleuterschool, ontmoeten we Sammie en Thabo, beiden maatschappelijk werkers en voorbeelden van positiviteit en schoonheid. Zij begeleiden jongeren vanaf achttien jaar die terugkeren in de maatschappij. We communiceren met elkaar in gelijkwaardigheid en openheid.

Yasmin Verschure

40/127


Maria, de moeder van Kate, is Sangoma en laat ons haar ‘gereedschap’ zien. Sangoma’s zijn natuurlijke genezers die gebruikmaken van de krachten van de voorouders en het werpen van beenderen en andere attributen. Sangoma’s worden nog steeds veelvuldig geconsulteerd bij geboorte, ziekte, huwelijk en dood. De regering probeert hen een plaats te geven binnen het zorgsysteem. Maria geeft ons een boeiende demonstratie van haar manier van werken. In het huis van Kate wordt nooit geklaagd. We lachen veel en maken grapjes. Giri en ik doen de kolossale afwas in de minikeuken. Ik ‘beklaag’ me bij Kate over de veranderde tijden: ‘Vroeger deden jullie dit voor ons.’ Het kan allemaal! dinsdag 15 februari Samen met Oema bezoeken we de Stanza Bopape kliniek. Het gebouw is vele malen vriendelijker en de sfeer is in alle opzichten prettiger dan in het ziekenhuis. We krijgen toestemming om foto’s te maken en ik heb prachtige contacten met moeders en kinderen. Daarna gaan we naar het huis voor ouden van dagen. Cristine, de directrice, is eigenlijk met pensioen, maar er moet toch iemand het werk doen. De omstandigheden zijn uitermate sober, maar de zon schijnt overal. Iedereen die zich nog kan verwoorden straalt dankbaarheid en blijheid uit. Er is die dag een begrafenis. De sociale club komt bijeen en er wordt gemeenschappelijk gekookt. Maar voor een neger, wiens familiebanden zo belangrijk zijn, blijft het toch een schande om te sterven buiten de zorg van je familie. Ik sta als een rots in de branding temidden van alle lawaai. Ik heb een geweldige training achter de rug deze achterliggende jaren waarin ik regelmatig in afzondering leefde. Mijn basis is veel steviger en ik stoor me zelden aan iets. Wanneer de vierjarige Amu gaat klieren, roep ik hem tot de orde. Hij spreekt nog geen engels, maar ik ken inmiddels de nodige Tsonga woordjes en vertel hem met de regelmaat van de klok dat ik van hem houd. Amu is hyperactief en maakt zich daardoor regelmatig ongeliefd. Het enige wat hij werkelijk nodig heeft is liefde. En dat laatste heb ik uit voorraad leverbaar. woensdag 16 februari We bezoeken de kliniek in Mamelodi West. Deze kliniek heeft een preventieve functie. Inentingen en medische zorg voor kinderen tot en met zes jaar zijn gratis. Ook wordt er op ruime schaal voorlichting gegeven. De regering heeft enorme campagnes tegen Aids gestart en deelt voor miljoenen gratis condooms uit. Het lijkt eenzelfde handelwijze als altijd. Kiezen voor korte termijnoplossingen, het plakken van pleisters op open en stinkende wonden, in plaats van het aanpakken van de onderliggende oorzaak. Is het misschien een van de beperkingen van ons menszijn dat we altijd achter de feiten schijnen aan te lopen? Achter op de bussen hangt een aanplakbiljet: ‘Een vrouw verkrachten kost je de helft van je mannelijkheid’. Het materiele leven heeft hier geen enkele waarde. Vrouwen hebben vaak een ongelofelijke zwaar leven. Zijn zij financieel onafhankelijk, zoals Kate, dan kiezen zij er niet langer voor om hun leven te delen met een man. Zij zijn te lang misbruikt en onderdrukt. Aan de andere kant maakt dit mannen nog onzekerder en agressiever en dit leidt regelmatig tot excessen.

Yasmin Verschure

41/127


Wil je de vrijheidsstrijd van de vrouw op een goede manier begeleiden, dan zul je daar zeker de rol van de man niet in moeten vergeten. Nog niet zolang geleden zaten wij midden in een soortgelijke problematiek. We brengen een bezoek aan het politiebureau. Hier vindt de eerste opvang voor gevangenen plaats; de vergrijpen variëren van diefstal tot moord. Dit keer ontmoeten we blanke Afrikaners, blanke agenten. Ze willen meteen weten waar wij gestationeerd zijn en wijzen Oema op haar verantwoordelijkheid ten aanzien van ons. Ik vertel de superieur dat wij vrijwillig naar Mamelodi zijn gekomen en dus zelf die verantwoordelijkheid dragen. Tevens weiger ik om in elke man een potentiële verkrachter, rover of moordenaar te zien. Hierop ontstaat een eerlijk en open gesprek. Ik vertel hem dat ik hem een schitterend mens vind. Ook deze keer komt het recht uit mijn hart. Het raakt hem mateloos! donderdag 17 februari Het is voorjaarsschoonmaak. Cate, de wasvrouw komt en alles gaat van de kant. Ik poets zelf onze kamer voor zover mogelijk en geniet ervan. We gaan deze middag weer naar het ziekenhuis en stellen ons voor aan het team. Op de terugweg komen we de secretaris van het project tegen. Hij houdt ons staande om ons te groeten. Wanneer hij hoort dat we uit Nederland komen, betrekt zijn gezicht en dan vallen voor ons de laatste kwartjes op hun plaats. Er is een absolute miscommunicatie tussen blank en zwart en ik wil hier niets mee te maken hebben. Nu begrijp ik de aanvankelijk achterdocht van Rosa en Sara. Wij hebben de verhoudingen inmiddels gladgestreken en de rest mogen de betrokkenen zelf doen. Mijn voorgevoel ten aanzien van dit project was volkomen juist. Wanneer zullen wij eens ophouden om die arme negerkindertjes op onze manier te willen helpen? Je kunt hier een ziekenhuis bouwen, maar het hele project zal als een pudding in elkaar zakken wanneer het project niet door de gemeenschap gedragen wordt. Wij kunnen hooguit de initiatieven die hier geboren worden ondersteunen. Schuldgevoel en plichtsbesef Medelijden, schuldgevoel en plichtsbesef zijn slechte en onwaardige raadgevers waarmee we de ontvangers belasten met al datgene wat we zelf niet hebben uitgewerkt. We brengen hen van de regen in de drup. Liefde is aanwezig durven zijn, liefde is durven voelen. Liefde is jezelf in durven te leven in de situatie van die ander, jezelf laten aanraken. En wanneer je dat allemaal durft binnen te laten, zowel het immense lijden als de overweldigende vreugde, zonder muren op te trekken tussen jezelf en die ander, geloof me, dan ben je niet langer meer bezig om onmiddellijk een oplossing aan te dragen. Wanneer je wilt geven, doe dit dan uit liefde en niet uit schuldgevoel of plichtsbesef. Schuldgevoel creëert nieuw karma en het is beter niet vanuit die motivatie te geven. Werk liever aan jezelf totdat je de openheid hebt om vanuit jouw overvloed met anderen te kunnen delen. We geven twee hongerige jongens te eten in het Nelson Mandela Park en krijgen op onze kop van de vrouwen in de kraampjes die vinden dat die luie donders maar moeten gaan werken. Honger is echter honger. Ik zal wel uitkijken voor ik geld geef, wat ongetwijfeld direct in bier, sigaretten of drugs wordt omgezet. Maar zolang ikzelf nog te eten heb…

Yasmin Verschure

42/127


Het huis van Kate is overvol. Een rustig ogenblik vinden we niet. Gelukkig is die innerlijke vrede er altijd. vrijdag 18 februari Ik word wakker en weet dat ik Sara persoonlijk ga vertellen dat we niet verder gaan met ons onderzoek in het ziekenhuis. De les voor mezelf is duidelijk en eigenlijk wist ik dit al voordat we uit Nederland vertrokken. ‘Bind jezelf aan geen enkele organisatie, houd je handen vrij en blijf ten alle tijde onafhankelijk’. Sara en Rosa zijn blij met mijn openheid en vertellen hoe ze ons zijn gaan waarderen. Het is een goede beslissing, ik bruis weer van energie. ‘s Middags maken we gezamenlijk de groenten schoon voor het avondeten. Mijn bewustzijn is sterk verruimd. Dit voelt als puur genot. Wat is er fijner dan in volledige harmonie met de eenvoudige dingen van het leven bezig te zijn? ‘s Avonds deelt Kate haar zorgen. Martha heeft te horen gekregen dat haar werk bij Mac Donalds beëindigd gaat worden. Wij kunnen Martha financieel door de eerste maand heen helpen, dat is in ieder geval iets. Wat fijn om te mogen helpen! Er valt een last van de schouders van Martha, maar vooral ook van Kate, onze oermoeder. Nu zijn we zusters, nu ze me in vertrouwen heeft genomen. We zijn één groot gezin. Wat een voorrecht hier te mogen zijn! Even later genieten we met huisvriend Sepp van de prachtige sterrenhemel. De maan is bijna vol. Sepp, werkelijk een plaatje, laat me zijn speciale ster zien. Het is Venus. Hij vertelt dat hij nooit gaat slapen zonder eerst contact met haar te maken. Land van hoop ‘De pittigste uitdagingen worden uitsluitend aan de beste studenten gegeven’. Zuid-Afrika, voor mij vertegenwoordig jij het land van de hoop. Besef je wel dat wij vanuit heel de wereld met argusogen naar je kijken hoe je tot nu tot deze overgang hebt gemaakt zonder bloed te vergieten? Nelson Mandela, je bent in mijn ogen een geboren heilige en de mannelijke personificatie van moeder Teresa. Jouw terugtrekking uit de regering was een omwenteling in de hele Afrikaanse geschiedenis. Nu waak je op de achtergrond als een engel over het welzijn van ZuidAfrika. Verder lieve Nelson, heb jij laten zien dat je omstandigheden waarin de meeste mensen verharden en verbitteren, kunt gebruiken om je ware wezen te realiseren. Jij hebt de verlichting gevonden binnen de muren van de gevangenis. Je toont daarmee aan dat vrijheid een innerlijke staat van ‘zijn’ is. Niets of niemand buiten jezelf kan enige beperking vormen om het doel van je ziel te realiseren, wanneer je kiest voor liefde en niet voor angst. Dit is het proces van alchemie, metaal wordt goud, water verandert in wijn. Dat wat vergankelijk was, wordt duurzaam. De Feniks verrijst uit de as. Het ego lost op, het ware zelf oftewel de persoonlijkheid verschijnt en de afscheiding tussen ‘ik’ en ‘jij’ is voorgoed verdwenen. En wat je zelf reeds aangeeft in je prachtige installatierede, wanneer je jezelf bevrijdt van je diepste angsten, zal alleen al je nabijheid anderen bevrijden. En zo zij het! Jouw ‘zijn’ is een levend voorbeeld voor ieder mens, blank, zwart en gekleurd. Tegelijkertijd zijn we dan aangekomen bij de kern. Wanneer onze innerlijke strijd is gestreden, roepen we in de buitenwereld geen strijd meer op. Jouw ‘zijn’ wordt niet alleen door ieder geaccepteerd, maar ook gerespecteerd. Kleur, ras en afkomst, titels

Yasmin Verschure

43/127


en structuren zijn niet langer van enig belang. Naakt sta je voor je Schepper, naakt sta jij in deze wereld. En bij zoveel eerlijkheid ketsen alle projecties af op een schild van liefde, vallen alle schellen van onze ogen en kunnen we als toeschouwer alleen nog maar onze handen in eigen boezem steken. En ik weet, God weet, dat je weg onmenselijk zwaar was... We bezoeken het Witgele Kruis, het Aids-project en de school van Ruth. De kinderen hier zijn minder open dan de kinderen op Kate’s school. Zij komen uit gezinnen waar ze niet welkom waren en worden meestal opgevoed door andere familieleden. Arme kinderen! Ook dit is Zuid-Afrika. Ruth met haar grote hart en haar enorme godsvertrouwen is de juiste persoon om de liefde te geven die deze kinderen zo ontberen. zaterdag 19 februari – volle maan Ik word gewekt door een vrolijk gekwebbel. Vrouwen vegen de straat. Een bezemverkoopster draagt een mand vol bezems op haar hoofd. Zij is fier, waardig en mooi in haar armoede. Oema brengt ons naar een kolossaal overdekt winkelcentrum in Pretoria. Afschuwelijk! Dit geeft blank en zwart een veilig gevoel, want alles is beveiligd. Het is zo absoluut onAfrikaans Amerikaans en dus niets voor mij. Ik sta aan de zijlijn en voel me toeschouwer. Krijg een kop als een koe van de afgesloten atmosfeer en de airco. Nee, geef mij station Dennenboom in Mamelodi maar. Waar de verse groenten in simpele kraampjes op straat worden aangeboden en de prachtige kleurrijke vrouwen maïs roosteren op de onverharde grond. Maar zelfs Kate kiest er voor om haar wekelijkse boodschappen in deze beveiligde supermarkt te doen waar de rij kassa’s zo groot is dat je het einde niet kunt zien en de westerse onpersoonlijkheid haar intrede reeds heeft gedaan. Waar de groenten en het fruit absoluut niet vers meer zijn en de prijs van het maïsmeel, het Afrikaanse basisvoedsel, zelfs duurder is dan thuis om de hoek. Hopeloze westerse illusie. ‘s Middags bezoeken we Roos, de zus van Martha in Garankuwa, weer een andere zwarte leefgemeenschap. Hier in Zuid-Afrika zien ze mij regelmatig aan voor een ‘sjamaan’. Ik beantwoord Roos haar vragen en deel mijn indrukken over haar gezondheid met haar. Ze is er stil van. De vrouwen genieten omdat ik van hun stijl van dansen houd en me daar zo goed in kan vinden. Kate vertelt dat ze sinds mijn komst en het lezen van mijn boek gestopt is met het slikken van pillen. Er worden ook hier behoorlijk wat pillen geslikt, begrijp ik inmiddels. zondag 20 februari Ik droom veel en plezierig sinds ik hier ben, maar deze nacht wel heel bijzonder. De boodschap die ik daarna krijg komt op het volgende neer: ‘Blijf vooral jezelf. Open je hart als een lotusbloem en jouw innerlijke kracht zal de wereld transformeren.’ Wanneer we zelf de essentie, de pure liefde worden, zijn we zelf de scheppingskracht, volledig bewustzijn. Ons ‘zijn’ is dan voldoende om alles wat nodig is te manifesteren in een zichtbare of onzichtbare vorm. We hebben niet langer

Yasmin Verschure

44/127


gereedschap van buiten nodig, we zijn immers zelf het instrument geworden, waardoor alles transformeert. God, ik doe mijn best, in alle nederigheid. U weet ongetwijfeld dat ik wens te staan voor mijn goddelijkheid. Ik ben niet langer van plan mezelf groter of kleiner te maken dan ik ben. Die tijd van onderdrukking is voorgoed voorbij. Ik kies voor een leven vanuit liefde en niet langer voor een leven vanuit angst. Ik durf mezelf te openen om uw liefde in al haar volheid in mezelf toe te laten. We gaan een hele bijzondere vrouw opzoeken: Ellen Kuzwayo, ANC activiste en schrijfster van het boek: ‘Noem mij vrouw’. Zij leeft in Soweto en is inmiddels vijfentachtig jaar. Ze heeft die dag een belangrijke bijeenkomst maar zal na tweeën thuis zijn. Ze wil ons daarna graag ontvangen. Oema zal rijden en Ruth, wiens moeder in Soweto woont, weet de weg. Kate zegt haar afspraak met de sociale club af, ze is veel te nieuwsgierig naar deze bijzondere vrouw. We vertrekken later dan de afgesproken tijd en rijden swingend op de gospelmuziek van Lundi naar Soweto. Eenmaal in Soweto bezoeken we eerst de moeder van Ruth. Gail ontvangt ons met wijd open armen en drukt me zonder schroom aan haar hart. Ze heeft van Ruth al zoveel over me gehoord. Deze vrouw gaf haar baan in het onderwijs op om haar kleinkinderen na de dood van hun vader op te voeden en haar zieke man te verzorgen. Ze is ruim zestig, bruisend van energie en heeft een hart zo groot als de zon. De eerste maaltijd van deze dag komt op tafel. We genieten er met volle teugen van. Ik krijg een prachtig geschenk van Gail, een originele waterpot. Ik wil weigeren, wil zo weinig mogelijk ‘ballast’ meeslepen, maar weet dat ik dit niet kan maken. Alles aan Gail is bewegelijk, we worden swingend en met zorg bediend. Ik dans met haar in de kleine propvolle kamer. En dat vindt ze het absolute einde. Ik leer haar aloë vera te gebruiken, de geneeskrachtige plant bij uitstek voor diverse kwalen. Deze subtropische plant groeit hier op verschillende plaatsen. Wanneer we willen vertrekken krijgt haar kleindochter een telefoontje: haar vriend, een taxichauffeur, is doodgeschoten hier op de hoek. Kate kijkt me aan, onze blikken houden elkaar even vast zonder vrees, wij zijn immers veilig. Natuurlijk Kate, daar twijfel ik geen moment aan! We gaan naar een oom en tante van Ruth. Ook daar wacht ons een warm welkom. Er zijn vele open doch dringende vragen over geloof en over de kerk. Ik geef even zo open mijn antwoorden. De kerk is voor mij slechts een vorm en van geen enkele waarde. Het contact met mijn Schepper kan ik overal ervaren, elke minuut. Ik hoef maar in de ogen van al deze mooie mensen te kijken. Allemaal personificaties van die Ene. Ik omhels deze tante van Ruth, ze is zeer aangedaan. Zij komt uit Oranje Vrijstaat en heeft de bittere gevolgen van de apartheid aan den lijve ervaren. Voor het eerst in haar leven komen er blanken in haar huis, wie had dit ooit durven denken. Hand in hand lopen we even later naar de wachtende auto. Swingend en zingend rijden we de straat uit, vele gelukkige mensen achterlatend. Wuivend, kushandjes naar de kinderen. Het lijkt wel een statiebezoek! We bezoeken het monument van Hector Peterson, tien jaar jong. Hij was het eerste slachtoffer van de opstand in 1976 in Soweto, welke ontstond in de strijd voor gelijke rechten in het onderwijs. Wanneer we bij Ellen Kuzwayo aankomen, die vlak bij Winny Mandela woont, is zij nog niet thuis. Haar neef straalt niet direct een warm welkom uit. Maar wanneer even later Ellen binnenkomt onder geleide van haar jongste zoon Bobo, verandert de energie

Yasmin Verschure

45/127


voelbaar. Ik zie onmiddellijk haar heelheid, die ze nog niet had op het moment dat ze haar boek schreef. Bobo laat haar niet met rust voor ze haar insuline gekregen heeft en dan is ze er helemaal voor ons. Of beter gezegd voor mij. We zitten hand in hand en praten uren met elkaar. Over vrouwen, over liefde, over mensen. Ik zit aan haar voeten en voel me volkomen één met haar. Ze heeft vandaag een prijs gekregen voor haar aandeel in het onderwijs. Er was er geen voor Winny, haar vriendin en studiegenoot. Wat een blunder! Ik voel mededogen voor Winny. Zij is een bijzondere vrouw die grote persoonlijke offers heeft gebracht voor de afschaffing van de apartheid. Ellen heeft alles meegemaakt, vrijheidsstrijd, gevangenschap, een afschuwelijk eerste huwelijk. Haar tweede man, waarmee ze een fantastisch relatie had, stierf jong. Haar oudste zoon heeft ze verloren. Haar tweede zoon gaf zichzelf op zijn zesde de naam Justice, wat gerechtigheid betekent, en werd meerdere malen verbannen. Je kunt Ellen met recht de moeder noemen van zwart Zuid-Afrika. Dit alles heeft haar uiteindelijk gepolijst en heel gemaakt. Nu de afscheiding in haarzelf verdwenen is, weet ze dat het een strijd is van mensen in het algemeen en van de vrouw in het bijzonder. Iedereen is slachtoffer. Negers zijn in deze niet meer slachtoffers dan blanken. We zijn allemaal misvormd door oude conditioneringen. Als altijd vormen echter deze conditioneringen de compost om tot vernieuwde inzichten te komen. En deze nieuwe inzichten vormen de basis voor ware, innerlijke bevrijding. Haar zoon Justice komt binnen en ik geniet van de zorg die hij heeft voor zijn moeder. Ellen is blij met mijn affirmatiekaarten. Ik lijk wel verliefd, we knuffelen elkaar keer op keer. Ook haar zonen krijgen een knuffel, wat een prachtige kerels. Ik voel me helemaal verlicht wanneer we haar huis verlaten. Op naar een andere vriendin van Kate. Ook daar staat weer volop eten op ons te wachten. Het huis lijkt echter op een gevangenis, zelfs het terras is afgemaakt met prikkeldraad. Er is zoveel angst in Zuid-Afrika. En ik kan het begrijpen. Maar maak maar eens duidelijk dat al die hekken en al dat prikkeldraad… Het is een vicieuze cirkel, hoe breek je daar nog uit? Werkloosheid is een van de oorzaken dat er enorm wordt gezopen, vooral in de weekenden. Veel en goedkoop zelfgemaakt bier. Vroeger heel gezond gebrouwen en ritueel gebruikt. Nu door bepaalde toevoegingen een dodendrank geworden. Geweld en het hoogste percentage verkeersslachtoffers ter wereld zijn het gevolg. We verzinnen macabere manieren om de overbevolking tegen te gaan! De buurvrouw van Leiki komt binnen. Ze vraagt wat wij van overzee komen brengen. Ik weet niet zo snel een antwoord, maar Kate is mij reeds voor. ‘Liefde’ zegt Kate, deze mensen brengen ons liefde. Nou met dat antwoord kan ik helemaal tevreden zijn. Sterker nog, ik zou dit zelf nooit kunnen verbeteren. Swingend rijden we terug naar huis. Soweto met al haar kleur en levendigheid is een rijke ervaring die we niet licht zullen vergeten. Liefde is de basis welke ten grondslag ligt aan alles. Wanneer we uit liefde handelen, creëren we een wereld vol van overvloed. Er is immers genoeg voor iedereen wanneer wij onze angst voor tekort durven los te laten. maandag 21 februari Vandaag gaan we blanke vrienden opzoeken. We willen graag hun kant van het verhaal horen. Mart komt ons persoonlijk ophalen. Hij schijnt Olga niet op te merken, of is hij misschien niet gewend om zwarten te groeten? Mart was voor het beëindigen van de

Yasmin Verschure

46/127


apartheid actief in Mamelodi. Nu willen de mensen het volgens zijn zeggen liever op hun eigen manier doen. In die tijd was er volgens hem geen sprake van criminaliteit. Nu is dat aan de orde van de dag en de daders maken geen onderscheid tussen zwart en blank. De betere gesitueerde blanke leefgemeenschappen worden langzaam maar zeker gemengd. Veel blanke Afrikaners zijn hun banen kwijt geraakt. Ze moeten Zuid-Afrika verlaten of kleiner gaan wonen. Zwarten nemen hun plaatsen in. Maar dit blijft alsnog beperkt tot de hogere klasse. Bedelaars Ik heb verschillende bedelaars ontmoet, blanke bedelaars. Zij stonden met borden om hun nek langs de straten: ‘Ik ben werkloos, help me alstublieft’. Zij zijn vergeten wie zij werkelijk zijn en associëren zich met de rol van slachtoffer. Ze hebben niet alleen hun baan, hun vrienden en hun status verloren, maar vooral hun waardigheid. Blanken ontlenen hun ‘zelfvertrouwen’ aan uiterlijkheden en wanneer die wegvallen, stort hun valse zelfbeeld in elkaar. De zwarte mens is minder afhankelijk van ‘buitenkant’ en de klap komt daarom minder hard aan. Hij is meestal creatief genoeg iets te verzinnen om zichzelf in leven te houden. Lukt dit niet, dan is daar meestal de helpende hand van de familie. Mensen in zwarte en gekleurde communiteiten leven doorgaans meer in het hier en nu dan wij. Zij delen datgene wat er op dat moment is. Of er morgen iets te eten is, dat is het probleem van morgen. Wij vinden dit kortzichtig. Hoewel de waarheid ongetwijfeld ergens in het midden ligt, vraagt het een diepgeworteld geloof en vertrouwen om zo te kunnen leven. Onze vrienden wonen in een bejaardencomplex voor blanken. Ze hebben een prachtig huis, maar het hele complex is uitsluitend toegankelijk via een bewaakte poort. Zij hebben hun eigen gevangenis gecreëerd. Lieke vertelt dat ze voorheen buiten woonden. Na de afschaffing van de apartheid raakten veel negers en kleurlingen hun werk kwijt en zij kwamen aan de deur om te bedelen. Wanneer Lieke geen geld had, gaf ze hen iets eetbaars. Dit was niet wat zij wilden en ze gooiden het gewoon over de heg. Lieke werd bang en durfde niet langer alleen te blijven. Toch willen Mart en Lieke niet terug naar Nederland, dit is hun thuis. Geld vormt in grote lijnen het onderwerp van gesprek. Hoe goed ze het ook bedoelen, Mart is zo kleinburgerlijk dat hij absoluut niet luistert naar de mening van anderen. Ik ben blij wanneer het tijd is om naar huis te gaan. Mart accepteert een glaasje frisdrank en bekritiseert Olga omdat ze koekjes serveert. Dat hoort immers niet, koekjes horen uitsluitend bij koffie en thee. Arme Mart. En dan te bedenken dat koekjes in dit huis alleen geserveerd worden wanneer er gasten zijn. Dat wat je hart laat zingen Er bestaat in essentie niet zoiets als goed en kwaad. Maar als je het toch zou willen definiëren zou je kunnen zeggen: goed is dat wat je hart laat zingen en kwaad is datgene wat je een onprettig gevoel geeft, wat tegen je ‘geweten’ indruist. Het is belangrijk om bij alles wat je doet jezelf bewust te zijn van je onderliggende intentie. Onze intentie ligt aan de basis van ‘goed en kwaad’ en bepaalt uiteindelijk de uitkomst van al onze handelingen.

Yasmin Verschure

47/127


Die avond haalt Hendrik, de directeur van de school van Kate ons op. We gaan naar de repetitie van zijn mannenkoor. We worden behandeld als eregasten en genieten volop. Er zijn vele prachtige mannen met indrukwekkende stemmen. Ze vragen na afloop of ik iets wil zeggen. Ik vraag hen of ze weten hoe mooi ze zijn. Ik vertel over het beeld dat vrouwen ons schetsen over Afrikaanse mannen en dat wat ik in hen zie. Ik vertel over hoop en over liefde, over zacht durven zijn en toch krachtig. Ik vertel dat we hier zijn om samen de verbinding te maken, de verbinding van de regenboog. Ze stralen en zijn ontroerd. Er wordt een extra lied voor ons gezongen, een lied over vrede. Ik omhels vele mannen. Een omhelzing zonder bijbedoelingen, eerlijk en open. Kate wacht thuis op ons met heerlijke salades. Godsvertrouwen Hendrik vertelt over zijn dochter. Ze is vorig jaar doodgeschoten door haar man, die daarna de hand sloeg aan zichzelf. Hun baby bleef achter en wordt opgevoed door Hendrik en zijn vrouw. Wanneer ik mijn medeleven toon, zegt Hendrik: ‘Ik heb het inmiddels geaccepteerd Yasmin, zonder Gods wil zou dit niet gebeurd zijn’. Godsvertrouwen is ongelofelijk groot. Zelfs de armste mens zal nog zeggen: ‘Het is Gods wil’. Deze mensen voelen zich nauw verbonden met datgene wat zij geloven. Dankzij dit houvast blijven ze niet stil staan bij het verleden. Zij leven elke dag in alle volheid, waardoor zij de flexibiliteit hebben om tegenslagen te verwerken en zich te richten op een nieuwe dag zonder wrok en zonder spijt. dinsdag 22 februari Na alle intense ervaringen verlangen we naar een dag rust. Nou dat zit er even niet in vandaag. Hij lijkt wel de zoete inval. Ik voel dat het even genoeg is geweest, dat we klaar zijn voor een volgende stap. We besluiten naar een artsenkoppel te gaan in Grobbersdal om mee te lopen met het door hun ontwikkelde Aids-voorlichtingproject op de scholen. Wanneer Kate hoort dat we van plan zijn om met de bus naar Grobbersdal te gaan, heeft ze geen moment rust. Ze regelt tot laat die avond en pas wanneer ze weet dat vrienden van haar ons zullen brengen, gaat ze slapen. Ik accepteer dit. Weet dat het reëel is en geen betutteling. We willen dit bezoek combineren met het bezoeken van een missiepost van Pater Pete, die zelf inmiddels terug is in Nederland. woensdag 23 februari We krijgen te horen dat het Aids-project een week is opgeschoven. Giri belt daarop de missiepost. We zijn welkom en er is een directe busverbinding vanuit station East Lyne. We besluiten niet tot die avond te wachten. Ik vraag Martha ons te begeleiden en bel Kate op school om haar gerust te stellen. We moeten tweeëneenhalf uur wachten in East Lyne. Er is echter genoeg te zien en in een bepaald bewustzijn staat de tijd immers stil. Ik koop mango’s voor het wachtende gezelschap en dat betekent dat ik niets meer verkeerd kan doen. We ontmoeten een engel die ons op de juiste bus zet. Er zijn twee vrije plaatsen in de bus, godzijdank!

Yasmin Verschure

48/127


De vrouw naast mij is niet erg toeschietelijk zodat ik heerlijk kan genieten van de omgeving en lekker weg kan doezelen. Halfweg stappen de schoolkinderen in en die zorgen er voor dat wij tweeëneenhalf uur later op de juiste plaats uitstappen. We hebben overal onze engelen!

Yasmin Verschure

49/127


SYABUSWA ‘De weg naar het Licht gaat dwars door het Donker’. JP uit Ierland ontvangt ons met een open hart. We horen dat het hier in deze missiepost allang zo veilig niet meer is. De paters zijn allemaal wel een keer overvallen, bedreigd met pistolen en messen en regelmatig werd het huis leeggehaald en de auto’s gestolen. ‘s Avond gaan ze uitsluitend nog uit wanneer een stervende hen laat roepen. Zelfs dat kan een vooropgezette val zijn. Een collega die een lifter mee wilde nemen, werd doodgeschoten. Nou ja, we zijn hier nu eenmaal en we zijn altijd op de juiste tijd op de juiste plaats, dus we lopen ook nu niet weg. ‘s Avonds neemt JP ons mee naar een dienst. Er zijn praktisch uitsluitend vrouwen en kinderen in de kerk. Ik zit naast twee absolute engeltjes. Ik voel dat het kleine ding naast me zieke longetjes heeft en ik neem haar op schoot. Laat mijn energie stromen en ze valt prompt in slaap. De moeder neemt het kind van me over en legt het op de grond te slapen. Even later zit de volgende uk op mijn schoot. Ik voel dat deze kinderen rechtstreeks uit de eenheid zijn gekomen en nog totaal in die eenheid verblijven. Er is geen enkel gevoel van zonde of onwaardigheid in hen. Ook geen enkel gevoel van afgescheidenheid of apartheid. Dat betekent dat niet God ons dit heeft bijgebracht, maar dat dit een menselijke constructie moet zijn. Tijdens de avondwandeling voeren we hele gesprekken met JP. JP ziet de situatie somber in. Er is volgens zijn zeggen geen enkele hoop voor Zuid-Afrika. De mannen werken doorgaans in de steden. Ze vertrekken in alle vroegte en komen laat in de avond thuis. De meeste mannen komen slechts eenmaal per maand thuis. Ze hebben hun concubines in de stad, zijn besmet en dragen dit over op hun vrouwen. Eenderde van de volwassenen en kinderen is besmet met het Aids-virus. Om van het geweld en de onderdrukking maar niet te spreken. donderdag 24 februari We ontmoeten Johanna, de huishoudelijke hulp op de missiepost. Zij heeft van pater Pete een huis gekregen. Ze heeft zeven kinderen. De oudste is drieëntwintig jaar en woont en werkt in de stad, de twee jongste zijn een tweeling van anderhalf. Ze is volgens haar zeggen moe van het leven. Haar man kent ze eigenlijk niet, want ze ziet hem nauwelijks. Ze is naar het maatschappelijk werk geweest voor ondersteuning. Zij zullen haar man opsporen om hem op zijn plicht te wijzen. Maar wanneer hij thuiskomt, wat dan? ‘Misschien snijdt hij mij de keel af, maar het kan me niet schelen, het leven op deze manier is te zwaar voor mij’. ‘Ik bid tot God voor een oplossing’. Wanneer ik haar goed bekijk zie ik dingen die me allerminst bevallen. Het zou me niet verbazen wanneer Johanna besmet is met het Aids-virus. En dat geldt niet alleen voor Johanna. Dit is het trieste verhaal van vele vrouwen. We zijn vannacht helemaal opgevreten door de muskieten. Vreselijk! We zitten nu echt op het platteland. Hier zijn geen verharde wegen, niet elk huis heeft water en elektriciteit is een uitzondering.

Yasmin Verschure

50/127


We bezoeken met JP de door de missiepost gebouwde crèche. Het is een prachtproject en inmiddels volledig selfsupporting. Er is een ronde ceremoniële ruimte, traditioneel geschilderd in de Ndebele kleuren. De eigen wortels van de cultuur worden opnieuw geïntegreerd. Ook de kerken hebben geleerd van de gemaakte fouten en trachten die te herstellen. Uiteindelijk is het nooit te laat om te leren van de fouten die we in het verleden hebben gemaakt. Durf fouten te maken Hoe kunnen we in godsnaam iets leren wanneer we nooit fouten durven te maken. We leren immers door het maken van fouten en de inzichten die daardoor geboren worden. Hij die leeft en beweegt maakt fouten. Hij die beweert dat hij nooit fouten heeft gemaakt, heeft ook nog nooit geleefd. Fouten komen voort uit onwetendheid. Wanneer we een nieuw inzicht verworven hebben, wanneer we ‘weten’ maken we diezelfde fout niet langer. Laten we loslaten wat ons niet langer dient. Laten we het verleden een plaats geven in het eeuwige ‘nu’ en onszelf en anderen vergeven voor onze onwetendheid. Laat ons elke dag beginnen met een schone, onbeschreven lei en een liefdevolle en zuivere intentie. Agnes, de hoofdleidster van de crèche, is een schitterende vrouw en haar enthousiasme weerspiegelt zich in de prachtige kinderen. Ook dit project is inmiddels beveiligd na de laatste inbraak twee jaar geleden. We gaan naar de sportdag van het jaar. JP heeft de situatie snel overzien en wil niet uit de auto. Maar Rosemarie, een krachtpatser met een bijzondere uitstraling, wacht op ons en zal ons door de menigte loodsen. JP legt de beslissing bij mij neer. We doen het, Rosemarie verdient dit. We belanden in een atmosfeer die ik niet eerder heb meegemaakt. Een stadion vol jonge mensen die ons met lege, wezenloze blikken aanstaren. Hopeloos, ik ervaar een intens gevoel van hopeloosheid, van driedimensionale, aardgebonden hopeloosheid. Ik voel dat er niet veel nodig is om de ogenschijnlijke orde in chaos om te zetten en dat we dan moeiteloos gelyncht kunnen worden. Het lukt me om mezelf ‘normaal’ te gedragen en deze jonge mensen zo open mogelijk te benaderen. Eenmaal binnen de omheining praat ik met ze door de microfoon en zwaai naar de stampvolle tribune. Er wordt waarachtig teruggezwaaid. Ik word zelfs geknuffeld. Na zo’n twintig minuten vertrekken we. Ik voel me diep geraakt door deze openlijke wanhoop. Hoezo toekomst, hebben deze jongeren wel een toekomst? Ik heb hoofdpijn. Al zie ik doorgaans de werkelijkheid achter alle schijn, het materiele leven lijkt soms zo zinloos! Afzondering Er bestaat niet zoiets als zonde, er is uitsluitend afzondering. Afzondering waar onze ziel voor koos toen zij het besluit nam te incarneren in deze aardse stof. Vanuit totale vergetelheid, vanuit deze zelf gecreëerde afzondering leven we aanvankelijk als materiele wezens en zijn we vergeten wie we werkelijk zijn, tot het moment dat we opnieuw ontwaken. Wanhoop, afgescheidenheid en de behoefte elkaar te onderdrukken, zijn het gevolg.

Yasmin Verschure

51/127


We lezen wat, hangen wat rond en gaan later met de franse priester DG een klein gehuchtje bezoeken met de naam ‘Oorlog’. Er wordt op het platteland gekookt op open vuren, wel of niet onder een afdak. Het huis dat we bezoeken is aardig in vergelijking met de overige krotten. Hoewel de inrichting armoedig is, is het binnen brandschoon. Dat is bijzonder, overal waar we komen, doorgaans onaangekondigd, is het opvallend schoon. We eten met onze franse priester. Ik kan het niet laten en vraag waarom er niet gebeden wordt voor het eten. Het voelt vreemd om datgene uit te dragen wat jezelf niet leeft. Deze dingen vormen een duidelijke tegenstelling met het huis van Kate. Daar wordt nooit gegeten zonder dat er eerst gedankt wordt. Dit gebeurt op toerbeurt en altijd even origineel. Geen afraffelen van een gebedje, zoals vroeger bij ons het geval was. Het is grappig de verschillen te voelen: de rondheid van onze vrouwengemeenschap in Mamelodi en de hoekigheid van deze mannenhuishouding. Hoewel er in dit huis geen gebrek is, mis ik de warmte. Niemand komt op het idee om Johanna te bedanken voor de heerlijke maaltijd die zij op tafel zet. Het zijn de kleine dingen die ons wezenlijk tot mens maken. We kunnen slechts datgene uitdragen wat we zelf zijn en vormgeven in de praktijk van iedere dag. vrijdag 25 februari JP neemt ons mee naar de middelbare school. De jongens en meisjes werken onder leiding van hun leerkrachten aan een voorlichtingsprogramma over Aids. Daarmee zullen ze alle scholen in de omgeving gaan bezoeken. Wij functioneren als publiek. Het is inspirerend, de onderwijskrachten zijn erg open voor onze aanwijzingen. DG heeft wat gedaan met mijn opmerking. Hij vraagt mij om te bidden voor het eten. We maken een cirkel en bedanken het universum voor het geschenk van het voedsel. Kate belt, ze mist me. Na de maaltijd neemt DG ons mee naar de kliniek van Hugo en Liesje in Elandsdoorn. Hugo staat op het punt om te vertrekken, we kunnen elkaar nog even groeten. Collega Harry geeft ons een rondleiding. Het is een prachtige kliniek die een optimale service verleent. Er zijn nauwelijks wachttijden en ze proberen de prijzen betaalbaar te houden. Ons aller Herman van Veen heeft dit project gesponsord en geopend. Er is nog zoveel meer dan de kliniek. Ondervoede baby’s worden opgenomen om op krachten te komen. De moeders kunnen hier verblijven en verdienen de kosten door groenteplantjes te kweken voor de verkoop. De eigen bakkerij bakt gezond Hollands brood voor de hele communiteit. Er is zelfs een opvang voor besmette Aidsbaby’s. Ik ben geraakt door de uitstraling van Hugo en Harry. Het zijn prachtige zielen die een duidelijke missie vervullen. We rijden terug door de velden. We zien akkers met katoenplanten, sinaasappelbomen, soja, tabak, maïs, pompoenen, enzovoort We zitten in een van de vruchtbaarste landbouwgebieden van Zuid-Afrika. Giri en ik gaan Johanna opzoeken. Ze mist de liefdevolle ondersteuning van Vader Pete. Er is een raam kapot in haar huisje en de elektriciteit is afgesloten. Mensen kunnen niet omgaan met systemen zoals elektriciteit. Vooruitzien is moeilijk in deze cultuur. De regering probeert dit te ondervangen door elektriciteitsdozen te maken die je met een kaart kunt bedienen. Je koopt stroom voor een bepaald bedrag. De duizend Rand per maand welke Johanna verdiend is niet veel, ook al hebben de meeste zelfs dat niet. Het bedrag voor schoolgeld en kinderopvang is gigantisch hoog.

Yasmin Verschure

52/127


Er is niet veel te eten in huis. Daar kunnen wij in ieder geval wat aan doen. Die avond breng ik in het missiehuis Johanna onder de aandacht. Ik vertel de paters dat volgens de Afrikaanse traditie Johanna deel uitmaakt van de familie. Dat zij liefde en ondersteuning nodig heeft. En vooral ook een stukje waardering voor de dingen die ze doet. Er wordt in ieder geval welwillend naar mij geluisterd. We kijken naar een video over de opstanden van 1976 in Soweto. De beelden maken bepaald indruk op mij. Onderdrukking lijkt mensen te stimuleren tot bovennatuurlijke krachten. Angst trekt angst aan Ja het lijkt wel of we uitsluitend onszelf kunnen vinden door onderdrukt te worden of onszelf te onderdrukken. Het is een vicieuze cirkel, angst trekt angst aan. Het is moeilijk om patronen te doorbreken, omdat datgene wat we ooit ervaren hebben als een soort radarpatroon in onze hersenen staat gegrift. Het is te vergelijken met een lege grammofoonplaat waarmee we starten op het moment van onze geboorte en waar elke nieuwe ervaring en elke handeling een groef in achterlaat. Datgene wat vertrouwt is herhalen we, evenals die grammofoonplaat, steeds opnieuw. Om de nieuwe wereld binnen te gaan, de onbegrensde wereld van geest, moeten we onszelf als het ware ‘ontgroeven’. Loskoppelen van alles wat voor ons oud en vertrouwd is, onszelf ‘ontlabelen’. Het vraagt oefening, moed en alertheid om keer op keer deze patronen in onszelf te herkennen, te doorbreken en terug te keren naar een blanco agenda. zaterdag 26 februari Na de ochtendmeditatie ruimen we onze kamer op en kijken we naar een video over de traditionele inwijdingsrituelen onder de Ndebele stam. Jongens, onder begeleiding van wijze mannen gaan als pubers van huis en komen na een aantal dagen als zelfbewuste jongemannen terug. Het is een waardevol ritueel en verkrachting komt binnen deze traditie dan ook nauwelijks voor. Ook de vrouwen hebben hun eigen rituelen. Samen met JP bezoeken we een aantal prachtige families en kleine parochies, waaronder de plek waar het Ndebele opperhoofd leeft. Ook al heeft hij zich laten dopen, hij is zijn traditie trouw gebleven. We ontmoeten de beroemde Ndebele schilderes Francien Mahlangu. Deze bijzondere vrouw onderwijst jonge meisjes in deze unieke schilderkunst. Ik vraag me af wat de functie is van de ringen welke ze draagt rond nek, armen en benen. De dochter van Francien kookt buiten op het open vuur, zoals gebruikelijk is op het platte land. Ze voelt zich ziek en klampt me onmiddellijk aan voor hulp. Ik kijk wat ik kan doen en leer haar de kracht van aloë vera. Als laatste bezoeken we vandaag onze krachtige Rosemarie, haar moeder en haar dochter. De moeder is eveneens een Sangoma, een medicijnvrouw. De auto wordt op slot gedaan en we stoppen pas wanneer we op hun erf zijn. Bij Rosemarie op de veranda merk je niets van gevaar, er heerst absolute rust en vrede. Drie generaties prachtige vrouwen bewaken de harmonie op deze plek. Zelfs JP komt voor de eerste keer sinds ik hem ken helemaal tot rust. De tijd breekt aan om afscheid te nemen. De paters bedanken ons hartelijk. Volgens DG hebben we iets achtergelaten om over na te denken. Ze willen ons graag terugzien. JP brengt ons naar de taxistandplaats. Het duurt anderhalf uur voor de vijftien zitplaatsen zijn opgevuld zodat we kunnen vertrekken. Maar er is genoeg te zien en mensen zijn open voor contact. En uiteindelijk

Yasmin Verschure

53/127


boffen we, want we komen eerst langs Khutsung en hoeven niet de hele weg af te leggen naar station Dennenboom. Kate ontvangt ons met open armen. Het was weer grote schoonmaak vandaag. Alles blinkt en glimt. Ze maakt een eenvoudige maar verrukkelijke maaltijd voor ons klaar. Het voelt werkelijk als thuiskomen! Kate is een geweldige vrouw met een prachtige spirit en heeft het vermogen om fantastische dingen te doen met haar geld. Ze is een van de weinige mensen die hun bezit onderhouden. Daarnaast komt er absoluut geen drank in dit huis. Ze gebruikt haar geld liever om de kinderen eten te geven en te verzorgen. Ja, Kate is een uitstekend manager en deelt haar kennis met iedereen die iets van haar wil leren. Niemand gaat hier met honger de deur uit. Er is altijd wel een klusje te doen voor een arme sloeber. zondag 27 februari Met Peter en Oema gaan we naar een begrafenis in Mabopane, een zwarte leefgemeenschap met meer dan drie miljoen inwoners. We passeren de plaatsen waar de junks op straat leven en de auto gaat op slot. De dienst loopt uit want de lijkwagen is een uur te laat, Afrikaanse tijd! Eenmaal op het kerkhof geniet ik van het ritmische gezang en de onderlinge samenwerking. Het graf komt ter plekke tot stand. Grafstenen zijn vaak te duur. Wanneer er al een steen geplaatst wordt, gebeurt dit meestal jaren later en wordt er opnieuw een uitgebreid feest gegeven. In eerste instantie is het belangrijk dat iedereen een fantastische maaltijd krijgt. We worden hiervoor uit de rij gehaald en ondergebracht bij de eregasten. Als mijn bord leeg is, maak ik mijn stoel vrij voor iemand anders. Wanneer we de familie bedanken, word ik aangeklampt door een zus van de overledene. Ze is erg verdrietig, maar wil me persoonlijk bedanken voor mijn komst. Ik omhels haar en als ze vraagt wat ik zou willen zeggen, dan zeg ik haar dat ik van haar hou, van iedereen hier en dat dit mijn boodschap is voor de hele communiteit. ‘Jij bent mij en ik ben jou.’ We zijn beiden diep geraakt. Ik begrijp dat zij ongetwijfeld de reden was voor mijn aanwezigheid vandaag op deze plek! Kate doet vreselijk haar best om onze laatste dag zo gezellig mogelijk te maken. Ze maakt heerlijke salades en we dansen op de muziek van Lundi. Maar er zijn zoveel vreemde mensen om me heen dat ik er even genoeg van heb. De tijd is rijp voor een volgende stap.

Yasmin Verschure

54/127


GELUKSDAL ‘Ontkenning van de dood, is ontkenning van het leven zelf’ maandag 28 februari Oema brengt ons naar het vliegveld, waar we Zuster Mary zullen ontmoeten. Ze is er nog niet en terwijl we op haar wachten drinken we koffie. Oema wil graag ontbijten. Wanneer ze bijna klaar is, ontdekt ze iets ‘denkbeeldigs’ in haar salade. Ze roept de ober en geeft het restant terug. Ik bekijk dit alles geamuseerd. Ik heb nog wat te leren in dit leven. Zo handel je dus wanneer je niet wenst te betalen! Zuster Mary, ontdekken we nu, is een blanke Afrikaanse. Ze brengt ons naar ‘Geluksdal’ waar ze na een periode van negen jaar opnieuw het zusterhuis heeft betrokken. Geluksdal is een gekleurde gemeenschap en ligt onder de rook van Johannesburg. Vanuit een zwarte gemeenschap komen we dus in een gekleurde leefgemeenschap terecht. Het is een totaal andere sfeer. Waar is de vreugde, waar is de blijheid? Nee Geluksdal doet haar naam geen eer aan. Volgens zeggen zijn deze mensen te wit om zwart te zijn en te zwart om wit te zijn. Met andere woorden, ze horen nergens bij en hebben totaal geen wortels. Na de lunch maken Giri en ik een wandeling door de wijk met RDP-huizen. Er heerst een onprettige sfeer en wanneer we op uitnodiging bij mensen in de tuin gaan zitten, wordt Giri zelfs bedreigd. Een dronken man speelt kat en muis met Giri’s verborgen angsten. Ik zit er bij zonder er in betrokken te raken. Een nieuwe ervaring! De man is erg duidelijk, hij moet mij niet hebben. Dankzij de enige aanwezige vrouw loopt het allemaal goed af. Maar wij worden nadien een stukje voorzichtiger. Later horen we dat de meeste mensen hier ‘verbannen’ zijn uit een plaats vijfentwintig kilometer verderop. De regering verklaarde dat gebied tot moslimgebied. Iedere niet moslim moest vertrekken. Niet bepaald een goede start om een eenheid te vormen. Het zusterhuis bestaat uit twee woningen. Het ene huis biedt plaats aan de zusters. Mary en Reina leven hier permanent. Andere zusters werken elders, maar verblijven regelmatig in het moederhuis. Jolanda uit Amerika is hier tijdelijk in verband met een ‘sabbatjaar’. Giri en ik hebben het andere huis tot onze beschikking. Onze huiskamer wordt gebruikt voor cursussen, vergaderingen en bijeenkomsten. Hoewel zoveel ruimte luxe aanvoelt, mis ik de warmte van Kate. Na het avondeten voel ik me ineens heel vreemd. Ik kan nog net vragen om me naar bed te brengen, voordat ik bijna van mijn stokje ga... dinsdag 29 februari Evenwichtsstoornis! Dat had ik zeven jaar geleden ook toen ik in Australië kwam. Maar als het met het zuidelijk halfrond te maken zou hebben, zou ik me meteen zo gevoeld moeten hebben bij aankomst. Niets is minder waar, ik heb me fantastisch gevoeld, al die tijd. Langzaam maar zeker begint het tot me door te dringen. We zijn volledig omringd door goudmijnen. Ze liggen als het ware in onze achtertuin. Al het afval ligt boven de grond, compleet met cyanide en andere stoffen. Het percentage HIV en Aids is hier zestig procent onder de jongeren. Het proces in mijn lichaam is simpel de bewustwording van de situatie op deze plek. Ik slaap praktisch de gehele dag.

Yasmin Verschure

55/127


Leven in de stof vraagt haar tol Het leven in de stof vraagt voortdurend haar tol. Hoe meer we innerlijk tot leven komen, hoe meer we ons openen, hoe moeilijker het leven in de stof wordt. Maar naarmate ons inzicht in het mysterie groeit, neemt ook de bereidheid toe om de beperkingen en de uitdagingen van de stof te accepteren en onszelf daar niet langer door te laten weerhouden. woensdag 1 maart Hoewel ik me allesbehalve goed voel, besluit ik met Mary mee te gaan naar de kliniek in Tsakane. Tsakane is de zwarte leefgemeenschap die tegen Geluksdal aanligt en eveneens onder het werkterrein van de zusters valt. Onderweg naar de kliniek ontmoeten we Carolina. Zij is een potige negerin, een van de vrouwen die Mary tot steun zijn. Zij heeft de zorg op zich genomen om een aantal gezinnen, waarvan de moeder Aids heeft, te voeden. Zoals vele anderen neemt ze teveel hooi op haar schouders. In de kliniek zelf ontmoeten we zuster Given, een prachtige vrouw uit Mozambique. Ze doet het werk van een arts. Er is namelijk geen dokter. Dit is geen uitzondering, dit is regel. Daarom komen er zoveel medische studenten van overzee hier stage lopen. Vele verpleegkundigen werken zelfstandig, in tegenstelling tot Europa, waar ze uitsluitend een verlengstuk zijn van de specialisten. De verpleegkundigen en artsen worden echter zo slecht betaald dat ze in grote getale naar het buitenland vertrekken. Afbraak en vernietiging We leven in een tijdperk van afbraak en vernieuwing. Voordat het nieuwe geboren kan worden, moet het oude eerst sterven. Dat proces vindt plaats in onszelf en de weerspiegeling daarvan zien we om ons heen. We openen ons hart om ruimte te maken voor de wederkomst van Christus ofwel de Boeddha natuur. We vestigen de hemel op aarde. Wij zijn op weg om zelf de tempel te worden. Immuniteit is het sleutelwoord wat hoort bij deze tijd. Het gaat niet alleen om fysieke immuniteit, we moeten immuun worden voor situaties welke ons kunnen ontkrachten. Het betekent dat we alle aardse invloeden, welke het leven in de stof zo immens zwaar kunnen maken, langzaam maar zeker leren te overstijgen. Dit proces heet opstanding en de ingrediënten hiervoor zijn vergeving, respect en liefde. donderdag 2 maart Op verzoek van zuster Mary verzorg ik de ochtendmeditatie in de huiskapel. Zuster Tsifa is terug uit Zimbabwe. We zijn hierdoor met zessen. Iedereen is na afloop dankbaar en enthousiast. Reina wil ons meenemen naar de Aids-kliniek ‘St. Francis Care’. Hoewel mijn lijf nog erg kwetsbaar is, besluit ik toch mee te gaan. Reina vertelt onderweg dat ze al twee jaar aan het vechten is met haar angsten en dat de ontmoeting met mij een ommekeer in haar teweeg heeft gebracht. Hoewel ik niets heb gedaan, is het prachtig nieuws.

Yasmin Verschure

56/127


Zelf de liefde worden Wanneer wijzelf meer en meer de liefde worden, wordt iedere cel in ons volledig bezield en gaat ons innerlijk licht steeds meer naar buiten stralen. Mensen zien het, mensen voelen het. Ze ervaren de ruimte om zichzelf te mogen zijn en gaan daardoor onbewust meetrillen op diezelfde energie. Uiteindelijk hoeven we anderen niets te leren, iedereen ‘weet’. Ons ‘zijn’ zal anderen inspireren, ze in contact brengen met hun ware werkelijkheid. Er zijn niet langer woorden nodig. Wanneer we nog steeds de behoefte voelen om de wereld te verbeteren, dan zijn we nog niet klaar met onszelf. St. Francis Care is prachtig en ligt in Boksburg op vijfentwintig kilometer afstand van Geluksdal. De Aids-kliniek bestaat uit twee delen, in de ene vleugel vind je zo’n twintig baby’s en peuters, voornamelijk wezen die besmet zijn, en aan de andere kant is de vleugel voor twintig volwassenen. We starten ons bezoek bij de baby’s. Wanneer ik met twee ernstig zieke ukjes op schoot zit, moet ik alle zeilen bijzetten om niet wederom van mijn stokje te gaan, dus ga ik er maar bij liggen, met baby’s en al. Dat valt minder op. De baby’s van anderhalf jaar zien er niet ouder uit dan vier maanden. Maar er lopen ook een paar kerngezonde kinderen rond, waaronder Bongakonki. Zijn naam betekent ‘hij die vreugde brengt’. En dat is wat deze kleine uk doet. Hij is het lievelingetje van iedereen. Wat een energie heeft dit kereltje, wat een liefde! Een fantastische symfonie Wat ons reeds eerder is opgevallen bevestigt zuster Fidelia, de prachtige Matrone, voor ons. Zwarte kindertjes zijn veel beweeglijker dan witte kindertjes. Maar geef deze kindertjes een puzzel en ze maken er in tegenstelling tot hun blanke broertjes en zusjes, niets van. Grappig, onze ‘denkinvloed’ en de ‘gevoelskant’ van de negers. Twee polen die, wanneer je ze samenbrengt, een fantastische symfonie ten gehore kan brengen. We hebben ongetwijfeld beide polen nodig om totale menselijke wezens te worden. We ontmoeten hartverscheurende situaties bij de volwassenen. Tegelijkertijd verbaas ik me over de schoonheid in deze mensen. Vooral de vrouwen zijn krachtig, zij ondersteunen elkaar op een geweldige manier. Een aanraking hier, een knuffel daar. Ze zijn er zo open voor: ‘Dank je wel, ik heb geluisterd naar je hand, ik praatte ermee’. ‘Ik voel dat jij iemand bent die zorg voor me draagt’. ‘Ik voel me zo anders’. Mijn hart stroomt over van vreugde. We hebben voor dit moment onze invulling gevonden. Wanneer mijn lijf het toelaat, blijven we voorlopig maar hier. Wanneer we thuis komen voelt Mary zich niet lekker. Giri geeft haar een behandeling. Ze kan het helemaal ontvangen. Aids brengt transformaties teweeg Wat de afschaffing van de apartheid niet voor elkaar heeft gekregen, krijgt deze ziekte voor elkaar. Aids brengt blank en zwart bijeen. Rangen en standen, kleur en andere verschillen vallen weg wanneer er dingen zoals dit gebeuren. We kiezen voor een harde leerschool. Aids brengt transformaties te weeg op zielenniveau in een snelheid die anders duizenden jaren zou kosten. Ja, Aids is de grote genezer, dat was wat ik zag vandaag.

Yasmin Verschure

57/127


We bekijken een aantal Amerikaanse voorlichtingsvideo’s die gebruikt worden in het Aids Awareness Project. De oplossing wordt gezien in het uitstellen van seks tot na het huwelijk. Vooral nu blijkt dat ook het condoom geen veiligheid biedt. Allemaal goed en wel. Het is prima wanneer mensen zich trainen in beheersing en zich niet onmiddellijk over geven aan iedere materiele begeerte, of dat nu seks is, drugs, eten, drank of televisie. Maar wat geef je ze voor alternatief in een wereld van hopeloosheid? De meeste Amerikanen hebben een keuze. Wanneer je arm en werkloos bent voelt dit toch even anders. Seks is in wezen een uitingsvorm van het diepe verlangen van de ziel naar liefde en eenheid. Wanneer we leren die eenheid in onszelf te ervaren, kunnen we deze machtige energie transformeren. Nee zeggen wordt dan een stuk eenvoudiger en wanneer jongeren aan seksualiteit toe zijn, krijgt dit een andere betekenis. Eerst zal er echter gewerkt moeten worden aan de basis: aan zelfrespect en zelfwaardering. vrijdag 3 maart Na onze ochtendmeditatie gaan we terug naar de kliniek. Jolanda gaat dit keer ook mee. Eerst gaan we naar de kleintjes. Fantastisch voor het personeel, deze combinatie van volwassenen en kinderen. Wanneer het te zwaar voor ze wordt aan de overkant, kunnen ze bij de kleintjes even op adem komen. Wij ontfermen ons over de zwakke kindertjes. Ik voel me veel beter. Deze plek brengt mij genezing. We drinken thee en geven zuster Fidelia ruimte om stoom af te blazen. Er is afgelopen nacht voor de tweede keer ingebroken en dat betekent dat de verfoeide hekken en het prikkeldraad ook hier een plaats gaan krijgen. Het schijnt niet anders te kunnen in Zuid-Afrika. Ik luister met een open hart en vertel hoe ik haar respecteer. Ja, ook kanjers hebben af en toe een schouder nodig. We bezoeken daarna de volwassenen. Daar is Graham met zijn totaal verminkte gezicht. Hij was kunstenaar, maar is nu bijna blind. Er volgt een prachtige ontmoeting met Solomon. Solomon heeft niet lang meer te gaan. Ik neem zijn hand in de mijne, praat met hem over liefde, mijn liefde voor hem, Gods liefde voor hem. Neem hem mee in een visualisatie naar de oceaan van heelheid en onsterfelijkheid. Hij is diep geroerd, en dankbaar laat hij zich wegzakken in de slaap der vergetelheid. Bij de vrouwen ontdek ik dat Selina aan het sterven is. Gewoon zomaar, op de zaal. Er is niemand bij haar. Tegelijkertijd voelt iedereen wat er gebeurt, dat is wel duidelijk. Ja, zo leef en sterf je in Zuid-Afrika, nooit alleen. Ik ontferm me over haar. Ze is vreselijk benauwd. Jolanda kan het niet aanzien, ze moet weg. Maar voor mij is de dood zo vertrouwd, zo eigen. Ik voel geen angst en kan er helemaal voor haar zijn. Ik hoop dat Selina zich kan laten gaan. Ik leg mijn handen op haar lichaam en vertel haar eenzelfde verhaal: ‘Geef je maar over, laat je drijven op de zee, die mooie golf. Ontspan je, die golf is God, hij draagt je en houdt van je. Ik hou van je’. Ze komt even krachtig terug en slaat haar arm om me heen. Kijkt me aan met haar lege ogen. Toch weet ik dat ze er niet meer zal zijn wanneer ik maandag terug zal komen. Zo ook Lucie. Lucie is eigenlijk al niet meer hier. Maar haar zorg voor haar vijf kinderen verhindert haar om te sterven. Ik vertel haar dat ze los mag laten, dat er voor haar kinderen gezorgd zal worden.

Yasmin Verschure

58/127


Immense liefde Terwijl ik naar de ten dode opgeschreven kindertjes kijk, weet ik met absolute zekerheid dat hun zieltjes gekozen hebben om met hun immense liefde de wereld te transformeren. Hoewel deze zieltjes voor een korte tijdspanne gevangen zitten in dit materiele zieke lichaampje, leven ze tegelijkertijd nog volledig in de ongeziene wereld. Wij sterven aan overvloed. Hier sterft de mens aan schaarste. Moeilijk voor zuster Fidelia om de keuze te moeten maken welk kind in aanmerking komt voor de kostbare medicijnen. Het maakt dit aardse leven wel eerlijker. Mensen zijn nu eenmaal zielen met een eindig lichaam. In het westen zijn mensen verworden tot robots die door allerlei experimenten in het leven worden gehouden, totdat het lichaam, de machine, niet langer gerepareerd kan worden. Angst voor de dood drijft specialisten en mensen tot onmenselijkheid. Angst voor de dood is angst voor het leven. Angst voor het leven ontneemt mensen de vrijheid om te sterven. Al kunnen we het leven soms rekken, tot het instandhouden zijn wij, god zij dank niet in staat. Al deze acties komen voort uit onwetendheid, met de keuze voor kwantiteit in plaats van kwaliteit van leven. Maar de ziel kan kiezen voor een intense korte ervaring in de stof, wetend dat tijd in de eeuwigheid van geen enkel belang is. Angst leidt tot afgescheidenheid en apartheid. Angst trekt muren en versperringen op van prikkeldraad. Angst, afgescheidenheid en apartheid veroorzaken uiteindelijk Aids. Aids is een probleem van de hele mensheid. De enige genezing voor elke ziekte is onvoorwaardelijke liefde. Deze avond werk ik met de zusters aan de genezing van het innerlijke kind. Het kind is onze sleutel naar heelheid. Wanneer we de verbinding met ons innerlijk kind kunnen maken, maken we de verbinding met onze hartenergie en slaan we de brug tussen denken en voelen, tussen het mannelijke en vrouwelijke in onszelf. De verschillende oefeningen en meditaties brengen prachtige transformaties teweeg. We eindigen als een stel blije kinderen, spelend met ballonnen. De regenboogogen worden uitgedeeld. Wanneer je ze gebruikt om naar een lichtbron te kijken, zie je de mooiste mandala’s in alle kleuren van de regenboog. Er is nog ijs in de koelkast! zaterdag 4 maart Wederom een nieuwe stralende dag. We wachten op een telefoontje van Lonneke uit Magaliesburg. We hebben haar adres gekregen van vrienden in Nieuw Zeeland en ik heb haar reeds aan de telefoon gehad. Samen met haar man en kinderen hebben zij een project met achtenveertig pleegkinderen in Magaliesburg. Ze gaan vandaag naar een nationaal park en ze hebben ons uitgenodigd om mee te gaan. Ron, haar man, komt ons halen, maar het wordt later dan verwacht. We rijden met een gevaarlijke snelheid naar Krugersdorp, terwijl Ron vertelt over zijn gezin en de pleegkinderen. Na de afschaffing van de apartheid heeft de regering de subsidie ingetrokken voor deze projecten. Het resultaat is dat het onmogelijk is om de nodige fondsen te vinden. Lonneke is met de kinderen al in Krugersdorp. Binnen het nationale park worden we verrast door een uitgebreid scala aan wild, waaronder een zeldzame neushoorn met jong. Even later vinden we de truck van Lonneke. Wanneer deze stopt, rollen daar vier volwassenen en vierentwintig zwarte kindertjes uit in alle soorten en maten. Dat wordt knuffelen geblazen! We picknicken onder een kolossale eikenboom. Liza, een van de tweelingdochters, zit verbluft aan mijn voeten, perplex over mijn krachtige energie, zoals zij dit uitdrukt. Ze ziet een hele cirkel van genezers om me heen. Ze is mooi en energetisch open. Na de picknick, alle verhalen en plagerijtjes

Yasmin Verschure

59/127


worden we naar huis gebracht. Het is inmiddels noodweer, de helft van de snelweg door Johannesburg is geblokkeerd door wateroverlast. De situatie in Mozambique is vreselijk na al die overstromingen. Er worden weer beelden getoond op televisie van de wijk Alexandra in Johannesburg. De modder staat half hoog in hun krotten. Erbarmelijk om te zien! Hulptroepen zijn overal in actie in Zuid-Afrika. Een baby wordt geboren in een boom in Mozambique en moeder en kind worden door een Zuid-Afrikaanse helikopter gered. Iedereen, hoe arm ook, wil geven voor ieder die nog minder heeft. Die avond hebben we een gesprek over ons ‘zijn’ op deze plek. We vragen ons af of wij zinvol kunnen zijn voor de communiteit, of we iets toe kunnen voegen. Volgens Mary en Reina is dit zeker het geval. Het probleem is echter dat alle projecten nog in de kinderschoenen staan. Er is daarom geen duidelijke taak voor ons. Maar Mary, die vele jongeren in samenwerking met Life Line opleidt, wil graag mijn werk integreren in een aantal workshops: de liefde, de warmte en het aanraken. Het echte spirituele stuk, zoals zij dit verwoordt. Zij zou graag ingewijd willen worden in Reiki. Dat kan helaas niet meer. Maar wie weet, komt er een alternatief. We missen eigen vervoer. We kunnen hierdoor geen bezoekjes afleggen in de verschillende gemeenschappen en niet naar de kliniek op tijden wanneer wij dat zouden willen. zondag 5 maart We gaan met Reina naar de kerk in Tsakane, de zwarte gemeenschap. We krijgen een plek voorin als ‘eregasten’. Het koor zingt prachtig. De mis duurt ruim twee uur. Wie maakt zich daar druk over, niemand toch? Ik geniet van alle mooie mensen. Volg geboeid het kind van een van de koormoeders dat zelfstandig alles verkent. Van het veilige plekje op moeders rug naar de grond, van de grond aan de borst. Het voelt allemaal heel natuurlijk. Vrouwen dragen hun kinderen lange tijd op hun rug. Zij voeden hen openlijk en zonder schaamte in de kerk en op straat. Schaamte lijkt een ‘blanke’ aangelegenheid! Ik fantaseer wat ik zou zeggen, wanneer me werd gevraagd om hier te spreken: Druppels in een oceaan Wij zijn hier om onze liefde, onze vreugde en onze hoop met jullie te delen. Wij zijn hier omdat we allen één zijn, allen zonen en dochters van die ene bron. Wij zijn allen druppels in een oceaan van liefde. De naam van die oceaan is God. Ik dank jullie dat ik hier mag zijn, delen in jullie liefde en jullie vriendschap. De manier waarop jullie liefde en licht reflecteren vervult mijn hart met vreugde. Het toont mij jullie ware verbinding met die Ene, jullie ware verbinding met de bron. Want God is zuiver bewustzijn en pure vreugde en ieder die zich werkelijk verbonden voelt met Hem straalt diezelfde vreugde uit. En dat weerspiegelen jullie voor mij. Dank je wel, ik hou van jullie. Uit de kerk rijden we rechtstreeks naar huis. Ik mis de gezelligheid onderweg naar huis, zoals bij Kate. Hoe mooi het zusterhuis ook is, ik voel me afgescheiden van het ware

Yasmin Verschure

60/127


leven zodra ik binnen de poort ben. De meeste blanken stralen naar mijn gevoel weinig warmte uit in vergelijking met hun zwarte broeders en zusters. De buurkinderen komen op bezoek. De kleine Glen voelt zich doodongelukkig onder alle vragen van Mary. Als ik de tranen uit zijn ogen zie druppen, kan ik me niet langer inhouden en neem hem op schoot. Wat ik al gezien had, voel ik nu ook, zijn longen zijn ernstig ziek. Ongetwijfeld ook een moeder met Aids. Ik geef hem energie en hij nestelt zich tegen mij aan. Hij knapt snel op en als hij samen met Johanneke achter de piano gaat zitten en ontdekt wat er uit de toetsen komt, wil hij helemaal niet meer naar huis. We zoeken Helen op in haar RDP-huisje van zes bij vier meter. Volgens Mary heeft ze vol Aids. Ze is vierendertig jaar en heeft twee dochters, de oudste van zeventien heeft een baby van twee maanden. Helen verloor haar laatste baby een jaar geleden en verwacht eerdaags haar volgende kind. Ze is uitgeput, ik geef haar energie en stop haar in bed. Ze geeft zich volledig over. Wat is ze mooi! Ik ben benieuwd hoe de relatie met haar moeder is. Ze ontwijkt mijn vraag. Meesterschap Wanneer de geest ervoor kiest als mens geboren te worden, kiest hij voor de leerschool van afgescheidenheid met als gevolg de dualiteit. Inzicht vormt de sleutel om deze dualiteit te overstijgen. Iedere situatie die wij buiten onszelf ervaren weerspiegelt datgene wat wij in onszelf niet onder ogen wensen te zien. Elke ogenschijnlijke beperking vormt een sleutel voor iets nieuws. Het kan een uitdaging zijn de beperking te overstijgen. Wanneer dit onmogelijk blijkt, ligt de uitdaging erin besloten om de ruimte binnen de beperking te exploreren en daarin je grenzen te verleggen. Een kleine achtertuin wordt een paradijs van oneindigheid wanneer jij het centrum durft te zijn, in plaats van de begrenzing te vormen. maandag 6 maart We beginnen deze dag met het dansen van verschillende ritmes, behorende bij de diverse elementen aarde, water, vuur, lucht en ether. Het is heerlijk om de dag op deze manier te begroeten, daar gaat de energie lekker van stromen. Op weg naar de kliniek komen we voorbij een garage met tweedehandse auto’s en ik krijg een heldere impuls, we gaan een auto kopen. En zo geschiede. Het wordt een Volkswagen Jetta van twaalf jaar jong met inruilgarantie. Ik voel me safe, heb een goed gevoel. Er is een keuringssticker op de ruit die geldig is tot het einde van het jaar. Dat moet dus snor zitten! Lucie en Selina zijn overleden. Ik had niet anders verwacht. Baby Brilliant verbaast me. Hij is veel beter dan de eerste dagen. Zijn hartje klopt normaal en dat blijft zo. We drinken thee met zuster Fidelia. Zonder haar liefde zou het hier niet zijn zoals het is. Zij is de Moeder Teresa van deze plek. Ik breng veel tijd met de vrouwen door. Zij hebben het niet gemakkelijk, wetende dat een van hen het volgende slachtoffer zal zijn. Er spelen allerlei wilde plannen over lezingen en cursussen door mijn hoofd, maar ze moeten even wachten tot we terug zijn. We gaan eerst iets meer zien van Zuid-Afrika. Die avond gaan we naar Carolina in Tsakane. Ik ben uitgenodigd om iets te vertellen over genezing. Carolina heeft last van haar rug en haar benen. Vele negervrouwen op leeftijd zijn ‘zwaar in gewicht’. Dit betekent overbelasting voor het lijf. Ik geef haar een

Yasmin Verschure

61/127


reikibehandeling. De kamer begint vol te stromen en binnen korte tijd zijn er zo’n vijfentwintig vrouwen binnen, zwarte vrouwen. Zij beginnen gospels te zingen en te dansen. Al versta ik geen Zoeloe, ik dans en klap van harte mee. Dit is immers mijn natuur! Pat, een van de aanwezigen, bidt als eerste voor. Zulke vrouwen bij ons op de preekstoel, en de kerken zouden onmiddellijk weer vol stromen. Dit is pure bezieling! Ik begrijp dat ze over hoop en geloof spreekt. Andere vrouwen volgen. Ieder bemoedigt en ondersteunt elkaar. Er wordt mij gevraagd om te spreken. Ik spreek over geloof, over hoop, over kracht, over liefde en genezing. Ik vertel hoe dankbaar ik ben hier te mogen zijn. Hoe zeer ik geniet van dit gebeuren en hoeveel ik van hen hou. Ze stralen. Pat is een bron van inspiratie. Ze is ongetwijfeld een helder doorgeefluik. Na mijn woorden is het tijd voor het individuele gedeelte. Iedereen praat, schreeuwt, huilt en bidt op zijn eigen manier. Dit is fantastisch, dit is absoluut geweldig. Hier is geen enkele therapie nodig. Geen psychiater, geen RIAGG zou dit kunnen verbeteren. Deze vrouwen zijn hun eigen therapeuten en weten intuïtief wat belangrijk is om het leven aan te kunnen. Alles wordt ter plekke uitgewerkt, niemand voelt zich op enige wijze beperkt. Wat een geschenk! Na afloop word ik gezoend en omhelsd en Pat noemt me een geschenk uit de hemel. Spiegels Zien dat iedereen en alles deel uitmaakt van onszelf, kan in eerste instantie een schokkende ervaring zijn. Dit heeft te maken met de scheiding die we binnen onszelf ervaren sinds het moment dat we onze paradijselijke staat hebben verlaten en zijn afgedaald in de materiele wereld der vergetelheid. Naarmate we onze omgeving gebruiken als spiegels om onszelf in te herkennen en aan te polijsten, gaan we steeds meer van onze oorspronkelijke staat herkennen en accepteren. De sluiers tussen de zichtbare en de onzichtbare werkelijkheid lossen langzaam maar zeker op en we kunnen uiteindelijk alles en iedereen omarmen als een deel van onszelf. Dan zien we in alles en iedereen de schoonheid en de harmonie van de Schepper. Het onweert heftig wanneer we naar huis gaan. We moeten door het gras waden. Wat maakt het allemaal uit? Mijn hart zingt. We kijken naar de buurman. Hij kan niet uit zijn auto vanwege de wateroverlast. Slingert zich moeiteloos over het dak naar de andere kant waar het droger is. Het leven hier is simpel. dinsdag 7 maart We halen onze auto op. De kilometerteller moet nog gerepareerd worden. We lopen te voet door een veld van bloemen naar het winkelcentrum. We pikken wat informatie op bij de plaatselijke wegenwacht. Wat een geweldige service! Dat is doorgaans heel goed hier, de dienstbaarheid. Daarna is de auto klaar en rijden we naar Francis Care. Ik maak bij het afslaan bijna een ongeluk. Het is even wennen om links te rijden en rechts te kijken! We gaan rechtstreeks naar de volwassenen. Viola vertelt me haar verhaal en dan volgt Margret uit Zimbabwe. Zij heeft haar familie al vijf maanden niet gezien. Ze is naar Johannesburg gekomen om geld te verdienen voor haar familie. Wie zal er nu voor hen zorgen? Nee, om zichzelf maken ze zich geen zorgen, het is steeds die ander. Het is schrijnend. Op de zaal ligt een nieuwe vrouw. De verpleging vraagt me haar wat aandacht te geven. Ze is nog erg gesloten maar toch gebeurt er iets in haar ogen. Dan

Yasmin Verschure

62/127


wordt buurvrouw Sophia obstinaat. Ze heeft haar boeltje gepakt en wil naar huis. De hele staf bemoeit zich ermee. Ze proberen haar te overtuigen hoe goed het hier voor haar is. Dat zal wel zijn, ze begint steeds harder te schreeuwen. Ik vraag toestemming om iets met haar te doen. Twee minuten later is ze volkomen rustig. Ik vertel haar dat ik begrijp dat ze kwaad is en dat ze dat ook mag zijn. Dan vraag ik wat ze wil. ‘Naar huis, natuurlijk’. Dat is niet mogelijk, maar we kunnen samen wel gaan wandelen in de prachtige tuin. Ik neem haar bij de hand en voor de ogen van de verbaasde stafleden wandelen we de tuin in. Ik spreek mijn beste Afrikaans, we praten over vogels en planten. We zitten genoeglijk op onze knieën, ruiken aan de bloemen en genieten van hun prachtige kleuren. Ik zie nu pas haar verborgen schoonheid. Voor het eerst rijd ik in onze ‘eigen’ auto naar huis. Het is ruim vijfentwintig kilometer en behoorlijk druk op de weg, maar alles gaat goed. Het was een pittige dag, maar na een douche voel ik me stukken beter. woensdag 8 maart Op naar de kliniek. Heerlijk, hier bij de kinderen. Het is puur ‘zijn’ en genieten voor ons allebei. Zij geven ons energie. Daarna gaan we naar de volwassenen. Freda heeft enorme pijn. Ze ligt helemaal alleen en werkt verbeten aan haar handwerk. Het is pijnlijk om te zien. Ik blijf bij haar en tracht haar zoveel mogelijk te ontlasten. Op die momenten zou ik God zelf willen zijn. De dood in de ogen zien vind ik geen probleem, maar het lijden daar omheen. God, moet dat nou? Het duurt lange tijd voordat Freda eindelijk rustiger wordt en wegzakt. Godzijdank! Pijn verplettert op een natuurlijke manier het ego en dwingt ons tot volledige overgave, ja dwingt ons letterlijk op de knieën. We geven uiteindelijk al ons verzet op en buigen onszelf in alle nederigheid voor het allerhoogste, onze hogere innerlijke waarheid. donderdag 9 maart We gaan op bezoek bij Vader Patrick. We worden warm ontvangen door Patrick en huishulp Myra. We spreken over de wederkomst van Christus en wat dit zal betekenen voor Zuid-Afrika. We spreken over Aids en over liefde. In eerste instantie wat sceptisch, maar uiteindelijk luistert Patrick met een open hart en nodigt me zelfs uit om in zijn kerken te komen spreken. Ik geef een volledig ja. Eenmaal thuis is Mary er niet. We praten met Reina en Jolanda over energie en hoe de energie van de goudmijnen op ons uitwerkt. Ze herkennen dit allebei en vooral Reina voelt zich opgelucht. Ze kan nu haar gevoelens beter ontrafelen. Giri reageert op de energie door prikkelbaar te zijn. Mijn lijf reageert heftig en dat is dan ook de reden dat we een onderbreking plannen tijdens ons verblijf. Tsakane is de bakermat geweest van opstanden en geweld in de jaren zeventig en tachtig. Ze hebben in die periode onder andere de hostals proberen omver te halen. Deze hostals functioneerden als onmenselijke opbergplaatsen voor mannen welke naar de stad kwamen om te werken. Dit hele proces heeft zich een aantal jaren geleden herhaald. Op dit moment voelt Tsakane als de lichtste plek van de drie voorsteden: Brakpan, Geluksdal en Tsakane. Later, wanneer ik de krotten van

Yasmin Verschure

63/127


Langaville krijg te zien, het armste woongebied, zal ik beamen dat het daar nog lichter voelt. Hoe meer armoede in materiele zin, hoe meer blijheid in de geest. Op uitnodiging verzorg ik een genezingscirkel op de laatste dag van de Aids-Awareness cursus. Ik werk ruim een uur met zo’n vijfendertig jonge zwarte mensen die ik nooit eerder heb gezien en daag ze uit om het beste van zichzelf te tonen. Als dat naar mijn gevoel wat schuchter gaat, stap ik zelf in het midden van de cirkel en geef het voorbeeld. Ze volgen met een enorme openheid en volledige overgave. ‘Poeh, kun je niet terugkomen, ik word hier zo rustig van’. Giri en ik geven samen met Nico en Patrick zogenaamde gebedsgenezingen. Ik doe dit op mijn manier en ook vader Patrick en Nico, de cursusleider, willen op mijn stoel. Terug in de cirkel, terwijl we staan te zingen en te bewegen op de ritmische klanken van de gospelsongs, vertelt Nico dat hij onder de indruk is en van me wil leren. Ik zie zoveel verdriet in pater Patrick. Ik vraag me af hoe hij over God kan spreken en de mensen tot voorbeeld wil zijn, terwijl hij zichzelf zo verscheurd en afgescheiden voelt. In God geloven is één ding. In God ‘leven’ is een ander hoofdstuk. De kenmerken daarvan zijn volledige verbondenheid en pure vreugde. We bezoeken Immanuel. Hij heeft Aids en is er ernstig aan toe. De glans is reeds van zijn gezicht verdwenen. Wanneer blanken ziek zijn worden zij grauw, zwarten verliezen hun glans en worden dof. Ik geef Immanuel een korte reikibehandeling en stop hem met behulp van Giri in bed. Hij slaapt onmiddellijk in, de slaap der verlichting! Hij zal er niet meer zijn wanneer wij huiswaarts keren. Godzijdank zijn er vele liefdevolle mensen om hem heen die voor hem zorgen alsof dit de gewoonste zaak van de wereld is. En dat is het ook nog steeds in de zwarte en gekleurde gemeenschappen hier in ZuidAfrika, de gewoonste zaak van de wereld om je familie, je buren enzovoorts, in alle opzichten terzijde te staan. vrijdag 10 maart Mary heeft besloten dat ik cursus zal geven voor de ondersteuningsgroep. Ik zet wat ideeën op papier, dan kan zij daarmee aan de slag terwijl wij weg zijn. Onze laatste ‘gang’ voorlopig naar de kliniek. Het verbaast me opnieuw hoe snel deze kinderen reageren. Maar ook de volwassenen. Niets ontgaat hen. Vreugdebrenger Bongakonki springt vanuit het niets op mijn nek. Hij is bijna twee, deze ster van iedereen. Zijn naam betekent ‘vreugdebrenger’. Hij doet die naam absoluut eer aan. Wat een beweeglijkheid, wat een onbaatzuchtigheid. Hij is altijd daar waar hij nodig is. Hij is een liefdevol klein aapje die overal tegelijk lijkt te zijn en troost brengt daar waar troost nodig is. Een lieve engel die gekozen heeft voor dienstbaarheid en geïncarneerd is in een beperkt kinderlijfje. Op weg naar huis loopt de auto warm. We gaan terug naar Boksburg nadat hij afgekoeld is. Gelukkige wij! Terwijl ik stop bij de garage spat de slang uit elkaar. Al is het bijna sluitingstijd, er wordt net zo lang gewerkt tot de auto klaar is.

Yasmin Verschure

64/127


Die avond komt zuster Leila binnenvallen. Hoewel ik moe ben, voel ik me opknappen in haar aanwezigheid. Ze is een warme en inspirerende vrouw die in Pietersmaritzburg een fantastisch creatief project heeft opgezet voor en met vrouwen. Ze is gecharmeerd van Nieu Bethesda en er vast van overtuigd dat wij dat ook zullen zijn. Dat zullen we morgen onderzoeken. Moe, maar dankbaar voor alle goede zorgen van onze engelen gaan we slapen. Het wordt een vroegertje morgen.

Yasmin Verschure

65/127


REIZEN ‘Liefde is de perfecte bescherming tegen alle negatieve invloeden’. zaterdag 11 maart Om vier uur staan we op en even later rijden we aan, terwijl het nog volop donker is. We nemen de snelweg en om negen uur, even na Bloemfontein, wanneer we onze eerste stop maken, hebben we er reeds vijfhonderd kilometer op zitten. Tot Colesberg blijft het landschap leeg, vlak, eentonig en saai. Het wordt opletten om niet in slaap te vallen. Het stadje heeft charme, een lief kerkje en een fijne koffieshop. De weg wordt primitiever en het landschap interessanter en heuvelachtiger. Stom dat we niet getankt hebben in Colesberg. Maar we halen het wel tot Nieu Bethesda en daar zullen we ongetwijfeld een tankstation vinden. De laatste vijfendertig kilometer gaan over onverharde wegen. Het landschap wordt steeds boeiender, desolaat met een rif van bergen. We laten de wereld achter ons, we zitten in het hart van de Karoo. Na de zoveelste bocht ligt daar als een soort van Fata Morgana Nieu Bethesda. Er staat een pomp in het dorpsstraatje, die echter niet langer in gebruik is. Het is nog tien kilometer naar de farm van Peer en Anna, maar die hebben ongetwijfeld petroleum ‘op stok’ volgens de mensen op de straat. We worden hartelijk ontvangen door Peer en Anna. Zij zijn de vijfde generatie blanken op dit kolossale landgoed van meer dan zestienduizend ha. Wij krijgen een volledig koloniaal huis tot onze beschikking, gebouwd in 1920. De druiven zijn rijp en we gaan onmiddellijk over op het ‘druivendieet’. Het is op, mijn rug verveelt me al een aantal dagen, slapen dus. zondag 12 maart We staan rond negen uur op. Ik voel me gebroken. Er is geen elektriciteit vandaag. Peer brengt een kruik gas zodat we thee kunnen zetten, de gezonde rooibos thee van ZuidAfrika. We maken een bergwandeling over de schapenpaadjes. Ik houd van dit droge landschap, wat volop groen is na alle regen en een weelde aan bloeiende planten bevat. De boeren zijn dankbaar na een periode van elf jaar droogte, waarin inmiddels bijna alle farms verdwenen zijn. De meeste gaan over in handen van buitenlanders. Niet iedereen is daar zo blij mee. Er is absolute stilte in dit gebied. We horen slechts de geluiden van de krekels en de vogels. We genieten van de stilte, de schoonheid in de natuur, de prachtige sterrenhemel en de luxe van het buiten zijn. We hebben verder niets nodig. De auto blijft op stal. maandag 13 maart Naar het dorp. We bezichtigen het Uilhuis en de Kamelentuin van Helen Martin. Helen was een vrouw die haar zielsverlangen op een creatieve manier heeft uitgedrukt door haar eigen ‘Mekka’ te creëren. Ongelofelijk, je vindt hier alle heilige plekken van deze wereld. Ze gebruikte hier gemalen glas voor. Haar beelden zijn gericht naar het oosten. Helen wordt voor ‘gek’ versleten of voor een kunstenaar. Zo gaat het doorgaans met

Yasmin Verschure

66/127


mensen die gaven hebben welke de doorsnee mens niet kan begrijpen. We krijgen een goed gesprek met Eddy, de eigenaar van de koffieshop. Hij vindt negers lui, maar luistert toch met openheid en interesse naar mijn ervaringen. Het geeft hem volgens zijn zeggen nieuwe inzichten. Moe en stoffig komen we thuis. Het zwembad is te koud, dus gaan we onder de douche. We maken nog een avondwandeling. Luisteren naar het betoverende geluid van de vogels en krijgen marters, vele soorten sprinkhanen en ander klein wild te zien. Terwijl ik in mijn dagboek probeer te schrijven, vliegen de vleermuizen rond mijn oren. Alles is open hier. Er gaat geen deur op slot. Er zijn geen hekken, geen hoge muren, prikkeldraad en beveiligingsystemen. Is dit hetzelfde Zuid-Afrika? dinsdag 14 maart Ik had wederom een beroerde nacht en voel me geradbraakt. Begin te geloven dat het bed met veren geen goede uitwerking op me heeft. We rijden naar de Compasberg. Zien wel hoe ver we komen om hem te beklimmen. Hoewel het deze morgen regende, klaart het op wanneer wij aan onze trail beginnen. Ik ga me tijdens het lopen steeds beter voelen. We krijgen rode hartebeesten en vlinders te zien. Terwijl we op onze rug liggen te rusten, scheren de adelaars boven ons hoofd. Wat een geschenk! En verder is er absoluut niets dan wind, zon en wolken, waarachter de zon zich regelmatig verbergt. Er is een moment waarop ik zeker weet dat ik het gemakkelijk zal halen. Maar net onder de top besluit ik dat het genoeg is. Bewijzen hoeft al lang niet meer. Wanneer we beneden aan de voet van de berg zijn gekomen, barst er van het ene moment op het ander een enorm onweer los. Zo heftig dat de slagen ons in elkaar doen krimpen. We hebben onze plastiek capes uit Peru bij ons maar zijn daaronder binnen vijf minuten doorweekt. Het onweer stopt even plotseling als het begon. Dank God dat we niet op de top zijn, levensgevaarlijk in een gebied zonder bomen. Zelfs de machtige en heilige Compasberg is persoonlijk ‘bezit’. Je moet betalen om deze te mogen beklimmen. Hoe kun je in Godsnaam de bergen en het land bezitten? Het wordt tijd dat we onszelf gaan zien als beheerders die zorg mogen dragen voor het land, de dieren en alles wat we te leen hebben gekregen. Na een warme douche besluiten we Graaff Reinet te verkennen. Net voor het lieflijke dorpje stoppen we om een groepje ‘schooiertjes’ mee te nemen. Op dat moment zien we de rode hartebeesten in kuddes over de weg lopen. ‘Kijk jongens, dat hebben jullie op je geweten’. Dit is pure vreugde! Gezien de niet geringe afstand naar Graaff Reinet besluiten we morgen toch maar te verkassen. woensdag 15 maart We nemen afscheid van Peer en Anna, wandelen nog een keertje door hun prachtige tuinen en bewonderen de familiebegraafplaats van ‘Dorenbosch’. We kijken naar het ingewikkelde weefpatroon van een zeldzame grote spin. Wondertjes zijn het, steeds opnieuw.

Yasmin Verschure

67/127


Het gezicht van de Schepper Hoe prachtig is de natuur. Waar vind je een volmaaktere afspiegeling van de schoonheid van de Schepper? Hoe natuurlijk dat de zon voor velen het gezicht van de Schepper vertegenwoordigt. Hoe volmaakt in vergelijking met vele andere beelden is het ‘beeld’ van de natuur. In iedere manifestatie toont onze Schepper zijn gezicht. Alles wat we buiten onszelf waarnemen is de afspiegeling van het volledige universum, wat ieder van ons in het klein in zich draagt. Alles is bezield, er bestaat geen dode materie. Wanneer we dat beseffen zullen we met liefde en respect met de natuur omgaan en zullen we niet langer de aarde uitbuiten en de planten en de dieren gebruiken voor onze egoïstische doeleinden. Wanneer we de moeite nemen om echt naar de natuur te kijken, met de ogen van onze ziel, ofwel met een open hart, zullen we nooit meer zeggen dat er geen Schepper bestaat, simpelweg omdat we van onwetenden ‘wetenden’ geworden zijn. Freda ontvangt ons met een open hart en een pot thee. Zij beschrijft deze plek als de brug tussen Kaapstad en Johannesburg. Zij ziet zichzelf een brugfunctie vervullen tussen de zwarte, de gekleurde en de blanke gemeenschap nadat ze genas van kanker. Naarmate we richting Kaapstad gaan, maken zwarte gemeenschappen meer en meer plaats voor gekleurde. We slenteren door het gezellige stadje waar de straten vol zijn met donkere mensen uit de aangrenzende leefgemeenschappen. Hier zie we voor het eerst straatkinderen met honger en verlatenheid in hun ogen. De werkloosheid is hoger dan het landelijke gemiddelde. Schapen en koeien vernietigen de natuurlijke begroeiing die voldoende proteïne bevat voor het natuurlijke wild. Aangezien rode hartebeesten nauwelijks water nodig hebben in een gebied waar water schaars is, wordt onderzocht of zij een mogelijke oplossing kunnen bieden voor het voedselprobleem. Een prettige bijkomstigheid is het natuurlijke herstel en het behoud van de natuur. Een minder prettige kant is het verlies van kostbare arbeidsplaatsen in een gebied waar de werkloosheid schrikbarend hoog is. Nadat we de zonsondergang hebben gezien op de wildroute gaan we onderuit in onze luxe zitkamer en duiken we op tijd in het heerlijke bed. donderdag 16 maart Fantastisch en pijnloos geslapen! In de gezellige keuken zit een echtpaar uit Pretoria aan het ontbijt. ‘Pretoria, daar is onze reis gestart’, vertel ik enthousiast. ‘Waar?’ ‘In Mamelodi’. De vrouw kijkt me aan vol ongeloof en verbijstering. ‘Waar zeg je?’ ‘Mamelodi, en het is de beste start geweest die we ons konden wensen!’ Haar interesse voor ons is absoluut voorbij. We zijn vroeg in ‘de vallei der verlatenheid’. Dit is echte kost voor ons. In de intense stilte zien we hoe de bergen zich vanuit de mist langzaam aan ons onthullen. Het is pure magie. Het landschap is indrukwekkend. We zien vele soorten groot en klein wild tijdens onze adembenemende wandeling door het steeds wisselende landschap. Na de middag pakken we onze spullen om in Murrayburg een kennis te gaan ontmoeten voor ze naar Kaapstad vertrekt. We drinken nog een kopje koffie in de gezellige koffieshop waar dienstbaarheid hoog in het vaandel staat. Onder de rekening staat in het persoonlijke schrift van de

Yasmin Verschure

68/127


serveerster: ‘Dank je wel voor je bezoek’, Rosalyn. Ik kan het natuurlijk niet laten en schrijf iets liefs terug. We ronden ons verblijf af met een bezoek aan het Reinet-huis. Wanneer we binnen zijn, begint het te gieten. Ik realiseer me hoe we geboft hebben deze ochtend. Ik geniet aanvankelijk van het museum, maar in de kelder word ik ongelofelijk beroerd. Weg wezen dus. Nog even met de auto naar de garage. Er worden een aantal kleinigheidjes gefikst maar betalen, nee dat hoeft echt niet. Ook dit is Zuid-Afrika. We kopen brood, melk, maïsmeel en paraffine voor Lisette en haar vijf kinderen. Vele nederzettingen hebben nog geen water, elektriciteit of toiletten, al werkt de regering daar hard aan. Er wordt op paraffine gekookt. Vele kinderen hebben dan ook een paraffinevergiftiging. We worden aangehouden door de politie. Of we weten dat we in een illegale auto rijden. Ik schiet prompt in de lach. Het stickertje dat ik voor de keuring had aangezien bevat een ander kenteken dan onze wagen. Niet getreurd, de agent lacht met ons mee. Deze auto zou een bron van ergernis kunnen zijn, ware het niet dat hij ons vele vrienden oplevert! We gaan op weg naar Murrayburg. Onderweg stoppen we bij het wildpark. Door de regen is het pad onbegaanbaar geworden. We proberen het te voet, een slibberige uitdaging. Maar de beloning is een eenzame mannetjes eland die ons van een afstandje blijft beschouwen. Tegen halfzes zijn we in het gasthuis van de mooie Elma. Ik neem een warm bad en intussen arriveert Veronica. Veronica, van geboorte Nederlandse, is reeds zeventien jaar in Zuid-Afrika. Ze is jaren geïndoctrineerd door de veiligheidspolitie en moest zelfs haar woonplaats verlaten. Ze woont nu alleen in een kleine flat in Kaapstad. Uitgaan doet ze ‘s avonds niet, te gevaarlijk. Lifters meenemen, nooit, hoe zielig ze het soms ook vindt. Als je het al overleeft, ben je ongetwijfeld alles kwijt. In de auto stappen, ramen op slot en nooit meer stoppen, ook niet voor de politie die geen echte politie hoeft te zijn. Toch wil Veronica niet terug naar Nederland. Ze gaat vroeg naar bed, ze wil morgen op tijd aanrijden. Elma kiest ervoor om samen met ons nog een paar heerlijke uurtjes door te brengen waarin we delen over meditatie, gebed en geloofsbeleving. Het stroomt zonder enige belemmering tussen ons. Wat een geschenk. vrijdag 17 maart Wat een luxe om gewekt te worden door een engel als Elma met rooibos thee en beschuitjes. Giri en ik doen onze dagelijkse meditatie, we zwaaien Veronica uit en bekijken het prachtige huis, wat te koop staat voor slechts zestigduizend gulden. Deze plek kent geen toerisme, de werkloosheid is hoger dan tachtig procent. Elma is goed en open naar de donkere en gekleurde bevolking, al laat ze, zoals zij dit noemt, niet met zich ‘sollen’. Zij is een van de innerlijk ‘geheelde’ blanke Zuid-Afrikaners die ik onmiddellijk in mijn hart sluit. Zij zijn in staat een verbinding naar buiten te maken, omdat zij die verbinding in zichzelf gemaakt hebben. We nemen innig afscheid, alsof we elkaar al jaren kennen. Giri en ik krijgen een behoorlijke confrontatie in de auto. Het machogedrag in ZuidAfrika triggert iets in hem. Ongetwijfeld is dit een nieuwe laag van loslaten en genezing. Maar op dit moment heb ik daar even geen begrip voor. We komen uiteindelijk weer

Yasmin Verschure

69/127


met de pootjes op de grond en starten opnieuw met een open agenda. Elk moment kan het begin zijn van een nieuwe dag. In die zin is Zuid-Afrika absoluut het land van de waarheid. Alles wat onderdrukt is komt meedogenloos aan de oppervlakte. De autoweg wordt interessanter met adembenemende bergpassen en de mooie Meijerspoort route. Ik zit weer goed in mijn vel en geniet met volle teugen. We komen die avond aan in Swellendam, het derde oudste stadje van Zuid-Afrika. We vinden een prima gasthuis voor die nacht. zaterdag 18 maart We bezichtigen Swellendam in de vroege ochtend. Het is een schitterende plek. Via Bonnievale en Happy Valley rijden we naar Montagu. De straten zijn vol donkere mensen die zaterdags door hun bazen naar het dorp gereden worden om inkopen te doen. Dat maakt het straatbeeld kleurrijk en levendig. We krijgen een fantastische rondleiding door het dorp en de omgeving en meer inzichten in de verschillende achtergronden. De toch al wankele economie is volledig ingestort en de bevolking, en dit geldt in meerdere mate ook voor blanken, moet van alles verzinnen om zichzelf enigszins te onderhouden. We rijden later naar Robertson. Deze niet toeristische plek voelt onmiddellijk goed. We vinden een plekje in Leo’s gastenhuis. Profiteurs Er zit een Nederlands echtpaar op de stoep. Zij bieden ons een glas wijn aan. Een stemmetje in mij laat een duidelijk ‘nee’ horen. Jammer genoeg negeer ik dit stemmetje en neem het aanbod aan. Het zijn ‘echte toeristen’ en al snel wordt hun ongezouten mening over negers op tafel gelegd. Deze zijn onwillig om contact te maken met blanken en profiteren onder hun vlag. Ik voel dat al mijn cellen bevriezen. Ik sta op en zeg dat ik geen zin heb in dit soort discussies. Dat je goede en slechte blanken hebt en goede en slechte negers en dat ik een douche ga nemen. ‘Goedenavond!’ Even later sta ik onder de douche en schreeuw mijn pijn uit over het lijden en het onbegrip in deze wereld. Schoon en warm kom ik er onder vandaan. Ik heb weer wat opgeruimd en vergeef het koppel hun ‘onwetendheid’. Oordelen en fouten komen voort uit onwetendheid. Wetenden oordelen niet. Wanneer je dit beseft, is vergeving niet zo moeilijk meer. zondag 19 maart Opstaan, mediteren en de prachtige tropische tuin in. We gaan op stap met Ivan. Hij is een prachtige blanke Afrikaanse man. We praten openlijk over Afrikaanse mannen en hun moeite om oude machopatronen te doorbreken. Ivan heeft ook een aandeel in het Aids-project. Het verlangen bij de verschillende groepen om elkaar de hand te reiken is groot, maar het lijkt wel of zij de brug niet kunnen vinden! Ieder partij ziet uitsluitend zijn aandeel in het grote toneelstuk dat ‘leven’ heet. Geld verdienen is hier niet het allerbelangrijkste. Persoonlijke contacten en zorg voor de familie staan voorop. Eigenschappen die de blanken volgens Ivan hebben geleerd

Yasmin Verschure

70/127


van de zwarten. Aandacht en dienstbaarheid vind je overal. Er is veel hartenergie in Zuid-Afrika. Tegen elven rijden we richting Stellenbosch. In deze overigens mooie plek heb ik voor het eerst het gevoel dat we in het toeristencircuit zijn beland. Het voelt absoluut onwezenlijk. De sfeer van de stad en alle luxe etalages werken vervreemdend en opnieuw heb ik het gevoel dat ik niet langer tot deze wereld behoor. Ik voel me meer en meer toeschouwer. Er zit geen enkele aantrekkingskracht in al die ‘hebbedingen’ voor mij. Ik voel me vervreemd van Giri. Tegen de avond gaan we wandelen en uit eten in een visrestaurant. Het doet hem zichtbaar goed. God zij dank, er is weer contact. We besluiten morgen door te reizen naar Kaapstad. maandag 20 maart We staan vroeg op en na de ochtendmeditatie gaan we Stellenbosch in. Het is een gezellige drukte op straat van zwarte en gekleurde mensen die te voet en in de auto op weg zijn naar hun werk. Rond halfelf zijn we reeds in Kaapstad. We stoppen bij het Blauwbergstrand voor een wandeling en hebben een schitterend uitzicht op de Tafelberg. We besluiten het eerste het beste gasthuis te nemen. Dat is meteen oké en we voelen ons helemaal thuis in de ‘Dolfijnlodge’. Op naar het centrum. Zoals alle centra van de grote steden heeft ook dit centrum na de apartheid haar charme verloren. Hotels, kantoren en banken vertrekken naar de buitenwijken en het centrum verpaupert. Ik geniet van een neger die gitaar speelt en realiseer me dat ik deze activiteiten mis, de muziek en de dans. De kraamverkopers zitten er meestal apathisch bij. Als we bij de bank staan om geld te halen zie ik een knulletje spelen met een blikje. Ik ga op de grond zitten en we zijn onmiddellijk één in ons spel. Hij krijgt een knuffel en een regenboogoog. Ik voel me blij en dankbaar en ik weet weer dat ik overal mezelf kan zijn. Ik was mezelf even kwijt. Dit onschuldige kind bracht me terug bij mezelf. Genieten kan ik overal, zolang ik trouw blijf aan mezelf. Ik ben nu hier, dus laat me dan ook kiezen om volledig aanwezig te zijn en te genieten van al wat is zonder te mekkeren. Iedere ervaring is immers even waardevol. Ja, ik voel me veilig. Die avond gaan we naar zee. We genieten van de zonsondergang en het mooie uitzicht op de Tafelberg en op Robbeneiland. Daarna spelen we spelletjes op het terras van onze lodge. Wat wil een mens nog meer? dinsdag 21 maart Dag van de Mensenrechten. Ontstaan op 21 maart 1960 nadat Robert Sobukwe de zwarte en gekleurde massa opriep om massaal te weigeren identiteitspasjes bij zich te dragen. Er vielen negenenzestig doden en honderd en tachtig gewonden en deze zeer bezielde leider van het PAC kreeg levenslange eenzame opsluiting op Robbeneiland. Na een vroege strandwandeling gaan we op weg naar Waterfront. Omdat het een nationale feestdag is, kunnen we pas die middag om twee uur met de boot naar Robbeneiland. We genieten in de tussentijd van de levendigheid in dit stadsdeel en het spel van de zeehonden in de haven. We zoeken een plekje op een gezellig Italiaans

Yasmin Verschure

71/127


terrasje. Raken in de ban van een optreden door een prachtige neger die zijn publiek volledig in vervoering brengt door mensen te imiteren, zonder dat zij dit zelf in de gaten hebben. Zijn optreden is in alle opzichten natuurlijk en prachtig. Dit laatste vertel ik hem, wanneer hij mij tuk heeft terwijl ik wat geld in zijn bakje gooi. Op Robbeneiland krijgen we een rondleiding van een fantastische gids die ons duidelijk maakt dat bijna alle volkeren ter wereld hier in Zuid-Afrika wel een stukje geschiedenis hebben liggen. Na het eenzame huisje van Robert Sobukwe en de buitenwerkplaats gezien te hebben komen we bij de gevangenis. We ontmoeten een prachtige zwarte vrouw die zeven jaar vastgezeten heeft en in die tijd geen bezoek mocht ontvangen van haar kinderen. Dat is de enige pijn die ze nog heeft. We bezoeken de cel van Mandela. Ik voel me in één uur twintig jaar ouder worden. Vrouwen zaten gevangen op het vasteland en kinderen onder de achttien mochten niet op bezoek bij hun eigen ouders. Wat een liefdeloze maatregel! Hoewel je daar nooit over hoort spreken, waren er uiteraard ook blanken die de zijde van de negers en de kleurlingen kozen en zij aan zij vochten tegen het apartheidsbeleid. Ook de blanke gevangenissen bevonden zich op het vasteland. woensdag 22 maart Wij verlaten deze fijne plek aan het Blauwbergstrand. We rijden de kustroute met haar prachtige bergpassen en de schitterende uitzichten, onder andere op Somerset West. Buiten Steenbras zien we een krottenwijk en we stoppen om een foto te maken. Terwijl ik die neem zie ik een prachtige vrouw met kind naar me kijken. Ik zwaai naar haar, stop onze picknick in een plastic zak, baan me een weg door het afval en onder het prikkeldraad door. We genieten en knuffelen, ook al verstaan we elkaar niet in woorden. Ze is dankbaar voor het eten, absoluut open en erg mooi. Inmiddels staan er meerdere mensen om ons uit te zwaaien en terwijl we doorrijden stroomt mijn hart over van pure vreugde en dankbaarheid. Dit is wat ik ben, dit is wat ik wens te zijn.

Via allerlei lieflijke plekjes komen we in het kustplaatsje Hermanus. Hoewel de walvissen er in dit seizoen niet zijn, is het supertoeristisch. Niet blijven slapen dus, maar uitwijken naar een rustigere plek. Die vinden we even verderop. We vinden een heerlijke kamer met uitzicht op zee en kunnen in alle rust genieten van onze strandwandeling. donderdag 23 maart Slecht geslapen. Het is hier aanmerkelijk warmer ’s nachts en we zijn vergeten de fan aan te zetten. Wanneer we dat alsnog doen, vallen we onmiddellijk in slaap. Voorbij vroege strandwandeling! Op naar Swellendam dan maar. We eten een kop soep die met veel liefde is klaargemaakt. We exploreren het stadje en die avond zitten we tevreden op ons eigen terrasje te genieten van de schitterende heldere sterrenhemel. Giri is weer zichzelf en lekker ontspannen. Zuid-Afrika vanuit toeristenogen bekeken is een heel ander Zuid-Afrika, daar zijn we het absoluut over eens. Iedere situatie biedt echter die lessen die we wensen te ervaren. Inmiddels genieten we volop van onze vrijheid, de schoonheid en de ruimte.

Yasmin Verschure

72/127


Wanneer we die andere kant niet hadden ervaren, zouden we vast geloven dat ZuidAfrika een land is zonder problemen, waar je jezelf voor weinig geld kunt wentelen in weelde, overvloed en schoonheid. En ook dit is waar. vrijdag 24 maart We nemen een alternatieve route naar Knyshna en lopen de ‘sleeping beauty’ trail. Wat een ongelofelijke verscheidenheid aan planten biedt dit droge steppelandschap. Maar de trail kunnen we al spoedig niet meer vervolgen vanwege de natheid. Halfweg op de route krijgen we het sein: ‘weg gesluit’. Dat wordt even spannend, maar na overleg rijden we toch door. Het gaat uiteindelijk over de brug. We halen echter veilig de overkant. Daar nemen we een lifster mee en misschien is dat wel de enige reden waarom we deze onmogelijke weg genomen hebben. In het lokale ‘supermarktje’ koop ik wat te eten voor Marjorie. Ze is dankbaar en dolblij met haar lift. zaterdag 25 maart Het blijft hondenweer. Een wandeling in dit prachtige gebied moeten we dus maar vergeten. Jammer! We rijden richting Port Elisabeth en nemen de afslag naar het natuurreservaat ‘De Vasselot’. We vinden een simpel en betaalbaar onderkomen en we besluiten alsnog een wandeling te maken. Onze regenkappen blijken hier echter niet tegen bestand. Spelletjesdag dus en als compensatie gaan we uit eten in het enige plaatselijke restaurantje. zondag 26 maart Het is droog. We starten een spectaculaire wandelroute langs het strand, over rotsen en door bosgebied. Helemaal opgeladen rijden we naar Stormrivier en lopen voor het donker de toeristische ‘touwbrug route’. Deze brug is een gewild punt om zelfmoord te plegen. Wanneer je er af springt, weet je absoluut zeker dat je het niet overleeft. We besluiten op deze plek te overnachten. Helemaal weg van alles aan de prachtige rotsachtige kust genieten we in stilte van het klotsen van de golven, van de prachtige zonsondergang en de adembenemende sterrenhemel. maandag 27 maart Wakker worden met de zon in je blikveld en het geluid van de zee in je oren. Wat wil je nog meer? We genieten op ons terrasje van deze unieke plek en het schitterende uitzicht. Later lopen we een gedeelte van de Ottertrail. Spectaculair, langs de fascinerende rotskust met haar ruige golfbrekers. Niet voor beginners en zeker niet voor angsthazen! We zien een helikopter. Twee mensen zitten in de deuropening. Nee, dat zou ik niet durven, dat is te gewaagd voor mij. Later horen we de ware reden: ze zoeken de lijken van de negen mensen die omkwamen tijdens het waterraften. We vervolgen met enige spijt onze trip naar Port Elisabeth. Stoppen in Humansdorp om wat boodschappen te doen en koffie te drinken. De bloemist is tevens de enige koffieshop. Het is een prima plek en we hebben een heerlijk gesprek met Agnes. Als ze hoort dat we in Mamelodi zijn geweest en nu in Geluksdal leven, schrikt ze heftig en zegt dat we met ons leven spelen. Je ziet haar energie veranderen. Hoe is het mogelijk!

Yasmin Verschure

73/127


Wat een uitdaging om de werkelijkheid te zien achter alle sluiers van illusies . Zijn we moedig genoeg om alle valse beelden die we enerzijds door overlevering hebben overgenomen en anderzijds zelf gecreëerd hebben los te laten en onbevooroordeeld de ander tegemoet te treden? Of voelen we ons veiliger wanneer we in de afgeslotenheid van onze zelfgecreëerde gevangenis blijven zitten? In Port Elisabeth blijkt dat alles vol zit vanwege de vakantie. Met hulp vinden we toch een fantastische plek. Ik maak een verrukkelijke salade in ons eigen minikeukentje en dat voelt helemaal te gek. We zitten die avond buiten op ons terras onder de heldere sterrenhemel en genieten van de rust. Ook al zijn we opgesloten tussen muren en beveiligingsystemen, door de ruimte en de sfeer voelt dit niet vervelend. dinsdag 28 maart Na een rusteloze nacht staan we vroeg op. Het regent. Op naar het Sea View en Game Park, waar ze volgens zeggen jonge leeuwtjes schijnen te hebben. De ingang van het park voelt prima, we zien zebra’s en ander wild. Maar wanneer we in het leeuwengedeelte komen, mis ik de welpen. Deze zitten bij het restaurant. Al met al geeft het me een treurig gevoel. Zo kan God dit niet bedoeld hebben! Terwijl we de Sacramentstrail lopen langs het strand, verandert dit gevoel al snel. Gelukkig kan ik steeds beter loslaten. Eenmaal thuis nemen we een heerlijke douche en maak ik wederom een salade. En we genieten daar met volle teugen van. woensdag 29 maart We gaan vroeg op weg naar Addo, het olifantenpark. Onze dag begint fortuinlijk. Hoewel de meeste wandelpaden wegens wateroverlast zijn gesloten ‘vangen’ we meteen een olifant. We zijn zo bevoorrecht dat we hem gedurende lange tijd van zeer nabij kunnen observeren. Het blijft niet bij deze ene, we zien meerdere olifanten. Wat er precies met mij gebeurt, weet ik niet, maar hun ‘zijn’ raakt me tot in het diepst van mijn ziel. Er is zoveel wijsheid, zoveel kracht en eigenheid in deze oerdieren. Zij leven vanuit hun centrum en laten zich door niets of niemand storen. Zij hebben geen natuurlijke vijanden en staan niemand naar het leven. Tenminste, wanneer je niet onder hun zware poten terechtkomt of ongewild tussen al dat groen in hun bek verdwijnt. Rond het ven nestelen vogels in schitterende kleuren en de aloë vera staat in volle bloei. Wanneer het park begint vol te stromen, zijn wij al op weg naar Kayalendapa, een traditioneel dorp. Onderweg kopen we cactusvruchten van een jongen langs de straat. Hij is dolgelukkig. Als ik op zijn vraag dan ook nog een boterham en wat te drinken voor hem heb, zou hij me wel willen zoenen. Bij de afslag naar het dorp staat Alfred te liften. Hij moet naar Alicedale, dertig kilometer verderop. ‘Sorry Alfred, we gaan niet die kant op’. Dan voel ik hoe belachelijk dit is. We laten onze plannen los en brengen Alfred over de zandweg naar Alicedale. Halfweg pikken we nog een andere knul op, zijn naam is Richard. We delen van de vruchten. En dit alles geeft me zo’n heerlijk gevoel dat het niet uitmaakt dat we het dorp niet te zien krijgen, integendeel. Via Somerser East, waar we opnieuw de vergane glorie

Yasmin Verschure

74/127


voelen, komen we op de weg naar Graaff Reinet. We stoppen om een prachtige dubbele regenboog te bewonderen. Zuid-Afrika is immers het land van de regenboogverbinding. In Graaff Reinet huren we dit keer een traditioneel huisje. donderdag 30 maart Al vroeg zijn we op weg naar het nationale park. In alle stilte genieten we van de ongelofelijke verscheidenheid aan wild op deze plek. De trail is nog steeds gesloten, maar onze dag kan niet meer stuk. Na koffie gedronken te hebben op onze vertrouwde plek, rijden we naar Nieu Bethesda. We hebben een prachtige ontmoeting met Chris en Shamein. Er vloeien tranen van ontroering en herkenning! Het kost ons moeite om weg te komen. Eddy is er inmiddels ook en we drinken het enige wat hij heeft, mangosap. Om het verschil tussen blank en zwart duidelijk te maken, vertelt Eddy ons het volgende verhaal: Een zwarte vrouw loopt op straat en ruikt de geur van een braai (barbecue). Spontaan als zwarte mensen zijn, loopt zij haar neus achterna totdat ze bij het huis aankomt waar de geur vandaan komt. Wanneer ze aanbelt bij de poort, verschijnt de blanke gastheer om haar beleefd te vragen wat zij wenst... Voor de mensen die te blank zijn om dit verhaal te begrijpen: indien de gastheer een neger was geweest, zou hij zijn gast, blank, gekleurd of zwart onmiddellijk aan tafel hebben genodigd. vrijdag 31 maart We gaan vroeg naar ‘de vallei der verlatenheid’. Brrr..., het is baie (vreselijk) koud! Opnieuw zijn we getuige van de grootsheid van de Schepper. We raken niet uitgekeken op zijn creaties, vandaag zijn het talloze wilde dieren. Schuwe velvet-aapjes komen voorzichtig, doch nieuwsgierig, dichterbij. We genieten intens van het schitterende landschap en ik voel de diepe verlatenheid, de intense stilte en de onaangetaste schoonheid van dit gebied. Ik voel het tot in de diepte van mijn cellen, ze gaan er van zingen. Wanneer de zon doorkomt, wordt het gelukkig snel warmer. Op advies van Shamein bezoeken we Iris in haar cadeauwinkel. Zij is betrokken bij het hospice-project voor Aids. Er volgt een boeiend gesprek over Aids en de samenwerking tussen de diverse groepen, welke vertegenwoordigd zijn in haar hospice-project. Jongeren die terugkeren uit de stad, brengen Aids mee naar deze plek. Iris en ik, we zijn beiden geraakt door deze warme ontmoeting. Ze vraagt ons terug te komen voor we vertrekken. Ik weet niet waarom, maar ik heb het gevoel dat ik Aberdeen moet zien. We komen daar in contact met Ellie en van haar horen we een andere kant van het verhaal. Ellie vertelt openhartig over haar ervaringen met zwarte en gekleurde mensen. Ze is zo vaak teleurgesteld en bedonderd dat ze geen zwarten meer in haar huis wil hebben. Ik voel dat ik kan luisteren zonder te oordelen. Iedereen is slachtoffer van de omstandigheden, iedereen is beschadigd, ook de blanke mens. Ik vraag haar waarom alle deuren op slot zijn, terwijl het ogenschijnlijk zo veilig lijkt. Ze vertelt dat het aantal bedelende kinderen dagelijks toeneemt. Wanneer we haar ontmoeten is ze een enigszins stuurse gesloten vrouw, wanneer we vertrekken voelt ze volledig getransformeerd. Ik krijg een welgemeende en warme omhelzing.

Yasmin Verschure

75/127


Mededogen We zijn allemaal daders en allemaal slachtoffers. Aan welke kant we staan gedurende dit leven is afhankelijk van de rol die we gekozen hebben om te spelen. Uiteindelijk gaat het uitsluitend om de ervaring. De grootste genezing die ikzelf mocht ontvangen hier in Zuid-Afrika is de ervaring dat ik voor het eerst open kon zijn naar iedereen, niet alleen naar de sociaal zwakkeren. Voor het eerst in mijn leven sluit ik mijn eigen ras in mijn armen en in mijn hart, voel mededogen voor iedereen en maak daarin niet langer onderscheid. Het maakt niet uit of het verhaal van Ellie waarheid is voor mij. Ongetwijfeld zou ik het anders doen. Maar het is haar waarheid en die wens ik te respecteren. Op de terugweg overtreden we wederom alle regels. We geven een lift aan een jong koppel en hun baby. Het zijn junkies en ze zijn reuze dankbaar. zaterdag 1 april Wanneer we ’s morgens buitenkomen, staat de tuinjongen met volle toewijding onze auto te wassen. Hij heeft ons gisteren geholpen en we hebben hem wat gegeven. Dit is zijn dank je wel. We gaan Iris opzoeken. Wanneer we de auto parkeren in het centrum van Graaff Reinet, komt Siabonga naar ons toegelopen. Hij kijkt me smekend aan met zijn grote onschuldige ogen en vraagt of hij op onze auto mag passen. Ik kroel hem door zijn kroeskoppie, geef hem een zoen en een volmondig ‘ja’. Iris straalt wanneer ze ons ziet. Ze laat er alles voor staan. We praten en knuffelen. Ze geeft me een cadeautje en vertelt me dat ze vaker mensen zoals wij zou willen ontmoeten. ‘Giri, weet je dat ze prachtige ogen heeft? Zul je niet vergeten dat iedere dag tegen haar te zeggen?’ Terug naar Siabonga, wiens naam ‘dankbaarheid’ betekent. Hij is erg blij met zijn twee Rand en vleit zich vol vertrouwen tegen me aan. Ik vertel hem hoe mooi hij is en vraag hem het hemd van zijn lijf. ‘Blijf zoals je bent, jij zonnetje van Graaff Reinet’. Ik zit in de auto en blijf naar hem kijken. Dan herinner ik me de regenboogogen. Dat levert onmiddellijk een nieuwe knuffel op. ‘Wil je een banaan,’ vraagt hij. ‘Nee lieverd, die zijn voor jou.’ Een zwarte vrouw blijft vol genoegen staan. Ik vraag haar: ‘Is hij niet mooi?’ Ze knikt vol overtuiging. ‘Maar jij ook’, zeg ik. Een gerealiseerde meester Siabonga is een van die uitzonderingen die onder alle omstandigheden zal overleven. Hij voelt zich geen slachtoffer. Hij straalt warmte en vertrouwen uit en is geliefd bij iedereen. Deze knul van tien verdient genoeg om zijn familie te onderhouden. Ongetwijfeld nooit op school geweest, is hij puur en onbedorven en nog direct in contact met zijn innerlijke wijsheid. Siabonga laat ons zien dat je iedereen dezelfde kansen kunt geven, maar dat niet iedereen deze mogelijkheden op dezelfde manier kan benutten. Simpelweg, ieder heeft niet hetzelfde gereedschap tot zijn beschikking als Siabonga. Hij is een gerealiseerde meester in een kinderlijfje. We nemen afscheid van deze plek die ons zo dierbaar is en rijden richting Middelburg. Aan het eind van de middag zijn we in Aliwal Noord. We vinden een schitterende plek om te slapen. Na een late wandeling neem ik een super-de-luxe bad in de romantische badkamer. Wat een weelde! Wederom hebben we driehonderd kilometer gereden door

Yasmin Verschure

76/127


dit kale landschap, met slechts hier en daar een nederzetting. Het heeft wel wat, deze intense verlatenheid. zondag 2 april Om half acht zijn we reeds op weg. We pikken onderweg Jeremiah op, een neger met een prachtige uitstraling. Nou daar kan Selina ook nog wel bij. Zetten beiden af aan de grens met Lesotho, hun thuisland. Wij maken een koffiestop in Lady Brand. Dan rijden we richting Bethlehem en komen langs de afslag Modderpoort. Iets doet ons besluiten om die afslag te nemen. We stappen rechtstreeks de oudheid binnen daar bij St. Augustinus. Er blijkt een mysterieuze grot te zijn en een rotspartij in de bergen met de oudste tekeningen van de bosjesmensen. Het is stil en sacraal, de toerist komt hier niet. Terwijl er een Zionistische gebedsdienst in de grot plaatsvindt beleven wij de oudheid in de heuvels. Voor het eerst heb ik het gevoel dat ik me helemaal kan verbinden met de diepe wortels van het oeroude Zuid-Afrika. Hier zou ik langer willen blijven. Helaas, ze wachten op mij in Geluksdal! In Bethlehem ontmoeten we Betty. Haar gastenhuis is vol maar ze zoekt een andere plek voor ons. Op mijn opmerking dat ze naar mijn gevoel niet zo’n gemakkelijke tijd achter de rug heeft, vertelt ze dat ze twee zonen verloren heeft. De ene werd doodgeschoten in Gauteng tijdens de diefstal van zijn auto. Ik sluit haar in mijn armen. Ze laat het helemaal toe en zegt dat ze dit even nodig had. Ondanks deze aangrijpende ervaring is ze mild en vol mededogen naar alle rassen in Zuid-Afrika, al ziet ze de problemen de eerste duizend jaar nog niet opgelost. maandag 3 april Fantastisch geslapen in Franci’s gasthuis. We struinen door Bethlehem en nemen een foto van de rivier de Jordaan. We rijden een schitterende route door een vallei vol bloeiende kosmos naar Clarens. Drinken koffie bij Louw en hebben wederom een ontmoeting, zo sprankelend dat we twee uur later nog in zijn shop zitten. Louw is verbaasd over mijn inzichten in de problematiek in Zuid-Afrika en kan niet geloven dat we nauwelijks twee maanden hier zijn. We vinden het zo heerlijk hier dat we Clarens gaan verkennen en een prachtige cottage vinden bij Barbara aan het water. Ze neemt ons mee op strooptocht. We zien een lieflijk huisje met een schitterend uitzicht op de berg Horeb. De eigenaar van vierentachtig is een plaatje en ik vertel hem dat uiteraard. Hij kijkt me ongelofelijk aan. ‘Hoe kan ik nou mooi zijn, ik ben oud’. ‘En toch, je bent prachtig’. We laten twee stralende mensen achter. We gaan op weg naar Fouriersburg. Ook al heb ik me opnieuw voorgenomen geen lifters mee te nemen na het verhaal van Betty, eenmaal voorbij het liftende koppel vraag ik Giri te stoppen om terug te gaan. Alleen de vrouw gaat mee en dat voelt prima. De weg naar Fouriersburg is prachtig en er is veel activiteit in het dorp. Op de terugweg pikken we Abel op. Betty ligt al weer eeuwen achter ons. We gaan die avond te voet naar het dorp. Het voelt veilig in het donker op straat. We eten salade en pizza in een prettige sfeer. Later zitten we voor onze cottage aan het kabbelende stroompje. Wat een schitterende plek om een boek te schrijven! Ann vertelt dat haar zus in een kliniek werkt in Heidelberg, waar men ontdekt heeft dat de afval van de goudmijnen aan de basis ligt van ontelbare ziekten. Het bevestigt mijn observatie van die eerste dag in Geluksdal, toen ik acuut onderuit ging en vermoedde dat dit te maken moest hebben met de energie van de goudmijnen.

Yasmin Verschure

77/127


dinsdag 4 april Het is wederom koud en guur. We nemen afscheid van Barbara en haar mooie plek en rijden via de Golden Gate route naar huis. We lopen een fantastische en gewaagde trail naar de Echokloof en de Mushroomrocks, maar het is kossie voor ons bekkie en we genieten met volle teugen. In Heidelberg sluiten we onze vakantie af in een lief eethuisje. Janny maakt salades en een heerlijke fruitshake voor ons. Het is een verbazingwekkende heerlijke plek.

Yasmin Verschure

78/127


TERUG IN GELUKSDAL ‘Er is geen afstand. God en ikzelf vullen alle ruimte’. Er is niemand aanwezig in het zusterhuis wanneer wij aankomen in Geluksdal. woensdag 5 april Er is sneeuw gevallen boven in de bergen en het is daarom baie (heel erg) koud en nat. Wij hebben niets bij ons dan een enkele trui en zomerkleding. We gaan met Mary naar het jongerenhuis, het counselhuis voor het Aids-project. Ik kan niet geloven dat het in vier weken zo’n transformatie heeft ondergaan. Dit mens is werkelijk ongelofelijk. Ze vertelt me dat de geplande workshop vanavond al begint. Nou, waarom ook niet? Een cursus in wonderen Die avond vindt er een klein wondertje plaats, een unieke gebeurtenis. Voor het eerst komen beide gemeenschappen bijeen in een en dezelfde cursus. Er zijn zestien cursisten: negers, kleurlingen en blanken, waaronder één man en zuster Mary. Daarnaast zijn wij er ook nog, twee blanke buitenlanders. Het wordt een ware ontmoeting en een intense ervaring voor iedereen. Wanneer ik de bijeenkomst open met het aanroepen van de vier windrichtingen, onze voorvaderen, de engelen en de meesters, zie ik aanvankelijk enige verwarring. Dit strookt immers niet met het katholieke geloofssysteem. Na afloop straalt iedereen en we kijken allemaal uit naar de volgende sessie. donderdag 6 april We bezoeken Pater Patrick. Hij levert een enorm gevecht in zichzelf tegen de ‘verleiding’ om terug naar het platteland te gaan, waar hij zich zo thuis voelt. Volgens hem is dit ontsnapping van het lot. ‘Er is geen opstanding zonder een volledige kruisiging’, volgens Patrick. En dat is naar mijn gevoel maar al te waar. Sterker nog, ik weet het uit eigen ervaring. Maar wanneer Patrick beweert dat God samen met zijn zoon aan het kruis is gestorven, gaat me dat toch te ver. Naar mijn diepste overtuiging is God absoluut, eeuwig en onsterfelijk. De mens, het materiele lichaam van Jezus stierf. Datgene wat opstond uit het graf, was zijn goddelijkheid, zijn lichtlichaam. Zoals ook wij eens dit materiele lichaam zullen inruilen voor de grenzeloze onbeperktheid van ons lichtlichaam. Jammer dat we hier blijven steken, in essentie zijn we het absoluut met elkaar eens. Maar hoewel lijden deel uit kan maken van dit proces, voel ik me allerminst een slachtoffer en zeker geen martelaar. Sorry Patrick, dat trieste en dat zware, ik hoef dat niet meer, ik kan daar ook niets mee. Mijn beleving van God is pure vreugde en ik weet zeker dat hij er geen moeite mee heeft wanneer jij de stem van je hart volgt en teruggaat naar het platteland. Integendeel het zal hem mateloos plezieren, wanneer jij datgene doet wat je hart laat zingen. Dan zul je zijn loflied zingen en zijn vreugde verspreiden waar je ook bent.

Yasmin Verschure

79/127


Er volgen open en kwetsbare gesprekken met Mary. Nu Reina even weg is kan zij haar ruimte innemen en krijgt ze de aandacht die ze nodig heeft. Ze is blij met de sarong, die ik haar geef om haar vrouwelijkheid te eren. vrijdag 7 april De auto heeft weer kuren. Dat betekent dat we rustig moeten rijden naar Kate in Mamelodi. Ze is erg blij ons te zien. Oema ligt in het ziekenhuis voor een kleine ingreep en moet een nachtje in observatie blijven. Giri en ik maken een wandeling door de wijk en zijn wederom een bezienswaardigheid voor kinderen en grote mensen. Ik voel me thuis en veilig, het is hier stukken levendiger dan in Geluksdal. God zij dank is het overdag weer wat warmer. zaterdag 8 april Ik voel me vol van leven. Ik neem foto’s van Kate en we rijden naar Pretoria om ze daar te ontwikkelen. We bezoeken de Union Building met haar prachtige tuinen. Kate en ik lopen hand in hand door de stad. Hoe gewoon dit voor mij moge zijn, hier in ZuidAfrika is dit zeer ongewoon. We genieten van een groep kinderen die een traditionele dans uitvoeren, de Sepedi uit Noord Soto. Zo verdienen zij hun schoolgeld. Zij en hun ‘moeder’ achter de drum, ze zijn adembenemend mooi. Ik sta op straat te swingen. De kleinste uk is door haar ongekunsteldheid een ware attractie waar ik nauwelijks mijn ogen van af kan houden. Zij straalt pure levensvreugde uit, pure kracht. Die avond in huis hebben we een minder prettige ervaring. Er komen drie dronken mannen binnen vallen, lastig en onaanspreekbaar. Nee dank je wel, dit hoef ik even niet. Ik heb geen zin om naar hun geleuter te luisteren, nog minder om me te laten intimideren. Jullie lossen dit samen maar op, ik nok af. Later vraag ik Kate of ze nooit bang is. ‘Waarom zou ik’, zegt ze, ‘deze mannen zijn immers gewoon zielig en verdwaald’. zondag 9 april In alle vroegte zitten Ruth, Olga en ik knus bij Kate op haar bed naar het televisieprogramma te kijken over de inwijding van een blanke Sangoma (medicijnvrouw). Het is interessant en we genieten er van. Deel van het ritueel is het slachten van een geit en het drinken van zijn bloed. Nee, hier moet ik afhaken. Toch maar liever een Sangoma van deze tijd! Dieren hebben een ziel Dieren hebben een ziel en gevoel net als wij. Toen ik eens sliep naast een boerderij waar die nacht varkens opgeladen werden voor de slachterij, heb ik hun panische angst gevoeld. Ik heb daar een week lang last van had. Nog steeds wanneer ik een veewagen tegenkom op weg naar de slachterij vind ik dat moeilijk. Ik gebruik nu mijn energie om de dieren te zegenen. Hopelijk komt er een tijd dat we zo wakker worden dat we weten dat al het leed wat we anderen, dus ook dieren aan doen, terug zal keren naar ons zelf. De eenvoudige en rechtvaardige wet van oorzaak en gevolg. Hopelijk komt er een tijd dat we ons

Yasmin Verschure

80/127


realiseren dat ook dieren onze broeders en zusters zijn. Natuurlijk betekent dit niet dat we onmiddellijk moeten stoppen met vlees eten, het vraagt alleen om hier anders mee om te gaan. Dieren hebben ook recht op een goed leven. We mogen ons afvragen of alles zich moet offeren voor onze grenzeloze egoïstische begeerten. Dieren hebben geen keuze, wij zijn verantwoordelijk voor hun welbevinden. Het zou fantastisch zijn wanneer we naar alle dieren konden kijken vanuit dezelfde liefde die we doorgaans koesteren voor onze huisdieren. We besluiten de dochter van Ruth terug te brengen naar haar grootmoeder in Soweto. Bespaart hun een rit en wij kunnen Gail nog eens zien. Die is door het dolle heen. We kijken foto’s en lopen hand in hand door de straten. De jonge mannen op straat vinden dit te gek. Daar gaan ze voor, dat willen ze meer zien. Nou, daarvoor zijn we immers hier, reken maar, wij gaan ervoor. Jonge kinderen reageren enthousiast en open naar ons. Maar velen in Soweto zijn behoorlijk beschadigd, bang en minder open naar blanken. Wanneer we staan te wachten op de voorrijder die ons Soweto uit zal leiden, vraagt een knul: ‘Ga je me neerschieten of ga je een foto van me nemen’. Een dronken man probeert ons te stoppen. Gail zegt dat we onmiddellijk alle ramen moeten sluiten en de auto op slot moeten doen. Altijd en overal! Het duurt bijna een uur voor we Soweto uit zijn. Eenmaal thuis in Geluksdal maken we nog een avondwandeling met Mary. We ontmoeten de prachtige John die na een noodlottig ongeval gedeeltelijk verlamd raakte. Hij staat iedere dag aan de straat in zijn rolstoel, is een voorbeeld in geloof en vertrouwen en probeert de jeugd op een positieve manier te ondersteunen. maandag 10 april Ondanks de vervuiling van de goudmijnen, die als een laag dikke smog over alles heen ligt, voelen we ons prima. Dat betekent dat ons lichaam de flexibiliteit bezit om zich overal aan te passen. Tijdens mijn ochtendmeditatie ontvouwt zich het programma voor deze avond. ‘Inwijden zonder in te wijden’. Een nieuwe geboorte, een nieuwe start voor mezelf. Mijn vertrouwen in het universum en mijn bereidheid om te wachten tot het nieuwe zich aandient, worden nu beloond. Met Mary naar Pricella in Langaville, de krottenwijk. Mary zou willen dat ik iedereen kon ontmoeten en iedereen zou genezen. In dat opzicht heeft ze nog wat te leren! Ik heb geen enkele pretentie om mensen te kunnen genezen. Hooguit mag ik een kanaal zijn tussen de betreffende persoon en de bron van alle leven. Het wezen van de persoon weet wat goed voor hem is. Gezien de weg die ikzelf moest gaan, heb ik geen enkele behoefte om mensen te beroven van kostbare ervaringen die hun de kans geven diepere lagen in hun bewustzijn te ontsluieren. Simpelweg, al zou ik dit kunnen, ik heb het recht niet. Het heeft alles met liefde en respect te maken. Maar wat mag gebeuren, zal gebeuren. Wat mag genezen, zal genezen. Pricella is niet thuis en we lopen naar de crèche van Thembi, wiens naam ‘hoop’ betekent. Hier in de krottenwijken van Langeville, voel ik me onmiddellijk op mijn gemak. De mensen zijn opener dan in Geluksdal. Thembi, een absolute schoonheid, heeft haar oude krot omgetoverd in een crèche met ondersteuning van haar man en Zuster Mary. Wij worden vrolijk ontvangen. Het is schitterend om te zien hoe Mary

Yasmin Verschure

81/127


helemaal open bloeit. De kinderen zijn wondertjes van onschuld en schoonheid. Ze zingen enthousiast het volgende lied voor ons: God schiep de zon God schiep de bomen God schiep alles Dus God schiep mij Dit alles wordt staande uitgevoerd met onschuldige smoeltjes en prachtige gebaren. Thembi leert ze trots te zijn op zichzelf. Zij legt daarmee een stevig fundament en de belangrijkste basis die je kinderen mee kunt geven voor hun verdere leven. Zolang er mensen zijn zoals Thembi is er hoop voor Zuid-Afrika. En Mary is ongetwijfeld de Moeder Teresa van deze plek. Een prachtige jonge vrouw met de naam Pula komt met mij praten. Binnen een uur is ze een totaal ander mens. Achter al die façades van vriendelijkheid schuilen vaak ongelofelijke problemen. Het is een wonder dat ze me dit alles zo snel toevertrouwt en prachtig om te zien hoe snel ze loslaat, laag na laag. Die avond vullen Pula en Yvonne de cursusdeelnemers aan. Het wordt opnieuw een schitterende avond, waarin ik me volledig laat leiden door de energie van de groep. Alles gebeurt zonder het gebruik van symbolen of mantra’s. Het gereedschap is een open en liefdevol hart. Het resultaat is bijzonder. Na afloop voelt iedereen zich getransformeerd en letterlijk ‘verlicht’. Raza, een zwarte priester is op bezoek in het zusterhuis. Hij heeft voelbaar moeite met mij, ook al hebben we geen woord gewisseld. Mary had gehoopt dat hij zou deelnemen aan de cursus. Ze kan gelukkig niet alles regelen. Raza is net uit het ziekenhuis. Heeft een hartafwijking en een kapot gezopen lever. Zijn angst wordt begrijpelijk wanneer je weet dat hij bijna vermoord werd op zijn eigen erf. dinsdag 11 april Als ik opsta heb ik het gevoel dat ik een dagje rust wel kan gebruiken. Het pakt totaal anders uit. Om negen uur gaan we naar Pricella, dit keer alleen. Ik doe of ik niets van haar situatie afweet en haak alleen in op datgene wat zij mij vertelt. Binnen een half uur weet ik dat ze HIV-positief is en ken ik haar hele situatie. Ze is in tranen. Ik zit op mijn knieën voor haar en houd haar vast. Wat een onnoemelijk leed! Ik ontmoet drie van haar homovrienden die voor haar zorgen wanneer ze te ziek is om dit zelf te doen. Ze heeft haar baan verloren en leeft van de steun van haar moeder, van Mary en van geschenkjes die ze krijgt en weer verkoopt. Maar haar krot ziet er brandschoon uit, evenals Pricella zelf. We gaan naar het jongerenhuis. Happy is blij en enthousiast wanneer hij me ziet. Ik omhels hem en geef hem een zoen. Hij vertelt me dat zijn vader een week geleden in hun huis werd doodgeschoten. Ik schrik er niet meer van, het is hier bijna gewoon. Hij zegt dat hij een man is en sterk moet zijn. Ik vertel hem dat hij een nieuwe generatie mannen vertegenwoordigt, welke Zuid-Afrika kunnen genezen door kwetsbaar te durven zijn. Terwijl ik zijn gezicht tussen mijn handen houd, voel ik zijn opgezette klieren en ik herinner me dat ik reeds dacht dat ook hij… We brengen Happy naar huis. Zijn zus praat of er niets gebeurd is totdat ze begrijpt dat wij van de situatie afweten. Ik reinig het huis waardoor de sfeer aanmerkelijk

Yasmin Verschure

82/127


verandert. Een oom vraagt me hetzelfde te doen met zijn huis en och, ik voel me zo goed, waarom ook niet. Happy en ik, we doen het samen, kan hij dit werk doen wanneer ik er niet meer ben. Hij straalt, voelt zich bevrijd. We ontmoeten Pat op kantoor in het jongerenhuis. Ze ziet er mooi uit. Ze vertelt dat de workshop het beste is wat haar is overkomen. ‘Jij leert ons het verschil tussen knuffelen en knuffelen. Wij houden van knuffelen maar wanneer jij het doet voelen wij dat je echt van ons houdt’. En dat is een absolute waarheid, maar toch, ik ben heftig geroerd en voel de tranen in mijn ogen. Naar St. Francis Care. We gaan de dingen daar afsluiten. Er is hier in Geluksdal nu zoveel te doen dat we in ieder geval keuzes moeten maken. Bovendien hebben we besloten nog een poosje naar Durban te gaan om ons plaatje van Zuid-Afrika volledig te maken. We worden warm en hartelijk ontvangen door de staf. Velen zijn inmiddels gestorven, maar Graham is nog daar. Het is erbarmelijk om naar hem te kijken. Zijn blinde gezicht is volledig aangetast en hij kan nu zelfs niet meer eten. God verlos hem! We delen de foto’s uit die ik gemaakt heb. Wanneer ik geweten had hoe blij ze daar mee zouden zijn, had ik van ieder persoonlijk een foto gemaakt. Koko is er nog. Mijn God hoe is het mogelijk? Ik moet haar heel voorzichtig ompakken. Margret is weer wat opgeknapt, ze is blij als een kind met haar regenboogoog. Viola is veertien dagen geleden weggelopen, ze heeft zelfs haar baby van vier maanden zomaar achtergelaten. Dat kan ik niet rijmen met Viola. Haar man is echter thuisgekomen uit de gevangenis, dat zal ongetwijfeld de oorzaak zijn. Zelfs de Afrikaanse Sophia is van mij gaan houden. Hoe is het mogelijk, ze laat niemand tot haar toe. ‘Dag schat’, zegt ze, wanneer ik afscheid van haar neem. Later zit ik samen met Mary in de enige echte tuin die Geluksdal rijk is. Mary nodigt Raza uit om erbij te komen. Vertelt hem dat er geen toeval bestaat en dat hij niet voor niets hier is. Er ontstaat een gesprek waarin ik hem confronteer met zijn afkeer van mij, zijn energiepatroon, zijn agressie en zijn verdriet. Ik zie een openheid en een wonderlijk begin van heelheid ontstaan. En nu moet je ophouden Mary, Raza mag het verder zelf doen. Die avond, wanneer we een spelletje aan het doen zijn, komt Mary opnieuw binnen vallen. Ze pakt me bij de hand en neemt me mee naar de overkant. ‘Er is iemand die dringend genezing nodig heeft’. Achter twee lachende vrouwen komt Jolanda tevoorschijn. Ze knuffelt me steeds opnieuw en vertelt dat ze van me houdt en dat ze me nooit, maar dan ook nooit zal vergeten. ‘Want jij hebt mijn leven veranderd’. De elektriciteit is weer eens uitgevallen. We hebben een heerlijke avond bij kaarslicht met vertegenwoordigers uit de vijf verschillende continenten: Jolanda uit Amerika, Mary uit Zuid-Afrika, Euphrasia uit India, Jennifer uit Australië en Giri en ik uit Europa. Zelfs Raza is ontspannen en lijkt te genieten en regelmatig gieren we als blije kinderen van het lachen. Er is veel herkenning tussen Euphrasia en mij. Ze zegt dat ze me wilde zien nadat ze mijn naam hoorde, omdat ze de trilling van India herkende. Een oud verlangen wordt in mij wakker gemaakt, een diep verlangen naar mijn ‘moederland’. Eind mei gaat ze terug naar haar project op het platteland boven Calcutta. ‘Kom naar me toe’, zegt ze. Ik zeg ‘Ja, o Ja…’

Yasmin Verschure

83/127


woensdag 12 april Onze afspraak met Pula om haar werk te bezoeken wordt afgezegd wegens staking van het openbare vervoer. Mary is opgetogen, ze ziet hierin een bemiddeling uit de hemel om Raza te genezen. Ik kruip echter achter de computer. Wanneer ik tussen de middag naar de tuin loop om even te pauzeren, beveelt Raza me te gaan zitten en te luisteren. Er volgt een complete biecht. Hij vraagt mij hem te verlossen. Ik doe een krachtige oefening met hem en geef hem daarna een reikibehandeling. Hij voelt zich herboren, maar wil onmiddellijk meer. Ik vertel hem dat hij het gereedschap heeft om zelf verder te gaan. Voel me moe en down. Ben duidelijk over mijn grenzen gegaan. Die avond in de groep starten we het programma met het zingen van de A-klank. Wanneer het wat lacherig en giechelig blijft, ga ik in de cirkel staan en geef een demonstratie van wat je kunt transformeren wanneer je deze techniek gebruikt. We praten later over emoties en het onderdrukken van boosheid. ‘Wanneer we onze boosheid niet langer onderdrukken en durven te tonen, zal het moorden eens ophouden’. Ze zijn het waarachtig met me eens. Er wordt gezongen als nooit tevoren. Ik moet de groep uiteindelijk stoppen. We werken drie uur zonder onderbreking, we zingen en mediteren. Ik leer ze een afstandbehandeling te geven en we wisselen stoelbehandelingen uit. We praten over de manier waarop ze hun ‘energieschuld’ zullen inlossen in de projecten van zuster Mary. Het is wederom een geweldige avond voor iedereen en vooral ook voor mezelf. Ik ben er weer helemaal. Bevrijding Mensen voelen zich bevrijd nadat ik vertel dat ze hun schuldgevoelens voor eens en altijd kunnen droppen. Vals plichtsbesef en schuldgevoel, God heeft het niet bedacht. Zorgen? Wanneer we ons zorgen maken hebben we geen vertrouwen in de perfectie van de schepping. Oprechte boosheid is een levensgevende energie, wanneer het een spontane reactie is van dat moment, zonder de ballast van onderdrukte emoties uit het verleden. Op geen enkele manier dus te verwarren met haat. Haat is een diepgewortelde afkeer van onszelf die we alsmaar blijven voeden en projecteren op anderen. We vergiftigen daarmee ons eigen energieveld, het energieveld in onze omgeving en het energieveld rond de aarde. donderdag 13 april Vandaag gaan we met Pula naar ‘Felicitas’, het tehuis voor gehandicapte kinderen. We zijn beiden onder de indruk. Ondanks het schrijnende geldtekort, na de afschaffing van de apartheid, is er een sfeer waarin we ons thuis voelen. Het is tragisch dat ook in ZuidAfrika vele ouders het als een nederlaag beschouwen om een gehandicapt kind te hebben. Er waren zelfs mensen die dit project niet wilden ondersteunen vanwege het feit dat deze kinderen waardeloos zijn voor de maatschappij. Mijn God dat is pas echt tragisch! Praktisch nut In deze materiele wereld wordt alles gezien vanuit het praktische nut. Geloof me, de mooiste zielen zitten vaak opgesloten in deze gehandicapte lichamen. Zielen welke niet op aarde gekomen zijn om hun eigen karma uit te werken, door hun onvoorwaardelijke liefde transformeren zij tevens het karma van vele anderen. Zij

Yasmin Verschure

84/127


brengen ons tot nieuwe inzichten en tot een dieper begrijpen wanneer wij daarvoor open staan. Zij bouwen netwerken van licht en liefde in deze wereld van materialisme. Ik laat me helemaal betasten door de kleine Cynthia van vijf, ze heeft een bijzondere helende energie. Ze is niet van me weg te slaan. Giri is helemaal in zijn element en wordt bedolven onder de spelende kinderen. We krijgen een fantastische rondleiding. De oudere kinderen, blank en zwart, krijgen speciale workshops. Er wordt alles gedaan om ze zo zelfstandig mogelijk de maatschappij in te laten gaan. Al is er volgens An absoluut geen toekomst in Zuid-Afrika voor ouderen en gehandicapten. Wanneer ik naast Sylvia van zeventien sta en een hand op haar rug leg, slaat ze onmiddellijk haar armen om me heen en noemt me Anti (tante). Haar hart is open en onze energieën ontmoeten elkaar. Ze ontroert me diep, ze is ontvankelijk en mooi. In de creatieve workshop wordt ons enthousiast getoond hoe deze jongeren kaarsen maken voor scholen en winkels. Ik krijg een knuffel en een mooie zelfgemaakte kaars van een prachtige spontane blanke jongen. Ik ben er heel blij mee. An en het subhoofd voelen zich gesterkt. We hebben hen ervan overtuigd dat ze op de goede weg zitten en fantastisch werk doen. Wat zou er gebeuren wanneer ze meer dan genoeg geld hadden? Juist, de creativiteit zou verdwijnen. Deze avond hebben we een open ontmoeting met zuster Tsifa. De sfeer in huis voelt absoluut anders na het vertrek van Raza.

Yasmin Verschure

85/127


DE MAGALIESBERGEN ‘Wanneer ik mijn bewustzijn verhef, verhef ik het bewustzijn van de mensheid’. vrijdag 14 april We vertrekken richting Magaliesburg met het plan onze vrienden van het Kasha-project te bezoeken. Alles lijkt tegen te zitten. Er is een grote verkeersopstopping vanwege een uitgebrande tankauto. We nemen de verkeerde afslag waardoor we kilometers omrijden. We kunnen het nationale park in Krugersdorp niet terugvinden, dus rijden we meteen naar het Kasha-project. Vreemd, het pad lijkt geblokkeerd en de schoolkinderen reageren weinig enthousiast op onze groet. Ron en Liza zijn aanwezig en zo te zien blij om ons te zien. Wat ik voel op deze plek is niet direct positief. Dit project met haar achtenveertig pleegkinderen is duidelijk op haar retour. De ramen van de school zijn ingegooid door studenten. Hun schoolgeld vormt de financiële basis voor de opvoeding van de pleegkinderen. De nieuwe regering heeft de overige subsidie gestopt en het project gaat door zware tijden. Maar er is meer dan dat, de bezieling is weg en dat heeft zijn weerslag op het hele gebeuren. Liza geeft me een prachtige hanger van bergkristal om mezelf te beschermen tegen de energie van de goudmijnen. Ik weet onmiddellijk dat hij niet voor mij is, mijn bescherming haal ik inmiddels uit een andere bron. Maar ik weet dat ik hem moet ontvangen en schoonmaken. Ik zal hem een poosje dragen en later aan haar teruggeven. We gaan met Ron naar het kantoor van Lonneke. Zij heeft het project reeds losgelaten en werkt als minister van dit gebied. Het platteland loopt leeg en buitenlandse investeerders nemen de farms over. Het zwarte personeel dat al drie generaties op dit land heeft geleefd heeft niet langer een thuis. Lonneke is bezig nieuwe woongebieden te creëren voor deze mensen. Moedig, want het roept een gevoel van bedreiging op bij de blanke Afrikaners en de buitenlandse investeerders. Zij willen geen zwarte leefgemeenschappen in hun ‘achtertuin’. De verhalen die we horen zijn hartverscheurend. Jongens en meisjes lopen kilometers naar school. Wanneer meisjes liften, worden zij regelmatig seksueel misbruikt. Zij stoppen deze ervaring diep weg, verkrachting is immers haast een geaccepteerd iets.In de krottenwijk zijn zesendertig mensen de ‘straat’ op gejaagd omdat ze vol Aids hebben. Lonneke is een spirituele vrouw, maar dat maakt haar ook onbereikbaar. Wanneer we met zijn viertjes zijn, heb ik de moed om te vertellen wat ik heb ervaren. Ik prijs Ron voor alles wat hij in deze jaren heeft opgebouwd op die prachtige plek, maar spreek hem tevens aan op zijn negatieve houding, zo voelbaar binnen het project. ‘Waarom denk je dat zij die ramen ingooien?’ Soms is het tijd om op te stappen en dingen over te dragen aan anderen. Ik ben blij dat we niet gebeld hebben. Ik voel me uitgeput en kies er niet voor hier te overnachten. Ik heb afstand nodig, mijn stuk hier is klaar. De accommodaties in deze plek zijn peperduur of schijnen vol te zitten. We kunnen voor een nacht terecht in het betaalbare Country Hotel. Ik schrik van de diepe wanhoop die ik regelmatig zie in de ogen van de mensen op straat.

Yasmin Verschure

86/127


zaterdag 15 april We drinken thee op bed en doen het rustig aan deze morgen. Giri heeft een kristalshop gezien en we hebben een schitterende ontmoeting met Karen en haar kristallen. Ik geef Karen spontaan een zoen en vertel haar hoe belangrijk schoonheid en positiviteit is in Zuid-Afrika. Ze heeft tranen in haar ogen. Ook de blanke Zuid-Afrikaner heeft haar geschiedenis. Mijn hart zingt weer en dat wil ik delen. We kopen een pak mangosap en een grote plak chocola. De chocola is voor de oude tuinman welke aan het werk is voor de kleine supermarkt. De dankbaarheid in zijn ogen is minstens een fortuin waard. We zitten in een koffieshop wanneer het onweer losbarst. En wanneer het onweert hier, nou dan onweert het ook. Lichtstrepen klieven door de lucht en de slagen doen je in elkaar krimpen. Kort, maar heftig. Het giet en de rode onverharde binnenwegen veranderen in modderpoelen. We kunnen niet naar de voet van de Magaliesbergen. Zullen we dan toch maar een overnachting boeken? Nee, gewoon loslaten. Wanneer er geen plek voor ons is, rijden we vanavond gewoon naar huis. We stoppen bij een kaarsenshop. Hier ontmoeten we wederom een krachtbron van Zuid-Afrika. Calleen maakt prachtige kaarsen voor zeer betaalbare prijzen en stelt haar ruimte beschikbaar aan de plaatselijk bevolking om hun zelfgemaakte producten te verkopen. De sfeer in de winkel is er een van vreugde en licht. Een blanke Afrikaanse familie is bezig kaarsen te verven. Ze genieten met volle teugen. Hetzelfde verhaal: ik vertel Calleen hoe mooi ze is en hoe bijzonder ik het vind wat ze doet. Ze is erg aangeraakt en we praten over ons ‘zijn’ in Zuid-Afrika. Ze weet te vertellen dat mensen waarbij Aids geregistreerd is, slechts het topje van de ijsberg uitmaken. Ze kent een farmer die driehonderd mensen in dienst heeft en ze weet zeker dat ze alle driehonderd besmet zijn. Het beangstigt haar zeer. Ze heeft iemand verpleegd in haar huis tot de dag dat hij opgenomen werd om te sterven. Ze vond het moeilijk het proces van aftakeling te zien. ‘Maar je deed het toch maar en weet je wat je die man gegeven hebt?’ Ze kijkt me aan en zegt in al haar eenvoud: ‘Hij had niemand, iemand moest het toch doen?’ We krijgen onze kaarsen tegen inkoopprijs. Mensen zoals wij zijn in de ogen van Calleen heel bijzonder. Nou Calleen, dat is wat mij betreft absoluut wederzijds. Mijn hart zingt. Hoezo geen hoop? Zolang er mensen zijn als Calleen is er hoop voor Zuid-Afrika en hoop voor de wereld. Het is inmiddels droog en zelfs de onverharde weg naar de ‘staproete’ is weer berijdbaar. Laat ons gaan en zien waar we uitkomen. We komen uit in het paradijs. De eigenaresse van de farm ‘Vrijheid’ heeft een eenvoudig onderkomen voor mensen die hun eigen beddengoed en voedsel bij zich hebben. Ze helpt ons aan slaapzakken en kussens en we krijgen de laatste hut. God, wat ben je weer goed voor ons. We lopen tegen de avond de korte route. Die is inmiddels redelijk droog en begaanbaar. De route gaat dwars door de koeienwei, een enorme stier blokkeert het pad. In deze ben ik meer held dan Giri, ik praat dapper tegen de stier en ga voorop. Koeien die ruimte hebben leven in vrede met hun mannelijke soortgenoten. Ruimte is van levensbelang. Wij zien varkens als vieze beesten maar dat hebben wij van hen gemaakt. Varkens zijn namelijk erg schoon wanneer zij voldoende ruimte hebben. Zij creëren een aparte plaats voor hun shit, eten op een speciale plek en slapen in een andere hoek. Trek dit gedrag van varkens door naar mensen en we zien een zelfde patroon. Wanneer wij het contact met de natuur kwijtraken en opgestapeld worden in te kleine ruimtes, verliezen we de verbinding met ons wezen, raken we ons zelfrespect kwijt en gaan we ons onmenselijk gedragen.

Yasmin Verschure

87/127


De anderhalf uur durende trek is net genoeg. We voelen ons nog steeds belabberd. Maar dan begint het feest. Er ligt een enorme stapel brandhout voor onze hut en ik maak een gigantisch vuur. De nachten op deze hoogte zijn koel. Uren zitten we rond het vuur met een grote pot thee en ik voel mijn aura volledig gereinigd worden en in kracht toenemen. Deze ervaring, de diepe zuivering door het vuurelement, neemt me mee terug naar een soortgelijke ervaring tijdens mijn vision queest in Zweden. Het is bijna volle maan. Waarheid Het is nacht. Ik zit buiten te ‘wateren’ terwijl ik van de maan en de sterrenhemel geniet en grinnik om het verhaal van een van de stafleden in huize ‘Felicitas’: ‘En dan wateren ze gewoon onder een boom en eten ze met hun handen. Dat is toch niet normaal? Hoe kun je verwachten dat ze hun schooluniform dragen volgens de regels?’ Ik kijk haar aan en zeg: ‘Hoezo niet normaal? Voor jou is dit niet normaal, maar voor hen is dat ongetwijfeld heel normaal’. We praten zo gemakkelijk over ‘de waarheid’ en ‘beschaving’. We realiseren ons echter niet dat er in deze niet zoiets als ‘de waarheid’ bestaat. Mijn waarheid kan voor een neger een grote leugen inhouden en andersom. Datgene wat wij leren in onze opvoeding zien wij als ‘normaal’, zoals voor ons het eten met mes en vork. Voor een Indiër is het hoogst onbeschoft om met de linkerhand te eten en is eten met de hand, de rechter weliswaar, heel ‘normaal’. Er bestaat in deze niet zoiets als ‘de ware weg’ of de ‘juiste actie’. Waarheid is in al haar eenvoud de perfecte balans tussen goed en kwaad, het perfecte evenwicht tussen licht en donker. Iedereen gelijk willen maken heeft met angst te maken. Er is geen gelijkheid op het aardse vlak. We zijn allen op een andere trap in ons evolutieproces. Ieder mens, ieder dier, iedere plant is anders. Ook al zijn we in wezen allemaal één, in de stof drukken wij onze uniciteit uit. Om de eenheid te ontdekken, mogen we onszelf toestaan om te durven onderscheiden zonder te oordelen. Hoe groot is de kloof tussen de verschillende culturen. De apartheid afgeschaft? Volgens de wet ja. Maar wetten zijn niet in staat om emoties en ideeën van mensen te veranderen en te transformeren, daar moeten mensen zelf voor kiezen. De apartheid zal pas tot het verleden behoren wanneer ieder van ons haar eigen innerlijke barricades heeft afgebroken. zondag 16 april Brrrr…, wat heb ik het koud gehad vannacht. Gezien de omstandigheden ervoor gekozen om te slapen in de kleren, maar zelfs dat was niet voldoende. Toch zou ik voor geen geld van de wereld deze ervaring hebben willen missen. Tegen half zeven zijn we weer op pad. Het is droog en de zon komt op een sprookjesachtige wijze door in dit magische gebied. Deze bergen heten de oudste te zijn van heel Afrika. Hoe dan ook, ze zijn ongetwijfeld oud. Ik bruis weer van de energie en voel me opgewassen tegen een fikse klim. We nemen de omleiding naar shelterrock en daar beleef ik een bijzonder avontuur.

Yasmin Verschure

88/127


Een Keltische verbinding Terwijl ik in de cirkel van stenen zit onder een dikke boom, worden er allerlei beelden aan me geopenbaard. Ik voel een sterke Keltische verbinding op deze plek. In deze cirkel hebben vele rituelen plaatsgevonden. Ik beleef ze op dat moment opnieuw. Nu begrijp ik waarom ik vanaf onze eerste dag in Zuid-Afrika aan Ierland moest denken. Zuid-Afrika heeft een duidelijk zichtbare verbinding met Nederland en Engeland, maar de onzichtbare spirituele connectie heeft het naar mijn gevoel met Ierland. Het wordt een uitdagend klim over lawines van stenen en door bergpassen. Kossie voor ons bekkie. Ergens diep van binnen voel ik me zorgelijk, zijn we op tijd terug voor het laatste deel van de workshop? Loslaten en genieten. We zijn volkomen alleen in dit paradijs. Het gebied is magisch en onaangetast en wordt op een fantastische manier beheerd door de eigenaars en door de goden zelf beschermd. We komen door grotten en spelonken en opnieuw verbind ik me met de oudheid, de spirit van Zuid-Afrika. De cirkel is rond. Tijdens de afdaling maak ik een enorme smak. Zie het in een flits vooraf gebeuren, waardoor ik snel reageer en mezelf, god zij dank, heel goed kan opvangen. De fysieke schade blijft daardoor nihil. Volledig opgeladen vertrekken we ruim op tijd richting Geluksdal. Wanneer ik de eerste goudmijndumps zie, begin ik ze haast mooi te vinden. Alles loopt van een leien dakje en voor tweeën zijn we thuis. Ja meer en meer voelt dit als mijn thuis en leer ik de zware en vervuilde energie te hanteren en te transformeren. Douchen om het vuil weg te schrobben. Daarna maken we alles klaar voor het laatste deel van de workshop. Het duurt even voor iedereen aanwezig is, maar die scholing heb ik eerder ontvangen op de Antillen. De prachtige Carolina brengt haar kleinzoon Mpo mee. Zijn naam betekent ‘geschenk’. Zoals vele grootmoeders, voedt Carolina haar kleinzoon op. En meer en meer kom ik tot de ontdekking dat dit een geweldig systeem is. Hoeveel rijper, hoeveel wijzer is een grootmoeder dan de moeder zelf die nog midden in haar persoonlijke vorming zit? Hoe blij zou ik geweest zijn in die tijd wanneer mijn moeder er had kunnen zijn voor mijn kinderen, zodat ik mijn drang naar zelfontplooiing had kunnen uitwerken en daardoor onbezorgder van mijn kinderen had kunnen genieten. De vrouwen en Melvin zien er stralend uit. We zingen, mediteren, delen en oefenen behandelingen. We gaan naar de laatste vragen en alles wat ik nog had willen zeggen wordt me aangereikt door de vragen die gesteld worden. Ik voel me vrijer dan ooit om direct, zonder enige omweg naar de essentie te gaan en dit roept hier geen enkele weerstand op. Wanneer we de cirkel sluiten en evalueren naar aanleiding van de dierenkaarten, worden er dingen gedeeld, die normaal nooit gedeeld kunnen worden. Dankbaarheid Pula vertelt hoe dankbaar ze is dat we haar werk bezocht hebben. ‘Herinner je dat kleine jochie dat zo huilde? Hij was al veertien dagen verstopt. Nadat hij bij jouw op schoot had gezeten, moest ik hem onmiddellijk verschonen.’ Later vertelt ze onder vier ogen hoe eng ze het vond om ons mee te nemen. ‘Het wordt meestal niet gewaardeerd van ons zwarten. Maar nu reageerde iedereen zo anders, ze wilden alles van je weten.’ ‘En jij Pula, je hebt iets doorbroken door het te doen, begrijp je dat? Zo simpel is het dus, gewoon de dingen doen zoals jij die voelt en niet bedenken wat de eventuele

Yasmin Verschure

89/127


consequenties zullen zijn’. Ze kijkt me stralend aan en huppelt als een schoolmeisje de deur uit. Stephanie heeft de kaart van de muis getrokken, die als eigenschap ‘nieuwsgierigheid’ draagt. De groep plaagt haar vreselijk en ze valt giftig uit. Iedereen is muisstil en luistert in respect. Ze vertelt dat ze haar hele leven onderdrukt en mishandeld is door haar man. Haar man is inmiddels bedlegerig. Na wat ze hier geleerd heeft, besloot ze hem te behandelen. Hij reageerde positief. Deze week kreeg ze een droom waarin ze zag dat haar man opnieuw kon lopen. Haar man wilde dit niet geloven, totdat hun kleindochter kwam die op hetzelfde moment dezelfde droom had. Wonderlijk. Ik heb niet verteld dat ik vermoedde dat dit betekende dat hij klaar was om te sterven. Voor wij naar huis gaan wordt hij opgenomen in het ziekenhuis. Yvonne heeft een foto van Christus tegen haar slaapkamerdeur hangen. ‘Ik ga altijd ‘s nachts naar het toilet en kijk dan naar de foto. Dit keer zag ik dat er licht straalde vanuit het hart van Christus. Toen ik weer in bed lag, begon ik te twijfelen. Ik kon het niet geloven. Ik ging terug en zag het opnieuw’.‘Yvonne je kon dit zien omdat je jezelf hebt opgetild tot het niveau van het Christusbewustzijn. Daarom werd deze energie zichtbaar. Het was gewoon een reflectie van jezelf.’ Een andere vrouw vertelt: ‘Ik heb hier de simpele dingen van het leven geleerd. Ik kan ze meteen toepassen. Ik voel me een ander mens’. Ze noemt dit simpele dingen. Prachtig! Er was geen enkele vrouw die angst had iets te vergeten. Toch heb ik er in een hoog tempo een hele hoop ‘ingestopt’. Meer zelfs dan ‘normaal’ omdat het achterwege laten van de inwijdingen extra tijd opleverde. Hun ontvankelijkheid maakt dat ze zeer snel op kunnen nemen. Er zit hier geen enkele weerstand tussen. Melvin weet inmiddels dat zijn lichaam misschien niet beter zal worden, maar in totaliteit voelt hij zich in alle opzichten beter. Genezen is een veel grootser gebeuren dan wij doorgaans beseffen. Wanneer ik over genezing praat, dan praat ik op de eerste plaats over de genezing van de ziel. Onze innerlijke genezing vormt de basis vanwaar alle verschillende lagen van genezing zich ontvouwen. Het lichaam met zijn traagheid staat aan het einde van deze keten. Grenzeloos Bewustwording en inzicht leiden tot het loslaten van talloze beperkingen en brengen ons terug naar onze goddelijke staat van afkomst. We zijn in essentie onbeperkt en grenzeloos. Al zullen we naar alle waarschijnlijkheid ons fysieke lichaam afleggen, de staat van bewustzijn die we verworven hebben tijdens onze verschillende levens bepaalt de gang van ons evolutieproces gedurende onze volgende geboorte. Onze enige ‘ziekte’ is onze afgescheidenheid. De sluiers die wij onbewust opgetrokken hebben tussen de materie en onze ware werkelijkheid. Door het ontwaken en het afpellen van al deze lagen zien we meer en meer wie we in werkelijkheid zijn en ontdekken we dat er geen verschil is tussen onszelf en de ander. En dat is heelheid. Al lijkt het er op dat half Zuid-Afrika, ja de halve wereld zal sterven aan natuurrampen en ziekten zoals Aids, achter dit alles is het goddelijke plan van eeuwige perfectie. Daar is niets mis mee. Wat er mis is, is onze beperkte manier van kijken. We weigeren meer te zien dan het sterfelijke en vergankelijke. De dood maakt ons van slag en vele genezers en doctoren verheffen het tot hun hoogste doel om mensen koste wat kost in leven te houden. Alsof we machines zijn. Alsof deze fractie van een seconde op deze aarde in dit lichaam alles is wat we zijn en wat we hebben.

Yasmin Verschure

90/127


De prachtige lotus komt voort uit de modder. Wij moeten eerst onze tempel tot op het bot afbreken voordat we onze nieuwe, wezenlijke tempel op de innerlijke fundamenten kunnen opbouwen. We sluiten de cursus af met het delen van het meegebrachte voedsel. Mpo wordt wakker en klimt zonder aarzelen op mijn schoot. Wat een prachtkind! Moe maar voldaan kijken we naar de video van Helen Martin uit Nieu Bethesda en haar ‘road to Mecca’. Na een warm bad duiken we rond middernacht ons bed in. Ik voel me tevreden en uitermate dankbaar voor het prachtige werk dat we hier mochten doen. maandag 17 april Tijd voor de heerlijke dagelijkse dingen. Die middag om vijf uur komt Heleen ons ophalen en speel ik de rol van bemiddelaar tussen Heleen en haar drie prachtige kinderen, Huge, haar zoon van zeventien en Kimara en Sylvana, een tweeling van veertien. De weerstand van de kinderen is snel verdwenen wanneer zij voelen dat ik hun mening evenzeer respecteer als die van hun moeder. Ik begrijp de zorg van Heleen voor haar kwetsbare dochters bijzonder goed. Maar haar angst zal de dingen aantrekken waar zij zo bang voor is. Vertrouwen, openheid en eerlijkheid naar elkaar zijn de ingrediënten die belangrijk zijn om een fijn gezin te blijven vormen. Die basis is aangetast, maar niet verdwenen. Al snel komen we tot een doorbraak en maken we afspraken. Dit is moeilijk voor Heleen. Toch belooft ze dat ze het gewenste vertrek van Kimara naar het huis van haar tante niet langer zal tegenhouden. Verder mag ze haar zoon gebruiken als leermeester om haar eigen problemen onder ogen te leren zien. Ze wil daar niet langer voor weglopen. Ik ben onder de indruk van de schoonheid en de openheid van deze jonge mensen. Wat een wijsheid, wat een liefde! Tot slot wordt er uitvoerig geknuffeld en we gaan met een rijk gevoel naar huis. Voor we vertrekken zullen we samen de balans opmaken. Door laten stromen Vanuit onze aangeboren angst voor tekort hebben wij de neiging om alles te bewaren wat we niet langer nodig hebben. We stapelen onze zolder vol en creëren schaarste doordat we de stroom blokkeren. Het is belangrijk dat we datgene wat we zelf niet langer nodig hebben, teruggeven aan de stroom, waardoor er overvloed blijft voor iedereen. Dit principe geldt niet alleen voor materiele zaken maar dienen we ook toe te passen op het geestelijke vlak. Wanneer we groeien in wijsheid, kan onze geestelijke zolder na verloop van tijd aardig vol gaan zitten. Het wordt dan tijd om uit te delen van onze overvloed, waardoor we de stroom levendig houden en ruimte maken voor nieuwe impulsen. dinsdag 18 april Giri is jarig. We gaan met Mary naar Johannesburg. Wanneer we over de vlooienmarkt lopen, mis ik de levendigheid die je mag verwachten in een stad als deze. De mensen die iets te koop aanbieden komen meestal van buiten Zuid-Afrika. Het centrum van de stad is ronduit deprimerend. Eens glorieus geweest, is het nu een bakermat van misdaad en verval. We gaan naar de Plaza. Deze wordt bewaakt met pistolen en machinegeweren. We drinken koffie en nemen iets lekkers, het is immers feest vandaag.

Yasmin Verschure

91/127


We bezoeken Helen in haar RDP-huisje. Ze zit buiten op de grond met haar kleinzoon van drie maanden en we gaan lekker bij haar zitten. Ik voel me onmiddellijk thuis en volkomen één met haar. Ik geef haar dochtertje van zes weken, dat kleine wereldwondertje, de fles. Helen durft nu te vertellen dat het feilloos klopte wat ik tijdens die eerste behandeling oppikte over haar moeder. Haar stiefvader is jaloers op het contact tussen moeder en dochter, dus heeft Helen zich teruggetrokken in haar eigen wereld. Helen werkt en draagt de verantwoordelijkheid voor dit hele gezin. Ze is een optimist, maar hoewel ze niet zal klagen voel ik haar verborgen verdriet. Die avond bezoeken we Prudence, vierentwintig jaar jong. Haar moeder Ruth is veertig, ze heeft Aids en bevindt zich in haar laatste fase. Prudence is deze week begonnen in haar eerste betaalde baan. Dat is een zegen, kan ze in ieder geval materieel voor haar drie jongere zusjes zorgen. Zandile, de jongste, wordt vandaag negen jaar. Al heb ik Prudence maar één keertje ontmoet, ze is erg blij om me te zien. Ik houd haar in mijn armen en vertel haar dat ik van haar hou. Daarna knuffel ik ze allemaal en ga op bed naast Ruth zitten. Ik nodig iedereen uit op het bed, de kleintjes zitten tussen mijn benen. Terwijl Giri en ik Ruth, die veel pijn heeft, proberen te ontlasten, praat ik vrij over leven en dood. Over angst en ervoor weglopen. Dat heeft Prudence de laatste tijd af en toe gedaan en er is daardoor teveel verantwoordelijkheid op de schouders van Paulien terechtgekomen. Maar tegelijkertijd is het zo begrijpelijk en niets om je voor te schamen. We doen samen een oefening. We stappen midden in de angst, we kijken ernaar, we transformeren de angst en laten het allemaal los. Iedereen, ook Ruth voelt zich hierna aanmerkelijk lichter. Er is enorm veel licht in dit simpele onderkomen. Het huisje lijkt vol met engelen. Wanneer Ruth tot rust gekomen is, wil ze slapen. We maken een cirkel om haar heen en zingen haar met zijn allen in slaap. Wij gaan nog even in de keuken zitten en ik vraag aan Zandile wat ze gekregen heeft voor haar verjaardag. ‘Niets’. ‘Wat zou je graag willen hebben?’ ‘Een verjaardagscake’. ‘Dan zijn wij morgen als jullie uit school komen hier met een cake, oké?’ ‘En nu naar bed!’ Twee stralende smoeltjes duiken met kleertjes en al naast de doodzieke moeder. Ik geef ze een laatste knuffel en houd nog lange tijd Prudence in mijn armen. Ze voelt zich opgelucht, nu ze durfde te delen. De mooie zestienjarige Paulien vindt het volgens haar zeggen bijzonder om een engel te knuffelen. O lieverd, als je wist hoeveel deze engel van je houdt! Mijn vermoeidheid is verdwenen. Er is een gouden gift in mijn hart. Hoe simpel is het leven onder mensen die niet geïndoctrineerd zijn door allerlei vooroordelen, vastgeroeste denkpatronen en materiele waarden. Leven in het hier en nu. Wanneer de dood voortdurend aan je deur klopt is er geen plaats om jezelf voor de gek te houden en spelletjes te spelen. De dood maakt eerlijk. Tegelijkertijd is Ruth nog hier en morgen, dat zien we morgen wel. Waarom vooruit zien en ons zorgen maken over iets wat onvermijdelijk zal komen en de vreugde van het samenzijn bederven? Leila is aangekomen in het zusterhuis. Heerlijk, Leila brengt een stuk lichtheid met zich mee. We dansen samen door de kamer. ‘Je bent erg mooi’, zeg ik. ‘Is niet iedereen dat’? ‘Absoluut, maar niet iedereen wéét het’, zeg ik! We schateren van het lachen.

Yasmin Verschure

92/127


woensdag 19 april Dezelfde vogel klopt tegen onze ruit, keer op keer, onvermoeibaar. Wat wil je me toch allemaal zeggen? Het is koud, er zit regen in de lucht. Nico, de groepsleider van de Aids Awarenes cursus, komt deze morgen met zijn zus en twee andere vrouwen. Zij vormen samen een gebedsgroep. Nico verteld open en eerlijk dat hij geschokt was toen hij mij aan het werk zag. Zo simpel kon het niet zijn. Komt dat van God of van de duivel, vroeg hij zich af. Maar hij was tot de conclusie gekomen dat het goed was wat ik deed. Dat het de essentie van alles vertegenwoordigde, pure liefde en pure eenvoud. We werken vier uur met elkaar in alle openheid. Ben wederom verbaasd over de eerlijkheid en de honger om nieuwe dingen in te nemen. De wijsheid is er, ik hoef hen niets te leren. Ze pellen slechts zichzelf af, laag voor laag. Bewustwording De essentie is dezelfde als altijd. Alles wat er gebeurt heb je zelf mede gecreëerd. De eerste stap op weg naar genezing is bewustwording en verantwoordelijkheid nemen voor jouw aandeel in je creaties. Zonder oordeel, schuldgevoel of plichtbesef. De enige vrije wil die we hebben is de manier waarop we met onze verschillende leefsituaties omgaan. Laten we ophouden de wereld te willen redden en laten we beginnen om onszelf te bevrijden. Wanneer we dat waar maken zal onze vrijheid de basis vormen voor de bevrijding van de wereld, al haar wezens en de totale mensheid. Er volgen vragen over de duivel. Ik zeg dat de duivel niet bestaat. ‘Dat kun je wel zeggen, maar er staat er altijd een links van mij’. ‘Kun je de verantwoordelijkheid nemen dat je die zelf geschapen hebt’? Stomme verbazing. ‘Hoe dan?’ ‘Doordat jij een vorm geeft aan jouw angst’. ‘En aangezien jij katholiek bent opgevoed is de duivel deel van jouw geloofssysteem’. Ongelovig en verbaasd staart ze me aan. Maar na een verbinding met de angst en het loslaten daarvan, is daar die enorme opluchting. Nico heeft het concept van Lifeline, het Aids Awareness Project, aangevuld met het Oeganda-model. Deze constructie probeert geen pleisters op wonden te plakken door condooms aan te prijzen als een mogelijke oplossing, maar gaat meer naar de essentie, meer naar het goddelijke plan. Condooms zijn geen oplossing. Seks met iedereen is niet normaal, ook al zou je dat haast geloven wanneer je veel televisie kijkt. We mogen onze jongeren een fundament geven wat gebaseerd is op gevoel voor eigenwaarde en zelfrespect. We zullen hen mogen leren dat ze volmaakt en goed zijn zoals ze zijn. Een netwerk van liefde Los van het feit dat Aids hier een andere achtergrond heeft dan in de westerse wereld, kunnen we niet voorkomen dat velen zullen sterven aan deze vreselijke ziekte. We hebben aan de pest een halt toegeroepen, maar iets gecreëerd wat vele malen ernstiger is dan de pest. Gezien vanuit onze materiele wereld is dit een regelrechte ramp. Vanuit een andere dimensie zie ik een ander beeld. Ik zie genezing door Aids, spirituele genezing. Ik zie het licht, de ware natuur van de mens in de volle diepte van zijn wezen. De eeuwige vonk die altijd zal blijven branden. Zwart, gekleurd, blank of Indiër, Aids weeft een netwerk van bewustwording, inzicht en genezing door Zuid-Afrika en over de wereld. Aids brengt mensen bijeen. Het kan niet langer ontkend worden dat we elkaar de hand moeten reiken. Mensen openen

Yasmin Verschure

93/127


hun hart omdat er geen morgen, geen toekomst meer is. Er is uitsluitend dit ene moment en dat zal ten volle geleefd moeten worden. En dat is wat het is. Er is niet meer dan dit ene moment. Wanneer we dit ten volle beseffen en kunnen leven, creëren we een nieuwe, wonderschone toekomst, waarin ziekten als Aids geen enkel bestaansrecht meer hebben. Nico en de vrouwen zijn niet weg te slaan en blijven plakken tot het allerlaatste moment. We genieten van elkaar. Heerlijk om zo bij elkaar te mogen zijn en samen te delen. Heerlijk om te mogen geven als het zo ontvangen kan worden. Vrolijk en opgelucht nemen ze afscheid. Het leven is een wondermooi spel, een eindeloos spel van ‘ontdekking’ en ‘openbaring’. We gaan naar de supermarkt in Geluksdal en doen onze boodschappen voor het feestje van Zandile. Kopen een grote verjaardagscake, vruchtensap en ander lekkers. Onze tas zit vol kleine verrassinkjes. Stenen met een genezende werking, voor ieder een regenboogoog, kleurtjes die de hele wereld hebben gezien en voor de zestienjarige Paulien mijn speciale buideltje wat ik altijd meeneem op reis. Het was even moeilijk om dat los te laten. Maar geven doe je niet omdat je iets kwijt wilt en wanneer de beslissing genomen is, laat ik de gehechtheid onmiddellijk los. Dit geeft opnieuw een stukje ruimte. Wat moet er van al die duizenden kinderen worden die de komende jaren hun moeder gaan verliezen? Ik moet nu niet vooruit gaan denken. Er zullen zich oplossingen voordoen die ik op dit moment nog niet kan voorzien. Alles zal zich ontvouwen volgens het goddelijke plan. Dat vraagt de bereidheid om te geloven en volledig te vertrouwen. Het lijkt erop dat het niet lang gaat duren met Ruth. Die middag komt tante Mathilda als een reddende engel haar hulp aanbieden. Ook haar zoon werd doodgeschoten, maar ze is niet in haar verdriet blijven hangen. Het leven gaat immers gewoon door. Er is geen begin, er is geen einde. Drie vrouwen uit de buurt komen naar Ruth kijken. Ruth stelt ons voor als haar vrienden uit Holland. Dan is het ijs snel gebroken en krijgen we een knuffel. Ze zijn aangeraakt door dit alles, wie zou dat niet zijn? Het ontroert me hoe zorgzaam deze vrouwen zijn. De realiteit is dat er vele kinderen zonder moeder zullen opgroeien. In een cultuur waarin het gezin en de familieband zo’n grote plaats innemen, is dat een regelrechte ramp. We nemen afscheid voor dit moment. Zullen terugkomen voordat we naar Nederland gaan. Het is fijn te weten dat de last op de schouders van Prudence en van Paulien wat lichter is. Er zal voortaan iemand in huis zijn wanneer de kleintjes thuiskomen uit school. We rijden naar huis. Er is een wolkbreuk. De straten, verhard en vooral onverhard, veranderen binnen onafzienbare tijd in riviertjes. Het is ongelofelijk. Niemand doet moeilijk. Je leeft met datgene wat is. Ik voel me thuis op straat, soms zien we mensen staren en realiseer ik me dat wij wereldwonderen voor hen zijn met onze bleke gezichten. Zuster Leila laat ons de resultaten zien van haar creatieve workshops met vrouwen. Dit alles is gesponsord door onze Koninklijke Marine. Zij mogen trots zijn op de resultaten. Waarschijnlijk zouden ze even verbaasd zijn als wij over de ongelofelijke rijkdom die er leeft binnenin deze vrouwen die veelal de meest afschuwelijke verledens met zich meedragen. Leila toont me een foto van de mooie Rozy en haar prachtige baby. Haar man had Aids en ging naar een natuurgenezer. Die kon hem niet helpen en verklaarde dat haar man behekst was. Hij werd verbrand op de brandstapel. Rozy werd later verkracht door een andere man. Deze baby, inmiddels overleden, was het resultaat. Rozy is HIV-positief.

Yasmin Verschure

94/127


Het weer is zo abominabel slecht dat de inwijdingsceremonie voor het nieuwe jeugdhuis afgelast wordt. De meeste straten zijn onbegaanbaar geworden. Het komt me goed uit, ik voel me miserabel. donderdag 20 april - witte donderdag Giri en ik gaan naar Tsakane om een genezingsuurtje te verzorgen tijdens de Aids Awareness cursus voor jongeren. Dit keer zijn er slechts vijf deelnemers, de homo vrienden van Pricella. Samen met de jeugdgroep zijn we toch met achttien mensen. Wat een uitdaging deze afschuwelijke plek om te zijn en te werken! We beginnen met een cirkel en wat lichaamsoefeningen als opening om te zingen, te mediteren en te delen. Na afloop zingen zij voor ons hun eigen gospelsongs. Wat een heerlijke afsluiting. De ruimte lijkt volledig getransformeerd en de jongeren zijn open en enthousiast. Ik voel me meer en meer thuis hier in Tsakane en Geluksdal. Geniet van de mensen op straat. Wanneer we naar Helen lopen om haar uit te nodigen voor de viering van deze middag, ontmoeten we drie kleine meisjes op straat. De jongste vertelt enthousiast dat ze drie wordt vandaag. Dat belonen wij onmiddellijk met een regenboogoog. Je moet dat smoeltje zien, dat is echt genieten. Een kinderhand hier is nog steeds snel gevuld. Ik voel me vies na het werken met de groep. Neem een douche, was mijn kleren en trek mijn nieuwe rok aan. Die middag om vier uur begint de viering van witte donderdag. We versieren de kapel en dekken de tafel. We zijn uiteindelijk met twaalf mensen, waarvan ik de grootste helft inmiddels ken. Leila leidt de viering. Ze stopt tot drie maal het verkeerde bandje in de taperecorder. Ik kan mijn lachen niet langer inhouden en dan schateren we allemaal. Kostelijk! Na afloop is er een gezellig samenzijn en we delen het meegebrachte voedsel met elkaar.

Yasmin Verschure

95/127


DE MIDLANDS EN DURBAN ‘Alleen de nederige van hart zullen de waarheid ontdekken’ vrijdag 21 april – goede vrijdag Het is een sombere regenachtige dag en ik heb slecht geslapen. We nemen afscheid van de zusters en vertrekken rond halfacht richting Durban. Hadden we de aanwijzingen van Leila maar niet gevolgd, om tien uur staan we nog in een file even voorbij Heidelberg. We besluiten alsnog om te draaien en de alternatieve route te nemen. En dat blijkt een goede beslissing. Maar onze auto heeft nog steeds problemen met de versnelling en dat is vandaag erger dan voorheen. Alle garages zijn gesloten want het is goede vrijdag. Dat betekent hard bidden en heel rustig rijden! We doen boodschappen in een overvolle supermarkt. Een blanke gehandicapte man past op onze auto. Hij voelt zich geen slachtoffer en draagt zijn handicap met trots. We staan vreselijk lang in de rij, maar dat is geen probleem. Ik open mijn zak met maïschips en schudt de handen van de prachtige negerman achter ons vol. Hij straalt zonder woorden en we genieten samen van de heerlijke chips. Het zijn deze kleine dingen die me vreugde geven. We maken een koffiestop in Lady Smith en vinden voor Colenso onderdak op een farm met de naam ‘Fonteindale’. Het is een prachtige plek, waar het water vanuit ondergrondse bronnen komt. We verkennen het immense terrein voor het donker wordt. Later zitten we gezellig met de eigenaar bij de open haard. Mark deelt zijn zorgen. Er worden de laatste jaren regelmatig blanke boeren doodgeschoten en de situatie in Zimbabwe zal deze toestand zeker verergeren. Twee van zijn arbeiders zijn weggelopen naar de stad omdat ze te weinig verdienden. En dat laatste valt niet te ontkennen. Zijn personeel woont niet op zijn land en zij moeten, zoals vele anderen, kilometers lopen om naar hun werk te komen. En dat uitsluitend op maïsmeel. Delen van je overvloed Laten we delen van datgene wat we zelf zo overvloedig hebben. Laten we niet bang zijn voor morgen. Er is genoeg voor iedereen en er hoeft geen honger te zijn op deze planeet als wij niet langer zouden schrapen. Wij nemen te veel, zij hebben te weinig. Wanneer we delen wordt het niet minder, integendeel: het zal zich vele malen vermenigvuldigen. Zeg niet dat je niets te delen hebt. We hebben altijd wel iets om te delen. Onze glimlach, ons gebed, onze vriendelijkheid en onze bereidwilligheid. Wanneer we zijn vergeten dat we iets hebben om te delen, gedragen we ons als die blanke bedelaar met dat bord rond zijn nek. We zijn vergeten wie we werkelijk zijn. Hier in Kwazulu Natal is de sterfte aan Aids het allerhoogste. Er is praktisch geen kind wat nog ‘schoon’ geboren wordt. De natuur doet haar werk en reduceert de overbevolking. Er huist een hele gierenkolonie op het land van Mark. Hoe symbolisch! De gier staat immers voor dood en wedergeboorte. Prachtig en indrukwekkend zijn ze, deze kolossale vogels. Vele kleine nederzettingen zijn uitgestorven. De hutten worden niet opnieuw betrokken wanneer er mensen zijn gestorven aan Aids of andere besmettelijke ziekten.

Yasmin Verschure

96/127


Mark heeft in het leger gezeten dat werd getraind om elke ‘zwarte opstand’ onmiddellijk de kop in te drukken. ‘Jullie moeten verschrikkelijk bang zijn geweest voor die zwarte meerderheid’, zeg ik. Mark ontkent dat. ‘Maar Mark, waarom zou je jezelf trainen om iets de kop in te drukken, waarom zou je willen onderdrukken als je niet bang was?’ Tja, daar weet Mark niet direct een antwoord op. Mark heeft zijn terrein laten behandelen door een plaatselijke medicijnman. Sinds die tijd voelt hij zich veiliger en wordt er geen vee meer gestolen. zaterdag 22 april - paaszaterdag Het is prachtig weer. We zijn vroeg uit de veren voor een wandeling. We drinken rooibos thee aan het water. Mark slaapt nog en we vertrekken zonder hem te zien. In Colenso ziet Giri een garage die wonderlijk genoeg, vandaag open is. De prachtige Indiër rijdt een proefrit en komt tot de ontdekking dat het toch niet zo beroerd hoeft te zijn als hij in eerste instantie dacht. Hij doet wat onder de motorkap en op hetzelfde moment weet ik dat de problemen voorgoed zijn opgelost. En zo geschiedde het. Vanaf dit moment schakelt onze auto voortreffelijk. Wat een opluchting! Geloof is een van mijn sterkste eigenschappen. Soms ontbreekt er nog iets aan de overtuiging om het wonder zelf te laten plaatsvinden. Op die momenten zendt God zijn engelen om het karwei voor ons te klaren. Verderop in Rosetta vinden we een geweldige koffieshop aan een stromende rivier. Het is een plekje om jezelf helemaal weg te laten drijven en ik kan me er moeilijk van losmaken. We moeten echter een plekje zoeken voor de nacht, het is topdrukte tijdens dit speciale paasweekend. Hier in de prachtige Midlands wordt een heleboel kunst geboren. Begrijpelijk, de energie is er naar. We maken een stop bij een vervallen watermolen langs dezelfde rivier. Helaas zitten beide huisjes vol voor het hele weekend. Dan besluiten we door te rijden naar zee en deze plek tot de terugweg te bewaren. Ik geniet van het straatleven, de ezeltjes, de vrouwen in hun prachtige kleding, de ceremonies. Onder de rook van Durban komen we door de Indiase wijken, ze zien er vervallen en somber uit. Het is donker wanneer we in Durban aankomen. We vinden een simpel onderdak voor die nacht. Moe maar ontspannen laten we ons wegdrijven op het terras op het geluid van de golven en de geuren van de zee. Mark was uiterst negatief over Durban. ‘Zwarter dan zwart, blijf in godsnaam uit die stad, je wordt daar zondermeer beroofd’. Het beeld van de monteur: ‘Aardig, ja wel aardig. Natuurlijk moet je niet zo stom zijn om in bepaalde wijken te gaan lopen. Na donker kun je beter niet meer in de stad zijn. Het is een kwestie van gezond verstand’. Totaal verschillende meningen van twee verschillende mensen. Hoe kunnen we verwachten dat we allemaal hetzelfde zijn? Gelukkig is dit niet het geval. Dan zou er weinig overblijven om dingen te onderzoeken en een eigen mening te vormen. Dan zou er niets te onderzoeken zijn, alles was immers hetzelfde, grauw en kleurloos. Christus belichamen Er ligt een Afrikaans gebedsboek op mijn nachtkastje. Bij mijn geboortedag staat de volgende tekst: ‘Ik maak me los van datgene wat achter me ligt en strek mezelf uit naar datgene wat voor me is’. - Philipus -

Yasmin Verschure

97/127


Onder datgene wat ik mezelf ten doel heb gesteld in dit leven lees ik deze eenvoudige zin die me diep raakt: Het is je hoogste doel om Christus gelijk te worden. Hoe waar voelt dit alles inmiddels voor mezelf. En de tijd is er nu rijp voor en niet alleen voor mij. Het hart van de mensheid opent zich. De Christus in ieder van ons kan nu ontwaken. zondag 23 april - Pasen Prima geslapen en vroeg op. Voor zevenen zijn we reeds aan het strand. We mediteren in de duinen en maken een fikse strandwandeling. Blank en Indiër, ieder heeft zo te zien zijn eigen stuk strand. Negers zie je nauwelijks, uit ervaring weet ik dat ze niet van water houden. Het is ruim halfelf wanneer we moe en bezweet thuis komen. We douchen en gaan de stad in, richting grote markt, voorheen was dit de Indiase markt. Nu zie je er uitsluitend zwarten en het lijkt erop dat Mark gelijk krijgt, de sfeer is zeer onprettig. We gaan naar de Bazaar en hier vinden we de sfeer waar we naar zochten. Je ziet in deze stad veel Indiërs. Ze zijn als contractarbeiders gekomen en hadden na vijf jaar de keuze om te blijven of terug te gaan naar hun geboorteland India. De meeste zijn gebleven en hebben doorgaans succesvolle carrières opgebouwd. Ze werken goedkoper en zijn daardoor uitermate ongeliefd. Bij de blanken omdat ze concurrerend zijn, bij de zwarten omdat ze hun onafhankelijkheid niet prijsgeven. Ghandi In 1893 bevond zich onder de immigranten een jonge advocaat, Mahatma Gandhi. Hij kocht een eersteklas treinkaartje naar Johannesburg, maar werd als niet blanke gedwongen de trein te verlaten. Hij bracht een koude nacht door in het wachtlokaal voor niet blanken in Pietermaritzburg. Deze ingrijpende gebeurtenis werd voor Gandhi en voor de hele wereld van belang. Hij bleef eenentwintig jaar in Natal om de groeiende Indische gemeenschap in Zuid-Afrika bij te staan. In deze tijd ontwikkelde hij zijn denkbeelden over geweldloos verzet die hij later in zijn geboorteland India in de praktijk zou brengen. Er staan nog een paar looptaxi’s uit vervlogen dagen en er zijn verschillende kraampjes met kleding en sieraden. Echte Indiase inferieure kwaliteit. Dat zul je in Zuid-Afrika verder niet aantreffen. Er wordt muziek gemaakt. Voor ik het weet sta ik met een neger te dansen midden in een cirkel zwarte mensen. Applaus, de toeschouwers genieten ervan. Dat niet alleen, na afloop komen er een paar naar me toe om me de hand schudden en te bedanken. Het zijn ogenschijnlijk onbetekenende dingen. Maar hier zijn ze van groot belang. Het geeft de mensen het gevoel dat ze gezien en geaccepteerd worden. Gezien worden is belangrijk en niet alleen voor zwarten. Gezien worden zoals we wezenlijk zijn, dat is waar iedere ziel naar verlangt. Gezien worden zonder al die projecties, al die plaatjes die wij al geplakt hebben voordat we iemand ontmoeten. Het beeld wat we vooraf gevormd hebben, maakt dat we onmogelijk nog kunnen zien wie de persoon in wezen is.

Yasmin Verschure

98/127


maandag 24 april - tweede paasdag We zijn wederom vroeg aan zee. Het is bewolkt, maar het water is warmer dan gisteren. Stom dat we onze badkleding niet bij ons hebben. Normaal zou het me niet deren om in mijn slipje te zwemmen. Maar hier zou men dat niet waarderen en ik kies ervoor om de regels van dit land te eerbiedigen. Dus houden we het bij pootje baden. We voelen dat we niet langer in Durban hoeven te blijven. Het is klaar, Durban is niet de plek waar we zouden willen wonen. We vertrekken tegen tienen. Doen boodschappen in Pieter Maritzburg en vinden een alleraardigste koffieshop gecombineerd met een kunstgalerie. Hier wordt plaatselijke kunst verkocht die door vrouwen uit deze omgeving is gemaakt. Je voelt in alles zorg en respect. We kopen wat mooie spulletjes om deze vrouwen en hun werk te ondersteunen. Tegen vieren vinden we een prachtige plek in een farmhouse in de Midlands. Terwijl ik uitpak en een kop thee zet blijf ik met een dubbel gevoel zitten. Ik weet gewoon dat we hier niet moeten zijn. Na een wandeling heb ik dit gevoel nog steeds en er staat ons slechts één ding te doen, vertrekken. Terug naar de oude watermolen van de heenweg. Het molenhuis blijkt beschikbaar voor die nacht en als we een nacht langer willen blijven, kan dat in de andere cottage. Wat een aangename verrassing! Mijn onrust is onmiddellijk weg, alles klopt weer. Ik voel me volkomen thuis, terwijl onze gastheer het vuur aanmaakt in de open haard. Het is zo vredig hier, zo fantastisch om bij het water te zitten en naar het ruisen van de waterval te luisteren. Maar hoe vreemd het ook moge klinken, ik voel dat ik op de een of andere manier mezelf innerlijk aan het voor bereiden ben om terug naar Nederland te gaan. dinsdag 25 april Dat was een prima nacht. We eten een fruithapje bij de waterval en genieten van de rust. We maken een wandeling met de speelse honden. We verhuizen onze spulletjes en rijden richting Howick, passeren een kruidenkwekerij en drinken daar koffie. Hebben fijne ontmoetingen en diepe gesprekken met de eigenaresse en haar prachtige schoonmoeder. Ook hier wordt alles beveiligd en bewaakt. Niemand slaapt nog met open ramen. Wat een ellende! Stelen als je honger hebt is begrijpelijk vindt Nancy, maar doden, nee dat kan ze niet begrijpen. ‘Waarom zou je iemand doden wanneer je een kar wilt stelen?’ Een paar weken geleden is een goede vriend van hen op die manier gedood. Vrouw en kindertjes zitten nu alleen, hoe treurig. Dit zou je hier niet verwachten. Nancy is innerlijk heel en voelt mededogen voor alle mensen die lijden aan de gevolgen van werkloosheid, apartheid, Aids en andere gruwelijke zaken. ‘We hebben nooit geweten hoeveel er zijn’, zegt ze. ‘De regering doet enorm haar best. Maar je kunt nu eenmaal niet ineens al die achterstand wegwerken. Het heeft tijd nodig’. Ik voel haar verdriet. Vorige week is hun labrador in een val gelopen door inlanders geplaatst om wild te vangen. Dat is een pijnlijke dood. ‘Het was zo verdrietig, we hebben de hele week gehuild’. Ze maakt knuffels voor kinderen die nooit een knuffel hebben gehad. Ik zit naast haar en sla mijn armen om haar heen. Even samen delen, al dat verdriet wat het leven in de stof soms zo zwaar maakt. We laten een aantal regenboogogen achter. Ze zijn laaiend enthousiast! In Howick komen we in een toeristische sfeer terecht. Maar de wandeling naar de waterval is zeker de moeite waard. Prachtig, de weerkaatsing van tientallen regenbogen in het waterbassin aan de voet van de waterval.

Yasmin Verschure

99/127


De Midlands voelen als een paradijs. Er is ruimte, creativiteit en schoonheid. Om maar niet te spreken over die sacrale stilte. Bovendien is deze streek groener en vruchtbaarder dan de Karoo. Veel handnijverheid komt hier vandaan. En dat voelt begrijpelijk, zelfs de lucht is inspirerend. Thuis voelt het heerlijk om de open haard aan te steken en bij het vuur te gaan zitten. Er vliegt een vleermuis om mijn oren. Hij landt op mijn schouder, dat is nooit eerder gebeurd. De vleermuis staat binnen de Indianentraditie voor dood en wedergeboorte. Wat in mij is er bezig om te sterven en wat wil opnieuw geboren worden? Ik heb een enorme pijn ter hoogte van mijn linker nier. Ik kan nauwelijks zitten of liggen. Wat gebeurt er toch steeds in dat lijf van mij? woensdag 26 april Gezien mijn lijf en haar beperkingen niet eens zo slecht geslapen. We drinken thee bij de waterval en nemen afscheid van deze plek die ons beiden zo dierbaar is geworden. Op weg naar de Drakensbergen. Bij Rozetta drinken we koffie op diezelfde liefelijke plek aan de rivier. Er schijnt iets gebeurt te zijn sinds de laatste keer. Ook hier komt prikkeldraad boven de afrastering. Wat jammer. We komen door Escourt. Het is lokale markt. Echt lokaal. Fantastisch. Gewoon plaatselijk, niks voor toeristen. Er wordt van alles verkocht, van groenten tot kippen en geiten. Er is ook een overdekt ‘café’. Ik ben in mijn element. Maak een praatje hier en daar. Er wordt weinig engels gesproken, maar dat is niet wezenlijk van belang. Wanneer we de afslag Champagne Piek nemen, komen we er snel achter dat ook hier alles vol zit. Ik ben plotseling in een rothumeur. Mijn lijf doet zeer en ik krijg het gevoel dat we tijd aan het ‘volmaken’ zijn. Ik voel dat ik klaar ben, klaar om naar huis te gaan, wat dat ook moge betekenen. Jammer dat Geluksdal net niet dat thuis is. Wanneer we toch een plek vinden voor die nacht en nog een korte route lopen binnen het nationale park, kan ik alweer genieten en zitten we lange tijd te mijmeren bij de waterval en de rivier. Het is prachtig hier, maar op de een of andere manier voel ik me niet echt thuis. Er hangt te veel onrust in dit gebied dat de grens vormt met Lesotho. Het voelt alsof ik mijn ribben gekneusd heb. Ik kan moeilijk adem halen. Een verlate reactie van de smak die ik gemaakt heb in de Magaliesbergen? donderdag 27 april Tegen acht uur gaan we naar het park. Het heeft heel wat geregend afgelopen nacht en bij de Drakensbergen aangekomen trekt het hele gebied opnieuw dicht. Dit is gekkenwerk, loslaten dus. We keren de auto, rijden richting Royal National Park en passeren een Zoeloe kunstgalerie. Een groepje kinderen staat buiten te dansen en vormen een vertederend plaatje. Jammer dat ze onmiddellijk veranderen zodra ze voelen dat wij staan te kijken. Vervolgens passeren we een weverij met een zwarte bazin. Ze maken prachtige kleden maar er hangt een rot sfeer. Voor de deur staat een bewaker met machinegeweer. De meisjes die buiten zitten te spinnen stralen niet bepaalt van vreugde. Nee, hier zou ik niets willen kopen. Ze verdient haar geld over de ruggen van haar vrouwelijke werknemers. Schande!

Yasmin Verschure

100/127


Eenmaal in het park lopen we de ‘Devils Head’ trail. Het zal wel aan de naam liggen, we zijn de enige op deze route. De sfeer voelt beter, ik geniet van het lopen en vooral van het laatste deel wat geen route meer blijkt te zijn. Dan wordt het pas echt aantrekkelijk. Ik houd nu eenmaal niet van gebaande paden! We rijden richting Harry Smith. Ik ben niet ongerust, al is ons voorspeld dat we geen plek zullen vinden voor de nacht. Bij de Rietvleidam, de allerlaatste mogelijkheid voor Harry Smith, krijgen we te horen dat er zojuist een chaletje is geannuleerd. Zoals altijd wordt er uitstekend voor ons gezorgd. vrijdag 28 april We drinken thee bij de open haard en hebben een ruimtelijk uitzicht over het meer en de Drakensbergen. Wat kun je nog meer verlangen. Maar wat veel belangrijker is, ik ben die afschuwelijke pijn kwijt en kan weer vrij ademen. Het is verdwenen op dezelfde manier als het verschenen is, even plotseling. Wat er ook is, altijd is daar dat diepe vertrouwen dat alles zich ten goede zal keren. En zo geschiedde het. Al kunnen we wederom maar een nacht blijven, het is net dat extra geschenkje wat we nodig hadden. Omdat de lucht al een paar dagen vol zit met sneeuw, is het te koud voor een ochtendwandeling. We vertrekken met een dankbaar hart. Het aantrekkelijke landschap van de Midlands en de Drakensbergen laten we voorgoed achter ons. We willen nog een paar dagen naar Kate in Mamelodi, maar het lukt als maar niet om haar te pakken te krijgen. Wanneer we verder geen fatsoenlijke plek meer tegenkomen, besluiten we te overnachten in ons eigen bed in Geluksdal. Mary is blij verrast ons te zien, ze ziet er moe uit. Melanie, die we kennen van de cursus, komt de zorg voor het huis overnemen nu Mary morgen vertrekt. Ze ziet er eveneens niet goed uit. Terwijl Mary haar koffer pakt, geef ik Melanie een behandeling. Ik stuit op een lading agressie die te maken moet hebben met een partner en dat resulteert in een openhartig en eerlijk gesprek. Wanneer Melanie verlicht naar bed verdwijnt hebben we alle ruimte voor Mary. Morgen vertrekt ze naar Zimbabwe. De situatie daar lijkt zich min of meer te stabiliseren. Het is tekenend dat de emoties zo hoog zijn opgelopen. De natuur is immers slechts een uiterlijke afspiegeling van onze innerlijke emoties. Het begon met die verschrikkelijke overstromingen en nu is daar die heksenjacht op de blanke boeren. Het weer en onze emoties Wanneer het in Zuid-Afrika onweert, dan gebeurt dit van het ene moment op het andere. Je voelt het nauwelijks aankomen. Lichtflitsen en harde slagen wisselen elkaar af met een gigantische snelheid. Even zo plotseling houdt dit op. Zo gebeurt het ook in de mensen. Uiterlijk zie je niets. Maar plotseling is daar dat mes, dat dodelijke pistool. Binnen een paar minuten is het ‘gebeurd’. Er is even en heftige beroering, maar bijna onmiddellijk neemt het leven weer zijn gewone loop. Niets wordt lang vastgehouden.

Yasmin Verschure

101/127


zaterdag 29 april Rond zevenen nemen we afscheid van Mary. Ze voelt zich stukken beter na de behandeling en een goede nachtrust. Natuurlijk volgen er grapjes over intuïtie en vertrouwen. Ze kijkt me ongelovig doch nieuwsgierig aan. Ze weet dat het mogelijk is, maar tegelijkertijd vindt ze het eng om volledig op haar intuïtie te vertrouwen en zonder al die rompslomp en al dat papiergedoe te vertrekken. Oké, gewoon meenemen dus. Er volgt een intens gesprek met Melanie. Ze ziet er tien jaar jonger uit. We praten over verschillen in diverse culturen en over de eenzaamheid van het alleenstaande ouderschap. Dat is een niet geringe uitdaging in deze cultuur. Melanie heeft haar moeder en twee van haar drie kinderen al een jaar niet gezien. Hoe pijnlijk! Er zijn verschillen tussen de zwarte en de gekleurde gemeenschappen, vertelt ze. Mannen in gekleurde gemeenschappen drinken ook veel en laten eveneens veel aan hun vrouwen over. Toch zijn ze eerder geneigd taken op zich te nemen dan in de negercultuur, waar mannen per traditie het zware werk aan vrouwen overlaten. Zeker op het platteland is dat nog steeds zo. De zware lasten die vrouwen op hun hoofd dragen, hout en drinkwater, zijn kolossaal en ze lopen daar soms uren mee. Het is geen wonder dat de jonge generatie dit niet langer meer wil en op allerlei manieren in opstand komt. Schuldvraag In plaats van gelijk te willen zijn en gelijke rechten voor iedereen te willen creëren is het belangrijk dat we leren inzien en durven accepteren dat er wel degelijk enorme innerlijke en uiterlijke verschillen en zienswijzen zijn. We zijn anders en uiten ons anders, ook al zijn we in essentie één en dezelfde. Door dit ‘anders zijn’ te accepteren ontstaat er een schitterende basis voor een veelzijdige samenwerking. Een samenwerking waardoor Zuid-Afrika kan uitgroeien tot een ware regenboognatie. De apartheid is uiteindelijk niet een kwestie tussen blank en zwart. Het is iets van en in ons mensen. In zekere zin is apartheid het gevolg van een verkrampt zoeken naar een samenleving waarin ieder zijn plek kon hebben en zijn eigenheid kon behouden. Dat dit gepaard ging met bepaalde regels die allesbehalve vriendelijk waren voor zwarten en kleurlingen is ongetwijfeld gebaseerd op angst. Angst in de blanke mens om ten onder te gaan onder de zwarte en gekleurde meerderheid. Ik heb met eigen ogen gezien dat zwarte bazen door hun ondergeschikten meer worden gevreesd dan blanken. Wanneer mensen macht krijgen schijnen ze datgene wat ze het hardste hebben afgewezen in anderen, vaak zelf te praktiseren. Eigenlijk is dit niet zo gek als we bedenken dat we elkaars spiegels zijn en datgene afwijzen wat we binnen onszelf niet onder ogen durven te zien. Verantwoordelijkheid Verantwoordelijkheid nemen voor je eigen situatie, zien dat we dit zelf gecreëerd hebben, zonder schuldgevoel en oordeel, is een vereiste om te komen tot een samenleving op basis van verscheidenheid, veelkleurigheid en wederzijds respect. Hoe raar het moge klinken, Aids is de oorzaak van het wegvallen van begrenzingen tussen de verschillende culturen en denkwijzen. Aids en de mate waarin het om zich heen grijpt is zo afschrikwekkend aanwezig dat ontkenning niet langer mogelijk is.

Yasmin Verschure

102/127


Het enige antwoord, niet op bestrijding maar op een optimale manier van ondersteuning, is samenwerking. We vermijden de stad en rijden richting Mamelodi. Drinken koffie in een duur wegrestaurant en hebben een open contact met de mooie ober. We kunnen hem niet meer vinden en laten het geld op de tafel achter. Wanneer we weg willen rijden komt hij aangerend. Hij wil ons persoonlijk bedanken en gedag zeggen.

Yasmin Verschure

103/127


AFSCHEID VAN MAMELODI ‘Vrijheid is het loslaten van de sluiers van illusie, onwetendheid en afgescheidenheid’. Wanneer we bij Kate aankomen, is zij er niet. Het huis zit vol mensen die we niet eerder hebben gezien. Het bruidspaar Pule en Lydia wacht in de kamer op een sein voor vertrek naar de feestzaal. Peter en Oema komen binnenvallen. Gelukkig, we zijn toch in het goede huis! We worden voorgesteld en even later rijden we met drie auto’s naar de plek van het bruiloftsfeest. Drie rondjes rijden we, dat maakt deel uit van de ceremonie. Het paar wordt verwelkomd met dans en zang door de vrouwen. Terwijl ik sta te kijken, springt er iemand op mijn nek. Het is de zwaarwichtige Kate, zij is de hoofdkok van het feestmaal. Lachen en knuffelen, blij en enthousiast. We worden nieuwsgierig bekeken. Blanke mensen welke deel lijken uit te maken van de familie, zijn geen alledaags verschijnsel. We zijn eregasten, maar ik weiger aan de hoofdtafel te zitten, dat gaat me een tikkeltje te ver. Kate is blij dat ik mijn fotocamera bij me heb en ik schiet verschillende mooie plaatjes voor mezelf, voor het paar en voor Kate. Ik breng op verzoek een toost uit op het bruidspaar, maar het stroomt niet geweldig, de champagnekurken verwijderen zich maar moeizaam. En dan begint het ware feest, eten en drinken. Dat is helaas het enige waar de meeste gasten in geïnteresseerd zijn. De mannen hebben zich reeds afgezonderd voordat het eten wordt opgediend en zitten al aan het bier. Het eten is verrukkelijk, je proeft de meesterhand van Kate. Ik geniet met volle teugen en praat met verschillende vrouwen. Ze genieten van mij, ik van hen. Vooral wanneer ze zien hoe moeiteloos ik me beweeg op hun muziek. Ik klets en knuffel met de kinderen die in een aparte ruimte ondergebracht zijn. Vertel dat ik ze mooi vind. Ze vinden mij ook mooi. ‘Mam een mulungu (blanke)’. Ik grinnik. Hoeveel verschillende ‘scheldwoorden’ zijn er niet voor blanken? We eindigen in de keuken en wanneer Kate haar spullen verzameld heeft, gaan we naar huis. De eerste mannen zijn al aardig dronken. Ik vraag me af wat de lol is voor het bruidspaar. Ze schijnen zich niet te amuseren. Later begrijp ik dat de bruid droevig moet zijn. Zij moet naar buiten tonen dat het zwaar valt om je familie achter te laten. We maken kennis met Salomon, de vader van Oema en de eerste liefde van Kate. Ik ben verbaasd over zijn schoonheid, zijn zachtheid en zijn energie. Voor het eerst en zonder schroom praat ik met Kate over haar ‘mannen’. Getrouwd is ze nooit, ook niet met de vader van haar zoon. Met Salomon heeft ze een goede relatie. Hij heeft haar ondersteund in de opvoeding van Oema, ook al is hij zelf getrouwd. Ook zijn relatie met Oema is goed. Fijn om te horen dat dit mogelijk is. Sepp en zijn vriendin Lucia gaan mee naar huis. Sepp zet meteen de televisie aan. Ik vraag of dit zo nodig moet. Hij geeft toe dat het een slechte gewoonte is. Gaat naar de keuken om wat te drinken te halen. Ik zet de televisie af en verstop de afstandsbediening. Sepp is een beetje onthand, wil een film zien. Ik zeg dat hij op Kate haar slaapkamer kan kijken. Voel me een beetje ongemakkelijk door mijn bemoeizucht, maar weet dat Kate dit geamuseerd ondersteunt.

Yasmin Verschure

104/127


Kate vertelt dat ze mijn vorige ‘boodschap’ begrepen heeft. Zij en Olga hebben hun kleding uitgezocht en door laten stromen wat ze zelf niet langer nodig hadden. Ik voel me geroerd door de manier waarop Kate zichzelf durft te spiegelen. Vorige keer zei ik dat ze haar kinderen verwend had. Ik raakte een teer punt en ze ontkende dit onmiddellijk. Even later kwam ze hierop terug en zei dat ik volkomen gelijk had. Ruth komt binnenvallen. Enthousiaste zoenen, ontelbare omhelzingen en heel veel warmte. Cadeautjes voor Giri en mij van moeder Gail uit Soweto. Teveel, we hebben inmiddels een koffer vol. Ruth zegt dat ik niet half begrijp hoe belangrijk ons ‘zijn’ is geweest hier in Mamelodi en Soweto. We brengen Sepp en Lucia een eindje weg. Dat is hier gewoonte en het voelt reuze gezellig. We zullen jullie missen, zegt Sepp. ‘Sepp, wanneer je Venus aan de hemel ziet staan dan weet je dat we verbonden zijn’. Na Ruth een reikibehandeling gegeven te hebben, ‘eist’ Kate haar laatste behandeling op. Ik ben opnieuw verbaasd hoe volledig ze weet te ontvangen. Ik breng Kate naar haar slaapkamer. Ze ploft zonder schroom op het toilet. Ik grinnik in mezelf. Het is ongelofelijk hoeveel ruimte deze vrouw heeft en zij spiegelt mij hoeveel ruimte ik inmiddels zelf heb. Ik voel me mateloos thuis, terwijl ik me bij Mary nog steeds op visite voel. De kinderen zijn bij oma en het is heerlijk rustig in huis. Wanneer we in ons bed liggen gaat het gesprek gewoon door: ‘Ik hou van je’. ‘Ik ook van jou, slaap lekker’. Ik voel me innig tevreden en eindeloos dankbaar. Het was weer een heerlijke dag. zondag 30 april We liggen genoeglijk in Kate haar bed, en kijken gezamenlijk naar het zondagmorgenprogramma. Na de gospels volgt er een interessant programma over verschillen in religies. Halverwege komt Sepp binnenvallen, Kate wurmt zich uit bed en even later is de hele familie de stoep aan het schilderen. Het is een genoeglijk gezicht, die samenwerking. Ik beperk me tot de ‘keuring’ en het maken van thee en ontbijt. Wanneer het tijd is, vertrekken we. Hoewel ze moeite hebben met ons vertrek, wordt de arbeid hervat nog voor onze auto om de hoek verdwijnt. Prima! Leven in het hier en nu maakt dat je kwaliteit bereikt. En kwaliteit, ja dat is het leven in alle opzichten in dit huis. In dit opzicht is Kate eveneens een rebel. Het getuigt van moed om blanken in huis te nemen en er openlijk voor uit te komen dat je een blanke vrouw als je zuster beschouwt. Het zet op zijn minst heel Mamelodi aan het denken. Ik herinner mij onze gezamenlijke kerkdienst in de Methodisten kerk. De week daarop vraag ik Kate of ze niet naar de kerk gaat, wetende dat dit belangrijk is, ja een wekelijks ritueel. ‘Waarom zou ik’, zegt ze in al haar eenvoud. ‘Jij hebt me laten zien dat God overal is, dus kan ik net zo goed hier zijn en de dingen doen die ik te doen heb’.

Yasmin Verschure

105/127


SLOTFASE ‘Iedere schakel in de ketting is even waardevol’ We rijden dezelfde alternatieve route terug. Hebben geen zin om terug te gaan naar het zo kleurloze Geluksdal. We stoppen bij een koffieshop en komen in een allerliefst winkeltje terecht met plaatselijk handwerk. Ik voel de goede sfeer al voor ik over de drempel ga. Heb een heerlijk contact met Ada achter de balie. En voor de zoveelste keer ‘kost’ me dat niet alleen een regenboogoog maar ook een knuffel. Nooit tevoren heb ik zo vrijelijk vrouwen in winkels en op straat geknuffeld als hier in Zuid-Afrika. Door die tussenstop komen we weer thuis in Geluksdal. Er is niemand, wij beheren dit huis tot ons vertrek naar Nederland. We zijn nu de enige blanke inwoners van Geluksdal, Tsakane, Langevile en omstreken. Ik voel me thuis en volkomen veilig. Het heeft wat om saampjes af te sluiten. De zon breekt voorzichtig door de wolken. De winter is begonnen en dat is vroeger dan ‘normaal’, maar wat is tegenwoordig normaal? De hoeveelheid regen van de laatste maanden zeker niet. Overdag is het nog steeds lekker warm, maar ‘s nachts kan het op deze hoogte behoorlijk fris zijn. maandag 1 mei - dag van de arbeid We staan vroeg op. Ik hang onze was aan de lijn, het is een stralende dag. We gaan boodschappen doen in Boksburg en de laatste foto’s ontwikkelen. Ik loop vervreemd door Pick and Pay, wat een afschuwelijke plek. Lang leve deze schijnwereld, lang leve de schijnveiligheid. Er breekt een kolossaal onweer los, maar het is gelukkig plaatselijk. Thuis is het droog gebleven en we bereiden ons voor op de reünie van deze middag. Om twee uur komt Melanie binnenvallen. Ze is ongedurig en voorspelt dat de opkomst slecht zal zijn. En dat blijkt ook zo. Maar het heeft ongetwijfeld een reden en is dus perfect zoals het is. We drinken thee in het zonnetje en delen onze ervaringen. Ieder voelt zich herboren en veranderd na de workshop. En dat is duidelijk zichtbaar. Wanneer Monica aan de beurt is, vertelt ze dat ze die morgen vergeten is dat ze eigenlijk niet kwaad wilde worden. Ze was woest op haar zoon, die voor de zoveelste keer dingen uit huis heeft gestolen. Ze heeft hem verteld dat hij stil mag ‘wegrotten’ in zijn druggebruik, maar dat ze hem niet meer binnen wil. Ze is zelfs naar de politie gegaan. Ik vertel haar dat liefde niet betekent dat je alles maar klakkeloos accepteert. Integendeel, het is heel liefdevol om je grenzen aan te geven en die te respecteren. Wanneer je op tijd ‘nee’ durft te zeggen, zul je ook de ruimte hebben om een welgemeend ‘ja’ te laten horen. Van het één komt het ander. Dorien vertelt over haar tweeling van eenentwintig, die keer op keer diep in de nacht dronken thuiskomt, luidruchtig is en de televisie aanzet zodat Melvin en zij niet kunnen slapen. Ze zijn lui, verpesten de sfeer, voeren geen donder uit en willen niet de deur uit. Melvin bevestigt dit. De enige oplossing, zegt hij, is ze een kogel door hun harde koppen te jagen. Hoewel hij beaamt dat dit een grapje is, is dit een methode die hier te veel wordt toegepast. Ik benadruk dat dit niet de oplossing is. Zolang Dorien en Melvin het gevoel hebben de oorzaak te zijn van deze situatie, zullen deze lieverdjes hun grenzen blijven overschrijden. ‘De energie die we

Yasmin Verschure

106/127


uitstralen is voelbaar en schuldgevoel is dodelijk. Wanneer jullie geen duidelijk standpunt durven in te nemen, zal hun houding niet veranderen’. Ze weten het maar al te goed. De meeste jongens worden behandeld als baby’s. Ze hoeven niets te doen en worden verzorgd totdat ze besluiten op te stappen. Hoe kunnen zij in godsnaam op eigen benen gaan staan en hun bijdrage leveren aan een gelijkwaardigere samenleving, een gelijkwaardigere band tussen man en vrouw, tussen zwart, gekleurd en blank, wanneer de ouders dit patroon niet doorbreken. Yvonne vertelt dat ze haar dochter twee jaar geleden het huis uit heeft gezet omdat ze niet langer de les gelezen wilde krijgen. De dochter is inmiddels terug en respecteert de regels van het huis. Dan vertelt Melanie waarom ze zo obstinaat is. Ze wordt al dagen achtervolgd door dezelfde afschuwelijke droom over een slang en dat betekent onheil in haar cultuur. Ik vertel haar wat de slang voor mij betekent. De slang is het symbool van transformatie, van totale omvorming en van volledige genezing. Hij pelt zijn oude huid af om een nieuwe te kunnen vormen. Met andere woorden, hij laat het verleden achter zich en begint steeds opnieuw. ‘Waarom denk je dat artsen de dubbele slang voeren als hun symbool?’ Enorme opluchting en niet alleen bij Melanie. Iedereen is blij met dit nieuwe inzicht. Dat geeft een totale andere kijk op het fenomeen slang. We praten over goede en slechte dingen in iedere cultuur. Het is bitter hard nodig om de erfenis vanuit het verleden uit te zuiveren en onze diverse culturen naar een nieuwe dimensie te tillen. Dat betekent loslaten van alles wat ons niet langer meer dient. We geven elkaar een laatste behandeling. Terwijl ik naar Melvin kijk, zie ik zijn verleden. Er staat daar een genezer, een oud stamhoofd. Het beeld wat ik zie heeft niets te maken met de ernstig zieke Melvin van nu. Niemand wil uiteindelijk nog naar huis. Zelfs Melanie is tot rust gekomen en besluit andere keuzes te maken en zo snel mogelijk haar moeder en kinderen op te gaan zoeken in Port Elisabeth. Dat zal tijd worden. Hoe wil je in Godsnaam anderen helpen wanneer je jouw eigen verlangens niet serieus neemt. Alsmaar druk bezig zijn is weg lopen voor jezelf Melanie. Ik maak een heerlijke salade en vind het wel wat hebben wij tweetjes samen in dit grote huis in Geluksdal. Dan komt Tsifa binnen vallen. Even wennen! Dat is het risico wat je loopt wanneer je leeft binnen een communiteit. dinsdag 2 mei De zon schijnt, wat heerlijk. Het vogeltje tikt geduldig tegen het raam. Wat voor boodschap zou hij dit keer hebben? Is het de aankondiging van de winter? Hij weet niet van ophouden. Om negen uur rijden we door de kleurrijke straten van Tsakane naar het Youth Alive huis. Ik voel dat ik afscheid aan het nemen ben. Het huis is op slot, dus nemen we de foto’s en de kleding mee terug. We rijden langs John in zijn rolstoel. We hebben hem gemist deze week, het was veel te koud op straat. Nu staat hij weer in het zonnetje met zijn stralende lach. Daarachter voel ik de droefheid. Hij zou graag zijn oude werk bij het vliegveld weer opnemen. Dit is onmogelijk omdat er geen lift aanwezig is. Er moet toch een mogelijkheid zijn? Wat zijn wij toch bevoorrecht in ons verwende Nederland!

Yasmin Verschure

107/127


John vertelt dat zijn ongeluk een testcase is en hoopt dat hij weer zal lopen als hij zijn les geleerd heeft. ‘Ik hoop het John, ik bid voor je’. Ik omhels hem. Hij vertelt hoe dankbaar hij is dat hij ons mocht ontmoeten. Ik knuffel zijn kleine neefje en vind nog twee regenboogogen in mijn tas. Dat is in ieder geval iets. Ik zou graag iets meer voor hem doen. Zijn voorbeeld, zijn geduld en zijn positieve houding vragen erom gehoord en beloond te worden. Wanneer Giri onze vlucht wil bevestigen, krijgt hij te horen dat die geannuleerd is. Ze zullen ons later terugbellen. Ik blik of bloos hier niet van, er zal ongetwijfeld een reden zijn. Of we zijn nog niet klaar, of we krijgen een betere vlucht. Die middag krijgen we te horen dat onze vlucht is overgeboekt naar African Airlines. We vertrekken twee uur eerder, hoeven maar een uur te wachten in Zurich en zullen vijf uur eerder thuis zijn. Nou dat is boffen. Het is te hopen dat Reina op tijd terug zal zijn om ons naar het vliegveld te brengen. Ik maak koffie en wat te eten voor Alfred, de tuinman. Een kinderhand is snel gevuld en hij weet dat hij van mij wat extra’s krijgt. Terecht of niet, het voelt goed voor mij. Nico belt om afscheid te nemen. Het lukt hem niet meer om langs te komen. Hij vertelt enthousiast dat alles weer stroomt sinds hij mij ontmoet heeft. Wat fijn om te horen Nico! Yvonne komt een cadeautje brengen. Ze kunnen het niet laten en delen maar al te graag van het weinige dat ze hebben. We gaan op weg naar Ruth. Alles in onze bagage wat zij zou kunnen gebruiken nemen we mee. De auto slaat af zodra we op straat zijn en we krijgen hem niet meer aan de gang. Alfred en de buurman duwen hem terug op de inrit. Ik overdenk of het mogelijk is om die hele afstand te lopen, als de buurman wat vragen stelt en onder de motorkap kijkt. ‘Je moet starten op de neutraal stand’, zegt hij meedogenloos, zet hem vervolgens in neutraal, start en niet te geloven, hij doet het onmiddellijk! Ik kan me gelukkig inhouden, vlieg hem niet om zijn nek. Er zijn grenzen in Zuid-Afrika die ik wens te respecteren. Maar ik maak hem duidelijk hoe ongelofelijk dankbaar we zijn. Als Giri zijn speciale schroevendraaiertje aan hem geeft, begint hij helemaal te stralen. We hebben een vriend en een beschermer erbij, onze buurman. Beter kun je niet hebben. Bij het huisje van Ruth komt Paulien naar buiten. Ze gooit zich in mijn armen en begint onbedaarlijk te huilen. Het is slecht met mama, vertelt ze. Dat is helaas waar. Twee buurvrouwen, die we eerder hebben gezien, zijn aanwezig om voor haar te zorgen. Ik pak alle spulletjes uit, het vruchtensap en de papaja. Ze wil een stukje proeven, al kan ze eigenlijk niet meer slikken. Pureren dan maar. Ik open een capsule van de natuurlijke medicijnen en doe het poeder in een glas water. Ze drinkt het meteen op en vraagt hoeveel ze elke dag moet innemen. Paulien vertelt later dat Prudence op mijn advies dezelfde medicijnen heeft gekocht. Ruth weigerde ze in te nemen. Ik mis de kleintjes. Vind de negenjarige Zandile weggekropen in het schuurtje. Ik til haar op en ze kruipt helemaal in me. Ik neem haar mee naar Ruth en we zitten lange tijd op de rand van het bed. Dan vertelt Ruth met behulp van de buurvrouwen dat ze morgen samen met Prudence naar de Bank moet om haar uitkering op te halen. Doet ze dit niet, dan zal de uitkering vervallen. Er is blijkbaar geen andere mogelijkheid. Daarna kunnen ze een verklaring halen bij het politiebureau voor de volgende maand. Ik overdenk of wij dan toch maar… Maar dit is te gek, ze overleeft dit immers niet. ‘Paulien, kom mee, we gaan nu naar het politiebureau’. De dienstdoende functionaris is vol medeleven. Los van alle gruwelijke verhalen die de ronde doen over de politie, kunnen wij alleen maar zeggen dat we

Yasmin Verschure

108/127


fantastische mensen hebben ontmoet, steeds opnieuw. Die avond krijgt Prudence een verklaring waarmee zij voortaan de uitkering op kan halen. Ze belt om te bedanken. Zegt uit gewoonte dat het goed met haar gaat. Wanneer ik aangeef dat de situatie thuis niet gemakkelijk moet zijn, geeft ze dit volmondig toe. Ze denkt dat het zo slecht met Ruth gaat omdat ze de medicijnen niet in wilde nemen. Ik zeg dat ik geen spelletjes wil spelen. ‘Je moeder is stervende, ik denk dat je dit weet’. Ik voel met haar mee en hoop dat ze de eenheid die ze samen vormen kunnen handhaven. Het is afschuwelijk om je moeder te zien sterven. Maar mijn grootste zorg gaat uit naar de achterblijvende. Veertien dagen later zal Ruth begraven worden. Volgens Mary is de aanblik van de kinderen deerniswekkend voor alle omstanders. We lopen naar Heleen en haar drie kinderen. We treffen een open en gelukkig gezinnetje aan. Ze hebben hard gewerkt in deze korte tijd. Helen slaan we ook niet over. Ik heb nu eenmaal een zwak voor haar. De baby’s doen het beiden prima en ik zie voor de eerste keer haar man. Van een relatie tussen die twee is geen sprake. Ik weet dat ze het juiste moment afwacht om hem de deur uit te zetten. De situatie met haar moeder is na de cursus meer open. Zij begrijpen elkaar nu beter. Zes weken later sterft deze volmaakte baby, haar tweede in anderhalf jaar. Ik kan het aanvankelijk niet geloven. Vraag me af waarom ik Helen en haar baby op alle fronten als volmaakt heb ervaren. Realiseer me dat hun bewustzijn zover geëvolueerd moet zijn dat ik hun totaliteit heb waargenomen die voorbij elke vorm gaat. Mijn hart loopt over van mededogen voor Helen en voor alle moeders die hun kinderen verliezen, waar ook ter wereld. Deze laatste avond komen Jolanda en de mooie Indiase Eupramia afscheid nemen. Al zijn we moe, we voelen hoe onze energie zich oplaadt tijdens dit samenzijn. Eupramia vertelt hoe Jolanda veranderd was toen ze terugkwam in Benoni. Op de vraag wat er gebeurd was, vertelde ze over jou Yasmin. En wat deed dat mens dan, wilden de zusters weten? ‘Ik zou het niet weten’, vertelde Jolanda. ‘Eigenlijk niks, ze is gewoon… anders.’ We gieren van het lachen. Dat laatste heeft ze teruggevonden, de onschuld, de speelsheid en de vreugde van haar innerlijk kind. Het goddelijke kind en de Christusenergie hebben één en dezelfde oorsprong, pure onvoorwaardelijke liefde. Als je dat eenmaal ‘ontdekt’ hebt, laat je het nimmer meer gaan. Met een hart vol vreugde en dankbaarheid zwaai ik het tweetal uit en gaan we voor de laatste maal op deze plek naar bed. woensdag 3 mei We nemen afscheid van Pat en Laurens. Ze zijn blij met de foto’s en Laurens, HIVpositief, is reuze blij met de spijkerbroek van Giri. Pat zegt dat ze ons zal missen. Ze is een van die vele krachtige vrouwen die ik mocht ontmoeten en Mary mag blij zijn met haar als secretaresse in het Aids-project. Sylvia komt op bezoek. Ze is een collega van Mary en heeft zoveel ‘sterke’ verhalen over mij gehoord, dat ze mij absoluut wil zien voor we vertrekken. Gelukkig maar, ik had deze ontmoeting niet willen missen. Zoals ze zichzelf omschrijft is ze in tegenstelling tot Mary een introvert type. Dat hebben we ongetwijfeld gemeenschappelijk. Ze begraaft zich regelmatig in de stilte van de natuur om zichzelf op te laden en inspiratie op te doen. Hoe herkenbaar! We stromen moeiteloos in elkaar over.

Yasmin Verschure

109/127


AFSCHEID VAN ZUID-AFRIKA ‘Je zult eerst de weg moeten gaan, voordat je anderen de weg kunt tonen’ Reina is ruim op tijd om ons naar het vliegveld te brengen. Tsifa wil ons begeleiden. Zo rijden we om vijf uur met z’n vieren richting vliegveld. We moeten onze tickets omboeken voor we inchecken. Daarna drinken we gevieren nog wat in de bar en dan is het tijd om afscheid te nemen van onze zusters. donderdag 4 mei We landen om kwart voor zeven in Zurich. Dit is de inchecktijd voor de vlucht naar Amsterdam. Volgens de stewardess kunnen we die vlucht wel vergeten, maar we gaan het toch proberen en halen het moeiteloos. En onze bagage? Ik zie door het raampje hoe deze ingeladen wordt via de lopende band. Niets om ons ongerust over te maken. Tegen negenen zijn we op Schiphol, zes uur eerder dan aanvankelijk werd verwacht. We hebben dit telefonisch doorgegeven, dus de Schipholtaxi weet er van. Om elf uur diezelfde ochtend zijn we thuis. De zon begint door te breken. De tuin staat uitbundig in volle bloei. Wat een verschil met de afgestorven wintertuin die we achterlieten. Het gras moet nodig gehooid worden. Een merel heeft haar nestje gebouwd in de hoek van het schuurtje. Wouw, dat is een echte verrassing. Het huis ligt vol ballonnen, we vinden ze zelfs in het bad. We zijn beiden vol vernieuwde energie en stappen moeiteloos over naar het ritme van deze plek, naar het ritme van deze nieuwe dag. Als kinderen Ik hoop voor Zuid-Afrika en voor de hele wereld dat wij als mensheid onszelf mogen ontdekken, respecteren en eren om datgene wat we in werkelijkheid zijn. Wanneer we onze schoonheid in alle volheid durven te ervaren, laten we onze angsten los en openen we onszelf voor de ongekende schoonheid in ieder ander. Dan durven we de leegte de leegte te laten zijn en laten we vanuit het ongeziene nieuwe ideeën geboren worden. We leren onszelf opnieuw te verwonderen als pas geboren kinderen en de hele aarde wordt ons speelterrein. ‘Als gij niet wordt als kinderen…..’

Yasmin Verschure

110/127


THUIS KOMEN ‘Ieder inzicht vormt een springplank naar een bredere visie’ Voor de eerste keer in mijn leven voel ik me thuis in Nederland. Helemaal thuis. De energie haalt me niet langer onderuit. Ik sta als een rots in de branding en ik geniet van ‘Al Wat Is’. Er is zoveel om van te genieten hier in dat kleine lieflijke Nederland. Hoe vaak kwam ik terug van mijn reizen en voelde me na korte tijd volledig gesloopt. Ik was niet opgewassen tegen de energie, de emoties, de vervuiling, de volheid, de begeerten. Ik ging er letterlijk en figuurlijk onderdoor. Toch wist ik dat het belangrijk was om hier in Nederland te kunnen leven. Tot nu toe was het min of meer een kwestie van overleven, een gevecht om dit lichaam in stand te houden. Nee, ik wilde totaal kunnen leven, ook hier, volledig mezelf kunnen openen zonder voortdurend onderuit te gaan. En zo gebeurde het! Voorheen keerde mijn gevoeligheid zich vaak tegen me. Ik leed met de wereld mee, ik ervoer het lijden van de mensheid en ging er letterlijk kapot aan. Het was het leerproces waar mijn ziel voor gekozen had. Waar precies het kantelpunt is geweest is van weinig belang. Maar toen ik terug kwam uit Zuid-Afrika voelde ik de vreugde van het hier zijn. Medelijden is mededogen geworden. Mededogen is geen onverschilligheid, integendeel. Het betekent dat ik nog meer dan voorheen aanwezig kan zijn in situaties van lijden en sterven, maar ik sterf niet langer mee. Ik blijf toeschouwer en raak niet meer verstrikt in datgene wat van mij is en wat van de ander. Het klinkt paradoxaal, want tegelijkertijd voel ik geen scheiding tussen mezelf en de ander. Tegelijkertijd is het lijden van de mensheid het lijden van mezelf. Maar achter dat lijden, achter al die pijn zie ik het perfecte plan, het ware gezicht van de Schepper. Wij westerlingen moeten eerst zien voordat we geloven. Het ware kenmerk voor de spirituele mens is dat hij eerst gelooft, waardoor hij werkelijk leert ‘zien’. Door mijn eigen processen van pijn en lijden en alle transformaties die daarmee verbonden zijn, is mijn eigenheid dusdanig sterk geworden dat ik volledig mee kan stromen, maar niet langer leeg stroom. Dat is een kolossaal geschenk. Het heeft alles met respect te maken. Respect voor mijn eigenheid, voor mijn weg en als gevolg daarvan respect voor het proces van de ander. Ik heb niet langer de behoefte om ervaringen van mensen weg te nemen, om ze te willen genezen of bevrijden. Het zijn spelletjes die we spelen om niet te hoeven voelen wat die ander ervaart. Ik kan en durf volledig aanwezig te zijn, zonder de situatie te willen veranderen. Ik weet dat ik niets hoef te veranderen omdat Gods schepping perfect is, perfect en volmaakt. Ik zie datgene wat er werkelijk is, ik zie datgene wat verborgen is achter al die sluiers van illusie. Ik voel mededogen voor de mensheid. Mededogen en onvoorwaardelijke liefde. Mijn innerlijke ruimte geeft anderen de ruimte om te veranderen en te helen daar waar het nodig is. Dat is anders dan iets weg willen nemen of veranderen naar mijn inzicht. Dat is iets wat eenvoudigweg gebeurt, buiten mijn wil om. Datgene wat verandert wenst te worden verandert zichzelf moeiteloos en zonder enige weerstand wanneer de tijd daar rijp voor is.

Yasmin Verschure

111/127


Iedereen zal zich openen op de juiste tijd, wanneer hij daar klaar voor is. Het heeft geen zin om parels voor de zwijnen te gooien. Op het moment dat we er klaar voor zijn openen we onszelf en zal alles op ons pad verschijnen wat we nodig hebben voor ons transformatieproces. Geduld ‘Eenvoud is de essentie van mijn wezen’. Geduld is een van de hoogst geëvolueerde eigenschappen van God. Ik leer en heb grootse lessen ontvangen in geduld. Geduld is niet langer handelen vanuit wilskracht, maar wachten op de juiste impuls. Geduld is deze tijd van wachten gebruiken om hogere vormen van mijn Zelf te initiëren in mijn wezen. Geduld is dienstbaar durven zijn. Geduld is het totaal aanwezig zijn in dit ene moment, in de wetenschap dat het verleden niet langer bestaat. Alles is immers perfect in het eeuwige nu. Het is uitsluitend mijn houding van dit moment welke mijn staat van zijn in de toekomst zal bepalen. Het lijkt paradoxaal om te zeggen dat we alle beperkingen zelf creëren. Kiezen voor een leven in de stof betekent immers dat we kiezen voor een leven van beperkingen. Verlossing is dan ook niets anders dan het accepteren van onze beperkingen, waardoor de verborgen ruimte binnen deze schijnbare beperkingen zichtbaar wordt. We leren die ruimte te gebruiken en verwerven onze innerlijke vrijheid. Ik hoef niet langer een scheiding aan te brengen tussen mijzelf en de ander. Ik hoef geen onderscheid te maken, ook al durf ik te onderscheiden. Door de verschillen te benoemen zie ik de eenheid achter die verschillen. Maar het zijn juist de verschillende uitingsvormen die het leven voor mij zo boeiend maken. Liefde lost alle problemen op. Mijn energie maakt dat ik datgene aantrek wat bij mij hoort. Er zijn mensen die graag in mijn gezelschap zijn, zij voelen zich verlicht wanneer zij vertrekken. Er zijn even zovele mensen die mijn gezelschap het liefst vermijden. Voorheen zou ik me afvragen wat ik verkeerd had gedaan. Allemaal onzin, allemaal egospelletjes. Ik doe niets verkeerd, ik creëer mijn eigen werkelijkheid en dat hoeft niet per definitie de werkelijkheid van een ander te zijn. Ik ben een geestelijke strijder en voer de strijd in mezelf. En bij elke overwinning wordt mijn gezichtsveld breder en ervaar ik meer vrijheid. Tegelijkertijd ben ik nog nooit zo eigenwijs geweest en wens ik me niet aan te passen aan datgene wat belangrijk schijnt te zijn voor de meerderheid. Wat dat betreft ben ik ver in de minderheid. Ik ga mijn weg zonder aarzelen. Wacht op de impulsen die komen en mij vertellen wat ik te doen heb. Dat is niet langer moeilijk, dat is een uitdaging. Dat is controle loslaten en vertrouwen op mijn intuïtie. Dat is weten dat mijn pad voorbestemd is en elke stap geplaveid wordt. Dat is wakker blijven en waakzaam zijn. Niet inslapen, nooit. Dat is helder zijn en de dingen zien zoals ze werkelijk zijn wat voorbij beelden gaat. Beelden zijn egoprojecties. Niet goed of niet fout. Nodig zolang het nodig is en naarmate we ze niet meer nodig hebben zullen we meer en meer onze weg mogen gaan op basis van overgave, geloof en vertrouwen. En dat vertrouwen wordt meer en meer een weten. Weten dat er een macht bestaat die groter is dan jijzelf. Weten dat je geleid wordt en dat je alles krijgt op de juiste tijd en de juiste plaats. Je leidsel uit handen geven, maar zelf op de bok blijven zitten.

Yasmin Verschure

112/127


Liefde is er altijd en wanneer ik beperkingen ervaar is het een uitdaging om deze beperkingen te overstijgen of de beperkingen de beperkingen te laten zijn en de ruimte en de vrijheid te ervaren binnen die beperkingen. Dit vraagt om oefening. Je kunt niet leren zwemmen als je niet regelmatig oefent. Iemand die leeft om zichzelf te realiseren noemen we een yogi. Is dat niet het enige doel waarvoor we hier op aarde zijn, zelfrealisatie? Je kunt geen yogi zijn als je niet bereid bent de liefde die je in wezen bent in alles uit te drukken wat je doet. Met volledige aandacht aanwezig zijn bij de afwas en bij iedere bezigheid wordt dan je spirituele oefening. Je maakt geen onderscheid tussen goede en slechte karweitjes. Er is geen verschil meer tussen je ‘spirituele beoefening’ en de dagelijkse dingen. Buiten is binnen geworden, twee is één geworden, je bent van de wordingsstaat naar het ‘zijn’ gegroeid. Onze eigen gevangenis Het is grappig om te zien dat wij in Nederland met al onze zogenaamde vrijheid zoveel wetjes en structuren hebben geschapen dat we in alle vrijheid onze eigen gevangenis hebben gecreëerd. Wanneer je dit inziet kun je ervoor kiezen om de muren van die gevangenis neer te halen. Door de muren binnen jezelf af te breken, kun je zonder weerstand leven binnen de structuren van deze gevangenis en van iedere gevangenis zonder jezelf nog langer gevangen of beperkt te voelen. Er is niets buiten onszelf wat ons kan tegenhouden onze weg te gaan, wanneer we ons doel voor ogen houden. Ik heb ervoor gekozen om liefde te zijn en liefde te leven. Ik heb ervoor gekozen om een instrument te zijn in handen van mijn Schepper. Wanneer mijn ‘zijn’ en mijn voorbeeld een bemoediging kunnen zijn voor anderen op hun weg, ben ik geslaagd in mijn menszijn. Ieder die in mijn huis komt zonder verwachtingen zal gelaafd worden. Hij die komt met verwachtingen zal teleurgesteld huiswaarts keren. Ik begrijp nu volkomen waarom er zovele offers van mij gevraagd werden. Dit alles was eenvoudigweg een test. Zoals een uiterlijke goeroe onvoorwaardelijke overgave vraagt aan haar discipelen, zo vroeg mijn innerlijke goeroe onvoorwaardelijke overgave en de bereidheid om de weg te gaan met alles wat daarin gelegen is. Het grootste offer was misschien wel het loslaten van mijn reikiwerk. Mijn priesterschap in dit leven. Het was een waar gevecht, maar mijn bereidheid om de strijd aan te gaan was onvoorwaardelijk. Mijn ziel had die keuze al bij voorbaat gemaakt. En de strijd is gestreden. Je hebt het gereedschap nodig zolang je het nodig hebt. Wanneer jezelf het gereedschap bent geworden heb je de hulpmiddelen niet langer nodig. Ik kan nu zwemmen zonder zwemband. De inwijdingen en symbolen waren de zwemband en gaven me het gevoel van veiligheid die ik nodig had op dat moment. Het was mijn opdracht om de vorm te overstijgen. Om alle uiterlijke kenmerken los te laten en mijn hart verder te openen zodat ikzelf het gereedschap kon worden. Goddelijke impulsen zoals Reiki, verliezen hun zuiverheid en hun kracht wanneer we ze in vormen, in structuren willen omzetten. Structuren komen voort uit angst en werken beperkend en vervreemdend. De tijd was nu rijp om voorbij alle structuren te gaan. Om te vertrouwen dat het verder openen van mijn hart voldoende was. In Zuid-Afrika mocht ik het resultaat van dit immense proces ervaren. En er is geen enkele twijfel meer. Reiki was een kolossaal geschenk wat ik overvloedig mocht delen. Ik koester deze periode in mijn hart als een kostbaar geschenk. Nu komt er een nieuwe fase in mijn leven. Hoe dit er uit gaat zien, weet ik niet. Het vraagt om vertrouwen en flexibiliteit.

Yasmin Verschure

113/127


God is niet statisch, God is voortdurend aan verandering onderhevig. God kent geen enkele vorm en is tegelijkertijd alle vormen. Het enige wat ik zeker weet is dat ik liefde wens te zijn. En de vorm waarin dat gegoten wordt, die kan veranderen, elke minuut. Mijn rugzak zit vol gereedschap. Gereedschap dat ik kan gebruiken naarmate ik het nodig heb. Ik zal doen wat Hij mij wenst te doen. Ik zal gaan waar Hij mij wenst te gaan. Ik ben niet langer een inwoner van Nederland, ik ben een wereldburger geworden. Wees zo vrij en ongehecht als de zon zelf. Je kunt dan leven als een vorst in een kasteel, in een huis vol bediendes, maar het zal geen zichtbare indruk op jou achterlaten. Je geniet ervan zonder enige gehechtheid. Even moeiteloos trek je de deur weer achter je dicht om de wijde wereld in te trekken met je enige bezit voor dat moment, jezelf en je rugzak.

Yasmin Verschure

114/127


LIEFDE IS ONZE INWIJDINGSWEG ‘Een liefdevol persoon is een levend persoon. Hoe meer levend je bent, hoe moeilijker het ongetwijfeld voor je is om te leven, en toch is er geen moeilijkheid een te grote prijs om een echt leven te leiden’. - Inayat Khan Inwijdingen In deze tijd, waarin het openen van ons hart, het ontluiken van onze volledige liefdeskracht centraal staat, komt niet alleen het leven van de meester Jezus opnieuw in de openbaarheid, maar gaat het vooral om het geschenk dat hij voor ons allen bereikbaar heeft gemaakt. Hij was de incarnatie van de onvoorwaardelijke liefde en bracht de inwijding binnen ons aller bereik. Vele nieuwe inwijdingsmethoden komen nu tot onze beschikking, waaronder het geschenk van Reiki. Maar zijn dat de inwijdingen waarover het uiteindelijk gaat, of zijn het slechts opstapjes, hulpmiddelen op ons pad om te komen tót. Zonder de belangrijkheid van al dit voorbereidende werk te onderschatten, ik hoef alleen maar naar de vruchtbaarheid daarvan in mijn eigen leven te kijken, denk ik dat de ware inwijdingen van een ander kaliber zijn. De ware inwijding is niets anders dan het leven zelf. Het is in al haar eenvoud de manier waarop wij de dagelijkse en niet alledaagse situaties in ons leven hanteren. Hoe gaan we om met uitdagingen, met spanningen, met haat, met liefde, met ruimte en tijd, met winst en verlies, met ziekte en heelheid. Hoe staan we in ons werk, in onze relaties. Zijn wij datgene wat we wensen te zijn. Vervullen we onszelf in de dingen die we doen en delen we onze gave met ieder die daar ontvankelijk voor is, of zitten we nog steeds te wachten tot de wereld ons komt bevrijden. Denken we nog steeds dat het wonder buiten ons plaatsvindt, of accepteren we inmiddels dat we zelf het wonder zijn. De meester Jezus De inwijding in deze tijd vindt niet langer plaats in tempels of anderszins, waar de hogepriesteres dit hele proces begeleidde. Een proces wat drie dagen in beslag nam, de drie dagen tussen de kruisdood en de opstanding. Drie is van oudsher een heilig getal. Onze inwijdingsweg nu verloopt meer geleidelijk. Hoe natuurlijker, hoe geleidelijker het proces zich voltrekt, hoe dieper de energie zich neer kan zetten in al onze cellen en hoe meer wijzelf die energie gaan worden. Wat niet wil zeggen dat er geen schokervaringen aan initiaties vooraf kunnen gaan. Tijden van pijn en lijden, verlies en verdriet zijn vaak de ingrediënten waarop zich een volgende laag afpelt, een volgende energie neer kan zetten. Simpelweg, een periode van inwijding dus. De mens Jezus werd tweeduizend jaar geleden geboren. Hij was een mens als jij en ik. Hij had ongetwijfeld in zijn eerdere levens de weg gebaand voor de enorme taak die hij in dit leven moest verrichten. Zoals ook wij in eerdere levens de weg hebben gebaand om onszelf in deze tijd in alle volheid gestalte te kunnen geven. De eerste dertig jaar van het leven van Jezus waren een herintegratie van zijn wezenlijke essentie. Ook voor ons volgt na de eerste dertig jaar van ons leven een herintegratie. Rond de Saturnuscrisis, het punt waarop de zon op dezelfde plaats in onze horoscoop

Yasmin Verschure

115/127


verschijnt als op het moment van onze geboorte, ergens tussen de zevenentwintig en tweeëndertig vindt deze herintegratie plaats. Het is een intense verwerking en verdieping van datgene wat achter ons ligt. We raken veelal in een crisis, fysiek, emotioneel, mentaal of spiritueel. Wanneer we dit proces in al haar volheid aangaan, starten we onze volgende cyclus met nieuwe inzichten. Datgene wat we werkelijk zijn gaat meer en meer haar vorm krijgen. Bij de doop in de Jordaan werd de mens Jezus de ingewijde, de Christus. De doop staat nog steeds voor een inwijding, het symbool voor de goddelijke mens. Geest wordt verankerd in de materie. Door zijn doop werd Jezus in staat gesteld om de Christusenergie in al haar volheid in de stof neer te zetten. Met andere woorden, om de hemel op aarde neer te zetten. Dit was een heftig proces voor het stoffelijke lichaam dat zich al die jaren had voorbereid om deze enorme geest te kunnen dragen. Jezus trok zich regelmatig terug om het proces van indaling te integreren. Een proces wat nimmer stopt. Na elke uitbreiding in ons bewustzijn zoeken onze diverse lichamen naar een nieuw evenwicht. Evenals de seizoenen in de natuur. Het proces van evolutie en involutie. Jezus bracht de inwijding binnen het bereik van ieder mens. Niet langer was deze weg voor uitverkorenen. Tegelijkertijd zijn er nog steeds velen geroepen, maar weinigen uitverkoren. Met andere woorden, er zijn weinig mensen die bereid zijn in alle eenvoud de weg te gaan, de weg te zijn en de weg te leven. Het blijft gemakkelijker om datgene wat jezelf wenst te zijn op een idool buiten jezelf te projecteren. Wanneer het niet lukt kun je het idool dan altijd nog aan het kruis spijkeren. Het dagelijkse leven werd de nieuwe weg. God zijn en God zien in alles wat is. God beleven in ieder actie, in ieder woord, in iedere reflectie. De tijd dat God buiten onszelf werd geprojecteerd is hiermee voorgoed voorbij. We kunnen pas de weg aan anderen tonen, wanneer we zelf de weg zijn gegaan, wanneer we zelf in alle volheid de weg zijn geworden. Dan houden alle leringen op te bestaan, want we zijn zelf de lering, de boodschap. Het dagelijkse leven, de dingen van alle dag, zijn stap voor stap de treden van onze inwijdingen. We gaan door de diverse ontwikkelingsfasen die energetisch besloten liggen in de verschillende elementen: aarde, water, vuur, lucht en ether die verbonden zijn met de zeven chakra’s. We ontdoen onszelf van alle ballast die we hebben opgeworpen om onszelf te handhaven in dit materiele leven en nemen onze eigenheid, onze levenskracht opnieuw in bezit. En bij elke stap voegen we een stukje meer goddelijkheid toe aan onszelf. Het mooie daarin is dat we niet alleen onszelf verlichten, maar ook de materie, moeder aarde en alles en iedereen in en om ons heen. Uitsluitend door hier te willen zijn. Door te beseffen dat we niet naar de aarde gekomen zijn om geest te zijn. Dat we naar de aarde gekomen zijn om geest te verbinden met materie, om een netwerk van liefde te verankeren in onze geliefde aardmoeder. Hadden we voorheen het proces nodig om onszelf terug te trekken binnen de muren van de tempel of het klooster, nu in deze tijd wordt er een grotere inspanning van ons gevraagd. We zullen de veiligheid van de tempel in moeten ruilen, ja uiteindelijk alle centra die deze veiligheid van de beslotenheid bieden, om onze goddelijkheid in al haar eenvoud in het leven neer te zetten. Onszelf te verbinden met alles, zonder nog langer iets buiten te sluiten. Alles te omarmen zonder daar door aangetast te worden. Midden in de wereld te zijn en toch niet van de wereld te zijn. Zoals de zot in de tarot. Slechts een enkeling zal in hem het absolute goddelijke herkennen. Omdat we goddelijkheid nog steeds associëren met toeters en bellen. Met stralenkransen en heiligenbeelden. Met onbereikbaarheid en grootsheid. Iets wat ver

Yasmin Verschure

116/127


buiten ons bereik ligt, wat zeker niet voor ons is, maar wat een ander voor ons zal doen. Zoals de meester Jezus deed, nu alweer tweeduizend jaar geleden. Een rebel Jezus was een rebel. Hij was een pionier. Hij was gekomen om oude overtuigingen omver te werpen en doorbrak daarmee ook de overtuigingen van de gevestigde orde. Hij zocht en vond de pas door de bergen. Hij hield zijn doel voortdurend voor ogen. Het was zijn doel om de pure liefdeskracht volledig in zichzelf te belichamen. Om de hele wereld te tonen dat er maar één ding is wat wezenlijk van belang is: liefde te zijn en liefde te leven. Het was zijn doel om de weg te gaan en daardoor de weg te bereiden voor iedereen. Jezus hield allerminst van uiterlijk vertoon, omdat uiterlijk vertoon alleen maar ballast is wat je tussen jezelf en de werkelijkheid plaatst, waardoor je gemakkelijk uit het oog verliest wat je werkelijk beoogt. Ja uiteindelijk niet eens meer weet waar je mee bezig bent, omdat het zich verscholen heeft achter de uiterlijke verschijningsvorm, de religie, de sekte, het instituut, de goeroe, de methode, noem maar op. Jezus voelde zich op zijn gemak bij mensen die aan de zijlijn van het leven stonden, het gewone volk. De visser, de natuurmens en iedereen wiens wezen nog niet vervormd was door het alles controlerende en overheersende denken. Denken drijft een wig tussen materie en geest. Maar tevens is datzelfde denken, ons ego, het aambeeld waarop we het ijzer smeden. Het oog van de naald waar we doorheen moeten gaan om de transmutatie te ondergaan van metaal naar goud, van materie naar geest: het proces van alchemie. Wanneer we de kracht van ons denken verbinden met de liefdeskracht van ons hart, begrijpen we wie we in wezen zijn, en stellen we onszelf in dienst om ons wezen te leven en uit te drukken in ‘Al Wat Is’. Jezus hield onvoorwaardelijk van iedereen. Al was hij allesbehalve toegankelijk voor smoesjes en spelletjes. Hij veegde ze letterlijk van de tafel. Hij was er niet op uit om geëerd te worden. Hij was er niet op uit om geliefd te zijn. Hij was gekomen om te doen wat zijn ziel had gekozen om te doen. In al haar volheid en in al haar eenzaamheid. Want een profeet wordt nu eenmaal niet geëerd tijdens zijn leven. Niet in die tijd en ook nu niet. Wanneer wij de boodschap aanvaarden die Jezus voor ons heeft in deze tijd, dan zullen we niet langer meer wachten op de Hemelvaart die komen gaat, op de Christus die opnieuw geboren wordt. Dan aanvaarden we dat die geboorte, de komst van Christus, van de Boeddhageest, de meester in ons, de alles omvattende liefdesenergie zich voltrekt in onszelf, op dit ene specifieke moment. Genezing Jezus beoogde niet de grote genezer uit te hangen. Hij beoogde de energie te worden, zijn Vader/Moeder gelijk te zijn. Hoe meer hij die energie werd, zeker na de doop in de Jordaan, hoe meer de transformatie van alle materie door hem kon plaatsvinden. Niet omdat hij zozeer iets deed. Maar omdat hij de energie, de ruimte zelf geworden was. Weinigen konden dit in hem zien en in zichzelf toelaten. Maar diegenen die het zagen en konden ervaren, bogen zich in alle nederigheid voor het goddelijke in Jezus, als symbool voor het goddelijke in zichzelf. Zij gaven zich vol vertrouwen over aan hun eigen innerlijke goddelijke kracht door het ‘kleed’ van Jezus aan te raken. Het tastbare kleed staat hier symbool voor zijn energetisch kleed, zijn aura, die in al haar grootsheid

Yasmin Verschure

117/127


de hele wereld omvatte. Hun geloof was hun redding, zij waren op slag gezond. Hun geloof was de genezende kracht. Jezus wil voor ons in deze tijd dat we allemaal Jezus zijn en Jezus leven. Niet de persoon Jezus, die is in feite van geen belang. Jezus als persoon was uitsluitend het instrument om die pure liefdeskracht geboren te laten worden op deze aarde, zodat die beschikbaar kwam voor ieder van ons. En in plaats van hem te eren als een soort onbereikbaar idool, is het nu de tijd om op te staan en onszelf neer te zetten in de kracht die hij voor ons beschikbaar heeft gesteld. De grootste daad van liefde, de innigste verbinding die wij met hem aan kunnen gaan, is onszelf in alle nederigheid te openen om in deze tijd de Christus in onszelf geboren te laten worden. Waarmee we onszelf op gelijke voet zetten met de meester in onszelf, op gelijke voet met de meester Jezus, onze oudere broeder. En wanneer wij opstaan en onszelf bevrijden uit onze slavernij, openen we daarmee de poort voor ieder die na ons komt, zoals de meester Jezus dit deed voor ons. Ons grootste commitment, ons grootste bewijs van liefde is overgave en onszelf teruggeven aan de Vader/Moeder God en ons laten gebruiken als instrument. Een instrument voor pure onvoorwaardelijke liefde. Weten waar we over praten, weten wat we preken, dat is één ding. Maar het neerzetten in ons dagelijks leven, in alle eenvoud, dat is een ander hoofdstuk. Dat kan alleen maar in stilte, zonder uiterlijk vertoon, zonder toeters en bellen. Dat kan alleen maar door ieder moment in alle volheid aanwezig te durven zijn. In pijn en in vreugde, in fierheid en eenvoud. Het ene niet belangrijker te laten zijn dan het andere. We kunnen niet langer iets buitensluiten wanneer we kiezen dat we ‘de weg’ willen gaan. Zowel de ketter als de heilige zijn deel van ons. We maken niet langer onderscheid. Alles wat er is, is dat wat er hoort te zijn. We proberen de mensheid niet te redden of te verbeteren. We werken aan onszelf en worden het instrument, waardoor de verandering zich moeiteloos zal voltrekken. We openen de poorten naar andere dimensies door gewoon te durven ‘zijn’. We heffen alle beperkingen op door gewoon te ‘zijn’. We strijken elke ongerechtigheid glad door gewoon te ‘zijn’. We begeven ons niet langer in egospelletjes, maar wanneer mensen ze met ons willen spelen dan is dat oké. Haat en liefde, niets beklijft. Alles wordt omgevormd op een schild van liefde. Kruisiging Jezus werd gekruisigd omdat hij pure liefde was. Het is paradoxaal dat we enerzijds zo naar liefde streven en tegelijkertijd er zo bang voor zijn. Pure liefde durven zijn, zoals Jezus dit was, betekent dat we helder alles reflecteren, ook datgene wat in de ander nog niet zuiver is. Er zijn weinig mensen die de bereidheid hebben om in alle eerlijkheid in hun spiegels te kijken, om in alle volheid het pad te gaan. De verlichting moet nog altijd ergens van buiten komen, via toeters, bellen, inwijdingen, verschijningen, cursussen of hoe dan ook. Nee het leven zelf, zo simpel kan het niet zijn! We schrikken terug voor de inspanning. Want deze weg vraagt oefening, steeds weer opnieuw beginnen, zonder verwachtingen, zonder voorwaarden. Met een grenzeloze liefde en een eindeloos geduld. Los van resultaat, het resultaat is totaal onbelangrijk geworden.

Yasmin Verschure

118/127


Angst voor liefde Mensen zijn verschrikkelijk bang om liefde toe te laten. Liefde toelaten betekent de kruisiging van jezelf. De kruisiging van je ego. De angst voor dit proces is heftiger dan welke angst ook, de angst dat er niets van je overblijft. Al het oude en vertrouwde verdwijnt. Je hoort nergens meer bij en wordt een outcast. En dat is maar al te waar. Je ego wordt gekruisigd. Je gaat door de mangel totdat er niets anders overblijft dan jezelf in alle nederigheid op je knieën te gooien en je te buigen voor die ene onnoemelijke kracht die alles is, alles was en alles zal zijn. Mensen keren zich van je af. Ze verraden je zoals Petrus dat deed. Ze gooien je uit de familie, uit de clan. Want jij overtreedt de veiligheid, de regels en vormt een levende bedreiging voor de zorgvuldig opgebouwde structuur. Je bent gereduceerd tot niets. En dat is waarheid, want zonder Hem ben je niets. En tegelijkertijd ben je alles en bezit je alles op het moment dat je alles kwijt bent. Je raakt in wezen niet iets kwijt, integendeel. Alles wat je maar enigszins kunt bevroeden, dat ben jij. Je persoonlijkheid is vele malen sterker en blijft onaangetast nu je jezelf bevrijd hebt van je egoïsme. Je krijgt een natuurlijke bescherming. Je bouwt een schild van liefde om je heen waar iedere aanval op afketst. Je hebt geen vrienden meer, maar ook geen vijanden. Je bent zichtbaar wanneer je zichtbaar moet zijn, en onzichtbaar wanneer je onzichtbaar moet zijn.

Yasmin Verschure

119/127


ONS ZELFBEELD ‘Transmutatie is de omvorming van pijn naar extase’ Ons zelfbeeld in dit leven is gevormd of beter gezegd misvormd door opvoeding, kerk en maatschappij. We denken dat we zondige onvolwaardige wezens zijn die heel veel moeten leren en vooral hard moeten werken om na al het sloven hier op aarde een plekje in de hemel te verdienen. Zijn we bereid dit valse zelfbeeld los te laten en voorgoed te begraven? Zijn we bereid onszelf te verbinden met onze enige onsterfelijke werkelijkheid? We worden geboren als goddelijke perfecte wezens, onveranderlijk en heilig. De enige 'zonde' die er ooit bestaan heeft is de afscheiding, welke gesymboliseerd wordt in de 'zondeval'. Hetgeen niets anders betekent dan de afdaling in de materie. Eva, symbool voor de moeder in ieder van ons, neemt onze mannelijke wederhelft Adam, onze geest, bij de hand om het proces in gang te zetten van afdaling in de materie. Aan iedere evolutiecyclus gaat een cyclus van involutie, van afdaling vooraf. De slang als symbool voor goed en kwaad, als symbool voor transformatie of transmutatie, hoort aan het begin van iedere nieuwe transformatieweg. Je pelt je oude huid af om een nieuwe te kunnen vormen. Met deze afdaling in de materie gingen wij onszelf belasten met karma. Niet als schuld en boete, maar als leerproces en als mogelijkheid om onszelf en de stof te transformeren tot geest, tot datgene wat we altijd al waren, wat we zijn en wat we altijd zullen zijn: goddelijke vonkjes, allemaal druppels in die ene onmetelijke oceaan van heelheid. Waarom moesten wij deze schijnbaar eindeloze weg van materie gaan als we in wezen heel, onveranderlijk en onaantastbaar zijn? Ik zou het niet weten. Het is min of meer een experiment. God wilde 'zichzelve' leren kennen via zijn schepping. Dus spelen wij allen de rol die we onszelf hebben toebedeeld. Het resultaat van dit alles is dat we langzaam maar zeker de hemel neer zetten in onze kosmische aardmoeder terwijl we de materie lichter maken en verheffen. Zo worden we allen medescheppers van God en ontdekken we uiteindelijk wie we in wezen zijn. We hoeven niets te leren. We hoeven onszelf alleen maar te ontdoen van oude ballast en waanideeën. Het idee dat we uitsluitend materiele wezens zijn en dat er verder niets bestaat mogen we loslaten en voorgoed begraven. Deze gedachte brengt angst en afscheiding teweeg. En angst en afscheiding roepen de behoefte op aan materiele schijnzekerheden. Vooral aan het 'einde der tijden' wordt deze angst zichtbaar en voelbaar. We naderen het einde van het donkere tijdperk, Kali Yuga genaamd. Met de toename van het licht nemen ook de laatste stuiptrekkingen van het duister toe. Het is aan ons om onszelf niet te laten ontmoedigen door de massahysterie en de massamedia. Durf een rebel te zijn en sta voor jouw innerlijke waarheid. Laat je niet bang maken door welke lering of welke boodschap ook. Leg elke boodschap die jou angst inboezemt aan de kant en laat hem los of neem hem later weer op als deze boodschap je niet langer beangstigt. Er zijn zovele voorspellingen, er zijn velen die pretenderen te weten, maar uiteindelijk weet niemand hoe deze processen in werkelijkheid zullen verlopen. En in wezen is dit totaal onbelangrijk. Het enige moment van werkelijk belang is dit moment. De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. Laat het verleden los, laat de toekomst los. Leef in dit ene moment, in het hier en nu. Bevrijd jezelf van al je

Yasmin Verschure

120/127


denkbeeldige angsten en weet dat je precies zult weten wat te doen en waar te gaan wanneer dat het nodig zal zijn. Leer vertrouwen op je goddelijke impulsen en geef al je zorgen in handen van die Ene. Onze persoonlijkheid, ofwel onze Ik-kracht wordt dusdanig verankerd dat we zelfstandige wezens worden. Ook al mogen we onszelf laven in de wijsheid en de kennis van anderen, het wordt nu tijd dat we beseffen dat wijzelf onze eigen heer en meester zijn. In de schatkamer van ons hart ligt immers alle wijsheid verborgen. Het verleden is voorbij, we zijn niet langer slaven van kerken of andere dogma's. We krijgen nu de kans om de Christuskracht in onszelf vorm te geven. Dit betekent dat we niet langer staan te springen om deze aarde te verlaten. Nee, doordrongen van onze goddelijkheid en onze innerlijke kracht worden wij verantwoordelijke medescheppers en verbinden we ons innerlijk licht met het hart van onze geliefde aardmoeder. Het gaat immers niet alleen om onze transformatie, het gaat om de transformatie van de hele planeet en het hele universum. Ik ervaar zelf dat uiterlijkheden zich meer en meer afpellen en dat de zuivere vorm meer en meer te voorschijn komt. Als een roos welke zich opent in de zomerzon. Het is de weg die we gaan van doen naar zijn, van controle naar overgave. Het hart, de Christus in ieder van ons, neemt de leiding en het verstand wordt een bereidwillige dienaar. We worden uiteindelijk zelf de goddelijke energie en in ons zijn liggen al onze handelingen besloten. Niet langer meer vanuit wilskracht, maar vanuit volledige overgave aan het allerhoogste in ons zelf, het allerhoogste in ieder mens. Eén zijn met Al Wat Is. Thuiskomen bij jezelf. Beweging en stilstand Het leven zelf is een voortdurend proces van in- en uitgaande stroming of beweging. Ofwel het proces van involutie en evolutie. Stilstand is stagnatie en beweging is groei. Beweging en stilstand moeten echter in balans zijn. Zonder het ‘zijn’ van de stagnatie, het vrouwelijke proces van ontvankelijkheid en integratie, kan er geen ‘actie’ ontstaan in de vorm van groei en beweging vanuit het innerlijk. Dan blijft het een daad vanuit persoonlijke wilskracht en komt het niet voort vanuit zielsverlangen. Het is het verschil tussen scheppen en maken, ofwel het verschil tussen overgave en controle. Aan iedere schepping gaat een gedachte vooraf. Deze gedachte is als het ware het bouwplan. Iedere gedachte zal zich uiteindelijk manifesteren in de stof. Het is van essentieel belang om meesterschap te verwerven over ons denken. De uiteindelijke uitdaging is om niet te blijven steken in positieve gedachten, maar voorbij het denken te gaan. Voorbij de wereld van de vormen naar de wereld van het vormloze, de absolute oneindigheid, de absolute leegte. Inayat Khan en zijn Soefigedachte overstijgt de verschillen in godsdiensten en verenigt alle religies onder haar dak vanuit heelheid en respect. Deze ideologie zal de religie van de nieuwe tijd omvatten. Zij ziet de eenheid achter alle verschillende uitingsvormen. Het water in de bron is immers overal hetzelfde. We kunnen God op vele manieren vereren. Er bestaat geen goede of slechte manier. Laten we nimmer uit het oog verliezen dat het wezen van onze verering eenheid is. Laten we deze eenheid eerst neerzetten in onszelf, waarna we deze eenheid uit kunnen laten stromen naar anderen en uiteindelijk alle verschillen, alle oorlogen zullen stoppen. Opdat we ons eindelijk zullen realiseren, dat we al die tijd, al die vele levens lang, alleen maar vechten tegen dat ene, die ene onmetelijke kracht, waar we zo grenzeloos bang voor zijn: de kracht van de onvoorwaardelijke liefde.

Yasmin Verschure

121/127


RELATIES ‘Alleen de nederige van hart zullen de waarheid ontdekken’. Uiteindelijke gaat dit boek over relaties. Relaties in de stof zijn de compost waarop onze onvoorwaardelijke liefde kan groeien. We hebben anderen nodigen om onszelf te zien, onszelf te leren herkennen. In de relatie met je ouders, je kinderen, je vrienden en je partner herken je, wanneer je daar aan toe bent, de duistere en lichte kanten van jezelf. Onze buitenwereld bestaat uit spiegels die ons tonen waar we nog wat aan onszelf hebben te schaven en te polijsten zodat ons innerlijk licht steeds meer naar buiten kan stralen. En onze energie trekt feilloos de juiste spiegels aan die wij nodig hebben voor ons groeiproces. Je kunt geen stappen overslaan. Je kunt geen spirituele verbinding hebben terwijl je niet de relatie met jezelf via je omgeving bent aangegaan. Een spiritueel mens is iemand die niet langer een scheiding aanbrengt tussen zijn spirituele werkelijkheid en zijn dagelijkse leven. Hij is de energie geworden en alles wat hij doet is bezield. Hij herkent in iedereen het gezicht van God en handelt dienovereenkomstig, vanuit liefde en respect. We hebben de aarde gekozen als ons speelveld. Hier in de aardse stof vindt het spel op alle fronten plaats, hier liggen onze uitdagingen. Er is geen ontsnapping mogelijk. Je kunt er niet voor weglopen, niet in je spiritualiteit, niet in je relaties, niet in je werk. Je neemt jezelf keer op keer mee en zult steeds opnieuw geconfronteerd worden met je lessen. Dat is de liefdevolle kracht van karma. Datgene wat je ziel gekozen heeft zul je leren, omdat je het uiteindelijk wilt leren. Relaties welke ons het meeste afstoten, waar we onszelf het minst in schijnen te herkennen, zijn vaak die relaties die onze verborgen duistere plekken weerspiegelen. Simpel, wanneer het niet in onszelf verborgen zou zijn, zouden we onszelf er niet aan storen. Dus werk aan de winkel! Wees dankbaar naar je vijanden. Zij tonen je de weg! Vaak gebruiken we onze spiritualiteit om een barricade op te werpen tussen onszelf en een ander. Dat is de valkuil van iedere spirituele reiziger aan het begin van haar pad. We vinden ons zelf ‘beter’. We gaan zo hard, die ander kan ons niet langer bijbenen. Maar er bestaat niet zoiets als een snelweg en zeker niet zoiets als een spirituele wedloop. Niemand kent de blauwdruk van een ander. Oordelen zijn dan ook niet op zijn plaats en weinig liefdevol. Misschien heeft je partner dit hele pad allang bewandeld en hoeft hij niet langer de weg te gaan van workshops en al die uiterlijke zaken die jij nog zo nodig meent te hebben. Liefde, ware liefde, ware spiritualiteit is de ruimte hebben om die ander anders te laten zijn. Dan ben je niet langer bang voor de verschillen, dan ben je niet bang dat je uit elkaar groeit, dan grijp je die verschillen aan als uitdagingen om te groeien. Dan respecteer je ieders eigenheid in liefde en respect. Niet langer in vergelijkingen van goed, beter en best. Competitie maakt plaats voor ondersteuning. We zijn op weg om volwassen te worden. We kunnen weglopen in onze relaties, maar uiteindelijk nemen we altijd onszelf mee. Het is niet een kwestie van schuld van die ander. Wanneer onze intentie zuiver is, bestaat er niet langer zoiets als schuld. Problemen in een relatie hebben altijd met onszelf te maken. Het is meestal het punt waar de relatie vraagt om een volgende stap, vraagt om verdieping, waar we geneigd zijn weg te lopen. We zijn bang om die diepere

Yasmin Verschure

122/127


laag in onszelf aan te boren. We houden liever de relatie onder controle, omdat overgave zo bedreigend is, omdat we zo ontzettend bang zijn voor ware nabijheid, voor ware liefde. Dat is ook de reden waarom mensen die vluchten van de ene relatie naar de andere, zonder eerst aan zichzelf te werken, binnen afzienbare tijd dezelfde problemen tegenkomen. Je neemt namelijk altijd jezelf mee. We vluchten gemakkelijk in uiterlijke bezigheden en nemen niet de tijd om aan onszelf en onze relatie te werken. En dat is wat een relatie vraagt, voortdurende aandacht, voortdurend alert zijn, durven schaven en polijsten. Niet weglopen maar open zijn voor confrontaties. Confrontaties zijn mogelijkheden voor groei. Wanneer de verliefdheid ophoudt, begint het spiegelen en komen de confrontaties. Het perfecte moment om te kunnen leren en te groeien aan elkaar. Als we tenminste bereid zijn om niet in de verliefdheid te blijven hangen, maar die uiterlijke liefde diep te verankeren in onszelf naar duurzame, onvoorwaardelijke liefde. Elke relatie verloopt in cycli. We spreken niet voor niets over de zeven vette en de zeven magere jaren. Er zijn tijden in onze relatie dat we het gevoel hebben dat de liefde ver te zoeken is. Heb je dan de moed om naar jezelf te kijken en ben je bereid om samen te werken, dan is dat het moment dat je jouw relatie naar een ander niveau kunt tillen, kunt verheffen boven de kinderschoenen. En dan heb je een relatie die niet meer stuk kan. Dan begint de liefde dieper te bloeien omdat je wederom een stukje van je angst voor nabijheid hebt afgepeld en de ware liefde zich weer een laagje dieper kan neerzetten. Er zijn situaties die onmogelijk zijn om te veranderen. Geweld, zowel fysiek, emotioneel als mentaal zijn duidelijke grenzen binnen relaties. Vanuit respect voor jezelf kun je beter vertrekken en zorgen dat je dusdanig liefdevol wordt naar jezelf dat je deze situaties niet langer nodig hebt. Maar ook in een relatie die wel mogelijkheden biedt, zullen we bereid moeten zijn om voorbij de zichtbare grens van de relatie te gaan en die nieuwe ruimte te ontdekken. Wanneer we dit in alle oprechtheid hebben onderzocht en we komen samen tot de conclusie dat we klaar zijn binnen onze relatie, dan is het waarschijnlijk ook klaar. Trouw beloven tot de dood ons scheidt, betekent elkaar trouw zijn totdat je weet dat de relatie ten einde is. Dat je geleerd hebt wat je van elkaar kon leren en dat het nu tijd wordt om naar een andere klas te gaan. Je zult dan de relatie verbreken op dezelfde manier waarop je hem begonnen bent, in liefde. Je zult elkaar niet beschuldigen en niet met modder gooien. Wil niet zeggen dat je dat niet gedaan hebt, hartstikke menselijk, maar dat heb je dan inmiddels achter je gelaten. Je zult je kinderen niet als schild gebruiken tussen jou en je partner. Want wanneer je dat doet, wanneer je niet in liefde los kunt laten, wanneer je blijft steken in boosheid en verdriet, dan is er iets wat nog niet klaar is in die relatie en ben je zeker niet toe aan een volgende. Misschien is het zinvol om een poosje afstand te nemen, zodat helder kan worden wat je volgende stap hoort te zijn. Maar iets in stand houden wat er niet langer hoeft te zijn, omdat de wederzijdse lessen geleerd zijn, is zinloos. Laat elkaar in liefde los en gun elkaar alle geluk van de wereld. Dat is liefde, onvoorwaardelijk. Niet vasthouden, niet bezitten. In een goede relatie moet de wind kunnen waaien tussen jou en je geliefde. Anders wordt je een verlengstuk van die ander en raak je jouw unieke eigenheid kwijt. En uiteindelijk is er geen enkele relatie ideaal, omdat wij geen van allen volmaakt zijn. Een relatie is als de golven van de zee, als de in- en uitademing, als eb en vloed. Heftig en intens en er zijn periodes van stilstand, van schijnbare rust, van afstand en verveling. Wanneer je die periodes accepteert en naar jezelf durft te kijken, naar

Yasmin Verschure

123/127


datgene wat misschien even niks hoeft, even moe is van al dat groeien, of naar datgene wat aandacht vraagt, dan zul je merken dat een relatie zich uiteindelijk steeds opnieuw verdiept, na elke schijnbare verwijdering. Mits uiteraard daar die bereidheid is, dat diepe verlangen om er samen aan te werken. Een relatie, iedere relatie is een opstapje naar de uiteindelijke relatie, de relatie met het goddelijke in onszelf, met het goddelijke in ieder ander wezen. Dat is ons zielsverlangen, datgene waar we voor op aarde gekomen zijn. Het is ons diepe verlangen om liefde te zijn, liefde te leven en liefde te herkennen in iedereen en alles om ons heen. Wanneer we onszelf volledig durven te geven in onze persoonlijke relaties is de stap naar overgave aan onze goddelijke bron, de Vader/Moeder in ieder van ons, niet zo moeilijk meer.

Yasmin Verschure

124/127


NAWOORD ‘Je kunt slechts anderen het pad tonen, wanneer je zelf het pad bent gegaan, waarna jezelf het pad bent geworden,’ Dit boek, deze schepping is een creatie ontstaan vanuit de diepste diepten van mijn wezen. Alles in dit boek is van mijzelf en tegelijkertijd is er niets van mijzelf. Want God spreekt en werkt door mij en zonder Hem ben ik niets. De volgende stap Dit keer draaien we de rollen om. Giri gaat naar Australië en ik blijf alleen achter. Een heel bewuste keuze. Ik ben totaal aanwezig op deze plek. Nederland heeft andere regels, er zijn andere uitdagingen. Er is altijd wel iets nieuws te leren. In de stilte van mijn zelfgecreëerde paradijs, los van alle aardse ‘genietingen’ geniet ik in volheid en verdiept zich datgene wat zich reeds in Zuid-Afrika in mij heeft neergezet. En vanuit die vrijwillig gekozen beperking stroom ik moeiteloos uit naar de wereld, want ik ben grenzeloos. Nieuwe beelden vormen zich onder mijn handen. Verwondering! En soms is daar een keitje in de rivier en volgt er een kleine botsing. Maar het lichaam, de geest, zij nemen deze correcties steeds gemakkelijker in zich op en stromen, haast als vanzelf, weer verder. Ik ben niet bezig plannen te maken voor morgen. Ik ben zelfs niet bezig deze dag in te vullen. De dag ontvouwt zich vanzelf en geeft ruimte om me te laten verrassen, om wondertjes te laten gebeuren. Wanneer de tijd rijp is voor iets nieuws, zullen de impulsen zich vanzelf aandienen. Nieuwe spontane ontmoetingen, anderen keren zich af. Een vroegere vriendin die me trachtte te ontlopen, belt me na lange tijd en vertelt hoe bedreigend ik voor haar ben in al mijn eenvoud. Ze probeerde me steeds opnieuw te dumpen. Helaas, ik bleef haar achtervolgen in haar dromen. Ze besefte dat ze weg kon lopen van mij, maar dat ze nimmer weg kon lopen voor zichzelf. Ik lig er niet meer wakker van. Vraag me niet langer af wat ik verkeerd heb gedaan. Ik ben een heldere spiegel voor haar, zoals anderen dat zijn voor mij. Jij weet, zij weet dat je uiteindelijk je lot niet kunt ontlopen. En zij zal er voor kiezen om haar pad te gaan, met alle uitdagingen die daar bij horen, wanneer de tijd daar rijp voor is. ‘Wanneer het zaad rijp is zal het als vanzelf wortel schieten.’ Mandela heeft gelijk. We zijn niet bang voor onze duisternis. We zijn bang, grenzeloos bang, dodelijk angstig voor datgene waar we allen zo intens naar verlangen, onvoorwaardelijke liefde. We durven onszelf er niet voor te openen, we durven het niet toe te laten. Liefde, het is het enige wat we in wezen zijn en wensen te zijn. We maken het tegelijkertijd zo exclusief dat het onbereikbaar wordt. Overgave is niet jezelf weggeven. Overgave is jezelf vinden met alle kracht die in je is, totaal, volledig vrij en absoluut grenzeloos. Hoe kunnen we daar in godsnaam zo bang voor zijn? ‘Het wonder van het leven ontvouwt zich in mij, bladzijde voor bladzijde.’

Yasmin Verschure

125/127


Dankbaar

Ik ben dankbaar voor alle lichtjes die op mijn pad verschenen gedurende het beleven en het schrijven van deze creatie. Lichtjes die het voor mij mede mogelijk maakten de inhoud van dit boek voor de lezer te ontvouwen.

Yasmin Verschure

126/127


EERDER VERSCHENEN VAN YASMIN VERSCHURE: 1. Weg naar het Licht 2. Met een open Hart 3. Meesterschap voorbij de Dood 4. De Kracht van het Zijn 5. Oorspronkelijk 6. Bakens van Licht Cd’s en aforismen

www.yasminverschure.nl email: [email protected] Copyright © Stichting Shanti 2010

Yasmin Verschure

127/127


127 Liefde is Al Wat Is

Recommend Documents